กว่าใจจะรัก

บทนำ สวนกุหลาบสุริเยน คุณสุวรรณและคุณประพล สองสามีภรรยาเจ้าของสวนกุหลาบขนาดใหญ่ของเชียงรายจำต้องรีบเปิดบ้านเพื่อต้อนรับ ‘เพื่อนบ้าน’ รายใหม่ ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ก่อนจะเอ่ยเชิญคนทั้งสองที่อุตส่าห์เดินทางมาทักทายกันถึงบ้านเข้ามายังห้องรับแขกก่อนจะสั่งให้เด็กรับใช้ไปเรียกลูกชายทั้งสอง ให้เข้ามาทำความรู้จักเพื่อนบ้านคนใหม่อย่างเป็นกันเอง “เข้ามานี่สิจ๊ะตาเมฆ ตาน่าน มารู้จักคุณป้ามาลีกับหนูภัคเร็วเข้าลูก ทั้งสองเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของพวกเราจ๊ะ” สิ้นคำแนะนำของมารดา เด็กหนุ่มที่มีอายุห่างกันเพียงสามปีก็ยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าก่อนสายตาของหนึ่งในนั้นจะหันไปสบเข้ากับดวงตาใสซื่อของใครบางคนที่เอาแต่ยืนหลบอยู่ข้างหลังของผู้เป็นป้าด้วยท่าทีเขินอาย ‘น่ารักจัง’ นั่นเป็นสิ่งแรกที่ดังก้องขึ้นยามเมื่อน่านฟ้าได้เห็นเด็กผู้หญิงที่กำลังจะย้ายมาเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของเขาเข้า ขาทั้งสองข้างไม่รีรอที่จะรีบเดินเข้าไปทักทาย      พร้อมยื่นอมยิ้มในมือส่งให้น้องน้อย “พี่ให้” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบหลบสายตาจากเด็กผู้ชายตรงหน้าไปมองผู้เป็นป้าเหมือนจะขอความช่วยเหลือ ด้วยเธอถูกมารดาสอนมาโดยตลอดว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้าอย่างเด็ดขาด แต่ถึงอย่างนั้นอมยิ้มตรงหน้าก็ดูน่ากินเหลือเกิน มันทำให้เด็กน้อยเกิดอาการสองจิตสองใจ    ใจหนึ่งก็อยากได้แต่อีกใจก็กลัว “รับสิจ๊ะภัค พี่เขาอุตส่าห์ให้” จนเมื่อได้รับอนุญาตจากผู้เป็นป้ารอยยิ้มเล็กๆ จึงเผยขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปรับอมยิ้มจากพี่ชายใจดี “ขอบคุณค่ะ” สองมือน้อยๆ พนมไหว้อย่างน่ารักก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้ตามติดเป็นการของคุณ ภาพนั้นทำให้น่านฟ้าอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ความรู้สึกถูกชะตา ที่มันไม่ได้เกิดขึ้นกับใครง่ายๆ ตอนนี้กำลังเกิดขึ้น เกิดขึ้นกับเจ้าของ ‘รอยยิ้มของคนขี้ตกใจ’ ขณะที่เหนือเมฆกลับไม่ได้ให้ความสนใจต่อสองป้าหลานตรงหน้านี้สักเท่าไหร่ เพราะคิดเอาเองว่าอีกเดี๋ยวก็คงต้องย้ายออกไปเหมือนรายอื่นๆ เพราะบ้านข้างๆ ของเขาตั้งแต่จำความได้ยังไม่มีใครทนอยู่ได้นานเกินสองปีเลยสักราย สาเหตุคงมาจากผืนดินบริเวณนั้นปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น จึงเป็นเรื่องยากที่ครอบครัวไหนจะทนอยู่ได้นาน     สุดท้ายก็ต้องประกาศขายเฝ้ารอของเจ้าของใหม่ตามเคย “ขาดเหลืออะไรบอกพวกเราได้นะครับคุณมาลี ไม่ต้องเกรงใจ” คุณประพลเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ด้วยความที่เขาเองรู้สึกถูกชะตากับสองป้าหลานคู่นี้ตั้งแต่เห็นทั้งคู่เดินหิ้วผลไม้เข้ามาหาที่หน้าประตู “ขอบคุณมากค่ะคุณประพล ฉันกับหลานเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ คงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกมาก ถ้ายังไงเราสองคนฝากเนื้อฝากตัวไว้ด้วยนะคะ” สองสามีภรรยายิ้มรับก่อนจะเอ่ยปากเชิญคนทั้งสองอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน ซึ่งแม้ตอนแรกนางมาลีจะปฏิเสธเพราะเกรงใจ แต่สุดท้ายเพื่อทนต่อคำเชื้อเชิญของสองสามีภรรยาไม่ไหว ยอมตอบตกลงในที่สุด ยิ่งได้รู้จักคุณประพลและภรรยาก็ยิ่งอดรู้สึกสงสารเด็กน้อยเจ้าของดวงตาคู่ใสอย่างภัคจิราไม่ได้ เด็กน้อยเพิ่งจะสูญเสียพ่อและแม่ไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มรดกของพ่อที่ทิ้งไว้ก็เห็นแต่จะมีที่ดินพร้อมบ้านข้างๆ นี้เท่านั้น ส่วนบ้านหลังใหญ่ก็ต้องขายทอดตลาดเพื่อนำเงินมาใช้หนี้สิน จนเมื่อคุณมาลีผู้เป็นป้าทราบเรื่องถึงได้เดินทางไปรับหลานสาวตัวน้อยด้วยตัวเองก่อนจะตัดสินใจพากันเดินทางมาที่นี่ สถานที่ที่นางกับหลานหวังให้มันเป็นบ้านหลังสุดท้าย บ้านที่ใช้ทำมาหากินสร้างรายได้ให้แก่ครอบครัวเล็กๆ นี้ไปจนแก่เฒ่า       หรืออย่างน้อยก็ทำกินไม่ให้ต้องอยู่อย่างอดๆ อยากๆ เด็กน้อยที่ต้องมาสูญเสียทั้งพ่อและแม่ไปทั้งๆ ที่อายุยังน้อย จึงเป็นเรื่องที่ยากต่อการทำใจ มันทำให้ภัคจิราที่เคยเป็นเด็กสดใสร่าเริงกลายเป็นเด็กเก็บตัว พูดน้อยและหวาดกลัวทุกสิ่งบนโลกใบนี้ จะมีก็แต่เวลาเท่านั้นที่คงจะเยี่ยวยาจิตใจเธอให้ฟื้นฟูกลับมาเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสคนเดิมได้สักวัน เรื่องทั้งหมดอยู่ในหัวของน่านฟ้าตลอดเวลา นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารแม่กระต่ายน้อยของเขาเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มจึงพยายามเข้าหาและชวนน้องน้อยเล่นของเล่น ซ้ำยังยกตุ๊กตาหมีตัวโปรดของตัวเองให้ไป “นั่นมันเจ้าแซมตุ๊กตาตัวโปรดของเรานี่เจ้าน่าน ทำไมไปอยู่กับหนูภัคได้ละ” เดือดร้อนผู้เป็นพ่อที่เอ่ยถามขึ้น น้อยครั้งนักที่จะได้เห็นลูกชายคนโตแสดงท่าทีสนอกสนใจในใครสักคนออกนอกหน้าขนาดนี้ ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะเขากับภรรยาก็เอ็นดูแม่หนูภัคจิราไม่น้อย ส่วนลูกชายคนเล็กนั้นกลับไม่ได้มีท่าทีใดๆ นอกเหนือไปกว่าความสงสารเพื่อนมนุษย์   ที่ต้องมาเจอกับเรื่องร้ายๆ ในชีวิตเท่านั้น “ผมยกให้น้องครับพ่อ น้องภัคจะได้ไม่เหงา” คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ได้เมื่อได้ยิน  ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน และก็เป็นอีกครั้งที่น่านฟ้าคอยตักนั่นตักนี่บริการน้องคนใหม่อย่างเอาอกเอาใจ ความใจดีของเขาทำให้ภัคจิรารู้สึกปลอดภัยและวางใจในที่สุด แต่สายตาก็ยังคอยแอบมองไปยังพี่ชายอีกคน ที่ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจใยดีกันเท่าไหร่นัก     เธออยากให้เขาหันมาพูดกับเธอบ้าง อยากจะรู้เหลือเกิน ว่าพี่เมฆจะใจดีเหมือนกับพี่น่านรึเปล่า…