มีน้องเป็นผู้กล้าแถมยังต้องเปิดร้านขนมไทยต่างโลกอีกเครียดนะเว้ย ##การประกวดนิยายภาษาไทยครั้งแรก

ของหวานบทที่สาม จอมมารกับลูกชุบ

​

ของหวานบทที่3: จอมมารกับลูกชุบ

…….

………….

………………….

ในนามของจอมมา เอสเมรันดัส จะต้องก้าวขึ้นไปเป็นผู้แข็งแกร่ง ที่สุดในดินแดนแห่งนี้ให้ได้ ตระกูลทุกรุ่นนั้นต่างก็แข็งแกร่ง และไม่เคยมีผู้ใดที่ก้าวล้ำเข้ามาขโมยไอเท็มหรือของล่ำค้าจากบรรพบุรุษของเราได้เด็ดขาด!

“ท่านเอสเมรันดัส วันนี้เป็นรอบที่6แล้วที่ผู้กล้าเข้ามาในดันเจี้ยนของท่านได้ ” เรเชล เมดปีศาจยักษ์พูดออกมาพลางขัดอาวุธขวานของเธอ ผมสีขาวยาวที่ปิดตาครึ่งหน้าพร้อมชุดแม่บ้านกระโปรงคลุมยาวสีดำที่ตัดกับสีขาวกำลังมองภาพจากกล้องวงจรปิดของมอนเตอร์ค้างคาวที่กำลัง ซูมมองผู้กล้ากลุ่มหนึ่งที่เข้ามาบุกปราสาท

พวกเขาประกอบไปด้วย ผู้กล้าโล่ นักบวชจากศาสนจักร อัศวินดาบ และนักธนูจากเอลฟ์

“ให้ดิฉันออกไปจัดการเลยไหมคะ? ”

“...”

“รบกวนทีนะ”

ปีนี้เราพึ่งอายุแค่ 120 ปีเท่านั้น ถึงร่างกายจะเป็นเด็ก10ขวบก็ตามแต่ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเราที่พยายามคุมปราสาทอันใหญ่โตนี้จะต้องถูกเสียงลือเสียงเล่าอ้างจากผู้กล้าจำนวนมากที่มักจะเข้ารุกล้ำพื้นที่ของครอบครัวของเรา และสร้างความวุ่นวายมาตลอด

... การเป็นจอมมารนี้มันไม่ง่ายจริงๆ

“ดิฉันจะรีบไล่พวกเขาออกไปให้เร็วที่สุดนะคะ” เธอผงกหัวก่อนเราจะกลับมานั่งกอดอกมองพวกผู้กล้าที่ครั้งนี้เขาดูจะผ่านกับดักที่เราวางเอาไว้ได้

โครกก…

อ่า อยากกินขนมจัง

เรายกมือขึ้นมากุมท้องพร้อมมองเวลานาฬิกามุมห้องโถง ตอนนี้ก็5โมงเย็นแล้วลืมบอกเรเชลด้วยแต่ว่า..เราน่ะ สามารถสั่งมนุษย์คนหนึ่งมาส่งอาหารได้นะ !

ร้านขนมในอาณาจักรนักบุญนั้นน่ะ มีข่าวลือความอร่อยและความแปลกใหม่ด้วย ก่อนเราจะรีบลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย เตรียมที่จะเดินออกจากบัลลังก์ของเราออกไปตั้งหน้าตั้งตารอขนมที่จะมาส่งเร็วๆ นี้

ติ้งต๊อง

ระบบแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมาตรงมุมหน้าปราสาทของเราปรากฏภาพของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่เรารู้จักเขาเป็นอย่างดี เขาคือ ‘ชมณัฐ’ น้องชายของพี่สาวที่ใจดีอย่าง’กมลพัชร’ กำลังยืนถือถุงขนมลูกผลไม้ชิ้นเล็กพร้อมกับเงยหน้ามองมาที่ค้างคาวของเราก่อนจะตะโกนเรียก

“เอาขนมมาส่งครับ” เขาเหมือนรู้ว่าเราจะสังเกตเห็นก่อนจะชะงักเล็กน้อยใช่..เราสั่งเขาตอน5โมงเย็นนี้หน่า

แต่ว่ามีผู้กล้าคนอื่นกำลังบุกเข้ามา

[ช่วยรอก่อนได้ไหม พอดีมีผู้กล้าคนอื่นบุกเข้ามา]

“ถ้างั้น ผมจะเข้าไปนะครับ” เขาเหมือนจะไม่ฟังเราเลยสักนิด เจ้าบ้า!

นี้จะเข้า..มาในนี้เหรอ?!

ชมณัฐขยับไหล่เล็กน้อยในขณะเดียวกันที่เขาตั้งท่าเตรียมตัววิ่งก่อนที่ประกายพลังสีดำจะเริ่มพุ่งเข้ามาในปราสาทของเรา ถ้าเจ้าเจอเรเชลนางจะฆ่าเจ้านะ!

… ถ้าพูดตามตรงทุกครั้งเรามักจะเดินออกไปรับตรงปราสาททุกครั้ง แต่ไม่เคยพามนุษย์เข้ามาเพราะกลัวว่าจะเป็นอันตรายไป ก่อนเราจะเลื่อนแถบกล้องค้างคาวไปดูชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง

เขาวิ่งได้ค่อนข้างเร็ว เราไม่สามารถคาดเดาได้เลยสักนิดว่ากำลังคิดอะไรอยู่ กับดักหลุมขนาดใหญ่ที่เราเคยทำไว้ ชมณัฐก็กระโดดก้าวข้ามอย่างรวดเร็วก่อนที่จะผ่านฝูงมอนเตอร์ก็อบลิน สไลม์ และค้างคาวของเราได้หลายอย่าง

อีกเดี๋ยวเขาก็จะไปเจอผู้กล้ากับเรเชลแล้วนี้น่า ไม่ได้การล่ะ …!

[ท่านเอสเมรันดัส] ถัดจากอีกกล้องเรเชลเหมือน จะกำลังต่อสู้คนของผู้กล้าอยู่ในขณะเดียวกันที่เธอควงขวานของเธอตั้งรับอาวุธของอัศวินดาบที่พุ่งจู่โจมเข้ามา

[มีบางอย่างกำลังวิ่งเข้ามา ข้าควรจะทำยังไง?] เรามองภาพของชมณัฐที่วิ่งกระโดดข้ามหัวของพรรคพวกผู้กล้า ในขณะที่เขาจับไหล่นั้นเหมือนกับกระโดดข้ามรั้วไปเลย พละกำลังของเขาทำให้นักบวชนั้นล้มหน้าทิ่มตามด้วยเรเชลที่ยืนอึ้งกับคนที่สไลด์เข้ามาในใต้กระโปรงเธอไปด้วย

บ้าไปแล้ว

[ข้าขออภัย ข้าจับเขาไม่ทัน]

“คนๆ นั้นเป็นคนส่งอาหารของเรา..!”

"แต่เรเชลฝากจัดการอีกสามคนที่เหลือที” เธอเหมือนจะทำหน้าเอ๋อกับคำที่เราเรียกชมณัฐไปในขณะเดียวกันที่เธอถอนหายใจออกมาและพยักหน้ารับฟังคำสั่งก่อนจะควงขวานของเธอทุบเข้าพื้น

[ถ้าอย่างนั้น อีกสามคนที่เหลือข้าขอจัดการพวกเขาเลยนะคะ]

“อย่าทำบ้านของเราเลอะก็พอนะ”

เรารีบปิดหน้าจอกล้องค้างคาวของเราทันทีก่อนที่ชมณัฐจะวิ่งเข้ามาพร้อมกับถือถุงขนมของโปรดของเรามาด้วย

“140 โกลครับ”

แม้จะมีเหงื่อไหลย้อยลงมาที่ต้นคอบ้างแต่เขาก็ย่อตัวลงมาโดยที่เราแบมือรับขนมของคนส่งอาหารก่อนเราจะทำหน้าอารมณ์ดี ถึงตอนนี้ก็ให้เรเชลได้จัดการผู้กล้าคนอื่นๆ ที่เหลือล่ะกัน

เราหยิบเหรียญทองยื่นให้ชมณัฐที่แบมือกลับก่อนที่จะแกะดูขนมกล่องลูกผลไม้สีเล็กๆ

ทว่าเนื้อด้านในมัน กับดูเละตุ้มเป๊ะพร้อมกับเนื้อสีสันนั้นปนกันจนดูน่ากลัว ในขณะเดียวกันที่เรายืนช็อคกับขนมที่ได้ ชายหนุ่มคนนั้นก็เตรียมทำท่าจะเดินกลับทันที

“.....”

“แงงงงง…!!”

เราเริ่มร้องไห้เสียงดังด้วยความงอแงก่อนที่ชมณัฐจะสะดุ้งพร้อมกับเรเชลที่เปื้อนคราบเลือดจ้องมองผู้เข้ามาส่งอาหารของเราที่กำลังร้องไห้และฟ้องถึงขนมที่ไร้คุณภาพแบบนี้

“พาข้าไปร้านเดี๋ยวนี้นะ! ข้าจะไปฟ้องพี่สาวของเจ้าชมณัฐ!”

……………………………

“ขวัญเอ๋ยขวัญมา ขอโทษนะที่น้องชายฉันมันทำขนมเละอ่ะ ให้สองกล่องเลย”

ช่วงค่ำในร้านขนมที่ชื่อ’กัลยรัตน์’ เรานั่งบนเก้าอี้เด็กน้อยอยู่หลังร้านโดยที่พี่สาวผมสีน้ำตาลอ่อนที่เปิดเถิกกำลังยกมือพนมมือไหว้เราด้วยท่าทางที่ดูน่าสงสาร ก่อนที่เราจะมองคนข้างหลังที่ยังคุกเข่าและหัวโนจากการโดนพี่สาวของตนเองทุบ

“เจ้ารู้ไหม เราน่ะอุตส่าห์รอขนมลูกชุบอร่อยๆ ! แต่น้องชายของเจ้าช่างใจร้ายเยี่ยงนะ!”

เธอเกาหัวอีกครั้งพร้อมกับทำสีหน้าเงอะทันทีโดยที่แม่บ้านของเราก็ยืนเคียงข้างเรานั้นเริ่มผงกหัวว่าขออนุญาติขัดจังหวะการโวยวายของเราไปก่อนเธอจะทำสีหน้าจริงจัง

“ท่านกมลพัชร เพื่อไม่ให้สูญเสียมิตรภาพของพวกเรา จะช่วยสอนทำขนมผลไม้นั้นให้ข้าจะได้หรือไม่? ”

“อย่างน้อยๆ ท่านเอสเมรันดัสจะได้สามารถทานขนมนี้ได้ทุกวัน และจะไม่เสียเวลาการเดินทางส่งขนมของน้องชายของท่านด้วย”

เธอพูดโดยที่หันมาส่งยิ้มให้เราอย่างอ่อนโยน สมเป็นเรเชลจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรหรืออาหารที่มักจะทำให้เราบ่อยๆ เธอก็พร้อมที่จะทำเพื่อเราตลอด!

“..ก็ได้ ถ้าเกิดว่าคุณแม่บ้านคนนั้นสนใจอยากทำลูกชุบนะ” กมลพัชรที่ทำเสียงดูเหน่อเล็กน้อยในขณะเดียวกันที่น้องชายยังคุกเข่าอยู่นั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่

“นั่งรออะไรอยู่ล่ะไอ้น้องเวร รีบไปเตรียมผ้ากันเปื้อนให้เรเชลกับฉันได้แล้วนะเว้ย”

“รู้แล้วหน่า..”

หึ โทษฐานในความบ้าบิ่นการบุกรุกปราสาทของเราก็สมควรแล้วเจ้าเด็กคนนั้น

เราเดินลงมาจากเก้าอี้เด็ก พร้อมเดินตามหลังแม่บ้านของเราและพี่สาวใจดีที่เดินไปเตรียมหยิบวัตถุดิบกับขนมที่เรียกว่า’ลูบชุบ’ ออกมาทีล่ะอันสองอัน

กมลหยิบถ้วยเซรามิกที่มีถั่วสีเขียวที่เลาะเปลือกด้านใน ตามด้วยกลิ่นน้ำตาลทราย ในขณะเดียวกันที่ชมณัฐก็ถืออะไรบางอย่างที่มีฉลากแปลกๆ เขียนบนกล่อง ‘อร่อยดี หัวกระทิ 100%’ และถุงผงฉลากแปลกๆ

“ถุงผงนั้นมันอะไรกันมนุษย์!”

“ผงวุ้นครับ”

เรามองของที่ชมณัฐเตรียมเอาไว้ในขณะเดียวกันที่กมลพัชรก็ขยับแขนเสื้อเล็กน้อยตามด้วยเรเชลที่ดูทำหน้าสนอกสนใจ

“สิ่งนี้คือถั่ว..ยังงั้นเหรอคะ? ”

“อื้อ ถั่วกวนที่แช่เอาไว้แล้วน่ะ ช่วยล้างอีกครั้งหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนนำไปนึ่งมันเอง” เธอพูดโดยที่หยิบหม้อพร้อมกับผ้าสีขาวมาวางทาบเอาไว้ เรเชลเองก็ดูจะฟังคำแนะนำเกี่ยวกับขนมลูกชุบที่จะทำให้เราด้วย

หางปีศาจจอมมารของเราสะบัดไปมาด้วยท่าทางอารมณ์ดี ที่ได้ยืนมองแผ่นหลังของพวกเขา ก่อนชมณัฐที่ยืนข้างๆ พี่สาวนั้นจะหยิบขวดสีบางอย่างที่คล้ายๆ กับสีรุ้งเจ็ดสี เทใส่ถ้วยรองพลาสติกขนาดเล็กเอาไว้ ก่อนเขาจะแกะผงวุ้นพร้อมกับหยิบหม้อมาเตรียม เทน้ำเปล่าตามด้วยผงวุ้นที่ว่ามาลงไป

เหมือนพวกเขากำลังตั้งใจทำงานกันเลย ..แต่เราทำได้แค่มองพวกเขานี้สิ

“เราอยากทำบ้างเรเชล!”

“ท่านเอสเมรันดัส ยังเด็กไปนะคะที่จะทำ”

“ไว้ตอนปั้นสิ ” กมลพัชรพูดโดยที่เธอหยิบเครื่องปั่นตามด้วยเรเชลที่ยื่นถั่วที่บดเอาไว้ให้ หญิงสาวที่หยิบน้ำตาลทราย และกล่อง’รสดี กะทิ100%’ มาใส่เจ้าเครื่องปั่นเหล็กด้วย ก่อนเธอจะกดสวิตซ์เครื่องนั้ย

“นี้ก็แค่ส่วนผสมง่ายๆ เอง ลูกชุบน่ะไม่จำเป็นต้องทำเป็นผลไม้ก็ได้นะ ทำเป็นขนมอย่างอื่นก็ได้เช่นกัน”

เธออธิบาย ให้เรเชลฟังพร้อมเราที่พยักหน้าหงึกหงักกับขนมชิ้นนี้ ไม่จำเป็นต้องทำเป็นผลไม้ก็ได้ด้วยเหรอ?

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักเจ้าลูกขนมถั่วสีเหลืองเล็กๆ ถูกวางลงบนถาดเหล็กที่วางทับกระดาษสีน้ำตาลเอาไว้ ในขณะที่เราเดินไปดูทางชณัฐที่กำลังละลายผงวุ้นอยู่นั้น ก็ส่งสายตาน่ากลัวออกมาว่า [อย่าแตะ] เด็ดขาดจึงทำให้เราต้องวิ่งไปเกาะขากมลพัชรแทน

“อย่าใจร้ายกับเด็กเลยน่าชม”

“.....” เขามองมาที่เราในขณะเดียวกันที่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เลือกที่จะไม่พูดออกมาแทน

อย่ามาทำแบบนั้นกับเราสิ!

“มีอะไรรีบพูดก็บอกกับเราสิ ชมณัฐ!”

“ไว้เราค่อยคุยกันตอนปั้นขนมลูกชุบก็ได้นะครับ ”

…………………………..

กมลพัชรยังคงแนะนำเรเชล ในขณะเดียวกันที่เราหยิบลูกชุบเล็กๆ บางอันขึ้นมาใส่สิ่งที่ชมณัฐเตรียมไว้ว่า’สีผสมอาหาร’ ลงไป สีส้มที่ทำเป็นรูปส้ม สีเขียวที่ทำเป็นลูกแอปเปิ้ล และสีแดงที่ทำเป็นลูกสตอเบอร์รี่ การทำขนมแต่ล่ะอันของพวกเขาค่อนข้างประณีตพอสมควร

“ทำไมถึงปล่อยให้คนพวกนั้นเขาบุกรุกได้ครับ? ”

ในขณะที่เรากำลังปั้นขนมชิ้นเล็กๆ อยู่นั้นก็กลับชะงักกับคำพูดของอีกฝ่ายที่เหมือนจะดุเราแต่เรเชลที่พยายามที่จะทำตามเลียนแบบอีกคนนั้นก็ต้องหันมาฟังตาม

“เพราะว่ามันเป็นกฏของเทพที่คอยดูแลท่านจอมมารเอสเมรันดัสน่ะค่ะ … ไม่ว่าจะเป็นฝั่งปีศาจที่ได้รับเลือกจะต้องให้ผู้กล้าจากต่างโลกเอาของจากพวกเราไปให้ได้”

“ถึงจะเป็นกฏแต่ก็ไม่ควรปล่อยให้เด็ก10ขวบรับมือกับอะไรแบบนี้ทุกวันนะ”

กมลพัชรที่ทำลูกชุบเป็นดอกกุหลาบสีแดงหันไปมองเรเชลที่ดูทำสีหน้ากลุ้มใจในขณะเดียวกันที่เราก็ดันคิดมากกับคำพูดของพวกเขา

แต่ทว่า

“หึ แต่เราน่ะไม่เคยโดนทำร้ายหรอกเพราะว่ามีเรเชลคอยปกป้องไงล่ะ!”

“ถ้าเกิดว่าคนที่อยู่เคียงข้างเธอหายไปอีกคนล่ะ? ปีศาจลูกสมุนของเธอไม่สำคัญงั้นเหรอ? ”

“.....” มือที่ถือลูกชุบอยู่ร่วงลงบนพื้น ถ้าพูดตามตรงกฏของเทพที่คอยอยู่เคียงข้างเรานั้นดูให้เปรียบกับพวกผู้กล้ามากกว่า หากเป็นเราก็ไม่มีเศษเสี้ยวของการเป็นห่วงแต่อย่างไร ตั้งแต่สมัยบรรพษุรุษของเรานี้นพวกเขายังคงปกป้องปราสาทได้

แต่ในตอนนี้ ช่างแตกต่างกับเราในตอนนี้ที่อ่อนแอ่เสียเหลือเกิน

“ท่านเอสเมรันดัส …”

“อึก...พวกเจ้าคิดว่าข้าจะร้องไห้ได้เหรอ มนุษย์อย่างพวกเจ้านี้มั-”

ช่างคิดผิดที่มาสนิทกับมนุษย์เสียเหลือเกินก่อนที่ชมณัฐจะดีดหน้าผากโดยที่เกาหัวของตัวเองเล็กน้อยพร้อมกับก้มหน้ามองเราที่ลูบหน้าผากอยู่

“ที่พวกเราพูดเพราะเป็นห่วงครับ..ถ้าไม่ว่าอะไรล่ะก็ อยากจะให้ผมเข้าไปช่วยต่อเติมป้อมปราสาทไหมล่ะครับ? ”

เรเชลเบิกตากว้างพร้อมกับเราที่กำลังทำตาโตการมีผู้ชายแข็งแกร่งแบบนี้อาจจะทำให้ดันเจี้ยนของเราแข็งแกร่งก็ได้!

“เฮ้ยๆ ..คงไม่มีอะไรหรอกใช่ไหม? ” กมลพัชรมองน้องชายที่อยู่ๆ ก็เสนอตัวมาช่วยเราด้วย

“ไม่ครับ แค่ไม่สบอารมณ์อะไรพวกผู้กล้าที่ทำร้ายเด็กน่ะครับ” ขนมถั่วที่พยายามปั้นในมือที่ถืออยู่เริ่มกำแน่นก่อนที่หญิงสาวจะมองแม่บ้านของเราพร้อมถอนหายใจ

“อย่างน้อยๆ ก็ขอฝากน้องชายด้วยนะ ..ถึงจะไม่รู้เรื่องระบบการป้องกันก็เถอะ”

“ท่านเอสเมรันดัสมีพลังวิเศษเกี่ยวกับการ [ป้องกัน] ในการแลกเหรียญทองและปลุกมอนเตอร์ปีศาจน่ะค่ะ”

“จะช่วยเรา..งั้นเหรอ? ”

“ครับ อย่างน้อยๆ ก็ทำให้คุณสามารถป้องกันตัวเองได้ ผมจะได้สอนด้วย” มือที่เปื้อนสีขนมที่ปั้นอยู่เริ่มที่จะผายมือมาทางเราก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา

ก็ยังคงมีมนุษย์ที่ดีอยู่สินะ ..ท่านพ่อ

“แต่”

“ค่าสอน120โกลทุกวันจันทร์-ศุกร์ในการอัพป้อมปราสาทนะครับ”

“....”

ท่านพ่อ ลูกขอปฏิเสธว่ามนุษย์ดีเมื่อกี้นี้ แต่พี่สาวของชมณัฐนั้น ข้าให้เขาดีตอนที่ชกน้องชายของตัวเองที่คิดค่าสอนเรา

“ไอ้เด็กเวรนี่ ฉันไม่เคยสอนแกให้หลอกตังค์เด็กนะ! ”

…………………………

“ทำไมดันเจี้ยนนี้มันถึงยากขึ้นวะ!? ”

“ระวังกับดัก ผู้กล้า!”

เสียงกรีดร้องของผู้กล้ากลุ่มหนึ่ง ที่บุกเข้ามาในป้อมปราสาทดันเจี้ยนของจอมมารค้างคาว’เอสเมรันดัส’ที่ตอนนี้กำลังเจอฝูงสไลม์ตัวใหญ่พร้อมกับเหล่าออร์คที่ใช้ท่อนไม้ขนาดใหญ่ทุบคนในพรรคพวก ตามด้วยกับดักลูกตุ้มแหลม และไอพิษที่เริ่มกระจายทั่วกลุ่ม

“ถ้อยก่อน นี่มันไม่ใช่ดันเจี้ยนที่พวกเราเคยมาแล้ว!”

“จอมมาร แกนะแก!”

จากกล้องวงจรปิดค้างคาวพร้อมกับชมณัฐที่ถูกร่างของเด็กสาวผมสีดำยาวสลวยสิบขวบนั่งตัก ดวงตากลมโตอัญมณีสีแดงที่สวมเสื้อแขนยาวสีดำและกระโปรงสีเลือดลายกำมะหยิกกำลังนั่งหัวเราะอยู่ ตามด้วยระบบข้อความของการซื้อของบนหน้าจอของเธอที่กดสั่งซื้อกับดักกระดานไม้หนาม

“สุดยอดไปเลยชมณัฐ! เจ้าเรียนรู้ระบบการป้องกันพลังของเราได้เร็วดีนี่!”

“แค่เคยเล่นเกมแนววางแผนมาก่อนครับ" ชายหนุ่มพูดในขณะที่เรเชลมองสองต่างวัย สองเผ่าพันธุ์ ที่กำลังอมยิ้มอยู่เงียบๆ เป็นครั้งแรกของเธอเช่นกันที่ได้เห็นผู้กล้าและจอมมารร่วมมือกันสู้แบบนี้

จบบทของหวานที่สาม

…………………………………………………

​

ลูกชุบ เป็นขนมไทยชนิดหนึ่งทำด้วยถั่วเขียวบดกวนปั้นเป็นรูปร่างต่าง ๆ ระบายสี แล้วนำไปชุบวุ้นให้สวยงาม สีที่ใช้ทำลูกชุบนั้นนอกจากระบายลงบนถั่วเขียวกวนที่ปั้นแล้ว ยังใส่สีลงในถั่วกวนโดยตรงได้อีกโดยลูกชุบ เป็นขนมไทยอย่างหนึ่งที่ได้รับอิทธิพลมาจากขนมโปรตุเกสที่มีชื่อว่า Massapa’es ซึ่งทำมาจากเม็ดอัลมอนด์บด

https://th.wikipedia.org/wiki/ลูกชุบ

​