ขาวมณีที่รัก

ในห้องพักราคาถูกขนาดกลางที่ผนังห้องเต็มไปด้วยรูปแมวหลากหลายสายพันธุ์ บ่งบอกถึงความชอบของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี‘จอแจ’ เด็กสาวสู้ชีวิตผู้ซึ่งดิ้นรนหาเงินส่งตัวเองเรียนจนถึงระดับมหาลัย หลังเลิกเรียนเธอจะต้องตรงไปที่คาเฟ่แมวเพื่อทำงานพาร์ทไทม์ที่นั่นจนถึงเวลาร้านปิด สาวน้อยผิวขาวร่างบางอ้อนแอ้น ผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้าจากดีเอ็นเอของพ่อ “เมี๊ยวววว” เสียงเจ้าแมวร้องขู่เมื่อเจ้าของห้องพยายามเอากระดิ่งสวมที่คอ คุณอยากรู้ไหมล่ะ ว่ามันต้องการจะบอกอะไร งั้นไปฟังมุมมองของแมวกันดีกว่า… “ยัยโง่ เธออย่าเอากระดิ่งบ้านั่น มาใส่ที่คอฉันเด็ดขาดเลยนะ!!” จอแจไม่เคยรู้เลยว่าแมวจรจัดตัวที่เธอเก็บกลับมาเลี้ยงด้วยความสงสาร แท้จริงแล้วเป็นเทพที่ถูกพ่อส่งมาที่โลกมนุษย์เพื่อรับโทษ “ไม่เอาน่าสโนว์ ฉันแบ่งเงินเก็บไปซื้อมาให้แกเลยนะ ข้างหลังมีคิวอาร์โค้ดของฉันด้วย ถ้าแกออกไปเกเรแล้วเกิดหลงขึ้นมา คนจะได้พาแกมาส่งให้ฉันไง” เขาพยายามเกลี้ยกล่อมแมวตัวเองอย่างใจเย็น สโนว์เป็นชื่อที่จอแจตั้งให้แมวของเธอ อิงจากสีขาวผ่องที่ขนบนตัวของแมวหนุ่มจอมเกรี้ยวกราด “เลิกเรียกฉันว่าสโนว์สักทีเถอะ ได้ยินแล้วระคายหูมาก ยัง ยัง จะเอากระดิ่งโง่ ๆ นั่นมาใส่คอฉันอีก ยัยบ้าเอ๊ย ไม่ฟังใช่มั้ย ได้เลย เมี๊ยววววว” “โอ๊ย!!”จอแจร้องลั่นเมื่อกรงเล็บจากอุ้งเท้าฟูนุ่มของเจ้าสโนว์ ตวัดเข้าที่แขนของเธออย่างจัง “เป็นไง อย่ามาแตะตัวฉัน หึ๊ย!! ยัยมนุษย์ชั้นต่ำ” สโนว์มองดูเด็กสาวลูบที่แขนของเธอในบริเวณที่ถูกข่วน จอแจส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เจ้าแมวตัวร้ายเดินเยื้องย่างมองดูผลงานตัวเองก่อนจะกระโดดย้ายขึ้นไปนั่งเอียงคอมองอย่างใจเย็นที่บนเตียง “ไอ้แมวเกเร แกจะลองดีกับว่าที่ผู้ช่วยสัตวแพทย์ใช่ไหม ได้!!” จอแจบ่นพึมพำในลำคอก่อนจะแกล้งเดินหนีออกไปอีกทาง “ไงล่ะ เจอกรงเล็บพิฆาตไปจ๋อยเลยสิ คราวหน้าอย่ามายะ....ฮะ เฮ้ยยย” พรึ่บ ผ้าห่มผืนหน้าคลุมบนตัวเจ้าแมวขาวมณีจอมซ่า ก่อนที่จอแจจะกระโดดตะครุบและกดชายผ้าทุกด้าน ขังเจ้าสโนว์ตัวร้ายไว้ใต้ผ้า เป็นวิธีการรับมือกับแมวตัวร้ายที่ถือว่าลาดมาก “ปล่อยนะเว้ย แบบนี้มันเล่นนอกกติกานี่หว่า ปล่อย!!” แมวขาวมณีตัวร้ายส่งเสียงโวยวาย พร้อมทั้งพยายามตะกุยตะกายออกจากผ้าห่ม แต่จอแจที่ชำนาญด้านการจับแมวอยู่แล้ว ก็รวบตัวมันไว้อย่างอยู่หมัด ก่อนที่เธอจะอุ้มมันขึ้น แล้วเดินไปหยิบกรรไกรตัดเล็บสำหรับแมวขึ้นมา “ซ่านักใช่ไหมเจ้าสโนว์ หึหึ แกเล่นผิดคนแล้ว” จอแจมัดชายผ้าไว้อย่างแน่นหนาก่อนจะค่อยๆ เอาขาข้างหนึ่งของสโนว์ออกมาจัดการตัดเล็บที่แหลมคมอย่างง่ายดาย ข้างแล้วข้างเล่า จนกระทั่งครบทั้ง 4 ขา “ยัยบ้า!! แมวไม่มีเล็บมันจะออกหากินยังไงวะ คิดผิดจริง ๆ ที่เลือกตามเธอมา ดูสิตัดจนไม่เหลือสักเล็บ” สโนว์โวยวายลั่นห้อง แต่สารที่เขากล่าวกลับส่งไม่ถึงคนฟังเพราะจอแจน่ะฟังภาษาแมวไม่เข้าใจ “เอาน่า เดี๋ยวยาวเมื่อไหร่ฉันจะตัดอีกให้มันดีกว่านี้ ถ้าแกไม่ดิ้นอะนะ” จอแจฟังสิ่งที่สโนว์แมวของเธอบ่นไม่ออกก็จริง แต่จากอาการของเจ้าแมวแสบ จอแจก็พอจะเดาได้ว่ามันกำลังต่อว่าเธออยู่แน่ เธอบอกกับแมวที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนเก้าอี้ กับสิ่งที่เธอคิดเอาเองว่าแมวของเธอน่าจะบอกกับเธอแบบนั้น “ถ้าเข้าไปกัดมันตอนนี้ มันจะจับถอนเขี้ยวไหมวะ” สโนว์นั่งจ้องคนที่กำลังนั่งยิ้มอย่างภูมิใจ ด้วยแววตาเดือดจัด มันอยากจะพุ่งเข้าไปกัดยัยเด็กเวร ที่บังอาจมาตัดเล็บของมันจนกุดไปหมด ถ้าไม่ติดว่ายังอยู่ในคำสาปป่านนี้คงกลายร่างเป็นเสือ แล้วกินยัยเด็กนี่จนหมดทั้งตัวไปเสียแล้ว แต่เพราะยังต้องเป็นแมวที่ไม่มีเล็บแบบนี้ไปอีกหลายวันกว่าจะได้เป็นคน ก็คงต้องทนเก็บความแค้นนี้ไปก่อน “ทีนี้แกก็ใส่ปลอกคอนี่ได้แล้วสินะ” จอแจว่าพร้อมกับชูปลอกคอสีน้ำตาลอ่อนเส้นเดิมขึ้นมาอีกครั้ง “ฆ่าฉันให้ตายก่อนเถอะ ถ้าคิดจะเอากระดิ่งโง่ ๆ นั่นมาห้อยที่คอฉันน่ะ” สโนว์ยังคงแยกเขี้ยวยิงฟังร้องขู่ดังเดิม แม้ว่าในเวลานี้มันจะไม่มีเล็บแล้วก็ตาม “ดูทำหน้าสิวะ ก็ได้ ๆ แกไม่อยากใส่ก็ไม่ต้องใส่” จอแจว่าก่อนจะวางปลอกคอในมือลง “ดีมาก ให้มันรู้บ้างว่าใครนายใครบ่าว” สโนว์พอใจกับสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างมาก มันยืดตัวข่มอีกฝ่ายอย่างภูมิใจ “งั้น วันนี้ฉันไม่เทอาหารให้แกก็แล้วกัน เพราะแกไมใช่แมวฉัน” จอแจว่าก่อนจะเอนตัวลงนอนบนเตียง “อ้าวเฮ้ย ได้ไงวะแกเก็บฉันมาแล้ว แกก็ต้องเลี้ยงสิ” สโนว์โวยวายดังลั่น แต่เหมือนจอแจจะฟังสิ่งที่มันพยายามสื่อไม่ออก สาวน้อยจึงยังคงนอนนิ่งและหลับตาพริ้มอยู่ที่เดิม “ยัยมนุษย์บ้า เฮ้!!” สโนว์กระโดดจากเก้าอี้แล้วตรงไปที่จอแจ ก่อนจะนั่งลงที่ข้างตัวเด็กสาวแล้วแหกปากร้องดังลั่น “อะไรของแก ฉันฟังภาษาแมวไม่ออกหรอกนะ” จอแจลืมตาขึ้นมองแมวสีขาว ที่ข้างตัวก่อนจะตอบมันอย่างยียวนกวนประสาท “โธ่เว้ย ฉันบอกแกว่าให้เทอาหารและเลี้ยงดูฉันให้ดีเว้ย” สโนว์ตะโกนเสียงดังลั่น แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ในเมื่อเสียงที่จอแจได้ยินนั้น เป็นเพียงเสียงแมวคำรามลั่นไม่เป็นภาษา “ถ้าแกยอมให้ฉันใส่ปลอกคอเมื่อไหร่ก็มาอ้อนนะ แล้วก็หุบปากด้วย เมื่อไหร่ที่คอแกมีปลอกคอแล้วฉันถึงจะยอมเทอาหารให้” จอแจว่าพร้อมทั้งใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของแมวเกเร “เหอะ พูดโง่ ๆ ไม่มีทางซะหรอก” สโนว์ยังคงดื้อดึง และกระโดดหนีลงจากเตียงก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูเพื่อหวังว่าจะออกไปหากินข้างนอก “ฝันไปเถอะว่าฉันจะเปิดประตูให้แก” เสียงของจอแจดังตามหลังมา เมื่อสโนว์เดินถึงหน้าประตู “หึ้ย ยัยบ้าเอ๊ย เธอจะขังฉันไว้ แล้วก็ไม่ให้อาหารฉันเนี่ยนะ มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือไง” สโนว์หันไปโวยใส่ “ก็แค่ใส่ปลอกคอ อาหารก็ได้กิน ไม่ต้องออกไปกัดกับใครข้างนอกด้วย แล้วยิ่งตอนนี้ แกไม่มีเล็บแบบนี้ ออกไปโดนเขายำตายเลย” จอแจแกล้งว่า เธอไม่ได้คาดหวังเลยว่ามันจะฟังคำพูดเธอออก แม้ความจริงนั้นเป็นเธอเองต่างหากที่ฟังสิ่งที่แมวของเธอกำลังบอกไม่เข้าใจ “หึ้ย!! ฝากไว้ก่อนเถอะนะ” เจ้าแมวตัวร้ายจ้องมองผู้ถือครองชัยชนะอย่างอาฆาต ก่อนที่มันจะค่อย ๆ เดินคอตกกกลับไปหาเธอและนั่งลงข้าง ๆ อย่างจำใจ “ไงเจ้าแมวเกเร แกจะยอมง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ” จอแจเลิกคิ้วมองดูแมวหนุ่มของเธอ ท่าทางยิ่งยโสของมันไม่เหลืออยู่เลยในเวลานี้ “....” สโนว์ไม่ได้โต้ตอบอะไร ไม่แม้แต่จะส่งเสียงสักแอะ “ไงไอ้แมวผี ยอมให้ใส่ปลอกคอได้หรือยัง” จอแจหันไปถามแมวน้อยของเธอที่นั่งหน้าหงิกอยู่ข้างตัว มันนั่งนิ่งไม่ตอบอะไรเลย เอาแต่จ้องเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “.....” “อืม...ไม่เสี่ยงดีกว่าเดี๋ยวแกกัดฉันอีก” จอแจแกล้งว่าก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน “อ้าว ยายบ้านี่!!” สโนว์ค่อย ๆ เยื้องย่างเดินวนรอบตัวเธอไปอีกด้าน จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าของเด็กสาว สโนว์อยากขย้ำคอเธอใจแทบขาด แต่เพราะไพ่ของจอแจกำลังเหนือกว่ามัน ทำให้มันทำได้เพียงยอมและยอมเท่านั้น “จะเอายังไงก็เอา” เจ้าแมวเกเรส่งเสียงบอกคนตรงหน้า แต่เธอเพียงลืมตาขึ้นมามองดูมัน และไม่ขยับตัวสักนิด ‘จะให้ทำท่าโง่ ๆ ส่งเสียงออดอ้อนแบบนั้นน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ’ สโนว์รู้ดีว่าจอแจต้องการอะไร แต่ศักดิ์ศรีและความโอหังของเทพมันค้ำคอจนไม่อาจจะทำตามคำขอของอีกฝ่ายได้ “เอาก็เอาวะ!!” แต่เหมือนว่าจอแจจะไม่ยอมอ่อนข้อกับมันเลยจริง ๆ สโนว์สบถก่อนจะค่อย ๆ ขยับเข้าไปคลอเคลียที่อกอวบ ใต้เสื้อนักศึกษาสีขาวของจอแจ “น่ารักมากเด็กดี” จอแจกล่าวพร้อมทั้งโอบกอดแมวของเธออย่างเอ็นดู “น่ารักกับผีอะไรล่ะ จะทำอะไรก็ทำ แล้วเทข้าวให้ด้วยยายบ้าเอ๊ย” สโนว์ส่งเสียงโวยวายอยู่ในอกของจอแจ แต่ไม่ได้ดีดดิ้นอะไร อย่างที่เคยทำ เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบปลอกคอเส้นเดิม ขึ้นมาใส่ให้กับแมวขี้ดื้อของเธอ ก่อนที่จะยันร่างลุกจากเตียง แล้วเดินตรงไปที่จานอาหาร จากนั้นก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าสโนว์แมวดื้อของเธออย่างทันที