แสงดาวในแดนชล

หนุ่มใหญ่นั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดในมุมโปรดในเวลาบ่าย สายตาเหม่อลอยมองไปไม่มีจุดหมายปลายทาง พร้อมกับจิบชาอย่างดีไปเรื่อย ๆ "อารมณ์ดี?" หนุ่มใหญ่รีบหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นมา "อ้าวนายดาม งานการไม่มีทำรึไง ภูเก็ต สระบุรีมันใกล้นักเหรอ มาป้วนเปี้ยนอยู่ได้" แดนชลบ่นไม่จริงจัง "คิดถึงก็ไปหา เวลาไม่คอยใครหรอกนะ ทะเลยังแปรประสาอะไรกับคน" แดนไตรแกล้งกระตุกหนวดเสือ "อย่ามาทำเป็นพูดดีไปนายดาม" "ได้ข่าวว่าจบโทมาสองปี ตาคมผมยาว ผิวสีน้ำผึ้งผสมนมสดแถมพ่วงท้ายปริญญาบัญชีมหาบัณฑิตอีก อย่าปล่อยให้หลุดมือไปได้ล่ะ" "เฮ๊อ....ฉั๊นปิดอะไรนายได้บ้างล่ะ มีสปายซินะ" "เฮียก็น่าจะรู้ ๆ กันอยู่ว่าเราอยู่ใต้ปีกใคร" แดนไตรพูดชี้ช่อง **ความทรงจำอดีตเมื่อ 20 ปี ที่แล้ว** ¤"ป๊าครับทำไมอาสรถึงพาน้องไปทุกที่เลยบางที่เด็กก็ไม่ควรเข้าด้วยซ้ำ" เด็กหนุ่มวัย 15 ปีถามบิดาอย่างสงสัย "เมียอาสรตายตั้งแต่หนูแสงดาวคลอดใหม่ ๆ น่ะ หลังจากนั้นอาสรก็กระเตงลูกสาวไปทุกที่เลย เพื่อน ๆ บอดี้การ์ดก็ช่วยกันเลี้ยงบ้างเวลามีงาน"¤ นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มจำได้จากคำบอกเล่าของบิดา -อดีตเมื่อแดนชลอายุ 26 ย่าง 27 ปี เขาเรียนเรียนจบ MBA มาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในสหรัฐอเมริกาและกลับมาสานต่อกิจการของฟาร์มต่อจากมารดาผู้ล่วงลับไปแล้วได้หนึ่งปีกว่า ๆ โดยมีเขตแดนผู้เป็นบิดาคอยระวังหลังให้เรียกได้ว่าเป็นแบ็คอย่างดี และเขตแดนทำแบบนี้ให้ลูก ๆ ทุกคนเสมอ ..จะขึ้นปีหนึ่งแล้วซินะ คณะบัญชีซ๊ะด้วย ชายหนุ่มนั่งมองรูปถ่ายที่ให้นักสืบจำเป็นได้ถ่ายส่งมาให้ เขาลูบคลำหน้าจอโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นราวกับได้ลูบไล้ใบหน้างามของสาวน้อยในโทรศัพท์ก็ไม่ปาน "ไง ไอ้ลูกชาย ไม่คิดจะบอกเจ้าตัวเค้าหน่อยเหรอ ตามเค้ามาตั้งแต่เค้าอยู่ ม.ต้นไม่ใช่รึไง" เขตแดนเอ่ยแซวลูกชายคนโตเพียงแผ่วเบาให้พอได้ยินกันแค่สองคน "ป๊าครับ น้องแค่ 18 ย่าง 19 ปีเองกำลังจะขึ้นปีหนึ่ง เดี๋ยวจะเสียการเรียนน่า" "เอาดี ๆ กลัวน้องจะเสียการเรียนหรือกลัวใจตัวเองกันแน่ว๊ะไอ้เสือซุ่ม" เขตแดนยังแซวลูกชายไม่เลิก "ป๊า....." แดนชลลากเสียงยาวอย่างเหนื่อยหน่ายที่ผู้เป็นบิดายังแซวไม่เลิก 《ความจริงก็กลัวแบบนั้นแหละ แต่จะทำยังไงได้เล่า อาสรก็คนสนิท แถมยังเป็นที่ปรึกษาอย่างดีให้เขารองจากบิดา จะทำอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อนเพราะไม่อยากคุยกับลูกปืนของอาสรไง ไหนจะลูกปืนของน้องอีกเพราะผู้เป็นบิดาของสาวเจ้าได้ถ่ายทอดการยิงปืนให้ลูกสาวตั้งแต่ขึ้นม.ปลายแถมได้ข่าวว่าแม่นเหมือนจับวางไปอีก》 อีกด้าน "แสง..ลูก พร้อมหรือยังพ่อจะพาไปทำใบขับขี่รถยนต์ เดี๋ยวจะสาย แดดจะร้อนนะลูก" "เสร็จตั้งนานแล้วค่า หนูรอพ่อกินข้าวอยู่ค่า" เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากห้องอาหาร "อ้าวเหรอ ไหนดูซิ๊ มีอะไรกิน" ผู้เป็นบิดาเอ่ยปากถามอย่างเอ็นดู สองพ่อลูกรับประทานอาหารเช้าอย่าเอร็ดอร่อยแม้จะเป็นเพียงอาหารแสนธรรมดาก็ตาม @สำนักงานขนส่งจังหวัด หลังจากสอบภาคทฤษฎีผ่านแล้วสาวเจ้าก็สอบภาคปฏิบัติและผลการสอบผ่านสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี "ก่อนกลับบ้านพ่อขอแวะหานายใหญ่ก่อนนะลูก แล้วนายใหญ่บอกว่าให้หนูเข้าไปพบพร้อมกับพ่อเลยนะ" สรบอกลูกสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบในใจนึกหวั่น ๆ อยู่เหมือนกัน "อ้าว เหรอคะ ก็ได้ค่ะ" แสงดาวรับคำบิดาอย่างว่าง่ายแต่ก็นึกแปลกใจเพราะทุกครั้งที่ติดตามผู้เป็นบิดาเธอจะไปนั่งรอที่สวนหย่อมมีดอกไม้นานาพันธุ์ที่ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวนที่เธอเคยชอบมานั่งเล่นรอบิดาตั้งแต่ครั้งยังเป็นเด็ก แต่คราวนี้ให้เข้าไปด้วยจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย @ห้องทำงานของเขตแดนนายใหญ่แห่งฟาร์มดวงเดือน ก๊อก ก๊อก ก๊อก สรเคาะฝาผนังเพราะเจ้าของห้องไม่ชอบปิดประตู ชายวัยกลางคนรูปร่างหน้าตาผิวพรรณดีแต่ติดดุนิด ๆ เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร "อ้าวมากันแล้วรึ เป็นไง สำเร็จลุล่วงดีใช่มั๊ย?" เขตแดนถามขึ้นทำเอาอีกคนงงกันเป็นไก่ตาแตก แต่ก็ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้านายของบิดาอย่างรู้มารยาท และเขตแดนเองก็รับไหว้ยิ้มอบอุ่นกลับไปให้ "นายมีอะไรจะให้ผมรับใช้หรือครับ" สรตัดสินใจถามขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว ....ครื่ด....(เสียงลูกกุญแจสัมผัสกับพื้นผิวของโต๊ะทำงาน) เขตแดนดันลูกกุญแจพร้อมเอกสารประจำรถไปตรงหน้าสรและลูกสาว "ของขวัญวันฉลองใบขับขี่รถยนต์ครั้งแรก เหมาะกับหนูพอดีเลยลูก" เขตแดนกล่าว "นาย!!! เอ่อ..นายครับผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ มันมากไป" สรละล่ำละลักพูดออกมาทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่ารถคันนี้เป็นของใครกันแน่ที่ซื้อให้ "เถอะน่า นายเป็นพ่อประสาอะไร อยากให้ลูกสาวขับรถมอเตอร์ไซค์ไปมหา'ลัยรึไง"