แสงดาวในแดนชล

14.จำเป็นต้องห่าง

ด้านแดนชล

หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของคนตัวเล็กไกลออกไปจึงหันกลับมาทางอาหารเหมือนเดิมเพื่อจัดอีกหนึ่งชุดให้การ์ดและกำลังจะโทรบอกให้ใครคนใดคนหนึ่งเข้ามาเอามื้อเที่ยงไปแบ่งกันทานแต่เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพบว่ามีหนึ่งสายไม่ได้รับและข้อความใหม่

แดนไตร: ฝากประชุมที่โรงแรมแทนน้องหน่อย อีกสองวันข้างหน้านะครับเฮีย ผมติดธุระด่วน ขอบคุณคร๊าบ...แนบไฟล์วาระการประชุม

หลังจากอ่านไลน์จบแดนชลถึงกับหัวเสียเพราะเขาต้องไปภูเก็ตด่วนเพื่อเตรียมข้อมูลในการประชุมสามัญที่จะมาถึงอีกสองวันข้างหน้าซึ่งไม่หมูเลย

"...กุตกลงประชุมแทนมึงรึยัง มึงขอบคุณกุเนี่ย..เฮ๊อ......" แดนชลเผลอถอนหายใจยาว

"มีอะไรรึเปล่าครับคุณแดนผมเห็นยืนถอนหายใจยาวเลย" สรไถ่ถามว่าที่ลูกเขยด้วยความเป็นห่วง

"คือผมต้องเดินทางไปภูเก็ตวันนี้เลย นายดามโดดประชุมสามัญครับ/อ่ะ เอาไปแจกพวกเรากินกัน จานชามเตรียมไว้แล้วที่โต๊ะยกไปได้เลย" ประโยคแรกแดนชลพูดกับว่าที่พ่อตาประโยคหลังเขาบอกการ์ดให้ช่วยกันยกมื้อเที่ยงไปแบ่งกันกิน

"โอ้ว ถึงกับโดดประชุมสามัญเลยหรือครับ แสดงว่าต้องมีอะไรสำคัญกว่ามาก ๆ ซินะ" (รี๊ดสามารถหาอ่านสาเหตของการโดดประชุมสามัญของเฮียดามได้ในพบรักที่ปลายรุ้งได้น๊า นั่นแหละค่ะธุระสำคัญของพี่เค้า)

"หึ่ จะเรื่องอะไรได้เล่า ก็มีอยู่เรื่องเดียวที่มันไปขมวดปมไว้นั่นแหละ ดันเอาตัวเองไปติดปมไว้เสียเอง เป็นไงล่ะ..สม" 《เออไม่รู้จะสมน้ำหน้าใครดี กุเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องใช่มั๊ยนี่》แดนชลได้แต่คิดปลงในใจ

"เอาเถอะครับยังไงก็น้อง ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอกครับ ผมจะช่วยดูแลไม่ให้นอนดึกกินข้าวให้ครบสามมื้อเลยครับ" สรพูดอย่างเข้าใจและเข้าถึง

"ครับ เสร็จธุระจากทางโน้นแล้วผมจะรีบกลับ" พูดจบชายหนุ่มรีบหันหลังกลับไปเก็บของโดยไม่ร่ำลาคนตัวเล็ก เพราะเขากลัวใจตัวเองว่าจะใจแข็งไม่พอไม่ยอมเดินทางวันนี้แล้วไม่มีเวลาในการทบทวนข้อมูลเอกสารนั่นเอง ครั้งนี้เขาเลือกที่จะใช้การเดินทางโดยสายการบินพาณิชย์เหมือนทุกครั้งที่ต้องไปภูเก็ต

@โรงแรมในเครือเรืองทรัพย์ไพศาลสาขาใหญ่

แดนชลถึงที่พักที่โรงแรมใช่..เขาเลือกที่จะพักที่โรงแรมแทนที่จะพักคอนโดของน้องชายซึ่งมีสองห้องแต่เขาไม่มีเวลาเพราะต้องอ่านเอกสารและทำความเข้าใจให้ได้มากที่สุดและไม่ยอมให้เสียเครดิตเกียรตินิยม อีกใจก็นึกโมโหไอ้น้องชายตัวดีมาตะหงิด ๆ

@หน้าห้องผู้บริหาร

ติ๊ด เสียงเรียกจากระบบภายใน

แดนชล: พี่แก้วตาครับผมขอเอกสารผลประกอบการทั้งหมดมาที่ห้องด้วยครับ แล้วเตรียมห้องประชุมใหญ่สำหรับวันพรุ่งนี้ด้วยนะครับ

แก้วตา: ได้เลยค่ะคุณแดนชล

@เช้าวันรุ่งขึ้น

แดนชลเข้าประชุมสามัญผู้ถือหุ้นในช่วงสายของวันซึ่งสถาณการณ์เป็นที่น่าพอใจและเรียบร้อยดี (จะไม่ดีได้อย่างไรก็ทำกำไรให้เหนาะ ๆ รับปันผลไปกินกันคนละเยอะ ๆ จุก ๆ) จึงขอตัวกลับหลังจากการประชุมเสร็จสิ้นเพราะใจเค้าไปถึงเซฟเฮาส์แล้ว

แดนชลเดินทางจากภูเก็ตถึงสนามบินและต่อรถจากสนามบินใช้เวลาไม่นานแต่ช้ากว่าหัวใจที่คิดถึงของเขาอยู่ดี

@เซฟเฮาส์

แดนชลเข้ามาในเซฟเฮาส์พลางใช้สายตาสอดส่ายหาคนตัวเล็กแต่ไม่มีวี่แววเลยแม้แต่นายสรผู้เป็นบิดาของสาวเจ้าก็หายไปเหมือนกันรู้สึกใจไม่ดีมาตะหงิด ๆ

"ใครเห็นคุณแสงดาวกับอาสรบ้าง?" แดนชลถามการ์ดที่วางกำลังอยู่ที่รอบ ๆ เซฟเฮาส์เสียงก้อง

"เอ่อ คุณแสงดาวตอนนี้อยู่โรงพยาบาลครับ ส่วนคุณสรคงกำลังเฝ้าอยู่ที่นั่นครับ" หนึ่งในการ์ดรายงาน

"ห๊ะ!! แสงเป็นอะไร ทำไมถึงไม่มีใครบอกผม"

"เอ่อ..คุณสรไม่ให้บอกครับ เพราะกลัวคุณแดนจะเสียสมาธิในการเตรียมประชุมครับ" การ์ดคนเดิมรายงานต่อ

"ห๊ะ แสดงว่าหลังจากผมออกไปยังไม่ทันข้ามวัน แสงดาว ก็เข้าโรงพยาบาลงั้นเหรอ?" แดนชลซักต่อ

"หลังจากคุณแดนเดินทางไปวันนึงครับ"

"แล้วแสงเป็นอะไร?"

"เอ่อ...ถูกงูกัดครับ"

"ห๊ะ...งูกัด ถูกกัดที่ไหน" แดนชลซักเสียงกร้าว

"ทะที่สวนหลังเซฟเฮาส์นี่เองครับ พะพอดีเป็นงูพิษ..ละเลยต้องนอนโรง'บาลสังเกตอาการครับ"

"ห๊ะ..แดนชลเข่าแทบทรุดทันทีที่การ์ดรายงาน 《มิน่าเขาถึงคิดถึงหน้าคนตัวเล็กอยู่ตลอด》ใครก็ได้ช่วยพาผมไปโรง'บาลนั้นที"

"ได้เลยครับ คุณสรสั่งพวกเราไว้ก่อนนี้แล้วครับ เชิญเลยครับ รถพร้อมแล้ว"

@โรงพยาบาลเอกชลชื่อดัง@ห้องพักผู้ป่วย

ทันที่ที่ถึงโรงพยาบาลแดนชลรีบเปิดประตูรถแล้วล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อสูทต่อสายหาว่าที่พ่อตาทันที

"..อาสรครับ น้องเป็นยังไงบ้างครับ.."

แดนชลตั้งสติแล้วเปิดประตูเข้ามาสิ่งแรกที่เห็นคือคนตัวเล็กนอนซีดเซียวอยู่บนเตียง มีสายน้ำเกลือ มีผ้าปิดแผลที่ข้อเท้า น่าจะเป็นรอยที่ถูกงูกัด ตามเนื้อตัวมีรอยจ้ำเลือดขึ้นเป็นสีม่วงจาง ๆ

"แสง เป็นยังไงบ้าง เฮียกลับมาแล้ว เฮียจะไม่ยอมห่างแสงอีกแล้ว..อึ่ก" แดนชลพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วพริ้ว สั่นในตอนปลายพร้อมกับเสียงกลืนก้อนสะอื้นอึกใหญ่

"เรามาถึงเร็ว ยัยแสงได้รับเซรุ่มเร็วทันเวลาครับ ต้องขอบคุณการ์ดที่ช่วยกันจับเจ้าตัวก่อเหตุไปให้คุณหมอเพื่อความมั่นใจด้วย งู่เห่าน่ะครับ" แดนชลฟังนิ่งอย่างสงบแต่เข่าทรุดเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย