บทที่ 4 พบเจอ2
556 Words
ด้านหญิงสาวก็งงๆที่ถูกบอกฝันดี แต่เธอก็คิดว่าเขาคงจะบอกฝันดีทุกคนแหละมั้ง มัวมานั่งคุยแชทอย่างนี้ภรรยาเขาไม่ว่าเอาหรอเนี่ย วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตรงไปรับลูกสาวที่คอนโดของน้องสาวและออกเดินทางไปยังที่หมายทันที
"สวัสดีครับ มานานหรือยังครับ ขอโทษที่มาสายนะครับ รถติดมาก ผมไปรับลูกมาด้วย"
"อ้าวน้องไม่ได้อยู่กับคุณเมฆหรอคะ"
"ปกติก็อยู่ครับ แต่พอดีเมื่อคืนไปนอนที่บ้านอาของแก"
"อ่อค่ะ คุณไม่ชวนภรรยาของคุณมาทานด้วยกันละคะ"
"อ่อ พอดีผมเลิกกับเขาแล้วน่ะครับ"
"ตายจริง บัวขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่คุณสั่งอะไรหรือยังครับ"
"ยังเลยค่ะ อยากรอสั่งพร้อมๆกันเพราะไม่รู้ว่าคุณเมฆกับลูกแพ้อะไรหรือป่าว"
"คุณรอบคอบมากครับ ผมไม่แพ้อะไรแต่น้องมุกแพ้หอยครับ แบบพวกต้มยำที่ใส่หอยแกจะทานไม่ได้เลย"
"แย่จังค่ะ งั้นสั่งเมนูอื่นดีกว่านะคะ"
"ครับ"
"น้าบัวฉวยย"
"อ่ะ เอ่อ" คนถูกชมตรงๆถึงกับไปไม่เป็น
"ฮ่าๆ ลูกสาวผมคงจะหลงคุณแล้วละครับ"
"น้องมุกก็น่ารักมากค่ะฉันเองก็หลง มานั่งข้างน้าดีไหมคะ เดี๋ยวน้าตักอาหารให้" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เกรงใจคุณคุณจะได้ทานสะดวกๆ"
"ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกค่ะ มาค่ะน้าอุ้มไปนั่งฝั่งนู้น สาวน้อยอ้าแขนออกให้หญิงสาวอุ้มทันที ตลอดเวลามื้ออาหารเธอดูแลสาวน้อยอย่างดีเยี่ยม จนคนเป็นพ่อยังยิ้มตาม เธอดูแลลูกเขาดีกว่าแม่แท้ๆของน้องมุกเสียอีก ใครได้เป็นแฟนกับเธอคงโชคดีมาก
"แฟนคุณไม่มาด้วยกันหรอครับวันนี้"
"เอ่อ คือ... บัวยังไม่มีแฟนค่ะ"
"จริงหรอครับ" ชายหนุ่มแทบจะตะโกนออกไปด้วยความตกใจ
"จริงสิคะ"
"ไม่น่าเชื่อเลยครับว่าคนอย่างคุณบัวยังไม่มีแฟน"
"ฮ่าๆ ก็เรื่องจริงนี่คะ" เขาพูดคุยกับเธอสะดวกใจมากขึ้นเพราะไม่ต้องคอยกังวลว่าเธอจะถูกเข้าใจผิดหรือไม่ เธอเข้ากับลูกของเขาได้อย่างดีเยี่ยม รูปร่างหน้าตาและนิสัยตรงสเป๊คเขาทุกอย่างเลย เขาจึงตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าจีบเธอทันที หลังจากทานอาหารเสร็จก็ต่างแยกย้ายกันไปแต่คนที่ดูจะมีปัญหาสุดคงจะหนีไม่พ้นลูกสาวตัวน้อย
"ไม่เอา น้องมุกอยากอยู่กับน้าบัว"
"แต่เราต้องกลับกันแล้วนะลูก ผมขอโทษที่แกงอแงกับคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เอาอย่างนี้ไหมคะ วันหลังเราค่อยนัดกันอีกก็ได้นี่คะ วันนี้น้าบัวต้องไปทำงานต่อ มีคนไข้รอให้น้าบัวตรวจเยอะแยะเลยนะคะ"
"จริงหรอคะ"
"จริงสิคะ อยากเจอน้าบัวเมื่อไรก็ให้คุณพ่อนัดน้าบัวมาเจอดีไหมคะ"
"ดีที่สุดเลยค่าา เย้ๆ" สาวน้อยขยับเข้าไปใกล้โอบกอดหญิงสาวเบาๆ เธอกอดตอบสาวน้อยเช่นกัน
"หายงอแงเลยนะทีเนี่ย"
"คิกๆ"
"งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ บ๊ายบายครับ"
- Writer
