5
1049 Words
“เร็ว!” เมฆสั่ง
หล่อนพร้อมวิ่งไปกับเขา ต่อให้การวิ่งครั้งนี้จะกระทบกระเทือนถึงขั้นทำให้ลูกชู้ในท้องหล่อนหลุดลงกลางหว่างขา หล่อนก็ยอม ขอแค่เอาชีวิตรอดหนีไปจากเงื้อมือปีศาจร้ายที่ชื่ออัคราพ้น!
“ไอ้เมฆกับนังนวล มันไปทางนั้นครับนายหัว!”
คนงานในเหมืองตะโกนบอกเส้นทาง
ปัง! ปัง! ปัง!
ไม่ถามไถ่ให้เสียเวลา ชายโฉดชื่ออัครายิงปืนไปยังทิศทางที่คนงานจับพิรุธเสียงผิดปกติได้
เขายิงหมดไม่สนลูกใคร ถ้าเป็นสัตว์แล้วไป แต่ถ้าเป็นคนก็หมายจะเอาชีวิตพวกมัน
“กรี๊ด” นวลจันทร์กรี๊ดลั่น
เปิดเผยตำแหน่งเพราะตกใจเสียงปืน
ชายชู้หญิงชู้ออกวิ่งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี หนีจากการตามไล่ล่าของคนงานกลุ่มใหญ่ในเมืองแร่ ที่แต่ละคนมีร่างกายถึกบึกบึน โดยเฉพาะหัวหน้าคนงานอย่างนายหัวอัครา วิศวกรเหมืองแร่และเป็นผู้ดูแลการดำเนินงานทั้งหมดภายในเหมืองสามเหมืองขนาดใหญ่ในภาคใต้
“ไอ้พวกโง่! อย่าหนี ไม่อย่างนั้นนายหัวเอาพวกมึงตาย!”
“ไม่หนีก็ตายอยู่ดีนั่นแหละวะ!” กุมมือเมียรักนายหัวอัคราวิ่งหนีไม่คิดชีวิต
ความมืดในยามวิกาลไม่เป็นผลดีต่อทั้งผู้หนีและผู้ไล่ล่า พวกเขาวิ่งเข้าในป่าลึก มาถึงหุบเหวซึ่งเบื้องล่างมีธารน้ำขนาดใหญ่ลงเป็นน้ำตก ไหลเป็นลำธารไปยังอีกด้านของภูเขา
เสียงน้ำไหลดัง ซ่า ซ่า ซ่า น่าขนลุกและน่าหวาดกลัวเหลือเกินในความรู้สึกของคนที่หนีตามกันมา
“พี่! ทางข้างหน้าเป็นเหว!”
เหวนี้สูงและน้ำข้างล่างไหลเชี่ยวกราด
สมัยเด็กนวลจันทร์เคยเข้ามาเก็บของป่ากับตายายไปขาย เคยมายืนชะเง้อคอมองตามสายน้ำที่ไหลตกลงไปกระทบโขดหินเบื้องล่าง ตากับยายดุหูแทบชาไม่ให้มายืนบนทางน้ำ เพราะอาจจะลื่นตะไคร่น้ำตกลงไปตาย
“ข้ามน้ำไป เดินระวังๆ เกาะตัวข้าไว้”
เมฆฉุดนวลจันทร์ลงไปในธารน้ำไหลหลากที่ไหลตกลงไปเบื้องล่าง ตั้งใจจะพาข้ามน้ำไปอีกฝั่ง ให้มันคั่นกลางระหว่างพวกเขากับกลุ่มคนที่ตามไล่ล่า
แต่ทว่า... ปัง ปัง!
อัคราไล่ตามมาถึงทันเวลา
ต้นขานวลจันทร์และชายชู้จมอยู่ในสายน้ำที่ไหลรุนแรง ทั้งสองกอดร่างกันไว้แนบแน่นเพื่อไม่ให้ไหลตามสายน้ำ
พวกเขาเดินหน้าต่อไม่ได้ ถูกปืนกว่าสิบกระบอกเล็งยิง นำทีมโดยนายหัวอัครา คนที่มีแววตาโฉดชั่วและพกอาวุธปืนมาด้วย
“พี่... ฮือ... ฉันกลัว”
“ตายไปกับข้า ดีกว่ากลับไปตายคาแทบเท้าผัวเก่าเอ็ง เอ็งท้องกับข้า คิดเหรอว่าผัวเก่าเอ็งจะยอมปล่อย มันไม่เอาเอ็งกับลูกไว้หรอก”
เมียนายหัวอัคราปันใจมาให้เขา แอบได้เสียกันเป็นประจำทุกครั้งที่อัคราเข้าเหมือง อัคราเข้าไปแต่ละครั้งอยู่ยาวเป็นเดือน สาวงามถูกเลี้ยงดูให้นั่งๆ นอนๆ สบายเป็นคุณนายอยู่บ้านหลังใหญ่ในหมู่บ้าน เปล่าเปลี่ยวกายใจ ครั้งแรก ผิดพลาด ครั้งสอง แก้เหงา ครั้งสาม ครั้งสี่ ติดใจ มีครั้งที่ห้าไปถึงครั้งที่สิบ ยาก ที่พวกเขาจะแยกจากกัน จนพลาดพลั้งท้องโย้
หากอัคราหลับนอนกับเมีย อาจจะพอกลบเกลื่อนได้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา แต่นานกว่าสามเดือนที่อัครายุ่งกับงานในเหมือง ค้นพบแร่สำคัญใต้พื้นดินเขตข้างเคียง อัคราลงหน้างานคุมคนงานขุดเจาะและนำมาเข้าโรงงานสกัดตรวจหาชนิดของแร่ด้วยตัวเอง กระบวนการยังไม่เสร็จสิ้น นวลจันทร์มาท้องป่อง ถ้าความลับถูกเผยแพร่ออกไป มีหวังพวกเขาถูกฆ่าตายโยนร่างทิ้งเข้าป่าให้สัตว์กิน!
เมฆรู้ เขาไม่มีทางรอด หากหันหน้ารถไปทางถนนลาดยาง ป่าเท่านั้นที่จะช่วยพวกเขาให้หลุดพ้นจากการไล่ล่าของนายเหมืองโฉด
“ไอ้เมฆ อีนวล! มึงทรยศความไว้ใจของกู!”
อัคราเจ็บปวด คำรามลั่นราวกับสัตว์ใหญ่ได้รับบาดเจ็บ
“ปล่อยพวกเราไปเถอะพี่อัค อย่าฆ่าพวกเราเลย ฮือ..”
นวลจันทร์ร้องขอชีวิตจากผัวเก่า
อัคราไร้ซึ่งความเห็นใจต่อนังเมียไม่รักดี ชักปลายกระบอกปืนเตรียมพร้อมยิงอดีตคนงานที่เขารักเหมือนพี่ชายให้ตายไปพร้อมเมียสาว
มันอยากได้แก้วแหวนเงินทองเขายกให้มันทุกอย่าง ให้อยู่สบาย กินๆ นอนๆ อยู่บ้าน แต่งตัวสวยสบายเป็นคุณนาย แค่มันหิวน้ำ ชี้นิ้วสั่งคนใช้ พวกมันไปเอามาประเคนให้ถึงปาก แต่มันกลับไม่รักดี!
นังชั่ว!
“ฉันท้อง ท้องได้สองเดือนแล้ว ฮือ... พี่อัคเมตตาฉันสักครั้งเถอะนะ ฉันกับพี่เมฆจะไม่กลับมาที่นี่ให้พี่เห็นหน้าตลอดชีวิต...”
“ท้อง!” อัคราถ่มน้ำลาย
“ทีกูอยากมีลูกบอกกลัวท้องลาย อีร่าน!”
“พี่อัค ฮือ... ฉันผิดไปแล้ว พี่อัคยกโทษให้ฉันกับพี่เมฆเถอะนะ”
“ปล่อยพวกมึงไปงั้นเหรอ ได้ ไปสมสู่กันในนรกเถอะไอ้พวกเลว!”
อัคราไม่ใช่ผู้ชายที่ใครจะเลียลิ้นเลียปากเล่นได้ เขาลั่นไกปล่อยกระสุนนัดต่อมาปักเข้ากลางไหล่ขวาของอดีตคนงาน
เมฆถูกยิงเข้าเต็มๆ ครวญครางด้วยความเจ็บปวด
“พี่เมฆ!”
นวลจันทร์โอบกอดร่างชายชู้
“พี่อัค ฉันขอร้อง ปล่อยพวกเราไปเถอะ ฉันไหว้ล่ะพี่ อย่าฆ่าพี่เมฆเลย ฉันกับพี่เมฆกำลังจะไปจากที่นี่ ฮือ...”
“คิดว่ากูจะปล่อยพวกมึงไปง่ายๆ งั้นเหรอ อย่าฝันไปหน่อยเลย ความตายเท่านั้นที่รอพวกมึงอยู่ข้างหน้า!”
อัครากล่าวเสียงเหี้ยม
“นายหัว...” ตัวนายเมฆโอนเอนจะไหลตามน้ำตกลงไปบนเหวลึก
“อย่ามาเรียกกูว่านายหัว ถ้าใจจริงของมึงไม่เคยเคารพนับถือกู!”
“ผมเคารพนายหัว แต่เรื่องความรัก... มันบังคับไม่ได้”
- Writer
