ขาวมณีที่รัก

เจ้านายของฉัน

สโนว์ออกไปขายขนมเหมือนกับทุกๆ วัน แต่ขนมที่เขาออกไปขายวันนี้ เป็นขนมสำเร็จรูปที่จอแจพาเขาไปซื้อจากห้างสรรพสินค้า เพื่อนำมาแบ่งขาย จอแจบ่นว่าเธอตื่นเช้าไม่ไหวแล้ว

“เทอรี่” เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะที่สโนว์กำลังเดินกลับไปยืนรอจอแจที่จุดนัดพบ เขามองหญิงวัยกลางคนตรงหน้าด้วยสายตาระแวง การแต่งตัวของเธอมันคือเสื้อผ้าของคนจากโลกที่เขาจากมา แต่เขาจำไม่ได้ว่าเธอคนนี้คือใคร

“จำคนผิดแล้ว ผมชื่อสโนว์” เขาตอบพร้อมกับตั้งท่าจะหนี

“เทอรี่นี่เจ้าจำแม่ไม่ได้หรืออย่างไร” หญิงคนนั้นพยายามจะเดินเข้าไปหาสโนว์ แต่เขาก็ถอยหนีทุกก้าวเช่นกัน

“ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดเรื่องอะไร แต่ข้ามั่นใจว่าท่าน...ไม่ใช่แม่ของข้าแน่ๆ และถึงแม้ว่าตอนนี้ข้าจะอยู่ใต้คำสาปของเทพเทียร์เรส แต่ข้ามั่นใจว่าข้าสู้ท่านได้แน่ เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดก้าวเข้ามาแม้อีกก้าวเดียว เพราะข้าไม่อยากทำร้ายสตรี” สโนว์พูดก่อนจะหันหน้าวิ่งหนีไป

“เทอรี่....” ขณะที่นายีร่าพยายามจะวิ่งตามลูกชายของนางไป มือหนึ่งก็ดึงร่างของนางเอาไว้ นายีร่าหันมองบุคคลนั้นก่อนจะพบว่าเป็นเทียร์เรสสามีของตัวเอง

“ท่านพี่!”

“นายีร่า เจ้าไม่ควรทำเช่นนี้ เทอร์รีมัสยังไม่พ้นคำสาป การเข้ามาแทรกแซงของเจ้า จะทำให้ข้าเจรจากับพวกสภาเทพลำบาก” นายีร่าหันไปมองสามีด้วยความไม่พอใจ นางอดทนกับเรื่องนี้มามากพอแล้ว จริงอยู่ที่เทอร์รีมัสทำผิด แต่การต้องรับโทษมายาวนานนับร้อยปีแบบนี้ มันถูกต้องแน่แล้วหรือ

“ข้าไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ข้าจะพาลูกของข้ากลับไป หากท่านไม่เจ็บปวดเหมือนกับข้าตอนนี้ ก็เชิญท่านกลับไปก้มหน้าทำตามความต้องการของคนอื่นซะเถอะ” นายีร่าบอกกับสามีอย่างไม่พอใจ

“ข้ากำลังเจรจาอยู่ และเจ้าต้องไม่ลืม ว่าลูกของเรา...ทำผิด”

“แต่เขาเป็นลูกของเรา เขาต้องได้รับการให้อภัยจากเรา ไม่ใช่ถูกทอดทิ้งให้อยู่ในโลกมนุษย์เช่นนี้”

“นายีร่า...ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงลูก แต่การช่วยเหลือเขาตอนนี้ จะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงเท่านั้น ข้าต้องการให้เขาชดใช้ความผิดจนกว่าจะเข้าใจถึงความผิดพลาดของตัวเองในอดีตจริง ๆ” เทียร์เรสตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

นายีร่านิ่งไปพร้อมกับใช้ความคิด ปฏิเสธไม่ได้ว่าความผิดของลูกชายใหญ่หลวงมาก เทพหลายองค์ต้องดับสลายเพราะน้ำมือของเขา ต้นไม้ และวิหารศักดิ์สิทธิ์ก็เสียหายไปมากมาย ก่อนที่เขาจะถูกเทียร์เรสตัดสินโทษแล้วถูกส่งมาที่โลกมนุษย์

“นานแค่ไหน กว่าข้าจะได้ลูกของข้าคืน” นายีร่าถามด้วยเสียงที่สั่นพร่า มันช่างทรมานเหลือเกินที่เห็นลูกอยู่ตรงหน้าแต่กลับเข้าไปหาไม่ได้

“ในไม่ช้านี้ คำสาปกำลังจะสิ้นสุด จริงๆ มันควรจะนานกว่านี้ แต่มันก็เป็นสัญญาณที่ดี เพราะมันแปลว่าเทอรี่เข้าใจความเมตตามากขึ้น”

“ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แล้วทำไม...ลูกถึงจำข้าไม่ได้”

“มันเป็นเงื่อนไขของคำสาป ข้ารู้ว่าทุกอย่างจะต้องวุ่นวายถ้าลูกจำเจ้าได้”

“ท่านก็เลยทำให้ลูกจำแม่ของตัวเองไม่ได้งั้นเหรอ?” เทียร์เรสพยักหน้ารับ

“แปลว่าก่อนหน้านี้ ที่ข้าหาลูกไม่เจอ ก็เพราะคำสาปบ้าๆ ของท่านด้วยงั้นเหรอ?” นายีร่าโวยวายลั่น

“นายีร่า....ระวังคำพูดหน่อยเถอะ”

“ไม่!!! ข้าจะไม่ระวังอะไรทั้งนั้น และข้าจะไม่กลับจนกว่าจะได้พาลูกกลับไปด้วย” นายีร่ายืนยันเสียงแข็ง

“นายีร่า...ได้โปรด ข้าขอเวลาสักหน่อย แล้วข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ลูกจะต้องได้กลับไปอยู่กับเราข้าสัญญา” นายีร่าไม่มีทางเลือก ต่อให้นางยืนยันว่าไม่ยอม สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดี นารีย่าเดินทางกลับสู่โลกแห่งเทพทันที ส่วนเทียร์เรสนั้น เขาพยายามสะกดรอยตามเพื่อดูว่าลูกชายเป็นอย่างไรบ้าง

“เป็นอะไร...ทำไมวิ่งหน้าตาตื่นมาแบบนั้น” สโนว์วิ่งมาหาจอแจด้วยท่าทางตกใจ

“เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

“ห้ะ? ฉันจะเป็นอะไรเล่า”

“มีคนมาหาฉัน ไม่สิ...ฉันว่าเขาเป็นเทพ” สโนว์พูดพลางมองไปรอบๆ เพื่อต้องการแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา

“อ่าห้ะ? แล้ว? ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง เขาอาจจะมาพานายกลับบ้านก็ได้นะ”

“กลับบ้านบ้าอะไรล่ะ จำได้ว่าเคยมีครั้งหนึ่ง มีพวกแต่งตัวแบบนี้แหละ โผล่มาแล้วก็ไล่ล่าฉันอย่างกับจะเอาให้ตาย” จอแจมองหน้าคนพูดด้วยสายตาสับสน

“กลัวเหรอ?”

“งงต่างหากย่ะ ทำไมถึงมีคน...เอ่อมีเทพตามมาจัดการนาย แล้วทำไมต้องระแวงว่าฉันจะโดนทำร้ายไปด้วย”

“ก็บอกอยู่นี่ไงยัยบื้อ ว่าฉันเคยโดนพวกมันล่าแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นฉันอยู่ในร่างแมว” จอแจตั้งใจฟัง

“ฉันหนีไปได้ แต่...เจ้านายของฉัน ถูกพวกมันทำร้าย ฉันเลยต้องหนีออกมา ไม่กล้ากลับไปหาเขาอีก ฉันไม่อยากทำให้...พวกเขาเดือดร้อน”

“แล้วนายเลือกจะอยู่กับฉันเนี่ยนะ!!!” จอแจโวยลั่นก็เขาดันพูดมาแบบนี้ เป็นใครจะไม่โวยบ้างล่ะ ทั้งที่เคยเกิดเรื่องมาก่อน ยอมหนีจากเจ้านายเก่าเพื่อปกป้องชีวิตของเจ้านายเก่า แต่ดันยืนยันว่าจะอยู่กับเธอ ทั้งที่รู้ว่าอะไรอาจจะเกิดขึ้น

“ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอ ฉันถึงได้วิ่งมาที่นี่ไง” สโนว์บอกกับหญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้จอแจรู้สึกสบายใจขึ้นเลย เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องอยู่กับเรื่องนี้ไปอีกนานแค่ไหน จะโดนพวกเทพที่เป็นคู่อริของสโนว์เล่นงานเข้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“เจ้าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สินะ...เทอรี่” เสียงพึมพำของเทียร์เรสดังขึ้นในมุมหนึ่ง เขาแอบมองลูกชายและแอบฟังสิ่งที่เขาพูดกับหญิงสาว ซึ่งในตอนนี้เธอคือเจ้าของของลูกชายเขา แต่น่าแปลก...ทำไมตอนนี้เทอร์รีมัสถึงอยู่ในร่างมนุษย์ ไม่ได้อยู่ในร่างแมวอย่างที่เขาสาปเอาไว้กัน

“เรากลับกันเถอะ ฉันเรียนเสร็จแล้ว อยากนอนพักสักหน่อย ต้องไปทำงานอีก”

“เลิกทำไปไม่ได้หรือไงไอ้งานบ้าอะไรเนี่ย ฉันไม่ชอบเวลาต้องรอเธอเลย”

“ไม่ทำแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้กันยะ ไหนจะต้องเลี้ยงนายอีกนะอย่าลืมสิ ตอนที่นายเป็นคนแล้วกินเก่งกว่าตอนเป็นแมวอีกนะ”

“นี่อย่ามาโมเมนะ ฉันหาเงินเองทุกวัน เธอจะมาบอกว่าหาเงินเลี้ยงฉันได้ยังไงกันเล่า” สองคนเดินคุยกันมาเรื่อยๆ การมีอยู่ของสโนว์ทำให้จอรู้สึกว่าเธอมีเพื่อน ชีวิตนี้จอแจทำแต่งานกับเรียน เธอจึงไม่มีเพื่อนเท่าไรนัก เธอชอบคุยกับสัตว์มากกว่าคน สโนว์ถือว่าเป็นคนแรกที่เธอคุยด้วยมากขนาดนี้ ถ้าเธอสามารถนับว่าเขาเป็นคนได้น่ะนะ

“นี่...ยัยมนุษย์ เธอเคยบอกว่าอยากย้ายไปอยู่บ้านเช่าใช่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิ เราทะเลาะกันเสียงดังขนาดนั้นบ่อยด้วย ฉันเกรงใจคนที่หอ อายด้วย ฉันอยู่มาตั้งนาน ไม่เคยทำเสียงดังรบกวนคนอื่นเลย พอนายเข้ามาอยู่ คนก็...เริ่มนินทาฉัน ว่าซุกผู้ชายบ้างล่ะ มีแฟนแล้วก็ทะเลาะกันบ้างล่ะ”

“ขี้บ่นชะมัด แค่ถามว่าอยากไปอยู่บ้านเช่าหรือเปล่า ทำไมไม่ตอบแค่ที่ถาม”

“ก็อยากไง!!!”

“ไปหาดูกันไหม ฉันเบื่อนอนพื้นแล้ว” สโนว์คิดว่าถ้าเขาได้ย้ายไปอยู่บ้านเช่า ก็คงไม่ต้องนอนพื้นอีกต่อไปแล้ว

“มีเงินหรือไงยะ ค่าเช่าไม่ใช่ถูกๆ นะถ้านายจะขายของให้ได้เงินมาพอจ่ายค่าเช่าบ้าน คงต้องเปิดร้านขายของแล้วละมั้ง”

“น่าสนใจ งั้นรอเธอว่าง พวกเราไปหาบ้านเช่าอยู่กันนะ ฉันก็เบื่อยายป้าห้องตรงข้ามเต็มทนแล้ว ชอบมาแอบมองแล้วก็เอาไปเล่าต่อ” สโนว์พูดอย่างหัวเสีย บางครั้งเขาก็ได้ยินเสียงของมนุษย์ในระยะไกลๆ และมันน่ารำคาญสำหรับเขามากๆ เพราะเรื่องที่เขาได้ยินมันเป็นเรื่องไม่จริงทั้งนั้นเลย