Poor Substitute Wife: Married To A Billionaire

Chapter 11 Roller Coaster

Ikaw ang nasa isip ko, Luke Dawson.

Ang mga huling linggong ito ay ilan sa mga pinaka nakakakilig na araw sa aking alaala. Ang gulo, ang sakit, ang tawa. Ito ay isang roller coaster na hindi ko nais na tapusin.

Ganito ba ang mundo mo? Kung gayon, salamat. Nakaramdam ako ng buhay.

Nakilala kita tatlong linggo na ang nakakaraan ngunit kilala kita sa buong buhay ko. At hindi sa isang 'ang ating mga kaluluwa ay walang hanggang konektado' na uri ng paraan. I mean literally, kapitbahay ko na kayo simula kindergarten.

Sana makita mo rin ako katulad ng pagtingin ko sayo.

Natatakot ako. Walang kapit, walang pag-asa na mauulit ito. Naiisip ko ang gabing iyon sa lawa, noong malapit na tayo sa... well, alam mo...

Nakikita ko na ngayon kung bakit nahuhumaling ang lahat sa iyo; kung bakit gusto nilang nasa tabi ka, maging ikaw. I bet nakakapagod. Hindi mo ito hinihiling. Sana wag mong isipin na isa ako sa kanila.

"Umalis ka na, nerd."

"Maaari bang itaas ang iyong sweatpants?"

Hindi man lang ako nakasuot ng sweatpants.

Hindi bababa sa mga bagay ay bumalik sa normal. Nagustuhan ko ang normal. Normal na kaya kong harapin.

Pagkatapos ng insidente sa lawa, iniwan ako ni Tamara mag-isa. Hindi na binanggit ni Stacey ang larawan. Umatras sila. Bumalik na ito sa regular na panunukso.

Karamihan sa mga oras bagaman, ito ay wala. Walang pumapansin sa akin, walang nagmamalasakit sa akin. Hindi ako nakikita, at ang tanging drama na nakita ko ay sa Netflix.

Ang Apple Cabin ay hindi na ang sentro ng aksyon, tulad ng dati nang sinasabi ni Austin.

Mostly, na-miss ko sila. Ginawa nilang kapana-panabik ang bawat araw. Nang nasa paligid si Luke, ipinaramdam niya sa mga tao na wala nang ibang mapupuntahan.

Nagsama-sama ang mga araw. Dahil nagboluntaryo si Khloe na maging co-counselor ni Luke sa simula ng tag-araw, inatasan siya ni Mr. Woodhouse na tulungan ako sa cabin paminsan-minsan. Lalapit siya para tumulong sa paglilinis at pag-aalaga sa mga nagkamping.

Siya ay nagreklamo tungkol dito, siyempre, ngunit hindi partikular na naiinis.

Ito ay bahagi lamang ng trabaho, sa palagay ko.

**

"Ladies and gentlemen, boys and girls, mga bata sa lahat ng edad... Ito na ang final wrap-up sa ating summer together!" Si Mr. Woodhouse ay sumigaw sa mikropono. Ngayon siya ay channeling isang sirko ringleader.

Nasa open-air theater kami para sa aming huling all-camp meeting. Pinuno ng mga magulang ang mga bangko sa paligid ng kahoy na entablado, sabik na kolektahin ang kanilang mga anak nang mabilis ngunit ginawa ni Mr Woodhouse ang isang simpleng 'paalam' sa isang grand finale. Magkahalong emosyon ang mga nagkamping. Ang iba ay nasasabik na umalis habang ang iba ay lumuluha.

Nagsimula na ang mga kwentong 'This one time at summer camp...'.

Umupo ako sa likod, pumipilot sa pinakahuling row. Napuno ang bawat upuan sa sinehan. Naalala kong nakaupo ako, sa simula ng tag-araw, sa isang hilera nang mag-isa nang pumasok si Luke sa kalagitnaan ng pagsasalita ni Mr Woodhouse. Nag-aatubili siyang sumama sa akin - halos hindi niya maalala ang pangalan ko.

Si Mr. Woodhouse ay nagbibigay ng mga tropeo sa mga namumukod-tanging campers. Ang pinakakagimbal-gimbal na panalo ay si Dupree para sa Camp Spirit Award. Mr. Congeniality... sa bata, nanunuhol ako tuwing umaga para humiwalay sa kanyang iPad. Sa palagay ko kahit na ang mga bata ay maaaring magpakita ng magandang palabas.

"Isang mainit na pasasalamat sa lahat ng ating maliliit na beaver! At ngayon, bigyan natin ng standing ovation ang ating mga magagaling na tagapayo na tumutulong sa pag-click sa kampo na ito. Oras na para igawad ang Counselor Cup. Pagkatapos ng patas at demokratikong boto, ang Counselor Cup ay napupunta. sa...." Pinindot ni Mr Woodhouse ang isang buton at isang pre-recorded drum roll ang tumunog sa mga speaker, "sa aking magandang pamangkin, si Tamara Woodhouse!"

Patas at demokratiko ang aking asno.

Sumama si Tamara sa kanyang tiyuhin sa entablado upang tanggapin ang kanyang parangal at magpasalamat sa mga manonood. Di nagtagal natapos ang seremonya. Nagsimulang mag-file ang mga magulang, kinaladkad ang kanilang mga anak sa likod nila. Nagpaalam ako sa aking mga Apple Cabin campers, binabati sila ng maligayang ikatlong baitang.

Ang mga tao sa paligid ko ay nagkakalat kasama ang kanilang mga kaibigan o pamilya. Maingat kong tinahak ang mga hilera, ayokong may dumikit sa aking sapatos. Ang lupa ay natatakpan ng mga laso at natutunaw na kendi.

"Pupuntahan mo siya, hindi ba?"

Hinarang ni Tamara ang dinadaanan ko, walang kahirap-hirap na mukhang maganda sa isang tank top at high-waisted navy shorts.

"WHO?" Tanong ko, nagulat siya na kinakausap ako.

"Luke. Pupuntahan mo si Luke."

Napatitig ako sa kanya. Hindi pa rin ako makapaniwala na ang isang kasing sikat at kasingganda niya ay naisip na maaari akong maging isang banta.

"Sa tingin ko ay hindi," sabi ko, "Maaaring sa iisang kalye tayo nakatira, ngunit nagmula tayo sa magkaibang mundo."

Hinawi niya ang kanyang buhok at kumikinang ang kanyang lip gloss. "Before this summer, that was probably true. But I think you've crash into his world now."

"Bakit mo ito sinsabi?"

"I shouldn't have called you a w***e," she apologized, lowering her voice now that there are parents around, "I'm not usually like that, but my emotions were caught up in Luke. I never expected to fall for someone napakabilis. Mas bata siya sa akin at talagang playboy..."

Naputol ang kanyang mga salita sa kalagitnaan ng pangungusap. Hindi ko akalaing iniisip niya kung ano ang sasabihin niya sa akin. Ito ay tila isang uri ng pagsasara sa kanya.

Nasaan ang ombudsman noong kailangan natin siya?

"I don't think the two of you would last if ever you got together but... I do think he cares about you. High school pa lang kayong lahat at magco-college ako sa mga mature na tao ngayon kaya hayaan I give you some advice. Every girl in town will be falling over Luke and I'm not foolish to think he's going to sit like a virgin all year. Kung sino man ang dapat magkaroon sa kanya, bakit hindi mo kaya?"

Dahil hindi ko kaya.

Pwede ba?

"Let me put it this way," she said, "Walang makikipaghiwalay sa akin. Kung ginawa niya ito para sa iyo, you better be special. So you best go get that boy."

Sa lahat ng tao, binigyan ako ni Tamara Woodhouse ng isang masiglang pahayag.

Siguradong nagyelo ang impiyerno. Dapat marunong lumipad ang mga baboy. Walang paraan na mangyayari ito sa normal na kaayusan ng mundo.

Sa palagay ko inaasahan ko na magiging bastos siya sa akin gaya noong unang araw. Ngayon napagtanto ko na hindi ko kailangang kamuhian ang beauty queen ng summer camp.

Ang tag-araw na ito ay nakakabaliw mula sa unang araw. Ang araw na pumasok si Luke sa buhay ko bilang bagong camp counselor.

Inilagay ko ang huling mga bag ko sa basag kong kotse. Bago ako sumakay sa driver's seat, napalingon ako sa Apple Cabin. Ang lahat ng mga kamping ay wala na, ang lahat ng mga aparador ay walang laman. Wala nang pulot sa kusina, wala nang kaguluhan, wala na si Luke Dawson.

Nasanay na ako sa lahat ng iyon... plus 10 hyper 8-year-olds.

Oras na para umuwi.

**

Ang mga magagandang tahanan ay nakahanay sa kalye, na may mga palumpong ng rosas at puting piket na bakod. Nakatira kami sa isang kalye na inspirasyon ng Pleasantville. Pumasok ako sa driveway, nag-iingat na huwag matumba ang alinman sa mga gnome sa hardin na dumapo sa aming pintuan.

Inilagay ko ang susi ko sa lock at pumasok sa loob. Hindi gaanong pinalamutian ang bahay. May ilang Chinese feng shui sa sala mula sa isa sa mga ex-boyfriend ni Mama, ngunit wala talagang mahal. Kinailangan naming magbenta ng ilang bagay noong nakaraan.

"Hoy sweetie, may gatas ka bang naiuwi?"

Nakita ko ang aking ina sa mesa, pinipinta ang kanyang mga kuko na kulay lila. May green rollers siya sa buhok niya.

"Hindi." Sinadya ko ba?

She looked disappointed, "Bakit ka nasa labas noon? Donut craving or Mcdonald's drive-thru?"

"Galing ako sa kampo."

Nagtagal siya para irehistro iyon. I could see her mind clicking away and then she exclaimed, "Oh tama na! You've been living at some camp this summer. Sorry, that slipped my mind."

Nawala sa isip niya ang 5 weeks kong wala.

"Akala ko nasa taas ka," natatawa niyang sabi.

"Well, aakyat na ako ngayon, kaya kapag naisip mo ulit iyon, tama na."

"Drop the attitude, kid. I'll remember what you do when you start doing interesting things. And if you decide to leave your room, help your mother out by get some milk. Unlike you, I have actual work."

Tumango ako at umakyat sa taas. Napakainit ng pagtanggap sa bahay.

**

Ang kwarto ko ay kalalabas ko lang. Queen-sized na kama na may dalawang unan - hindi ako malaking unan. May vinyl player sa sulok na may maliit na library ng mga album.

Bago kami maging mahigpit para sa pera, dati akong nangongolekta ng vinyl. Inipon ko ang aking buwanang allowance para sa isang record player at mga naipon na stack ng mga lumang album. Matagal na akong hindi nakakadagdag dito, pero malaki ang sentimental value nito sa akin.

At pagkatapos ay napagtanto ko na ang aking 1960s-inspired, red upholstered desk chair ay nawawala.

"Flora!" Tinawag ko ang pangalan ng kapatid ko habang naglalakad ako sa hallway.

Ang musika ay lumalabas sa kanyang silid. Kumatok ako, pero parang hindi niya narinig. Kaya binuksan ko ang pinto at bakas ang mata ko sa view.

Naroon ang aking kapatid na babae, sa kanyang mga tuhod, na nagbibigay ng blowjob sa isang batang lalaki na nakaupo sa aking pulang upuan sa mesa.

Sigaw ko sabay sara ng pinto gamit ang kamay kong nakatakip sa mata ko.

Huli na. Bulag ako.

"IKAW DWEEB!" sigaw ng kapatid ko.

Tumakbo ako papunta sa kwarto ko bago pa niya ako mahabol.

Mga pagpapahalaga sa pamilya.

**

Mabagal na natapos ang tag-araw. Ginugol ko ang huling bahagi nito nang mag-isa, nagbabasa, kumakain, at nag-a-apply para sa mga part-time na trabaho. Pinunasan ko ng batya ng disinfectant ang aking pulang upuan at ilang beses akong nagmessage kay Julia kung gusto niyang tumambay, ngunit palagi siyang abala.

Hindi ako magsisinungaling. Binantayan ko ng todo si Luke. Ang bintana ng aking kwarto ay nagbigay sa akin ng perpektong tanawin sa kanyang bahay, ngunit hindi ko nakita ang kanyang Jeep Wrangler sa driveway.

Busy siguro siya. Nasa kalsada pa rin.

Ini-imagine ko kung ano ang magiging pakiramdam ng makita siyang muli. Ano kaya ang sasabihin niya? Paano siya kikilos? Yayakapin niya ba ako sa harap ng mga kaibigan niya? Maaalala pa kaya niya ako?

Ginawa mo akong team player, Millie. Iyon ang mga huling salitang sinabi niya sa akin habang hinihipnotismo niya ako gamit ang asul na pool ng kanyang mga mata.

At bago ko namalayan, dumating ang unang araw ng pasukan. Hello, junior year. I didn't know what to expect this year but at least I knew one thing - ilang oras na lang at nakita ko ulit si Luke.