ขาวมณีที่รัก

คำสาป

จอแจจำใจต้องยอมให้สโนว์กลับมาอยู่กับเธอ และจนถึงตอนนี้แล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับไปเป็นแมวได้อีก เขายังคงอยู่ในร่างของมนุษย์เหมือนเดิมจนถึงตอนนี้ แต่ก็ยังดีที่เขายอมออกไปขายของตามที่ตกลงเอาไว้กับเธอ จอแจทำขนมง่ายๆ ให้เขาออกไปขาย บางวันก็แซนด์วิช บางวันก็ขนมปังโฮมเมดแบบนึ่ง

แต่จอแจก็สามารถขาจนหมดได้ทุกวัน ด้วยหน้าตาที่หล่อบาดใจของเทพแมว ทำให้สาวๆ มาต่อแถวแย่งกันซื้อขนมของเขาจนหมดภายในพริบตาเดียวทุกวัน

“วันนี้ก็ขายหมดตั้งแต่เดินลงจากตึกไปเลยนะ” เสียงสโนว์เอ่ยขึ้นพลางยื่นตะกร้าเปล่าคืนให้กับจอแจ หญิงสาวรับตะกร้าพร้อมกับเงินมาจากเขา แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อ

“วันนี้ฉันทำเยอะกว่าทุกวันตั้ง 2 เท่าเลยนะ”

“ทำสัก 10 เท่าสิ แค่นี้มันพอขายที่ไหนกัน” เขาพูดประชดก่อนจะเดินนำหน้าเธอ เพื่อเตรียมกลับไปนอนพักที่ห้อง จอแจรีบจ้ำเท้าเดินตามเขาไปติดๆ วันนี้เธอตั้งใจจะพาเขาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ เพราะซื้อเสื้อผ้ามือสองให้เขาใส่มาหลายครั้งแล้ว ในเมื่อเขาทำงานได้เงินเยอะ เธอก็คิดว่าเขาควรมีเสื้อผ้าดีๆ ใส่บ้าง

“เดี๋ยวสิ...วันนี้ฉันจะพานายไปห้าง” ชายหนุ่มหยุดเดินทันที ก่อนจะหันไปมองจอแจด้วยสายตาหงุดหงิด

“ไปทำไม ฉันอยากกลับไปนอนแล้ว”

“ฉัน...จะพานายไปซื้อชุดใหม่ วันนี้นายขายของได้เงินตั้งเยอะ”

“คิดว่าอยากได้หรือไง ที่มีอยู่ก็ตั้งหลายชุดแล้ว ไม่ซื้อ! จะนอน!” จอแจกลอกตาอย่างเหลืออด แม้ว่าตอนนี้สโนว์จะกลายร่างเป็นคนแล้ว แต่นิสัยของเขาก็ยังเป็นแมวอยู่วันยังค่ำสินะ

เมื่อตกลงกันได้ว่าจะไม่ไปห้าง ทั้งคู่จึงต้องพากันเดินกลับห้อง บรรยากาศวันนี้ดูเงียบเป็นพิเศษ เพราะที่มหาวิทยาลัยมีงานกีฬา จอแจโชคดีที่มีโควตานักศึกษาทำพาร์ทไทม์ ทำให้เธอไม่ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรม และมันก็บังเอิ๊ญบังเอิญที่คลินิกที่เธอทำงานอยู่ปิด วันนี้จอแจจึงมีเวลาว่างให้พักเสียที

"สโนว์...นายเคยบอกฉันว่านายถูกสาปให้เป็นแมวใช่ไหม" ระหว่างที่เดินอยู่นั้นจอแจรู้สึกว่ามันเงียบเกินไป เธอจึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา

“อืม...ถามทำไม คิดว่าฉันโกหกหรือไง”

"เปล่า ฉันเห็นกับตาว่านายแปลงร่างจากแมวมาเป็นคน เรื่องนั้นฉันไม่คิดว่านายโกหกอยู่แล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่า...ทำไมพ่อของนายถึงทำแบบนั้น? " จอแจถามเสียงเรียบ แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าสโนว์จะตอบคำถามนี้หรือเปล่า แต่ก็อยากรู้เกี่ยวกับอดีตของเขาบ้าง

สโนว์หยุดเดินและเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาสองสีของเขาจ้องมองออกไปบนทางเดินที่ทอดยาวใต้ร่มไม้ทั้งสองฝั่ง ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมามองที่จอแจ

“เธออยากรู้จริงๆ เหรอ?” จอแจพยักหน้า

“ใช่ นายเป็นใครมาก่อน แล้วทำไมถึงถูกสาป?” หญิงสาวตอบอย่างหนักแน่น สโนว์หายใจลึก ก่อนจะเริ่มเล่า

“ฉันเคยเป็นเทพ...เทพที่เย่อหยิ่งมาก ฉันไม่เคยสนใจใคร นอกจากตัวเอง ทุกอย่างในโลกของฉันต้องเป็นไปตามที่ฉันต้องการ ไม่ว่าใครจะรู้สึกอย่างไร มันไม่สำคัญสำหรับฉัน ร่างสัตว์ของฉันคือเสือขาว ฉันแข็งแรง ดุร้าย ฉันชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า และทำเพราะรู้สึกว่ามันสนุก” เขาหยุดเล่า ดวงตาของเขาดูหม่นหมองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เล่าต่อสิ” จอแจที่รอฟังอยู่พูดขึ้น

“พ่อของฉันเป็นเทพที่มีอำนาจสูงกว่า และเขาเห็นว่าฉันใช้ชีวิตอย่างเห็นแก่ตัว ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกหรือความเจ็บปวดของคนอื่น ฉันปฏิบัติต่อผู้คนรอบข้างราวกับพวกเขาไม่มีค่า ฉันมองว่าการที่พวกเขาอ่อนแอ มันเป็นความผิดของพวกเขาเอง” สโนว์พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเงียบ แต่มีแววแห่งความเสียใจซ่อนอยู่

“พ่อของฉันเลยลงโทษฉัน...ด้วยการสาปให้เป็นแมว เขาบอกว่าฉันต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตแบบสามัญและสัมผัสกับความเจ็บปวดที่ฉันเคยไม่สนใจ” สโนว์ถอนหายใจ

“พ่อนายก็ยังใจดีนะ ที่สาปให้นายเป็นแมวที่น่ารักแบบนี้”

“ตอนแรกที่ลงมาบนโลก ฉันไม่ใช่แบบนี้เลย เป็นแมวขี้เรื้อน ผอม ตัวเล็กทรมานมาก พวกแมวเจ้าถิ่นรุมกัดเกือบตาย แต่ก็มียายคนหนึ่งเก็บฉันไปเลี้ยง” มนุษย์คนนั้นเองที่สอนให้สโนว์เข้าใจคำว่าเมตตา ในวันที่เขาไม่สามารถจะสู้กับแมวตัวไหนได้เลย และถูกกัดจนต้องนอนรอความตาย มือเหี่ยวๆ ของคนแก่คนหนึ่งให้จับเขาขึ้นมาจากพุ่มหญ้า และรักษาเขาจนหายดี ไม่เพียงแค่อาการบาดเจ็บ แต่ยังรวมไปถึงโรคเรื้อนด้วย

“ฉันถูกส่งลงมายังโลกมนุษย์ เพื่อใช้ชีวิตแบบสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอที่สุด เทพ...ที่ไม่เคยต้องดิ้นรนหรือเข้าใจถึงความทุกข์ของคนอื่น ตอนนั้นฉันยังคงไม่เข้าใจการลงโทษนี้ ฉันรู้สึกแค่โกรธและไม่ยอมรับมัน” จอแจฟังอย่างตั้งใจ เธอเริ่มเข้าใจถึงเบื้องหลังที่ซ่อนอยู่ในท่าทางเย่อหยิ่งของสโนว์

“แต่เจ้าของคนแรกของฉัน ได้สอนให้ฉันมีเมตตาต่อคนอื่นมากขึ้น” สโนว์กล่าวต่อ

“แล้ว...คำสาปมันไม่จบลงแค่นั้นเหรอ ในเมื่อนายเข้าใจรสชาติของการถูกรังแกแล้ว เรียนรู้ความเมตตาจากเจ้าของคนแรกแล้ว”

“จบแค่นั้นก็ไม่ใช่พ่อฉันน่ะสิ การเป็นแมว มันไม่ใช่เรื่องง่าย แมวที่ไม่มีใครเหลียวแล ไม่มีใครให้ความสำคัญ ต้องคอยหาอาหาร ต้องพยายามอยู่รอดในทุกวัน มันทำให้ฉันเห็นถึงความอ่อนแอของชีวิตมนุษย์ด้วย พวกเขาต้องดิ้นรน ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดและความยากลำบากทุกวัน และไม่มีทางหลีกเลี่ยงมันได้” สโนว์รู้สึกเจ็บที่หัวใจ เมื่อต้องพูดต่อ

“พ่อไม่ได้อยากให้ฉันมีความสุข และฉันได้รับความเมตตาเร็วเกินไป ฉันติดอยู่ในร่างแมวมานานมากแล้ว นานจน...เจ้าของตัวแรกของฉันตาย แมวที่เป็นเพื่อนของฉันค่อยๆ ตายจากไปทีละตัวๆ และความผูกพันมันทรมานกว่าการถูกรังแกอย่างเปรียบเทียบกันไม่ได้...” เขาหันมามองจอแจ

“ฉันมีเจ้าของเขาจากไป ได้เจ้าของคนใหม่แล้วเขาก็ตายจากฉันไปอีก ทุกอย่างมันวนซ้ำๆ จนฉันเริ่มเห็นว่าความอ่อนแอไม่ใช่เรื่องที่ควรดูถูก แต่กลับเป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์แข็งแกร่งขึ้น การที่ฉันต้องกลายเป็นแมวเร่ร่อน มันสอนฉันให้เข้าใจถึงความหมายของความเจ็บปวดและการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด”

จอแจฟังแล้วรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดว่าสโนว์จะมีมุมมองที่ลึกซึ้งเช่นนี้

"แล้วตอนนี้...นายยังรู้สึกโกรธพ่อของนายอยู่ไหม? " เธอถาม

สโนว์เงียบไปครู่หนึ่ง เขาตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำอีกครั้ง และเหมือนว่าในหัวของเขาจะแย่งกันตอบจนวุ่นวาย เขาไม่ได้ยินคำตอบที่แท้จริง จ่าโกรธก็โกรธ พ่อทำกับเขาเกินไปหน่อย คำสาปนี้ช่างยาวนานหลายช่วงอายุคน แต่อีกฝั่งหนึ่งก็คิดว่าบทลงโทษนี้สอนอะไรเขาหลายอย่างเหมือนกัน และมอบความทรงจำดีๆ ให้กับเขาก็ไม่น้อย สโนว์ถามตัวเองอีกครั้งเพื่อคำตอบที่แน่นอน ก่อนที่เขาจะส่ายหัวเบาๆ

"ไม่อีกแล้ว ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น และบางที...ฉันก็อาจจะต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำ ถึงจะไม่ชอบที่ต้องเห็นใครต่อใครจากไปจนนับจำนวนไม่ได้แล้วก็เถอะ"

“แล้ว...ก่อนหน้านี้นายเคยแปลงร่างเป็นคนมาก่อนไหม หมายถึงตอนที่อยู่กับเจ้าของคนก่อนหน้าฉัน”

“ไม่รู้สิ ฉันจำไม่ได้ คิดว่าไม่เคยนะ” เขาตอบอย่างไม่มั่นใจนัก เพราะเหมือนว่ามีความทรงจำในบางช่วงหายไป เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ อาจจะเป็นเพราะเขาอยู่บนโลกนี้มานานแล้ว

“แล้วทำไมอยู่ๆ นายถึงกลายร่างเป็นคน หรือว่า...คำสาปของพ่อนายเริ่มจะเสื่อมแล้ว?”

“ไม่รู้สิ แต่ถ้าพ่อจะถอนคำสาปให้ฉัน ฉันคงไม่คิดจะกลับไปเป็นเทพอีกแล้ว จะขอบคุณมากถ้าให้ฉันตายไปพร้อมกับคำสาป” เขาพูดก่อนจะเดินนำหน้าเธอไป พอเล่าจบเขาคิดว่าตัวเองจะเจ็บปวดกว่านี้ แต่ไม่เลย มันเหมือนว่าพอได้ระบายออกมาแล้ว กลับรู้สึกโล่งใจเสียอย่างนั้น

“หึ้ย! แบบนี้มันแปลว่านายยังไม่หายโกรธพ่อตัวเองย่ะ” จอแจพูดพึมพำก่อนจะจ้ำเท้าเดินตามเขาไป แต่คิดแล้วก็สงสารเขาอยู่ไม่น้อย จริงอย่างที่เขาว่าความผูกพันมันทรมานมาก ยิ่งถ้าผูกพันแล้วต้องจากกันยิ่งทรมาน แล้วสโนว์เพิ่งจะบอกกับเธอ ว่าเขาต้องมาเห็นคนที่เขาผูกพันตายจากไปทีละคน เขาคงจะทรมานน่าดู