บทรักมาเฟีย [ซีรีย์รุ่นที่3 หลานท่านไค]

มีความหวัง

///เรย์///

ผมทำงานจนเลยเวลาพักเที่ยงให้ไอ้โจไปจัดการเรื่องขนย้ายจนป่านนี้ยังไม่มา ผมเตรียมจะกดโทรสั่งอาหารแต่สายตาดันมองไปเห็นถุงข้าวเหนียมหมูปิ้งเสียก่อนเลยต้องหยิบขึ้นมาทาน ความหิวตอนนี้อะไรก็อร่อยไปหมด

แกร๊ก!!

“นายครับจะบ่ายโมงแล้วขอหมูปิ้งของผมด้วยครับ” โจวิ่งหน้าบานเข้ามาแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อหมูปิ้งที่ไอโกะซื้อมาให้เหลือแต่ถุงเปล่ากับไม้แหลม

“อะเอาไปทิ้งด้วย” ผมส่งถุงขยะให้ไอ้โจที่กำลังทรุดลงนั่งเก้าอี้อย่างสิ้นหวัง

“อำมหิต! จิตใจนายทำด้วยอะไรไอโกะอุตส่าห์ซื้อให้ผมแท้ๆ นายทำแบบนี้เอามีดมาแทงผมให้ตายดีกว่า”

ฉับ!

เรย์ดึงมีดออกมาจากใต้โต๊ะทำเอาโจต้องกระโดดหนีไปที่ประตูด้วยความเร็ว สายตาของเจ้านายที่สื่อออกมาถึงความเจ้าเล่ห์คนเป็นลูกน้องก็ได้แต่สะบัดหน้าใส่เจ้านาย

“เชอะ!! ผมไปหาน้องไอโกะดีกว่า”

เรย์มองตามลูกน้องที่มีสมองเท่าเมล็ดถั่วหมั่นไส้อยากให้มันโดน10-1นัก แต่หมูปิ้งที่เธอซื้อมาให้ก็อร่อยดีเหมือนกันนะ การทำงานวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีคืนนี้เรย์จึงไปดูเลาจน์ของคุณตาที่มีไว้สำหรับนักพนันที่ไม่อยากกลับบ้านและเหล่าลูกน้องที่ต้องการมาปลดปล่อยความกำหนัดของตนเอง

ผมเดินเข้ามาดูความเรียบร้อยของที่นี่ ที่นี่ถือว่าเป็นอีกสถานที่ที่ทำเงินให้กับบ้านผมเลย พวกเราไม่ได้บีบบังคับ ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ใช่ลูกหนี้ของที่บ้านแต่เป็นการสมัครใจและยินยอมของพวกเธอเอง

“นายผู้หญิงที่นี่สวยเนอะ ผมไปใช้บริการได้ไหม” โจกระซิบถามเจ้านายที่กำลังดูบิลย้อนหลังของที่นี่อยู่บนห้องทำงาน

“อืม ให้แค่2ชั่วโมงนะ” ผมปล่อยลูกน้องให้ได้ไปผ่อนคลายบ้างส่วนตัวผมก็ต้องทำงานต่ออีกหน่อย ผมเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานหรอกนะ อยากกลับไปอ้อนแม่บ้าง

ระหว่างที่ผมทำงานอยู่ผมก็รู้สึกว่าด้านนอกห้องกระจกสีดำมีสาวน้อยที่ผมรู้จักยืนด้อมๆมองๆ นี่ถึงขนาดมารับจ็อบที่เลาจน์เลยหรือไง

อีกด้าน...

///ไอโกะ///

วันนี้ฉันเลิกงานไวเพราะจะมีการรีโนเวทชั้นที่ฉันทำงานอยู่ ฉันเลยเริ่มออกตามหาแม่โดยเริ่มจากการออกมาตามหาที่เลาจน์ของTHE K เป็นที่แรก ด้วยความโชคดีที่ฉันใส่ชุดยูนิฟอร์มของTHE K ฉันเลยเข้ามาได้ง่ายๆ

แต่ที่นี่มันดูน่ากลัวจังชั้นล่างมีแต่สาวๆนั่งคลอเคลียร์กับพวกหนุ่มๆอยู่เต็มไปหมด ชั้นที่สองเป็นเหมือนห้องพักแต่มันมีเสียงอิไต อิไต ดังออกมาแทบทุกห้องเลย ชั้นสามจะเป็นออฟฟิศที่นี่ทำงานกัน24ชั่วโมง แต่เวลานี้มันเป็นเวลาพักเลยไม่มีพนักงานอยู่เลย ชั้นสุดท้ายเป็นชั้นของผู้บริหารที่เป็นห้องกระจกสีดำเวลานี้คงไม่มีใครอยู่แน่เลยแล้วฉันจะไปถามใครได้

“ยังไงก็ต้องถามคนที่นี่ว่าแม่ของฉันอยู่ที่นี่หรือเปล่า ถ้าแม่อยู่ฉันจะได้พาแม่กลับญี่ปุ่นด้วยกันเลย ตอนนี้ครอบครัวฉันไม่ได้ลำบากเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ”

แกร๊ก!!

จู่ ๆ ประตูห้องผู้บริการก็เปิดออกฉันเลยต้องหันไปมองและก็เจอกับคุณเรย์ที่มองหน้าฉันเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ฉันไม่ได้จะมาขโมยของสักหน่อยอย่ามองแบบนี้ได้ไหม

“มารับจ็อบหรือไง” ชายหนุ่มมองการแต่งตัวแต่ที่แปลกไปก็คงเป็นบัตรพนักงาน ถึงจะมีชุดยูนิฟอร์มเหมือนกันแต่พนักงานที่นี่ต้องติดป้ายชื่อเพราะมันสะดวกต่อการถูกแขกหรือลูกค้าเรียกตัว

“เปล่าค่ะ หนูมาตามหาคนหนูคิดว่าถ้ามาหาผู้บริหารหรือผู้จัดการของที่นี่หนูอาจจะได้ข้อมูล” ฉันรีบอธิบายให้คุณเรย์เข้าใจคุณเรย์เลยเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้อง

“มาตามหาใคร” ผมเดินมานั่งที่โต๊ะประจำโดยให้เธอมานั่งฝั่งตรงข้าม สายตาของเด็กคนนี้ดูมีความทุกข์ในใจไม่น้อยเลย

“หนูมาตามหาแม่ค่ะ แม่ของหนูมาทำงานที่เลาจน์แต่หนูไม่รู้ว่าที่เลาจน์ไหน หนูอยากพาแม่กลับไปญี่ปุ่นด้วยกัน” ฉันเล่าเรื่องราวสาเหตุที่แม่ต้องมาทำงานที่นี่ให้คุณเรย์ฟัง ตอนนั้นฉันยังเด็กมากธุรกิจของพ่อที่กำลังไปได้ดีก็ถูกพวกมาเฟียเข้ามาป่วนเก็บส่วยพอไม่ให้พวกมันก็มาพังร้าน เข้ามาทำร้ายลูกค้าจนไม่มีใครกล้ามาทานอาหาร แม่ฉันเลยต้องกลับมาทำงานที่เลาจน์

“แม่เธอชื่ออะไร” ผมเตรียมค้นหาชื่อพนักงานเผื่อว่าแม่ของเธอจะอยู่ที่นี่ แต่สิ่งที่ผมคิดไว้แม่เธออายุคงไม่ต่ำกว่า40 ถ้าเป็นสาวขายบริการอายุขนาดนี้ที่นี่ไม่มีแน่ นอกจากแม่บ้านหรืองานในครัว

“แม่หนูชื่อน้ำเพชรค่ะ” ฉันรอคุณเรย์ค้นหาข้อมูลในคอมแต่ก็ไม่มีประวัติของพนักงานที่นี่เลย

“ไม่มีนะ แม่เธอคงไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆเลาจน์ของTHE K ใช้ระบบการดูแลเหมือนกันหมดเพราะฉันคือคนดูแลเรื่องไอทีและระบบการป้องกันด้านเทคโนโลยี ถ้าแม่เธอเป็นคนของTHE K ยังไงก็ต้องมีประวัติข้อมูล แต่นี่ไม่มีนั่นหมายความว่าแม่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่อาจจะไปอยู่เลาจน์อื่นก็ได้ อย่าพึ่งท้อ”

คำว่าอย่าพึ่งท้อของคุณเรย์มันทำให้ฉันมีแรงที่จะสู้ต่อ ฉันกับคุณเรย์นั่งคุยกันเพลินจนลืมเวลา เมื่อประตูห้องทำงานของคุณเรย์ถูกเปิดฉันก็เห็นพี่โจที่เดินเข้ามาแต่พอพี่โจเห็นหน้าฉันก็ตกใจทันที

“น้องไอโกะ!”

“เสร็จแล้วเหรอ สาวๆที่นี่เด็ดไหมโจ...”

โจมองหน้าเจ้านายที่กระตุกยิ้มให้ส่วนไอโกะก็ยิ้มแห้งๆให้ตน มันทำให้โจรู้สึกว่าไอโกะอาจจะรับไม่ได้ที่ตนแอบไปใช้บริการสาวๆ หรือว่านี้มันเป็นแผนของเจ้านายกันแน่

“ไอโกะนี่ก็มืดแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งก็แล้วกัน ส่วนเรื่องแม่ของเธอไม่ต้องห่วงฉันจะให้คนช่วยกันตามหา” เรย์ลุกขึ้นจากโต๊ะไอโกะจึงพยักหน้าแล้วเดินตามออกมาทิ้งให้โจทรุดลงไปนั่งที่พื้นอย่าสิ้นหวัง

“จบแล้ว เจ้านายโคตรเจ้าเล่ห์เลย...โธ่....น้องไอโกะของพี่”