"งูเห่าเหรอครับ?" เขาสงสารคนตัวเล็กจับใจจนน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ไม่อายใคร เขาได้แต่ก้มหน้าสองมือเข้าไปช้อนประคองมือข้างที่ไม่ใส่สายน้ำเกลือของสาวเจ้ามากุมไว้แนบกับใบหน้าของตัวเองพลางหลับตาคล้ายต้องการปิดกั้นตัวเองจากบุคคลอื่นคล้ายโลกนี้มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น ชายหนุ่มจูบซับมือเล็กไปมาอยู่อย่างนั้นซึ่งเป็นภาพที่น่าสงสารในสายตาผู้พบเห็น แม้แต่บรรดาการ์ดยังอดหน่วงหัวใจไม่ได้เพราะสงสารผู้เป็นนายแต่ไม่สามารถแสดงอะไรออกมาได้มากจนเกินไปเพราะมีหน้าที่อารักขาค้ำคออยู่
"คุณแดนไปพักเถอะครับ เดินทางมาเหนื่อย ๆ" สรพยายามปลอบ
"ผมขอเฝ้าน้องได้มั๊ยครับอา" แดนชลหันไปสบตากับว่าพ่อตาด้วยสายตาอ้อนวอน ส่วนสรเข้าใจและรู้ดีที่สุดเพราะเขาเคยผ่านความรู้สึกนั้นมาแล้ว
"เฮ๊อ....ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะให้คนเอาเสื้อผ้ากับของใช้มาให้ที่นี่ละกันครับ" สรยอมใจอ่อนอย่างปลง ๆ อะไรจะเกิดก็ให้มันเป็นไป ชีวิตคน
