นายหัวทมิฬ

“พี่...” “ฉันท้อง...” จะเป็นแม่คนอยู่แล้วหญิงสาวควรจะร้องไห้ด้วยความดีใจ กลับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว เพราะชายที่หล่อนยื่นแท่งสีขาวแสดงขีดสีแดงสองขีดไปให้นั้นไม่ใช่ สามี แต่เป็น ชายชู้! พายุฝนฟ้าคะนองพัดผ่านจังหวัดพังงา ความเร็วของลมรุนแรงระดับขั้นที่สามารถพัดคนตัวบางให้ปลิวได้สบายๆ เรือขุดแร่ขนาดใหญ่ติดเครื่องยนต์ไว้ตลอดเวลา เสียงดังกระหึ่มแข่งเสียงฝนตกฟ้าร้องและเสียงคนงานเพศชายวัยฉกรรจ์จำนวนมากที่วิ่งวุ่นบนเรือ ช่วยกันทำงานไม่มีหยุดพักแม้ฝนจะตกจนแทบจะมองไม่เห็นสีขาวของท้องฟ้า นวลจันทร์ท้อง... นายอัคไม่หลับนอนกับเมียเกินสามเดือน แต่มันกลับท้องสองเดือน เมฆเหม่อลอย เรือโคลงเคลงจากแรงพายุ เขาไม่ระมัดระวังให้ดีล้มตัวไปกระแทกไหล่คนงานหนุ่มจนชายคนนั้นพลัดตกเรือ “อ๊ากกก” “ไอ้วัน!” คนงานหนุ่มหล่นจากกราบเรือตกน้ำตู้มร่างจมมิดในวินาทีเดียว “นายเมฆ ช่วยผมด้วย!” ปากกับจมูกของคนงานหนุ่มโผล่พ้นสายน้ำเชี่ยวกรากมาแค่นิดเดียว พยายามจะแหวกว่ายแต่ไม่สามารถต้านทานความรุนแรงของพายุได้ “นายเมฆช่วยด้วย ช่วยผม ผมไม่อยากตาย!” “จับไว้ ข้าจะดึงเอ็งขึ้น!” เชือกเส้นใหญ่เหวี่ยงจากมือนายเมฆโยนลงน้ำให้เด็กหนุ่มจับไว้ เชือกเส้นนั้นลอยไปทางอื่น เด็กหนุ่มว่ายน้ำตามไปคว้าไว้ ฝนตกหนัก มือลื่นของชายวัยห้าสิบปีจับเชือกไม่มั่นคง ตัวของคนงานหนุ่มถูกดึงขึ้นจากผืนน้ำได้แค่ครึ่งตัวจมมิดน้ำลงไปอีกครั้ง “นายเมฆ อ๊ากก!” ลมพัดวันกับเชือกออกไปไกลจากเรือมากขึ้น ลำพังเรี่ยวแรงของเมฆคนเดียวไม่สามารถช่วยคนหนุ่มได้ อัคราผ่านมาเห็นเหตุการณ์โดยบังเอิญ “เหี้ยเอ๊ย! ไอ้วัน! ไอ้เมฆ! มึงไม่ตะโกนให้คนอื่นมาช่วยวะ” เขาสบถลั่น “หลบไปให้พ้น!” เมฆถูกจับเหวี่ยงหลบไปให้พ้นทาง ก้นหัวหน้าคนงานวัยกลางคนล้มกระแทกพื้นเรือแรง เมฆโกรธจัด เงยหน้าขึ้นสู้สายฝนที่ตกแรงจนลืมตาไม่ไหวมาพบกับ อัครา นายหัวหนุ่มแน่นวัยสามสิบห้าปีเข้ามายืนแทนที่ “ไอ้วัน มึงจับเชือกให้แน่น กูจะไม่ปล่อยให้มึงตาย” อัครามีแววตามุ่งมั่น เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงเชือกที่มีคนงานหนุ่มเกาะไว้แน่นขึ้นมาบนผิวน้ำ เชือกบางส่วนขูดกับขอบเรือ เสี่ยงขาด และคนงานหนุ่มอาจจะจมหายไปใต้น้ำ ถูกแรงลมพัดไปไกลจนตามหาร่างไม่เจอ “นายหัวช่วยผมด้วย ช่วยผมด้วย นายหัว!” คนงานหนุ่มกลับมามีแรงฮึดสู้เพื่อเอาชีวิตรอด “เออ กูจะช่วยมึง! ไอ้วันตกน้ำ มาลากเชือกช่วยกูเร็วเข้า” “เฮ้ย! ไอ้วันตกเรือ! ไปลากเชือกช่วยนายหัวเร็วเข้า!” คนงานส่วนมากยุ่งกับงานขุดเหมือง และฝนก็มาตกหนักเอาตอนนี้ เพิ่งจะรับรู้ถึงอันตรายที่เกิดกับเพื่อนร่วมงานรีบวิ่งโครมๆ มาทางนี้ “ไอ้วัน มึงอย่าปล่อยมือ! ออกแรงลากมันช่วยกู เร็วเข้า!” อัครากัดฟัน แววตาเขามุ่งมั่นตั้งใจจะช่วยชีวิตคนงานของเขาขึ้นมาจากน้ำให้ได้ จับเชือกมาพันรอบข้อมือ ไม่เกรงกลัวน้ำหนักจากอีกคนจะดึงเขาตกเรือลงน้ำไปด้วยกัน หรือดึงรั้งข้อมือแข็งแรงของเขาให้หลุดออกจากท่อนแขน อัคราคนเดียวต้านแรงลมและแรงคนงานหนุ่มไม่ไหว มีคนงานคนที่สองที่สามมาช่วยกัน ไม่นานร่างนายวันที่ห้อยบนเชือกถูกดึงขั้นมาสูงขึ้นเรื่อยๆ จนสบตากันได้ คนงานหนุ่มใช้แรงเฮือกสุดท้ายจับกราบเรือไว้ แต่แรงคนงานหนุ่มมีน้อย ลำพังจับเชือกไว้ก็เต็มกลืนแล้ว เหยียดขามาจะปีนกลับเข้าเรือ แต่ไม่มีแรง คนงานคนที่สี่ที่ห้าจึงช่วยกันคว้าหัวไหล่ จับแขน และขา ออกแรงลากตัวคนงานหนุ่มมือใหม่ให้กลับขึ้นมาบนเรือ ทุลักทุเลนานกว่าจะทำสำเร็จนอนแผ่อกหมดสภาพไปตามๆ กัน รวมถึงอัคราด้วย ลมหายใจเขาถี่สะท้านนึกว่าจะตกน้ำตายไปกับมัน ฝนสาดใส่ตัวเขาจนเปียกโชก เขาปลดปมเชือกออกจากข้อมือ มันแดงและทิ้งรอยช้ำไว้ แต่ช่างเถอะ ขอแค่คนของเขาปลอดภัย อัคราทนได้แม้จะต้องเสียข้อมือข้างนี้ไปก็ตาม “เหี้ยเอ๊ย วันหลังมึงอย่าอยากลงเล่นน้ำอีกนะไอ้วัน!” “นายหัว แฮ่กๆ ผมจะจำจนตาย” คนงานหนุ่มยกมือไหว้แทนคำขอบคุณทั้งที่ยังนอนแผ่กายหมดสภาพอยู่ที่เดิม เขาเข้าใจแล้ว เหตุผลว่าทำไมคนงานทุกคนในเหมือง และคนเฒ่าคนแก่ทุกคนในหมู่บ้านถึงได้รักและเคารพนายหัวหนุ่ม เขาเอง ก็ติดหนี้นายอัค นายอัคของทุกคนกลับไม่สนใจจะพูดตอบ เขาชำเรืองสายตาไปทาง เมฆ หัวหน้าคนงานที่มันมัวแต่เหม่อ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน จนเกือบทำให้คนๆ หนึ่งต้องมาตาย