บทรักมาเฟีย [ซีรีย์รุ่นที่3 หลานท่านไค]

พนักงานใหม่

การทำงานวันแรกของไอโกะช่างวิเศษอะไรขนาดนี้วันนี้มีประชุมผู้บริหารเธอได้ยินพวกพี่ๆคุยกันถึงเรื่องการเปลี่ยนอำนาจของที่นี่ Dr.รามิลเตรียมส่งลูกชายขึ้นบริหารที่นี่แถมการเข้ามาของลูกชายก็มาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงรีโนเวทครั้งยิ่งใหญ่เลย

“นี่ไอโกะเรื่องที่พักย้ายมาพักที่หอพักพนักงานก็ได้นะ อยู่ฟรี กินฟรี นายที่นี่ใจดีมาก” บิวพนักงานสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับไอโกะเดินเข้ามาบอกเรื่องที่พัก เพราะเธออยากหาเพื่อนอยู่ด้วยพอดี

“จริงเหรอ งั้นดีเลยเรากะไปนอนโรงแรมก่อนด้วยซ้ำแล้วค่อยหาที่พัก” ไอโกะดีใจจนเนื้อเต้นที่จะได้มีที่พักฟรีตลอดการทำงาน ใช่ว่าเธอขัดสนเรื่องเงินเธอแค่ไม่อยากฟุ่มเฟือยเท่านั้นเอง อยากเก็บเงินเพื่อพาแม่กับญี่ปุ่นด้วยกัน

“จริงสิ เดี๋ยวเก็บของเสร็จฉันจะพาแกไปหาคุณโจ” ทั้งสองรีบช่วยกันทำงานจนเสร็จบิวจึงพาไอโกะมาพบคุณโจและเจ้านายที่กำลังถ่ายรูปสถานที่ที่จะรีโนเวทกันอยู่

“คุณโจคะ หนูพาเพื่อนมาทำเรื่องเข้าพักที่หอพนักงานค่ะ เพื่อนหนูมันต้องไปนอนโรงแรมระหว่างหาที่พักถูกๆ” บิวอธิบายให้โจฟังโจเลยหันไปมองเจ้านายที่ยืนมองพนักงานใหม่อยู่ด้านหลัง เมื่อเจ้านายของตนพยักหน้าโจก็พามาคุยเพื่อขอบัตรประชาชนในการทำเรื่องเข้าที่พักตามกฎระเบียบของที่นี่

“เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเหรอเนี่ย” โจทำท่าสนใจไอโกะแต่ก็พยายามเก็บอาการ ไอโกะจึงละสายตาจากเจ้านายที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์เพื่อหันมามองคุณโจด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะหนูเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น” ไอโกะตอบไปอย่างนอบน้อม โจจึงให้ผู้จัดการของกาสิโนพาไอโกะไปดูเรื่องที่พัก แต่สายตาของไอโกะดันแต่ชายหนุ่มด้านนอกที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่

“นั่นคุณเรย์หล่อเนอะ” บิวกระซิบกระซาบเบาๆมือก็ดึงไอโกะไปด้วย ทั้งสองเดินมายังหอพักด้านหลังโชคดีที่มันเป็นห้องน้ำแยกไม่ใช่ห้องน้ำรวม

ไอโกะได้อยู่ห้องติดกับบิวทั้งสองจึงช่วยกันจัดพื้นที่ในห้องแต่มันก็ยังขาดอีกหลายอย่าง ของใช้ไอโกะยังไม่มีบิวจึงอาสาพาไปซื้อที่ห้างใกล้ๆ

ห้าง THE K

เป็นห้างของท่านไคที่มีผู้บริหารคือยูริกับอคินใครๆก็ต่างรู้ว่าที่นี่มันคือสวรรค์ของวัยรุ่น เป็นแหล่งช็อปปิ้งที่มีครบทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นแฟชั่นหรืออาหารทั้ง4เขตที่ถูกนำมารวมไว้

“ห้างใหญ่ดีจัง” ไอโกะเดินเลือกของใช้อย่างเช่นตะกร้าผ้าชั้นหนังสือที่เอาไปประกอบเอง ของใช้DIYต่าง ๆ ทั้งสองเข็นรถมายังจุดแคชเชียร์ก็เจอเข้ากับคุณโจและเจ้านาย

“เข้าไปทักดีไหมไอโกะคุณเรย์มองตรงไหนก็หล่อเห็นเส้นเลือดที่แขนแล้วอยากร้องซี้ดดด” บิวทำท่ากระหายผู้ชายจนไอโกะต้องดึงเธอมาจ่ายเงินอีกด้าน

หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้วไอโกะก็เข็นรถออกมาแต่ว่าเธอดันเสียเวลากับการแสกนบาร์โค้ดที่ใบเสร็จเพื่อสะสมแต้มแลกของรางวัลคือตู้เย็นขนาดเล็กเหมาะสำหรับเอาไว้ใช้ในหอพักจริง ๆ เลย

“ขอโทษค่ะอย่าพึ่งทิ้ง” ไอโกะร้องตะโกนทำให้เรย์ที่กำลังจะหย่อนใบเสร็จทิ้งลงในถังขยะต้องหยุดชะงักแล้วหันมามอง สาวน้อยพนักงานใหม่ยิ้มให้ตนแต่สายตากับมองไปที่ใบเสร็จ

“มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามพนักงานใหม่ด้วยความสงสัย หรืออยากได้ใบเสร็จตอนนี้ที่ห้างเจ้มีกิจกรรมเยอะนี่หน่า

“หนูขอใบเสร็จได้ไหมคะ หนูอยากได้ตู้เย็นค่ะ” ไอโกะชี้ไปที่จุดแลกของที่มีตู้เย็นสีชมพูน่ารักปุ๊กปิ๊กตั้งอยู่

“อะ” เรย์ส่งใบเสร็จให้สาวน้อยไอโกะพอเธอแสกนก็ต้องตกใจเพราะแต้มมันขึ้นมาตั้ง50แต้ม เธอเลยต้องเงยหน้ามองเจ้านายด้วยความตกใจ

“ได้ตั้ง50แต้มแหนะ ขอบคุณนะคะ” ตู้เย็นจ๋ารอพี่ไอโกะคนสวยก่อนนะ อีกไม่นานพี่จะรีบมารับ ขาดอีก200แต้มเอง

///เรย์///

ผมมองตามพนักงานใหม่ที่กำลังไล่แสกนบาร์โค้ดของลูกค้าที่หย่อนลงถังขยะผมเลยต้องเรียกไอ้โจที่ยืนยิ้มให้ไอโกะอยู่ข้างหลังผมให้เดินเข้ามาหา

“ครับนาย”

“ไปบอกไอ้พวกที่ตามมาซื้อของเสร็จแล้วรวมใบเสร็จมาแล้วเอาไปให้เด็กนั่นหน่อย ดูท่าจะยากจน” ผมเดินกลับมารอที่รถเพื่อให้ไอ้โจไปจัดการเรื่องที่ผมสั่ง กลับมาบ้านผมก็เจอคำถามมากมายจากแม่ของผมทั้งเรื่องงานและเรื่องอนาคต ทุกคนต่างกลัวว่าผมจะไปลงเอยกับมิริน มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอนผมรู้ว่ามิรินเข้าหาผมเพราะเธออยากสบาย และอีกอย่างผมไม่รู้ว่าเธอต้องการมาสืบการทำงานของผมหรือเปล่า

“แม่ครับผมไม่ได้จริงจังขนาดนั้นสักหน่อย ผมป้องกันนะไม่มีหลานมาให้คุณแม่ตอนนี้แน่นอนเชื่อใจผมสิ” หนุ่มน้อยของบ้านดูท่าจะไม่ธรรมดาพักหลังเสน่ห์แพรวพราวมีแต่สาวๆเข้าหา แต่ก็ยังดีที่เรย์รู้จักป้องกันและไม่ใช่ผู้ชายที่กินไม่เลือก

“ดีนะว่าบ้านเราไม่มีใครเจ้าชู้เลย คุณตาตอนหนุ่ม ๆ ก็ไม่เจ้าชู้แถมยังคลั่งรักยายอีกด้วยฮ่า ๆ” ฮานะหัวเราะร่าจนสามีของตัวเองต้องยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแก้เขิน

“พูดแบบนี้จะเหนื่อยเอานะฮานะขาาา” ท่านไคหยอดคำหวานจนทุกคนที่นั่งทานข้าวเริ่มไม่อยากทานของหวานต่อ เรย์เลยได้แต่ยิ้มให้คนในครอบครัวที่ไม่ว่าเจอปัญหาอะไรก็พร้อมจับมือสู้ปัญหาไปด้วยกัน

วันต่อมา

ผมเดินทางมาที่กาสิโนเพื่อนัดช่างมาคุยเรื่องการรีโนเวทแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปด้านในก็เจอพนักงานใหม่ที่กำลังยืนทานข้าวเหนียวหมูปิ้งแถมยังยืนโบกไม้โบกมือให้ไอ้โจอีก ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

“พี่โจคะ” เสียงเรียกพี่โจนี่มันอะไรอย่าบอกว่ามึงเคลมไปแล้วนะ ผมเดินตามไอ้โจที่ยิ้มหน้าระรื่นเข้าไปหาพนักงานใหม่ แต่เด็กนี่พอได้แต่งตัวชุดยูนิฟอร์มของกาสิโนก็น่ารักเหมือนกันนะ

“น้องไอโกะมาแต่เช้าเลยนะ”

“ค่ะพี่โจนี่ข้าวเหนียวหมูปิ้งค่ะ ขอบคุณนะคะเมื่อวานหนูได้แลกตู้เย็นด้วย แล้วก็มีของคุณเรย์ด้วยหนูไม่รู้ว่าจะตอบแทนอะไรก็เลยซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมาฝาก” รอยยิ้มที่ไอโกะแสดงออกมาทำให้โจแทบจะหันมาตีเจ้านายแต่ถูกสายตาของเจ้านายจ้องเขม็งจึงต้องตบหน้าตัวเอง

“หนูไปทำงานก่อนนะคะบ๊ายบายค่ะ”

อะเขาไปแล้วมึงจะบิดอีกนานไหม ผมมองอาการเขินของมันแล้วหมั่นไส้เลยยึดข้าวเหนียวหมูปิ้งของมันมาด้วย สมน้ำหน้าไม่ต้องแดก