บทที่ 5 จะไม่มาอีก
1024 Words
บทที่ 5 จะไม่มาอีก
(“ ว่าไงนะ สวย! ”)
ทองแสนได้รับสายที่โทรเข้ามาจากน้องสาว ถึงกับต้องตกใจในสิ่งที่ได้ยินมา เกิดนึกห่วงความรู้สึกของอีกคนทันที
(“ นั้นแหละ ชาวบ้านพูดเรื่องพี่กับพี่ดาวเยอะมากตอนนี้ แต่แม่บอกว่าจะแก้ข่าวให้แล้วนะ แต่ให้หนูโทรมาบอกพี่ก่อน ”)
(“ ว่าแต่รู้ไหม ใครเป็นคนปล่อยข่าวลือ ”)
(“ ไม่รู้สิ แค่นี้ก่อนนะพี่ หนูจะเอาน้องสนไปอาบน้ำก่อน ”)
(“ โอเค พี่ขอบใจมากที่ดูแลน้องสนวันนี้ เดี๋ยวซื้อขนมไปฝาก ”)
หลังจากที่วางสายจากน้องสาว เขาก็ยืนนึกครุ่นคิดเรื่องที่ได้ยินเมื่อกี้…ถ้าชาวบ้านรู้ คงลือกันไปทั่ว กว่าเรื่องจะสงบก็คงเดือนหน้า เพราะนี่มันเป็นข่าวใหม่สดๆ ร้อนๆ เสียด้วย
ตั้งแต่เวียนเข้าออกบ้านครูดาวมา ก็ไม่เคยเห็นพวกวัยรุ่นนั้นอีกเลย คงจะไม่มาแล้วละมั้ง ถึงเวลาที่เขาต้องหยุดเรื่องนี้แล้ว ไม่งั้นคนที่เสียหายหนักก็คงไม่พ้นครูดาว
ตอนเย็น…
ว่าจะหยุดเหล้า แต่พอมีเรื่องให้กลุ้มใจแทรกเข้ามาอีก มันก็อดที่จะกินไม่ได้
“ มึงก็เหลือเกินนะไอ้ปอ ”
“ ทำไมวะ ”
“ เรื่องครูดาว มึงเอาไปพูดใช่ไหม วันนี้เขาลือกันให้แซดเรื่องครูดาวกับเอ่อ…ใครนะ ”
“ ลูกยายสาวขายผักในตลาดไง ”
“ อ๋อ มึงรู้ได้ไง ”
“ ก็พอกูเห็นผู้ชายคนนั้นอยู่ในบ้านครูดาวกูก็แอบถ่ายรูปแล้วไปถามคนที่บ้าน ถึงได้รู้ว่าใคร ”
“ อ๋อ มึงแค้นเหรอ? นี่ครูดาวเสียหายหนักมากเลยนะ ”
“ ก็ใครอยากให้ครูดาวพาผู้ชายเข้าบ้านล่ะ ”
เขาที่นั่งหันหลังให้กับวัยรุ่นที่คุยกัน ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นสองคนนั่นแน่ๆ ที่เจอครั้งก่อน
และที่พวกมันสองคนไม่รู้จักเขาก็ไม่แปลก เพราะเขาทำแต่งานไม่ค่อยเที่ยวเตร่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
มือหนากำแก้วเหล้าแน่น ใบหน้าเริ่มแดงเพราะความโมโห และได้รู้ว่าต้นตอของเรื่องคือใคร…แล้วอยากจะซัดให้หน้าหงายจริงๆ
เขารีบจ่ายเงินแล้วไปยืนรอที่เปลี่ยวๆ ใต้เสาไฟที่ส่องแสงสว่างไม่มากเพื่อรอไอ้หนุ่มเกเรคนนั้น
“ มาแล้วเหรอ? ” พอเห็นพวกมันเดินมา เขาก็ยืนขวางทางทันที
“ คุณเป็นใคร? ”
“ มันสำคัญด้วยเหรอว่ากูเป็นใคร กูอยากรู้จริงๆ ว่ามึงโตมาในครอบครัวแบบไหน ”
“ อ้าว! น้าพูดแบบนี้ก็สวยดิ ”
“ เดี๋ยวๆ ไอ้ทิว กูคุ้นหน้ามันวะ ” ไอ้คนที่พูดขึ้นก็คงจะชื่อปอสินะ
“ มึงใช่ไหมที่ปากหมา ” เขาพูดแล้วชี้หน้ามันทันที
“ อะไรวะ เมาหรือเปล่า มาหาเรื่องแบบนี้ไม่กลัวเหรอ พวกกูสองคนนะเว้ย! ” ทิวพูดขึ้นพร้อมถกเสื้อขึ้น
“ ก็มาดิวะ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แต่กูไม่ชอบทำร้ายคนบริสุทธิ์ มึงหลบไป กูมีเรื่องจะต้องเคลียร์กับไอ้ปอ ” เขาพูดขึ้น
“ กูไม่เคยมีเรื่องกับ…มึงนะเว้ย ” ไอ้ปอพูด
“ มึงนะตัวดีไอ้เหี้- ” เขาพูดจบตรงปรี่ไปหาคนที่ตรงการ พร้อมกระชากคอเสื้อขึ้นจ้องตามันด้วยความโกรธ แล้วปล่อยหมัดใส่หน้ามันทันทีอย่างแรง ทิ้งตัวมันลงพื้น
“ เหอะ! อ่อนฉิบหาย แค่หมัดเดียวก็สลบแล้วเหรอวะ ” เขาเลิกคิ้วสูงยิ้มเย้ยที่มุมปาก
“ มึงบอกเพื่อนมึงด้วยนะ อย่าริหาเรื่องครูดาวอีก ไม่งั้นกูจะเอาคลิปที่พวกมึงคุยที่ร้านเหล้าไปให้ตำรวจ เรื่องที่ไปแอบส่องคนอื่นแล้วยังจะเอาไปนินทาอีก ” เขาหันไปพูดกับคนเป็นเพื่อนที่อ้าปากเหว่อ มองเขาอย่างขลาดกลัว
เขาก็รีบกลับบ้านทันที แต่จริงๆ ใจมันอยากไปหาครูดาวมากกว่า แต่กลัวจะถูกคำครหาอีก
(“ ครูดาวครับ ”)
เขาเลยเลือกที่จะโทรไปแทน คุยต่อหน้ากลัวมันจะใจอ่อนไม่ยอมพูดออกไปอีก
(“ ค่ะ พี่แสน ”)
(“ ครูดาวทำอะไรอยู่ครับ ”)
(“ ดาวเพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ ”)
(“ อ๋อ…ครับ ครูดาวอย่าลืมล็อกประตูแล้วก็หน้าต่างด้วยนะครับ ”)
(“ ได้ค่ะ ว่าแต่วันนี้พี่แสนไม่มาใช่ไหมคะ ”)
(“ ครับ และคงไม่มีอีกแล้ว ”)
(“ เพราะเรื่องนั้นใช่ไหมคะ? ”)
คนปลายสายคงจะรู้ ตอนนี้ก็คงกังวลใจเพราะเขาแค่พูดไปแบบนี้ เธอก็รู้ในทันทีว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เขาไม่อยากไป
(“ ครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำอะไรแบบนั้น โดยไม่คิดไตร่ตรองให้ดี และไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา ”)
(“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าไปใส่ใจมันหนักเลย ใครจะพูดอะไรก็ช่างปะไร เรานะรู้ตัวเองดีกว่าใครนะคะ ถ้าไม่เป็นอย่างที่เขาพูดก็นิ่งไปเถอะค่ะ ”)
(“ ครับ ครูดาวก็อย่าคิดมากเลย และถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น รีบโทรหาผมเลยนะครับ ”)
(“ ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ ”)
(“ ครับ…เอ่อ…”)
(“ พี่แสนมีอะไรจะพูดอีกไหมคะ ถ้าไม่! ดาวจะขอวางสายก่อนค่ะ ”)
(“ เอ่อ…อย่าเพิ่งรีบวางสายนะครับ ผมจะบอกว่า อื้ม… ฝันดีนะครับครูดาว ”)
สิ้นเสียงเขาปลายสายเงียบไปเลย มันสวนทางกับหัวใจแกร่งที่เต้นตึกตัก ตึกตักเหมือนคนเพิ่งมีความรักครั้งแรก
(“ ค่ะ เช่นกันนะคะ ”)
หลังจากวางสายจากชายหนุ่ม เธอก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกหลากหลายมาก บอกไม่ถูกแต่รู้สึกใจฟูมากๆ เลย สงสัยคืนนี้คงหลับฝนดีแหง๋ๆ
❤️____________❤️
นามปากกาผกายมาส
?อย่าลืมกดหัวใจให้กันบ้างนะคะ พรีสส?
- Writer
