แล้วใครมันจะไปอดทนคุยกับคนเนื้อตัวเปื้อนเหล้า เหม็นแต่กลิ่นเหล้าได้ลงคอ
ติณห์อุ้มตัวของมิลลิในท่าเจ้าสาวก่อนจะตรงขึ้นไปยังชั้นสามของผับซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของเขากับลีโอที่อยู่กันคนละห้อง
ถึงห้องปุ๊บ โยนตัวเธอลงโซฟาปั๊บ เห็นอะไรขาวๆ บนตัวเธอแล้วไม่สบอารมณ์
“โอ๊ย! เจ็บนะ โยนแบบนี้ได้ยังไง เกินไปแล้ว”
“เงียบ”
“ไม่เงียบ~”
“อย่ามาเถียงฉันนะ ยอมอุ้มขึ้นมาบนห้องก็ดีแค่ไหนแล้ว ผู้หญิงแบบเธอน่ะเหรอที่พ่อฉันจะยัดเยียดให้มาเป็นเมียฉัน เมาเละ แต่งเนื้อแต่งตัวอ่อยผู้ชายไม่ไหว กลัวคนไม่มองหรือกลัวอะไรกันแน่”
“มันจะมากเกินไปแล้วน้า!” มิลลิลุกพรวดแม้สภาพร่างกายจะไม่เต็มร้อย ยืนเผชิญหน้าแม้ว่าเขาจะสูงกว่า ตัวโตกว่าแค่ไหนก็ไม่กลัว
“ใครกันล่ะที่บอกว่าจำเป็นต้องดื่ม จำเป็นต้องรู้รสชาติเพื่อมาช่วยงาน ก็พี่ไม่ใช่หรือไง”
“ใช่ ฉันเอง แล้วใครจะไปคิดว่าเธอจะโง่เชื่อวะ”
“กรี้ดดด! อีตาลุงบ้า”
“หุบปา
