ผ่านไปอีกหลายวัน ผมกับมันทะเลาะตบตีกันทุกวัน
ไม่มีวันไหนที่ผมไม่เกลียดมันเลย พรุ่งนี้พ่อผมกับแม่มันไปดูงานต่างจังหวัด ผมอยู่กับมันกับพวกคนใช้ มันกำลังทำอะไรอยู่ในครัวไม่รู้ ผมเดินเข้าไปในครัวเพื่อจะกินน้ำ มันกำลังยืนคุยโทรศัพท์ คนที่คุยกับมันไม่มีใครหรอก ไอ้วศินชู้รักของมันนั่นแหละ
แค่ได้เห็นพวกมันคุยกัน หรืออยู่ด้วยกัน ผมก็ห้ามอารมณ์กรุ่นโกรธแทบไม่ไหว หรือเพราะผมเกลียดพวกมันเกินไป พยายามสั่งเท้า ไม่ให้ลั่นไกใส่พวกมันทุกครั้ง คำว่า เกลียด เกลียด เกลียด ไม่เคยหายไปสักครั้ง
มันเองก็เกลียดผมไม่น้อยเช่นกัน เหตุผลงี่เง่าของมันคือ มันบอกว่าผมจ้างคนไปรุมโทรมมัน. เหตุผลบ้าบอของมัน ทำไมผมต้องสน ในเมื่อผมไม่ได้ทำ
“ไม่รู้สิวศิน”
ปลายสาย : ....
“พรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้เปลวไม่สะดวก”
ปลายสาย : ......
“มันผ่านมานานมากแล้ว อย่าสนใจเลย เรารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร ใช่ไหมวศิน”
ปลายสาย :...
“จ้า.ตอนเย็นก
