Bir anlık tereddüt etsem bile kafamı salladım ve eve doğru yürümeye başladım. Birilerine güvenmek her zaman zordu. Hele ki işin ucunda en yakın arkadaşım olduğunda daha da zordu. Sanki sadece ben yaşamasını istiyormuşum gibi hissettiriyordu çünkü gerçeği benden saklıyordu. Aslında gerçek o kadarda önemli gelmemeliydi. İşin sonunda onu bu gerçekle barıştırmam gerekiyordu o kadar. Bu yüzden artık Onur'u söylemediği için suçlamamalıydım sanırım.
Evin önüne geldiğimde ardıma baktım. Onur taksinin kapısını açmıştı ama henüz binmemişti ve bana bakıyordu. Kafamı hafif aşağı eğdiğimde aynı şekilde karşılık verdi ve taksiye bindi. Önüme dönerek cebimden çıkardığım anahtarımı deliğe soktum ama oldukça yavaştım. Kapıyı açtığımda bütün ışıkların kapalı olduğunu gördüm. İçeri girdim ve ayakkabılarımı
