ขาวมณีที่รัก

เทอร์รีมัส

ในโลกแห่งเทพ ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างเคยดำเนินไปอย่างสงบสุขมาหลายศตวรรษ เริ่มเกิดการสั่นคลอนขึ้น ความเงียบสงบของดินแดนนี้ถูกกลบด้วยความหวาดกลัวและเสียงกระซิบเกี่ยวกับเหตุการณ์ใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น ข่าวการเสื่อมลงของคำสาปที่ ‘เทียร์เรส’ เทพผู้แข็งแกร่ง ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับความเคารพจากเหล่าเทพทั้งปวง ได้สาปลูกชายของเขาเอง ‘เทอร์รีมัส’ บุตรชายคนสุดท้องของเขา

ซึ่งในตอนนี้เขามีชื่อที่ตั้งให้โดยเจ้าของคนใหม่ว่า “สโนว์” คำสาปของเทียร์เรสทำให้บุตรชายตกสู่ความมืดมิดและถูกลืมจากประวัติศาสตร์

ในวิหารแห่งสภาเทพ เหล่าเทพเจ้าผู้ทรงพลังนั่งล้อมรอบเทียร์เรส แต่ละคนต่างตื่นตระหนกและเต็มไปด้วยความกังวล พวกเขารู้ดีว่า เมื่อคำสาปเสื่อมลง เทอร์รีมัสจะกลับมา และหายนะครั้งใหญ่จะถูกปลดปล่อยสู่โลกแห่งเทพอีกครั้ง

“เทียร์เรส ท่านจะไม่ทำอะไรเลยจริงหรือ?” เทพเจ้าองค์หนึ่งพูดขึ้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเร่งเร้าและหวาดกลัว

“คำสาปที่ท่านสร้างขึ้นเริ่มเสื่อมลงแล้ว และพวกเราทุกคนรู้ดีว่ามันหมายความว่าอย่างไร เทอร์รีมัสจะกลับมา และครั้งนี้เขาอาจทำลายทุกอย่างที่เราร่วมกันสร้าง! ความสงบสุขกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว” ดวงตาของเทพเจ้าทั้งหลายหันไปทางเทียร์เรส ผู้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างเงียบงัน ใบหน้าของเขาดูเศร้าหมองและเหนื่อยล้า สายตาของเขามองลงไปยังมือของตนเองที่ครั้งหนึ่งเคยใช้สร้างและปกป้องโลกแห่งเทพ แต่กลับต้องสาปลูกชายของตัวเองด้วยมือคู่นี้

“ข้ารู้ ข้ารู้ว่าคำสาปกำลังเสื่อมลง แต่ข้าจะไม่ทำอะไรอีกแล้ว” เทียร์เรสตอบเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น เขาได้ทำตามความต้องการของเทพทุกองค์เมื่อหลายร้อยปีก่อน เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที เหล่าเทพต่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พวกเขาได้ยิน และพวกเขาก็ไม่พอใจกันอย่างมาก

“เทียร์เรสท่านไม่อาจนิ่งเฉยได้!” เทพเจ้าองค์หนึ่งลุกขึ้นพูดอย่างโกรธเคือง

“ท่านเป็นผู้สร้างภัยร้ายนี้ขึ้นมา ท่านเป็นผู้สร้างคำสาป ท่านย่อมต้องเป็นผู้ยุติมัน! เทอร์รีมัสได้รับโทษที่สาสมแล้วจริงหรือ? ท่านก็น่าจะรู้ดี ว่าเขายังไม่สำนึกในความผิดที่เขาก่อ!” เทียร์เรสยกมือขึ้นห้ามการโต้เถียง ดวงตาของเขามองไปที่สภาเทพด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ใครเป็นคนตัดสินกันเหรอ ว่าบทลงโทษนั้นไม่เหมาะสม แล้วรู้ได้อย่างไรว่าลูกชายของข้ายังไม่สำนึก พวกเจ้าไม่เข้าใจ ข้าเป็นพ่อ และการสาปลูกตัวเอง...นั่นคือความเจ็บปวดที่สุดที่ข้าเคยรู้สึก ข้าต้องเห็นเขาถูกขับไล่และลบเลือนจากทุกสิ่ง ข้ารู้ดีว่าเขาได้รับโทษแล้ว และข้าจะไม่ทำอะไรอีก ข้าเชื่อว่าบทลงโทษของข้าได้ขัดเกลาเทอร์รีมัสให้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว”

“แล้วหายนะที่จะตามมาเล่า?” เทพีอีกองค์หนึ่งถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“ท่านจะปล่อยให้ความพินาศกลับมาทำลายโลกของพวกเราเช่นนั้นหรือ?” เทียร์เรสหลับตาลงช้าๆ เขารู้ดีว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะสร้างความไม่พอใจให้กับเหล่าเทพ และเขาก็รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเกินกว่าที่ใครจะสามารถควบคุมได้

“ข้าว่าข้าเพิ่งจะพูดไปเมื่อครู่นี้เอง ว่าเทอร์รีมัสน่าจะเรียนรู้อะไรบ้างแล้วจากคำสาปของข้า” เทียร์เรสกล่าวอย่างนิ่งสงบ

“และหากเขาต้องการจะกลับมา เขาก็จะกลับมา ไม่ว่าเราจะทำอะไร คำสาปไม่สามารถหยุดยั้งโชคชะตาที่แท้จริงได้ หากหายนะต้องเกิด มันก็เป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญ ข้าเชื่อในชะตากรรม และข้าเชื่อว่าลูกข้าจะเลือกทางเดินของเขาเอง” การประชุมจบลงด้วยความไม่พอใจ เทพเจ้าแต่ละองค์ต่างจากไปด้วยความหนักใจ และความหวาดกลัวที่เริ่มคืบคลานเข้ามาในจิตใจ แต่เทียร์เรสยังคงนั่งอยู่ที่นั่น เพียงลำพังกับความเจ็บปวดและความรักที่เขามีต่อลูกชาย แม้ว่าโลกทั้งใบจะเกลียดชังเทอร์รีมัส แต่ในสายตาของเขา เทอร์รีมัสยังคงเป็นลูกชายที่เขารักเสมอ

“เทอร์รีมัส..ข้าหวังว่าเจ้าจะเลือกทางที่ถูกต้อง ข้าหวังว่าเจ้าจะเรียนรู้อะไรมาบ้าง จากคำสาปของข้า” เทียร์เรสพึมพำในความเงียบ

เฮือกกก!

สโนว์ตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะความฝันที่เหมือนกับความจริงที่ทับซ้อนกัน เขามองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าที่ที่ตัวเองนอนอยู่คือที่ไหน เขามองหาจอแจเจ้าของคนล่าสุดของเขา เป็นสัญชาตญาณของแมวที่กำลังรู้สึกไม่ปลอดภัย

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงเคาะประตูทำให้จอแจตื่นขึ้น เธอค่อยๆ เดินไปเปิดประตูด้วยอาการงัวเงีย และทันทีที่บานประตูเปิดออก ร่างสูงของสโนว์ก็พุ่งเข้ามากอดเธอแน่น

“ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!” เธอโวยวายและพยายามจะดิ้น

“เธอปลอดภัยดีใช่ไหมยัยมนุษย์” เสียงสโนว์เอ่ยถามอย่างกังวล จอแจรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงจากเขา เธอจึงไม่ได้ขยับหนี

“ฉะ...ฉันปลอดภัยดี ปล่อยได้แล้วน่า” ชายหนุ่มค่อยๆ คลายกอดจากจอแจ และมองเธออีกครั้งให้แน่ใจว่าเธอปลอดภัยดีจริงๆ

“ฉันเข้าไปนอนในห้องกับเธอได้ไหม?”

“จะบ้าหรือไง!!! เราตกลงกันแล้วนะ นี่โวยวายกลางดึกแบบนี้ เพราะจะหาเรื่องเข้าไปนอนกับฉันเนี่ยนะ” จอแจโวยวายทันที

“ฉันฝันร้าย ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย ฉัน...เป็นห่วงเธอ”

“ห่วงฉันทำไม ถ้ามันจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น นายนอนอยู่หน้าประตู ก็ต้องเจอก่อนอยู่แล้วไหม นอนข้างนอกเนี่ยแหละ”

“ถ้างั้นก็เปิดประตูไว้ได้ไหม ถ้ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันจะได้ช่วยเธอได้”

“นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย นอนตรงนี้มาเป็นเดือนไม่เห็นเคยมีปัญหาอะไร แล้วนี่...เที่ยงคืนครึ่ง มันใช่เวลาแหกปากไหมห๊า!!!” จอแจโวยวายใส่เจ้าแมวโง่ของเธอ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่เธอพูดเลย ความตั้งใจของมันยังคงสนใจแต่เรื่องความไม่ปลอดภัยของเธอ

“เลือกมาจะเปิดประตูไว้แล้วต่างคนต่างนอน หรือให้ฉันเข้าไปนอนด้วยข้างใน ให้ฉันนอนข้างล่างก็ได้” สโนว์ยื่นข้อเสนอ

“จะบ้าเหรอ แล้วนี่มันห้องฉันนะ ฉันเป็นเจ้าของนาย ฉันต้องมีสิทธิ์ตัดสินใจเส้!!!”

“ฉันก็ให้เธอตัดสินใจอยู่นี่ไงเล่า จะเอาแบบไหนเลือกมา”

“ตัดสินใจมันต้องไม่ใช่แบบนี้...” ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเถียงกันอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ทั้งจอแจและสโนว์ต่างก็หันมองไปทางเดียวกัน มันน่าแปลกที่อยู่ๆ ก็มีคนมาเคาะประตูกลางดึกแบบนี้

“ใคร?” จอแจถามพลางหันไปมองหน้าสโนว์ เขารีบกันเธอไปไว้ข้างหลัง แล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดดูว่าใครเป็นคนมาเคาะ

“นี่!!! จะทะเลาะอะไรกันก็ช่วยดูเวลาหน่อยเถอะ ดึกดื่นขนาดนี้ยังส่งเสียงดังเอะอะโวยวายลั่นไปหมด คนจะหลับจะนอนก็ไม่ได้นอน...” เป็นเพื่อนร่วมหอพักที่มาโวยวายเพราะเสียงของทั้งสองคนที่เถียงกันเมื่อสักครู่ดังรบกวนเวลานอนของเธอ

“ขอโทษด้วยนะคะ จะไม่ส่งเสียงดังรบกวนแล้วค่ะ” จอแจรีบออกไปกล่าวคำขอโทษ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรอีก สโนว์ก็รีบปิดประตูไปซะก่อน

“พอเลยนะสโนว์ ฉันต้องนอนพัก ตอนเช้าฉันต้องตื่นขึ้นมาทำขนมให้นายเอาไปขาย อย่ามากวนฉันอีก...”

“ก็แค่...อยากให้เธออยู่ในสายตา เธอก็แค่เปิดประตูเอาไว้ และฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ ฉันแค่อยากมั่นใจว่าเธอจะปลอดภัย แค่นั้นเอง” จอแจถอนหายใจอย่างเหลืออด เอาก็เอา! ถ้ามันทำให้เธอได้กลับไปนอนอย่างสงบ เธอก็จะทำให้มันจบๆ ไป อีกอย่างถ้าสโนว์คิดจะทำอะไรเธอ เขาคงทำไปตั้งนานแล้ว

“ก็ได้ ฉันจะเปิดประตูเอาไว้ แต่นายยังต้องนอนที่เดิมโอเค๊? ถ้าไม่มีอะไรจำเป็น ก็อย่าเข้ามาในห้องของฉันเด็ดขาด” จอแจยื่นคำขาด สโนว์ยักไหล่ ถ้าเธอยอมเปิดประตูไว้ เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธข้อตกลงของเธอ หลังจากตกลงกันได้แล้วทั้งคู่ต่างก็แยกย้ายกันไปนอน จอแจไม่สนใจแล้วว่าสโนว์จะก่อเรื่องอะไรอีก เธอหวังแค่เพียงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก็พอ