ผ่านไปหลายวัน ผมเดินลงมาจากห้อง แล้วตรงไปที่โต๊ะอาหาร สองแม่ลูกน้องรออยู่แล้ว ส่วนพ่อมองผมตาเขียวปั๊ด แต่ใครจะสน ผมรู้ทำไมพ่อถึงมองผมแบบนั้น พ่อไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา ผมสาย30นาที แต่ใครจะสนล่ะ ผมไม่แคร์อยู่แล้ว ผมนั่งลงตรงข้ามมัน ตอนนี้มันกินข้าวไม่สนใจผมเลย ส่วนผมจ้องหน้ามันราวจะกินเลือดกินเนื้อ
“พลให้เปลวติดรถไปที่ทำงานด้วยนะ”
“ไม่ ๆ” ผมพูดเสียงเข้ม ผมไม่ยอมให้มันติดรถผมไปแน่ๆ
“พ่อคะ หนูไปเองก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเพื่อนมารับค่ะ”
“วศินน่ะเหรอ”
“ค่ะ”
“วศินชอบเปลวนะ คงอยากเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะมั้ง”
“ก็กำลังดูๆกันอยู่ค่ะแม่”
มันฉีกยิ้มให้แม่มัน อารมณ์กรุ่นโกรธประทุขึ้น ไอ้วศินอย่างนั้นเหรอ ผมโคตรเกลียดไอ้วศิน เกลียดมันที่สุด แค่ได้ยินชื่อผมก็คิดไปถึงเรื่องในอดีต สมัยที่ผมกำลังเรียนอยู่ ผมเคยมีแฟนคนหนึ่ง และผู้หญิงคนแรกในชีวิตของผมคือ 'เปลว'
ย้อนไปเมื่อ6ปีที่แล้ว
“คิดถึงจัง”
“พลก็คิดถึงเปล
