Mariin at may diin kong kinagat ang aking pqng-ibabang labi at mabilis na kumurap. Ayokong umiyak nang dahil sa sinakyan niya ang aking bisikleta at hindi niya ako hinintay. Ang nakakasama ng loob ko ay iniwan niya ako nang wala man lang sinasabi na kahit ano.
“Miura?” si Eriza na lumabas na rin ng aming paaralan upang umuwi, nagtatanong sa akin ang mga mata, “Sandali, nasaan na si Geron?”
Isa-isa ng lumabas ang mga estudyante upang umuwi ng kanilang mga tahanan. At heto ako, nakatayo, nakanganga at masama ang loob sa ginawang pag-iwan ngayon sa akin ni Geron.
“Hoy?!” bangga ni Eriza s aking balikat nang hindi pa rin ako sumagot, nanatiling nasa daanan pauwi ng bahay ang aking mga mata. “Hindi ka pa ba uuwi niyan? Nasaan na ba iyong kapatid mong si Geron?” muling tanong nito kahit hindi
