กลับกลายรัก

บทที่ 5 เหมือนรักครั้งแรก

หลังจากกลับมาถึงบ้านสาวน้อยก็ขอโทรหาคุณน้าคนสวยเพื่อบอกว่าถึงบ้านแล้ว น้องมุกคุยกับหญิงสาวอีกสักพักก็บอกลากันไป

"บ๊ายบายค่ะน้าบัว คิดถึงน้าบัว พรุ่งนี้เจอกันนะคะ"

"บ๊ายบายค่ะ น้าบัวก็คิดถึงหนูเหมือนกัน เป็นเด็กดีของคุณพ่อนะคะลูก"

"ค่าาาา"

"วางสายแล้วหรอครับ"

"ค่ะ"

"หนูชอบน้าบัวมากเลยหรอลูก"

"ค่ะ น้าบัวน่ารัก น้องมุกอยากให้น้าบัวมาเป็นมามี้" สาวน้อยบอกความต้องการออกมาตรงๆ

"อะไรนะครับ" เขาตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ลูกสาวบอก

"มามี้ค่ะ อยากให้น้าบัวมาเป็นมามี้" สาวน้อยรีบออดอ้อนเขาเป็นการใหญ่ แม้จะเพิ่งรู้จักกันกับเธอแต่เขาก็สัมผัสได้ว่าบัวเป็นคนจิตใจดีและรักเด็กมาก เธอดูแลลูกของเขาได้อย่างดีเยี่ยม บางจุดที่เขามองข้ามเธอกลับมองเห็น เขาอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง เมื่อก่อนนั้นมันเป็นแค่ความผิดพลาด เขาคิดว่าตอนนั้นมันคือความรักแต่เปล่าเลยมันคือความหลงใหลต่างหาก

"คุยกับใครละลูก ทำไมดูมีความสุขจัง"

"น้องมุกค่ะ เจอกันตอนแรกเพราะอุบัติเหตุค่ะ"

"อุบัติเหตุอะไรจ้ะ ทำไมไม่เล่าให้แม่ฟังบ้างล่ะ"

"ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ พอดีแกวิ่งมาชนขาบัวล้มลงแล้วก็เลยร้องไห้ใหญ่เลย"

"โถว่เด็กน้อยก็คงจะเจ็บแย่เลย"

"ค่ะ พ่อแกเลยขอเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษจากนั้นเลยได้คุยกันมาเรื่อยๆ คุณแม่รู้ไหมคะ น้องมุกน่ะน่าสงสารมากแม่ของแกทิ้งไปตั้งแต่ยังเล็กเลย อ่อแกเป็นลูกครึ่งด้วยนะคะ"

"ตายจริง แต่ยังดีที่พ่อเขามีความรับผิดชอบใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ เขาดูแลลูกของเขาอย่างดีเลย"

"ดูลูกจะชื่นชมเขามากนะ"

"คุณแม่ค่ะ บัวมีอะไรจะบอก"

"อะไรละลูก"

"บัวว่า...บัวชอบคุณเมฆค่ะ พ่อของน้องมุก"

"อะไรนะลูก แต่เขามีลูกแล้วนะจ้ะ"

"บัวสงสารน้องมุกค่ะ น้องมุกน่ารักเป็นเด็กดี บัวเองก็ชอบ ถ้าคุณแม่ได้เจอตัวจริงคุณแม่ก็ต้องชอบเหมือนบัว"

"ขนาดนั้นเลยหรอลูก"

"ค่ะ พรุ่งนี้นัดไปทานข้าวกันอีกคุณแม่ว่างไหมคะ ไปกับบัวหน่อยได้ไหม"

"จะดีหรอลูก"

"ดีที่สุดเลยค่ะ"

ณ ร้านอาหาร

"น้าบัวมาแล้ววว" ชายหนุ่มพิจารณาไปตามที่สาวน้อยบอกก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังเดินเข้ามาหาแต่เธอนั้นไม่ได้มาคนเดียว เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาถึงโต๊ะเขาก็ลุกขึ้นยืนและยกมือไหว้ทำความเคารพ

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะคุณเมฆ วันนี้บัวขอพาคุณแม่ของบัวมาด้วยนะคะ"

"สวัสดีครับ ยินดีมากเลยครับ"

"สวัสดีค่ะ" ทั้งคุณพ่อคุณลูกไหว้อย่างอ่อนน้อม

"ไม่ต้องเกรงใจป้าอะไรขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะนั่งเถอะๆ" แม่ของหญิงสาวพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าแล้วก็พึงพอใจมาก เขามีรูปร่างหน้าตาดี เก่งภาษา ดูเป็นสุภาพบุรุษแต่ไม่รู้ลึกๆข้างในเป็นคนอย่างไร

"น้าบัว"

"ว่าไงคะ สั่งอะไรไปหรือยัง"

"ยังค่ะ รอมามี้สั่งให้ อุ๊ย!" สาวน้อยเผลอหลุดปากเรียกเธอออกไปเหมือนใจคิด

"อะ เอ่อ" หญิงสาวถึงกับไปไม่เป็นแก้มค่อยๆขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย

"ขอโทษค่ะ น้องมุกไม่น่าจะเรียกแบบนั้นเลย ทำให้น้าบัวไม่พอใจ" การที่เธออ่ำอึ้งหน้าตาตื่นทำให้สาวน้อยเข้าใจว่าเธอไม่ชอบ หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกหันไปมองหน้าแม่กับชายหนุ่มแต่ก็ไม่มีใครช่วยเธอได้

"โถว่ๆ ไม่เป็นไรค่ะ อยากเรียกมามี้ก็เรียกเลยค่ะน้าบัวอนุญาต" เมื่อได้ยินดังนั้นสาวน้อยก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ รวมไปถึงพ่อของสาวน้อยก็แอบอมยิ้ม

"เรียกมามี้แล้วก็ต้องเรียกป้าว่าคุณยายด้วยนะ"

"ค่าคุณยายคนฉวย"

"ฮ่าๆ ชั่งเอาใจคนแก่เสียจริง มาๆสั่งอาหารเถอะลูกยายหิวแล้ว" คุณยายเลือกสรรเมนูที่อร่อยและมีประโยชน์ให้กับทุกคนได้ทาน เมื่อคนอื่นได้มองมายังโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ก็มองดูเหมือนเป็นครอบครัวสุขสันต์ เมื่อรับประทานอาหารเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไป

"เป็นไงบ้างคะคุณแม่ ในสายตาคุณแม่คุณเมฆผ่านไหมคะ"

"ก็ผ่านอยู่นะ แต่แม่อยากให้ดูๆไปก่อน ส่วนน้องมุกน่ะ"

"ทำไมหรอคะ"

"แม่หลงรักเลยล่ะ"

"ฮ่าๆ คุณแม่ก็ ทำหนูตกใจแทบแย่นึกว่าคุณแม่จะไม่โอเคเสียแล้ว"

"เรื่องนี้แม่ต้องไปรายงานพี่ชายเราหน่อยไหม"

"อะ เอ่อ อย่าเพิ่งเลยนะคะ เดี๋ยวพี่บิ๊กโวยวายจะเป็นเรื่องเอา"

"จ้ะๆ แม่ตามใจเราก่อนก็ได้"

"ฮัลโหลค่ะ หลานสาวของอาหายเงียบไปเลยนะคะ ช่วงนี้ทำไมไม่มานอนกับอาบ้างละคะ"

"น้องมุกไปหามามี้บัวมาค่ะ"

"อะไรนะคะ ใครนะคะ"

"มามี้บัวค่ะ มามี้บัวคนฉวย"

"อ่อ อย่างนี้นี่เอง อาก็ถึงว่าทำไมทั้งคุณพ่อคุณลูกคู่นี้ไม่ติดต่ออานดาเลยช่วงนี้ น่าน้อยใจจังเลย"

"โอ๋ๆ น้องมุกรักอานดาเหมือนเดิมนะคะ เพียงแต่รักมามี้บัวเพิ่มมาเองค่ะ"

"ค่ะๆ อาล้อเล่น ว่างๆมาหาอาบ้างนะคะอาเหงา"

"ได้เลยค่าา"

"อาไม่กวนแล้วลูก หนูไปนอนเถอะ"

"ค่ะ" สาวน้อยต่อสายหามามี้ของตนทันทีเป็นจังหวะที่ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาในห้องทันที

"ว่าไงคะสาวน้อย"

"มามี้ คิดถึงมามี้"

"ฮ่าๆ เราเพิ่งห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเองนะลูก"

"อยากให้มามี้มาอยู่ด้วย"

"เรื่องนี้ต้องถามคุณพ่อของหนูนะคะว่าอนุญาตไหม" หญิงสาวไม่อยากจะเสียเวลาชีวิตเลยเมื่อคิดว่าเจอคนที่ถูกใจแล้ว ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้นก็เข้าทางเขาเหมือนกัน

"ฝากบอกมามี้หนูด้วยนะลูกว่าพ่ออนุญาต"

"เย้ๆ จริงหรอคะ มามี้ได้ยินไหมคะว่าคุณพ่ออนุญาต"

"ได้ยินชัดแจ๋วเลยค่ะ" หนุ่มสาวมองหน้ากันยิ้มๆ นี่พวกเขากำลังบอกเป็นนัยอะไรระหว่างกันใช่ไหม

"พ่อว่าวันนี้หนูนอนก่อนไหมลูก ดึกแล้ว"

"จริงด้วยค่ะ นอนก่อนนะลูกพรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อ"

"ค่ะ บ๊ายบายค่ะ" สาวน้อยกดวางสาย คนเป็นพ่อห่มผ้าให้และปิดไฟจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องของหนูน้อย แต่เขานั้นยังไม่หลับหรอก ต่อสายหาคนที่อยากคุยด้วยดีกว่า

"ว่าไงคะ"

"ยังไม่นอนใช่ไหมครับ ผมคุยด้วยได้ไหม"

"ค่ะ คุณละคะ"

"ยังครับ คิดถึงใครบางคนถ้าไม่ได้คุยด้วยก่อนนอนคงจะนอนไม่หลับแน่ๆ" เขาได้ทีรีบทำคะแนนทันที

"ใครกันคะ"

"ผมพูดอยู่กับใครก็หมายถึงคนนั้นแหละครับ"

"☺"

"คิดถึงผมบ้างไหมครับ"

"บ้า..."

"ไม่บ้าครับผมเอาจริง"

"อะ เอ่อ เอ่อ คุณนี่ รุกเก่งเกินไปแล้วค่ะ" เธอแทบจะเอาหน้ามุดที่นอนอยู่แล้วเพราะความเขินอาย

"ฮั่นแน่ เขินหรอครับ ขนาดไม่เห็นหน้าผมก็รู้นะว่าคุณหน้าแดงขนาดไหน"

"มั่นใจเกินไปค่ะรู้ได้ยังไงกันคะว่าหน้าแดง"

"เพราะใจมันสื่อถึงกันมั้งครับ"

"บ้า ฉันไม่คุยกับคุณแล้วดีกว่า ง่วงมากเลยค่ะ"

"ครับๆ ฝันดีนะครับมามี้ เป็นมามี้แล้วเมื่อไรจะมาเป็นคนรู้ใจของผมบ้างละครับ"

"กรี๊ดดด ไม่คุยด้วยแล้ว" เธอรีบตัดสายทันทีเพราะกลัวว่าถ้าคุยต่อเธอจะหัวใจวายตายไปซะก่อน ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจออกมาอย่างมีความสุข อารมณ์เหมือนได้กลับไปมีรักครั้งแรกอีกครั้งทั้งที่อายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว