ไอโกะจังผู้น่ารัก
1208 Words
ผมมาส่งไอโกะที่หอพักพนักงานพร้อมกับสอนเรื่องการเป็นอยู่ที่นี่ไป เธอเป็นผู้หญิงแม้จะดูแก่นไปบ้างแต่ที่นี่เป็นหอรวมยังไงการอยู่รวมกับผู้ชายมันก็น่ากลัว เธอรับฟังสิ่งที่ผมพูดไม่พูดแทรก สายตาของเธอดูเชื่อฟัง ผมเลยให้ไอ้โจเดินไปส่งถึงหน้าห้อง ถ้าผมลงไปเองคงจะดูไม่ดี
บ้านท่านไค
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้องไอริลูกสาวของยูริและหมออคินดังออกมา ดึกป่านนี้เธอก็ยังไม่ยอมนอนจนกว่าจะได้เจอหน้าน้าเรย์ของเธอ เมื่อเรย์ก้าวเท้าเข้ามาเด็กตัวเล็กก็หยิบมีดดาบที่ทำจากไม้พุ่งเข้าใส่ผู้เป็นน้าตามธรรมเนียมของบ้านหลังนี้ แต่ผู้เป็นน้าดันไม่หลบเพื่อปล่อยให้หลานสาวใช้มีดฟันจนพอใจ
“โอ้ยย น้ายอมแล้ววว” ผมดึงไอริเข้ามากอดเด็กตัวเล็กนี่ทำไมชอบนอนดึกนักนะ
“คิดถึงจะตายอยู่แย้ววว” น้ำเสียงออดอ้อนผู้เป็นน้าทำให้ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่พากันหมั่นไส้
“คิดถึงน้าจริงหรือเปล่า ได้ข่าวว่าอยู่ที่เกาะซนมากเลยเหรอไอริ”
“เปล่านะคะไม่ซนเย้ยย” เสียงผิดเพี้ยนไปตามประสาเด็กแต่มันกับน่ารักจนถูกผู้เป็นน้าฟัดจนแก้มแดง
“เฮียรอบนี้มากี่วันอะ” ผมเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับทุกคนที่กำลังดื่มชาและขนมหวานอยู่
“น่าจะหลายวันว่าแต่ช่วงนี้ที่นี่เป็นยังไงบ้างวุ่นวายไหม” อคินถามน้องเมียที่กำลังมาเรียนรู้เรื่องการบริหารของที่นี่
“ยังไม่เท่าไหร่แต่ผมว่ามีคนคิดจะโค้นอำนาจพ่อกับผมตลอดเวลา ผมเลยต้องรีบจัดการเรื่องที่กาสิโนให้เสร็จๆไปก่อน จะได้ไปเขตอื่นสักที” น้ำเสียงเหนื่อยๆของเรย์ทำให้ยูริต้องเดินมากอดน้องชายที่ต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้ ยิ่งเป็นแบบนี้เธอก็รู้สึกว่าสิ่งที่คุณพ่อกับคุณตาตัดสินใจนั้นถูกแล้ว หากเธอได้ขึ้นมาเป็นผู้สืบทอดคงจัดการทุกอย่างไม่ได้อย่างน้องชาย
“เจ้จะอยู่ข้างๆแกเองนะ สู้ๆ”
“ครับ”
“หนูต้วยย หนูจะอยู่กับน้าเรย์” เด็กขี้อิจฉาที่เห็นใครกอดกันไม่ได้รีบปีนขึ้นมานั่งตักผู้เป็นน้าแล้วสวมกอด เรย์มองหน้าพี่เขยอย่างไม่สบายใจอคินที่เห็นน้องเมียมีเรื่องในใจอยากจะพูดจึงพามาคุยที่ห้องทำงาน
เมื่อเข้ามาที่ห้องทำงานแล้วเรย์ก็เปิดประเด็นเรื่องของมิรินทันที ตนนั้นเริ่มรู้สึกว่ามิรินไม่ได้สนใจงานเหมือนเมื่อก่อน อยากจะขอมาทำงานเป็นผู้ช่วยตนเสียมากกว่า อคินที่ได้รับฟังก็พอเข้าใจพักหลังมิรินทำงานผิดพลาดบ่อยแต่ก็แก้ไขให้ตนได้ทันเวลา บางทีเธออาจจะไม่ได้อยากเป็นพนักงานแล้วก็ได้ในเมื่อมีความสบายรออยู่ตรงหน้า
“จริงจังมากไหมดูท่ามิรินอยากเป็นเมียแกมากกว่านะเรย์” อคินผู้ผ่านผู้หญิงมาอย่างโชคโชนถามน้องเมียที่กำลังมีสีหน้าไม่สบายใจ
“ผมไม่ได้จริงจังนะ ไม่ได้คบกันด้วยผมบอกกับเธอว่าเรื่องของผมกับเธอมันเป็นเพียงความต้องการร่วมกันเท่านั้น ไม่มีผูกมัดเพราะตอนนี้ผมมีงานใหญ่ถ้ามีเมียตอนนี้คงไม่ดี ครั้งนี้คุณตาบอกว่ามันอันตรายกว่าทุกครั้ง” คำตอบของเรย์ทำให้อคินเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ดี ทุกเขตอยากปกครองกันเองเหมือนเมื่อก่อนแต่ครั้งนั้นมันเละมาก สุดท้ายก็ตีกันเองพอท่านไครวมทุกเขตมาไว้ในมือมันก็ดูเหมือนจะสงบแต่ก็มีเรื่องเล็กๆน้อยๆเข้ามากวนใหญ่บ่อยครั้งแต่ก็พอจัดการได้ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเพราะทุกเขตต่างต้องการยึดอำนาจเอาไว้เพื่อไม่ให้ตกมาอยู่ในมือผู้สืบทอดคนใหม่อย่างเรย์
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะเฮียกับเจ้แกพร้อมกลับมาช่วยเสมอ”
“ไม่เป็นอะไรครับเฮีย ผมว่าผมยังไหวอยู่อีกอย่างตอนนี้ผมยังต้องสู้กับพวกหัวโบราณที่กาสิโนอยู่เลย”
“ฮ่าๆๆ เอาเถอะเรื่องมิรินไม่ต้องห่วงถ้าปัญหามากนัดเดี๋ยวเฮียคุยกับแม่เราให้ แต่ก่อนจะไล่เค้าออกเฮียต้องหาคนมาทำงานแทนให้ได้ก่อน ไม่งั้นหัวหมุนแน่”
วันต่อมา...
ผมกลับมาดูแลความเรียบร้อยของกาสิโนแต่วันนี้ไอโกะถูกส่งตัวขึ้นมาทำงานด้านบนในส่วนของโซนอาหารเธอเลยโบกมือทักทายผมกับไอ้โจแต่ไอ้โจมันแสดงออกนอกหน้าเกินไปหรือเปล่า โบกไม้โบกมือกลับไปท่ามกลางสายตาของพนักงาน กาสิโนที่นี่เปิด24ชั่วโมง มีอาหารสำหรับพนักงานฟรีตลอด24ชั่วโมง
“นายครับน้องไอโกะแต่งหน้าแบบนี้โคตรน่ารักเลย ว่าแต่เมื่อวานนายกับน้องไอโกะคุยอะไรกันเหรอ” โจรีบเดินตามเจ้านายมายังจุดบริการแต่เจ้านายตีมึนทำเป็นไม่ได้ยินโจเลยแทบจะสิงร่างจนเรย์ต้องถีบออกไป
“โอ้ยย นายอ่า บอกมาว่าน้องเค้ามีปัญหาอะไร” โจยังคงคาดคั้นเจ้านายจนเจ้านายสุดที่รักเกิดความรำคาญ เลยต้องบอกเรื่องราวว่าเธอนั้นมาตามหาแม่และให้โจไปจัดการเรื่องแม่ของเธอ
“ไว้ผมจะไปขอข้อมูลเรื่องแม่ของน้องไอโกะแล้วกัน ว่าแต่น้องอโกะมีแฟนหรือยังครับ นายรู้หรือเปล่า” เรย์เปรยตามองลูกน้องที่ถามถึงเรื่องแฟนของพนักงานสาว สายตาก็ตำหนิลูกน้องที่สอดรู้สอดเห็น
“กูจะรู้ไหมมึงอยากรู้มึงก็ไปถามเขาเองสิ!” ผมตัดความรำคาญไล่ให้มันไปจัดการถามเอาเองเพราะผมยังต้องคุยกับช่างที่มารีโนเวท
///ไอโกะ///
ฉันได้ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอาหารที่มีสายตาของพี่โจและคุณเรย์คอยมองอยู่ตลอด มองจนพนักงานคนอื่นๆต้องมองฉันไปด้วย การถูกมองแบบนี้มันอึดอัดนะคะ
หลังจากที่ฉันได้ทำงานก็ได้เจอลูกค้าหลากหลายทั้งพูดจาดีหรือแทะโลมฉันก็เยอะ กฎของการทำงานที่นี่คือต้องยิ้ม ไม่ว่าจะเจอสถานการณ์ไหนก็ต้องยิ้ม อย่างแสดงว่าตัวเองเหนื่อยเด็ดขาด
“น้องมาใหม่เหรอ สวยดีไปต่อกับพวกพี่คิดเท่าไหร่ครับ” เสียงชายปริศนาที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันต้องหันไปมอง
“ขอโทษนะคะฉันไม่ได้รับงานแบบนั้น” ฉันพยายามปฏิเสธพร้อมกับเดินหนีแต่ก็ถูกมือของชายคนนั้นคว้าเอาไว้จนฉันเซเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
“ว้าย!!”
“ทำเป็นเล่นตัวโดนสักทีจะติดใจ” เสียงกระซิบที่หน้าขนลุกทำให้ฉันต้องมองไปหาคุณเรย์กับพี่โจแต่เค้าเดินมาถึงตัวฉันด้วยความเร็ว
“ปล่อยเธอ!!”
- Writer
