Annemi ambulansa götürdüklerinde Onur'la beraber arkalarından gittik. Şimdi hastane koridorunda annemin iyi haberini almayı beklerken donuk gözlerimle zemini izliyordum. Gözlerimin gördüğü zemindi belki ama benim gördüğüm çok başkaydı. O an gözlerimin önünde sürekli oynuyordu. Bıçağı almaya çalıştığım an, onu aldığımda gözlerime yansıyan mutluluk ve sonrası...Gerçeklerin yüzüme çarptığı o an tekrar tekrar oynuyordu. Annemin öldüğünü sandığım o anın filmi sürekli başa sarıyordu.
Bıçağı aldığım an bir kez daha gözümün önüne gelince ellerimi kaldırdım. Ellerime, bıçağı tuttuğum noktalara baktıkça kaşlarım şaşkınlıkla havalandı. Parmak boğumlarımda, bıçağın değdiği noktalarda kesikler vardı. Kanlar avuçlarıma kadar bulanmıştı ama ben acı dahi hissetmemiştim. Şimdi bakana dek yaptığımın farkın
