กว่าใจจะรัก

บทที่ 2

“ถ้ามีอะไรที่ภัคพอจะช่วยได้ พี่เมฆบอกภัคได้ทุกเรื่องเลยนะคะ ภัคยินดีช่วยค่ะ” ภัคจิราเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบลงอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะอาสาช่วยเขายืนรับแขก ซึ่งเหนือเมฆก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากส่งยิ้มให้กัน แต่แค่นั้นมันก็สามารถทำให้หัวใจของเธอเบิกบานได้แล้ว อย่างน้อยในวันที่เขารู้สึกแย่ที่สุดเธอก็อยากเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ      และหวังว่าเขาจะก้าวผ่านมันไปได้เหมือนที่เธอเคยผ่าน

ภาพหญิงสาวที่ตกหลุมรักตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกับน้องชายที่ยืนเคียงคู่กันอยู่ในสายตาของน่านฟ้าตลอดเวลา แม้จะเจ็บทุกทีที่ได้เห็นแต่เขาก็ทำเหมือนที่เคยทำทุกครั้งนั่นคือยืนมองทั้งสองอยู่ที่เดิม ไม่คิดจะพาตัวเองเดินเข้าไปแทรกด้วยรู้ดีว่ามันจะทำให้รอยยิ้มของเธอคนนั้นหายไป

“น่าน…” คุณสุวรรณเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบหลังให้บุตรชายอย่างให้กำลังใจ นางเลี้ยงลูกทั้งสองคนมากับมือ มีหรือจะไม่รู้ว่าน่านฟ้าคิดยังไงกับหนูภัค แต่โชคชะตากลับโหดร้ายเพราะเหมือนอีกฝ่ายจะชอบเหนือเมฆลูกชายคนเล็ก เรื่องราวมันถึงได้วุ่นไปกันใหญ่

“ผมไม่เป็นไรครับแม่ แม่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปพักเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลต่อเอง” เมื่อลูกว่ามาแบบนั้นนางจึงพยักหน้าให้ ก่อนจะเดินลงไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ โรงศพของผู้เป็นสามีที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาคร่อนชีวิต แต่ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว จะเหลือก็เพียงแค่ภาพความทรงจำ ที่ได้เคยร่วมสร้างกันมาตลอดที่เป็นคู่ชีวิตก็เท่านั้น

“คุณพี่คะ…อวยพรให้น้องกับลูกๆ ด้วยนะคะ”

งานศพของคุณประพลผ่านไปได้เพียงสามเดือนเหนือเมฆก็สามารถอ้อนมารดาไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพจนสำเร็จ และเมื่อข่าวนี้รู้ไปถึงหูของภัคจิราเข้า เธอก็ถึงวางหนังสือที่ชอบอ่านก่อนจะพาตัวเองวิ่งมาหาเขาที่บ้านในทันที แต่ภาพที่ได้เห็นตรงหน้ามันกลับตอกย้ำให้รู้ ว่าทุกสิ่งที่ได้ยินมาเป็นความจริงจนไม่ต้องร้องถาม

 ‘พี่เมฆกำลังจะไปจากที่นี่ ไปจากเธอจริงๆ’

“อ้าวภัค พี่กะว่าขนของขึ้นรถเสร็จจะไปลาภัคกับคุณป้าอยู่เชียว” สิ้นคำนั้นร่างบอบบางก็พุ่งเข้ากอดชายคนที่เธอรักทั้งน้ำตานองหน้า แค่ตอนเขาอยู่ใกล้ๆ เธอยังรู้สึกว่าเขาช่างอยู่ไกลเหลือเกิน แต่แล้ววันนี้เขากลับจะไปในที่ที่ไกลกว่าเดิม เธอคิดไม่ออกเลยว่าชีวิตเธอจะเป็นยังไง ถ้าเกิดเขาไปเจอผู้หญิงคนอื่นแล้วเกิดหลงรักขึ้นมาเธอจะทำยังไง ทำไงดี

“ฮึก!พี่เมฆไม่ไปไม่ได้เหรอคะ ภัคไม่อยากให้พี่เมฆไปเลยค่ะ”

“ไม่ได้หรอกภัค พี่ไปเรียนนะ ไม่ได้เที่ยวสักหน่อย อีกอย่างพี่ไปแค่ไม่กี่ปีเอง พอเรียนจบพี่ก็กลับมาแล้ว” เหนือเมฆอธิบายพร้อมค่อยๆผละตัวถอยห่าง เมื่อเห็นว่ามารดาและพี่ชายกำลังเดินตรงเข้ามาใกล้

“ภัคจะรอค่ะ นานแค่ไหนภัคก็จะรอ พี่เมฆรีบกลับมาเร็วๆ นะคะ” ภัคจิราให้คำมั่นสัญญา ขณะที่สายตาก็จ้องมองใบหน้าของเหนือเมฆให้นานเท่าที่จะนานได้ เธอไม่อยากให้เขาไปเลย แต่ก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปขวางทางเดินชีวิตของเขา สิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้นั่นคือรอ เฝ้ารอให้เขากลับมาหากัน และเมื่อถึงวันนั้นเมื่อไหร่เธอคงโตพอที่จะกล้าสารภาพรักกับเขา  และหวังว่าเขาจะคิดเหมือนกัน

“ไปอยู่ที่นู้นก็ดูแลตัวเองดีๆ นะลูกนะ ปิดเทอมก็หมั่นกลับมาเยี่ยมแม่กับพี่บ้าง” นางสุวรรณเอ่ยขึ้นมาบ้างก่อนจะสวมกอดบุตรชายคนเล็กอย่างอดห่วงไม่ไหว ตลอดชีวิตนี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่ลูกต้องห่างจากอก มันทำให้คนเป็นแม่อย่างนางอดที่จะรู้สึกใจหายไม่ได้ แต่ไม่ยังไงก็ต้องทำใจ เพราะว่าลูกๆ ในตอนนี้ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ ที่คอยทำตัวติดแม่อีกแล้ว และนางจะไม่ขัดหากทางที่ลูกทั้งสองคนเลือกเดินมันจะไม่ตรงใจ   เพราะว่านางเลี้ยงพวกเขาได้แค่ตัวเท่านั้น

“ไม่ต้องห่วงนะครับแม่ ผมจะดูแลตัวเองให้ดี ฝากแม่ด้วยนะครับพี่น่าน” น่านฟ้าพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะสวมกอดน้องชายเบาๆ

“ไม่ต้องห่วง…พี่จะดูแลแม่เอง” ทั้งสองยิ้มให้กันและกันอยู่ครู่ ก่อนที่เหนือเมฆจะเดินขึ้นรถโดยมีมารดาพี่ชายและภัคจิราเดินไปส่ง

“ผมไปก่อนนะครับทุกคน พี่ไปนะครับภัค ผมไปนะครับแม่” ภัคจิราพยักหน้าทั้งน้ำตา เธอจ้องมองจนรถที่เขานั่งค่อยๆ เคลื่อนออกไปอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะหายลับสายตาไปในที่สุด บ่งบอกให้รู้ว่าพี่เมฆของเธอได้จากไปแล้ว    และคงอีกนานกว่าที่เขาจะกลับมา

น่านฟ้าจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ว่ายวนอยู่ในใจ เขารู้ว่าตอนนี้น้องน้อยของเขาคงจะเสียใจมาก แต่ก็เชื่อว่าเธอจะเข้าใจน้องชายของเขาถึงการตัดสินใจของมันระหว่างที่รอเหนือเมฆกลับมาเขาจะทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป นั่นคือคอยดูแลเธอและมารดาของเขาให้ดี ชายหนุ่มเป็นคนอาสาปั่นจักรยานมาส่งคนที่เอาแต่เงียบไม่ยอมพูดยอมจาสักคำที่บ้าน แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเลี้ยวรถไปอีกทาง ซึ่งนั่นมันทำให้คนที่อยู่ในสภาวะซึมเศร้าเริ่มรู้สึกตัวว่าทางที่เขากำลังพาปั่นจักรยานไปนั้นมันไม่ใช่ทางกลับบ้านเธอ แต่เป็นท้ายสวนกุหลาบของเขา