ในไฟแค้น

เปลวกนก... ​TALK ชีวิตมนุษย์ย่อมมีทุกข์และสุขปะปนกันไป ไม่สามารถเลือกเกิดได้ ชีวิตบางคนไม่ต้องดิ้นรนอะไรก็มีกินมีใช้ แต่สำหรับบางคน แทบไม่เคยได้สัมผัสคำว่าความสุขเลย และเจ้าความสุขเหมือนกัน มันมักจะอยู่กับเราไม่นานหรอกจริงไหม? ฉันชื่อเปลวกนก ตอนนี้เรียนอยู่ปี4 อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว ฉันอายุ22ปี สูง165 น้ำหนัก 42 ผิวขาวเหลือง มีแฟนแล้ว วางแพลนไว้ว่าเรียนจบฉันจะแต่งงาน ความสุข และครอบครัวที่วาดฝันไว้ มันกับพังทลายลง เมื่อผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่ารักที่สุด จ้างคนมารุมโทรมฉัน แต่ก่อนที่เขาจะทำกับฉันได้ขนาดนี้ ฉันถูกวางยา และถูกจัดฉากว่าฉันมีอะไรกับ ' วศิน ' เพื่อนของฉันเอง ฉันพยายามอธิบายทุกอย่าง แต่เขาไม่ฟังเลยสักนิด ฉันตั้งใจจะบอกเขาวันนั้นว่าฉันท้องด้วยในวันที่เขานัดมาเคลียร์ใจกัน แต่มันไม่มีโอกาสได้บอกแล้ว เพราะฉันได้เสียลูกไป เพราะผู้ชายใจร้ายที่ชื่อ 'ชุมพล' เขาเป็นคนที่พรากสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉันไป ไม่มีวันได้กลับมา จนฉันต้องเจ็บปวดจวนเจียนจะขาดใจ “คนไข้อาการดีขึ้นแล้ว แต่เด็กในท้องหมอไม่สามารถช่วยเอาไว้ได้ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” หมอเอ่ย “ฮื่อ ๆ ฮึก ฮื่อ ๆ” ฉันกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่บนเตียงโรงพยาบาล ยอมนี้มันมืดมนไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงดี เสียงของหมอยังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันทุกครั้ง ยิ่งทำให้ฉันเจ็บมากกว่าเดิม “ร้องออกมาให้หมด วันต่อ ๆ ไปจะได้ไม่ต้องร้อง ศินเชื่อว่าสักวัน เขาจะมาเกิดเป็นลูกของเปลวอีกครั้ง” “วศิน ฮือ ๆ” ฉันโผเข้ากอดวศิน ยามทุกข์มีเขาเป็นเพื่อนปลอบใจ เขาเป็นเพื่อนคนเดียวคนดีที่สุด เขาเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด เขาคลายกอดแล้วปาดน้ำตาที่แก้มให้ฉันเบา ๆ พร้อมกับส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้ “เปลวเจ็บเหลือเกินวศิน ฮื่อ ๆ” ฉันร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่าทุกข์ระทม ฉันยกมือขึ้นกุมที่อก มันเจ็บเหลือเกิน ใจฉันมันบีบรัดจนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตามันพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย มันเจ็บยิ่งกว่าถูกฆ่า ฉันพยายามกลืนก้อนสะอื้นด้วยความยากลำบาก ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้าน ความเสียใจ ความสูญเสีย มันเข้ามาพร้อมกันจนฉันตั้งตัวไม่ทันเลย ความรัก ความฝัน ความสุข มันไม่มีเหลืออีกแล้ว มันพังทลายลงไม่เหลือชิ้นดี มันเหมือนตายทั้งเป็น “ฮื่อๆ” แม่คะน้าเข้ามากอดฉันปลอบใจ ฉันกอดท่านแน่น ๆ ไม่ต่างกัน “ทำใจให้เข้มแข็งนะลูก แม่เชื่อว่าคนเลวมันต้องได้รับกรรมของมัน” “แจ้งตำรวจเลยดีกว่า” “อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่กว่านี้เลย ตัวเปลวจะมีแต่เสียกับเสีย จะเป็นขี้ปากคนไปตลอด ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าวศินช่วยเปลวทัน แล้วเรื่องนี้มันจะไม่จบไม่สิ้น เปลวยังต้องเรียนต่อ เปลวจะทนฟังเพื่อนพูดเรื่องนี้ได้เหรอ? สังคมไทยทุกวันนี้ชอบบูลลี่กัน เปลวจะทนฟังเพื่อนบูลลี่เรื่องนี้ได้ไหม? สภาพจิตใจเปลวตอนนี้ย่ำแย่มากเลยนะวศิน” “เปลวควรทำยังไงดี ฮื่อ ๆ” ฉันปิดหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง แม้น้ำตาจะไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในหัวใจของฉันได้เลย “ปล่อยให้กรรมมันทำหน้าที่ของมันเถอะลูก แม่เชื่อว่า ทำดีย่อมได้ดีทำชั่วก็จะได้รับผลกรรมชั่วนั้นแหละ ตอนนี้ไปเปลวต้องเข้มแข็งและสู้ความเจ็บปวดไปให้ได้” “ฮึก!!แล้วมันจะได้รับผลกรรม ที่ทำกับเปลวแน่นอน เปลวจะเอาคืนพวกมันอย่างสาสม เปลวเจ็บมันต้องเจ็บกว่าเปลวเป็นร้อยเท่าพันทวี” “เปลวพักผ่อนเถอะ จะได้หายเร็ว ๆ คนอยู่ต้องสู้ต่อไป สักวันเขาจะมาเกิดเป็นลูกเปลวอีก” “ฮึก!! เปลวจะสู้ แต่ไม่รู้ว่าเปลวจะเข้มแข็งได้อีกตอนไหน เปลวรู้แค่ว่าตอนนี้เปลวทุกข์ เปลวไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีแม่คะน้าเปลวก็คงจะตายตามลูกของเปลวไป” “อย่าพูดแบบนั้นสิไปเปลว เปลวยังมีศิน เปลวยังมีแม่คะน้า เปลวยังมีพวกฉันอยู่ เปลวต้องสู้นะ” “เป็นแผลมันมีวันหายนะเปลว แม่เชื่อว่าเปลวจะเข้มแข็งและผ่านจุดนี้ไปได้” แม่คะน้าพยายามปลอบฉัน พร้อมกับปาดน้ำตาที่แก้มให้ ฉันรู้ว่าท่านรักฉันมาก ที่ฉันยังอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมีท่าน ถ้าไม่มีท่านอยู่ฉันก็คงจะตายตามลูกฉันไป “ถึงจะหาย ฮึก!มันก็ทิ้งแผลเป็นไว้ให้คิดถึงอยู่ดี ฮื่อๆ” “เริ่มต้นใหม่ อยู่กับแม่ สู้เพื่อแม่นะลูก” แม่คะน้าลูบหลังฉันเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ “ค่ะ เปลวรักแม่นะคะ” ฉันโผเข้ากอดแม่คะน้าพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น มันเจ็บมันหน่วงไปหมด ฉันร้องไห้ซุกหน้ากับอกผู้ที่เปรียบเสมือนบุพการี แม่คะน้าไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของฉันหรอก แม่คะน้าเป็นน้องสาวของแม่ พอแม่ตายแม่คะน้าก็รับฉันมาเลี้ยงเป็นลูก ท่านเลี้ยงดูและรักฉันเหมือนลูกแท้ ๆ ฉันรู้ว่าท่านทุกข์ที่เห็นฉันทุกข์ แต่ฉันไม่อาจจะฝืนความเจ็บปวดเอาไว้ได้เลย นี่ใช่ไหมที่เขาเรียก 'ไม่ฆ่าก็ตาย' เพราะตอนนี้มันไม่ต่างจากตาย เพราะฉันได้เสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไปแล้ว และสามารถเอาเขากลับคืนมาได้ แม่คะน้า : นอนพักเถอะลูก” “ค่ะ” ฉันล้มตัวลงนอนก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลรินออกมาจนเปียกหมอน ทุกข์เหลือเกินตอนนี้มันเจ็บมันปวดและทุกข์ระทมตรอมตรมเหลือเกิน เมื่อคนที่ฉันรักกลับทำร้ายฉันกับลูกได้อย่างเลือดเย็น “ฮื่อๆ ฮึก!!ฮื่อๆ” ฉันนอนกอดตัวเองร้องไห้ ใจมันเจ็บปวดเหลือเกิน ความเสียใจมันถาโถมเข้ามาจนตั้งรับแทบไม่ทัน ความสูญเสียมันมากมาย​ ฉันเสียลูกและเสียสิ่งที่เคยคิดว่าจะเป็นความสุขไปแล้ว ฉันจะเริ่มต้นใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี ถ้าเขายอมฟังฉันสักนิด ฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาคงจะไม่ใจร้ายกับฉันขนาดนี้ ต่อให้ฉันนอนกับคนอื่นจริงๆ เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้ ถ้าเขารักฉันเหมือนที่ปากเคยพูด เขาจะไม่สงสัยในตัวฉัน เขาจะพยายามหาความจริงเรื่องนี้ ไม่ใช่จ้างคนมาทำร้ายฉันแบบนี้ หัวใจของฉันมันเจ็บปวด มันเจ็บจนใจจะขาดแล้วตอนนี้ “ฮืออออออ~~ ฮืออออออ!!” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง ใจมันบีบรัดรุนแรง​จนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อยากจะเข้มแข็ง แต่มันจะทำได้ยังไง ตอนนี้ใจมันแทบจะขาดรอนๆ แกร่ก (เสียงเปิดประตู) “เปลว” “ฮึก~~ แม่คะน้า ฮื่อๆ​ เปลวเจ็บเหลือเกิน” ฉันกอดแม่เอาไว้แน่นๆ แม่คะน้าลูบหัวฉันเบาๆ​ เพื่อปลอบใจ “เปลวเจ็บ แม่เจ็บยิ่งกว่า แม่อยากให้หนูเข้มแข็ง​ และสู้ความเจ็บปวดต่อไปให้ได้” “หนูอยากตายหรือเกิน ฮื่อๆ” “ถ้าหนูตายแม่จะอยู่กับใครล่ะ แล้วใครจะดูแลแม่ตอนที่แม่แก่ชรา ถ้าเปลวตายไปแม่ก็คงจะตายไปพร้อมกับเปลว​ เปลวเสียลูกไปแม่รู้ว่าเปลวเจ็บปวด แต่ถ้าแม่ต้องเสียเปลวไป เปลวก็คงจะเข้าใจความรู้สึกของแม่นะ ว่าแม่จะเจ็บปวดมากแค่ไหน?” “ฮื่อๆ​ เปลวขอโทษที่คิดแบบนี้ เปลวขอโทษที่คิดโง่ๆ” “อีกไม่นานมันจะผ่านไป เปลวต้องสู้และเข้มแข็งเพื่อแม่ได้ไหม?” “...” “ถ้าเปลวตาย แม่ก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน เปลวเสียลูกเปลวรู้ใช่ไหมว่ามันเจ็บ ถ้าเปลวเป็นอะไรไป เปลวตายแม่ก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน” “ฮื่อๆ เปลวขอโทษ” “เริ่มต้นใหม่ ลืมเรื่องร้ายๆให้หมดนะเปลว เข้มแข็งให้มาก อีกไม่นานมันจะผ่านไป​ แม่เชื่อว่าหลังจากนี้ สิ่งดีๆทั้งเข้ามาหาฉันสองคนแน่นอน ขอเพียงแค่วันนี้เปลวผ่านมันไปให้ได้ก็พอ” “ฮึก!! ค่ะแม่” แม่ปาดน้ำตาที่แก้มให้ฉันเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ “ยิ้มให้แม่ดูหน่อยสิ เปลวเก่งอยู่แล้ว” ฉันส่งยิ้มฝืนๆให้แม่ แม่ฉีกยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อคนที่รักฉันสินะ ถึงมันจะยากแต่สักวันฉันคงจะผ่านไปได้ “นอนพักผ่อน​เถอะ พรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะลูก” “แต่ตอนนี้มันเพิ่งเช้านะคะ” แม่คะน้า​ : “ถึงแม้ว่ามันจะเพิ่งเช้าแต่แม่รู้ว่าเปลวยังไม่ได้นอน ลูกควรพักผ่อนทำร่างกายให้แข็งแรง ลูกต้องเข้มแข็งและผ่านอุปสรรคทุกอย่างที่เข้ามาให้ได้ ถึงแม้ว่าวันนี้ลูกจะเจ็บปวดกับสิ่งที่สูญเสียไป แต่แม่เชื่อว่าหลังจากนี้ สิ่งดีๆจะเข้ามาหาลูกแน่นอน” “ค่ะแม่” “สู้เพื่อแม่นะ เข้มแข็งให้มากๆ ถ้าจะทำอะไรคิดถึงแม่ให้มากๆ แม่ไม่เหลือใครแล้ว ถ้าเปลวทิ้งแม่ไปอีกคนแม่คงอยู่ไม่ได้ สู้เพื่อแม่นะแม่จะคอยพยุงหรือคอยจับมือเปลวเดินไปด้วยกัน แม่ว่าเรื่องแย่ๆจะเข้ามา สัญญากับแม่ได้ไหมว่าหนูจะสู้” “ค่ะ” ตัดมาที่ตอนเช้าของอีกวัน ฉันหยิบชุดมาเปลี่ยนในห้องน้ำ แม่กับวศินช่วยกันเก็บของอยู่ข้างนอก ฉันมองหน้าตัวเองในกระจกห้องน้ำ น้ำตามันไหลออกมาราวกับเม็ดฝน ไม่อยากจะร้องแต่มันก็ยังทำใจไม่ได้ ใครจะทำใจได้ภายใน2-3วัน มันก็ต้องร้องกันบ้างแหละ​ เสียลูกเสียความสุขไป จะให้ฉันยิ้มแย้มมันก็คงเป็นไปไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องมีเวลาของมัน ฉันได้แต่หวังว่าวันเวลามันจะช่วยเยียวยาแผลใจของฉัน ก๊อกๆๆ “เข้านานเกินไปแล้วนะเปลว เป็นอะไรหรือเปล่า!?” “ฮึก ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวออกไป” ฉันปาดน้ำตาที่แก้มของตัวเองออก “อืม รีบออกมาแล้วกันศินไม่อยากให้เปลวอยู่คนเดียว” วศินเอ่ย “อืม” ฉันเปิดประตูห้องน้ำ จากนั้น​ก็เก็บของใส่กระเป๋าสะพายแล้วเดินออกมา วศินกับแม่เก็บของเรียบร้อยแล้ว “แพรวกับเหมียวไม่เห็นมาเลยวศิน” ฉันถามหาเพื่อนสนิท ไม่เห็นเลยตั้งแต่เข้าโรงพยาบาล “ศินบอกแล้ว แต่คงไม่ว่างมั้ง” “ชั่งเหอะ กลับบ้านกันเถอะ” “อย่าคิดมากเลยนะ ทำใจให้สบาย” “ค่ะแม่” “หนูอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม? แม่จะทำให้กิน” “แล้วแต่แม่เลยค่ะ” “จ้ะ” ฉันลงมาจากโรงพยาบาล วศินก็ขับรถมาจอดพอดี ฉันขึ้นมานั่งบนรถดูทางไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านบิงซูประจำที่ฉันเคยมานั่งกินกับชุมพล​ “จอดร้านนี้หน่อยแม่จะไปซื้อบิงซู ไม่ได้กินนานแล้ว​ ไปกับแม่ไหมเปลว” “ไม่ค่ะ” “รอแม่อยู่นี่นะ ฝากเปลวด้วยนะวศิน” “ครับแม่” แม่ลงจากรถไปฉันนั่งรอไปเรื่อยๆ สักพักก็มีคนมาจอดรถข้างๆฉัน​ ผู้ชายกับผู้หญิงลงจากรถ เดินควงแขนเข้าไปในร้าน​ ฉันจะไม่สนใจเลย ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่'ชุมพล' คนสารเลวคนนั้น​ คนที่ทำให้ฉันกับลูกต้องตกอยู่ในชะตากรรมแบบนี้ ฉันเงยหน้าเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไล่ลงมา ทำกับฉันขนาดนี้ยังมีความสุขอยู่ได้ สารเลวจริงๆ “ไหวไหมเปลว?” วศินเอ่ยถามพร้อมแสดงท่าทางห่วงใย “ไหวสิ เปลวต้องเข้มแข็ง ต้องอยู่ให้ได้สิ ผู้ชายคนนั้นทำให้ความสุขของเปลวหล่นหายไป เปลวก็จะทำให้เขาทุกข์เหมือนที่เปลวทุกข์” ฉันพูดกับวศินด้วยเสียงสั่นเครือ มองชายหญิงที่นั่งอยู่ในร้านผ่านกระจกใส​ ทั้งสอง​หัวเราะกันอย่างมีความสุข มันช่างต่างกับความทุกข์ที่ฉันมีตอนนี้เหลือเกิน ฉันรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมากที่ตอนนี้เขามีความสุข ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรที่ทำกับฉันกับลูกแบบนี้​ เขายังคงยิ้มแย้มทำหน้าระรื่นควงผู้หญิงอีกคนเข้าไปกินบิงซูอย่างมีความสุข ทำไมคนเลวๆมันถึงมีความสุขซึ่งมันต่างจากฉันที่ตอนนี้ทุกข์ระทมตรอมตรมแทบขาดใจ