บทที่ 6 งานแต่ง
1452 Words
"ดูมีความสุขจังเลยนะบัวช่วงนี้ มีอะไรดีๆที่ยังไม่บอกพี่หรือเปล่าเนี่ย"
"คะ คือ คือ"
"คืออะไรละ ทำไมจริงจังขนาดนั้น"
"คือบัวชอบผู้ชายคนนึงอยู่ค่ะ เขาเป็นคนดีมาก"
"รู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนดี แล้วคุณแม่รู้เรื่องนี้หรือเปล่าเนี่ย" ชายหนุ่มเริ่มไม่สบอารมณ์อาการหวงน้องสาวแสดงออกชัดเจน
"คุณแม่ทราบค่ะ บัวพาท่านไปเจอเขามาแล้ว"
"ถึงขนาดพาคุณแม่ไปเจอมาแล้วหรอ ถ้าอย่างนั้นก็พาพี่ไปเจอบ้างสิ"
"อะ เอ่อ เฮ้อ ก็ได้ค่ะ แต่พี่บิ๊กต้องเป็นเด็กดีไม่เกเรนะคะอย่าทำให้บัวต้องอึดอัดใจนะคะ"
"อืมๆ ไว้ใจพี่เถอะหน่า" หลังจากที่ได้คุยกับพี่ชายบัวก็ตัดสินใจนัดชายหนุ่มออกมาเพราะพี่ชายของเธอต้องการเจอ พี่ชายของเธอดูอึ้งๆก็ตรงที่เมฆนั้นมีลูกอยู่แล้ว แต่เด็กน้อยคนนั้นก็ชั่งน่ารัก มันเหมือนตัวของเขาก็จะตกหลุมพรางด้วยอีกคน
"น้องน่ารักดีนะครับ"
"ครับ สามขวบวัยกำลังน่ารักเลย"
"ผมถามจริงๆนะ คุณจริงจังกับน้องสาวของผมมากแค่ไหน"
"ถึงแม้พวกเราจะเพิ่งเจอกันได้ไม่นานแต่ผมก็บอกได้คำเดียวว่าผมจริงใจครับ ผมไม่เคยทำร้ายน้ำใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย ผมเป็นสุภาพบุรุษพอครับ แล้วก็เป็นคนตรงๆด้วย ผมอยากบอกว่าผมอยากคบกับน้องสาวของคุณครับ"
"...." บัวได้แต่อึ้งไม่คิดว่าชายหนุ่มจะคิดอย่างไรก็พูดออกมาแบบนั้นเลย
"คุณบัวละครับ คิดเหมือนผมบ้างหรือเปล่า" เขาเปลี่ยนประเด็นมาขอความเห็นใจจากเธอ
"ค่ะ บัวก็คืดเหมือนคุณ พี่บิ๊กจะอนุญาตให้เราสองคนคบกันไหมคะ" เพราะบิ๊กเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองมีอะไรเธอจึงอยากให้เขาร่วมตัดสินใจ ด้านบิ๊กเงียบไปพักนึงจนทั้งคู่เริ่มใจคอไม่ดี
"ฮ่าๆๆๆ โดนต้มแล้วละ พี่อนุญาต นายพูดตรงดีฉันชอบนาย"
"จริงหรอครับ"
"จริงหรอคะ" สองหนุ่มสาวแทบไม่อยากจะเชื่อหูว่าเขาจะอนุญาตง่ายๆแบบนี้
"จริงสิ แต่อย่าทำให้น้องสาวฉันเสียใจเด็ดขาดไม่งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้มาเจอหน้ากันอีก"
"ครับ ผมสัญญา"
"ฉันจะรอดูการกระทำของนายล่ะกัน"
"ครับๆ ขอบคุณมากครับ" หนุ่มสาวยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ส่วนสาวน้อยก็ไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่คุยเรื่องอะไรกันจึงก้มหน้าก้มตาทานไอศกรีมของตนไปเรื่อยๆ
วันเวลาผ่านไปในที่สุดทั้งสองก็ตัดสินใจจะใช้ชีวิตครอบครัวด้วยร่วมกัน บัวเองยินดีทำหน้าที่แม่ให้กับน้องมุกอย่างเต็มใจ ส่วนคุณเมฆเธอก็คิดว่าเธอเชื่อใจและฝากชีวิตที่เหลือไว้กับเขาได้เช่นกัน เมื่อตกลงกันได้งานวิวาห์ก็ถูกจัดขึ้นอย่างรวดเร็วจน ผู้คนต่างพากันคิดว่าหญิงสาวนั้นท้องก่อนแต่ง แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
"พี่เมฆต้อนรับแขกไปก่อนนะคะ เดี๋ยวบัวขอไปเข้าห้องน้ำก่อน"
"ครับ ได้เลย อ้าวน้องรักของพี่มาแล้ว" เมฆยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อเห็นน้องสาวเดินเข้ามาภายในงานแล้ว
"สวัสดีค่ะ ยินดีด้วยนะคะ ขอให้พี่มีความสุขตลอดไปนะคะ"
"ป้าก็ยินดีด้วยนะลูก มีหลานน่ารักๆมาให้ป้าอุ้มสักคนนะ"
"ได้เลยครับ ฮ่าๆ"
"แหม่ มั่นใจเกินไปนะคะ แต่เอ๊ะ! นดาว่าหน้าเจ้าสาวของพี่คุ้นจังเลยค่ะ"
“ไม่คุ้นได้ไงละนั่นหมอบัวไง"
"อ๋อ จริงด้วยแม่ แหม่นดาว่าพี่เมฆนี่โชคดีจริงๆเลยได้แต่งงานกับหมอบัว"
"เชิญด้านในก่อนเถอะครับ"
"จ๊ะๆ" หญิงสาวเดินกลับมาหาว่าที่สามี เมื่อสักครู่เธอเห็นเขาคุยกับใครไม่รู้มองจากไกลๆมองไม่ชัด
"เรียบร้อยแล้วหรอครับ"
"ค่ะ เมื่อคุณเมฆคุยกับใครหรอคะมองหน้าไม่ชัดแต่ดูสนิทกันจัง"
"ญาติน่ะครับ ยัยนดาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน"
"อ๋อ ค่ะๆ" คู่บ่าวสาวเดินทักทายจนครบทุกโต๊ะจึงวนกลับมานั่งโต๊ะของครอบครัว
"พี่บิ๊กไปไหนคะคุณแม่ บัวยังไม่เห็นเลย"
"บอกว่ากำลังมาจ้ะ"
"ค่ะ"
"ไม่น่าเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนี้นะคะ ตาเมฆแต่งงานกับคุณหมอป้าเองก็ดีใจ"
"ผมไม่มีญาติที่ไหน ดีใจที่ป้ากับยัยนดามาร่วมงานนะครับ"
"อย่างพูดอย่างนั้นเลยลูก อย่าเกรงใจกันเลย ป้าก็รักเราเหมือนเป็นลูกคนหนึ่งของป้าอยู่แล้ว"
"ขอบคุณคุณป้ามากๆนะคะที่รักคุณเมฆ แต่ต่อจากนี้ไปบัวขอสัญญาว่าจะดูแลคุณเมฆกับน้องมุกอย่างดีเลยค่ะ"
"ได้ฟังอย่างนี้ป้าก็สบายใจจ้ะ ฝากสองพ่อลูกคู่นี้ด้วยนะคุณหมอ"
"ทุกคนคะ นดาลืมกล้องขอไปหยิบที่รถก่อนนะคะ"
"จ้ะๆ"
"อยู่ไหนนะ ก็ว่าเอาไว้ตรงนี้นิ" เธอหาเท่าไรก้ยังหาไม่เจอ
"ขอโทษนะครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"
"ไม่มีอะไรคะ พอดีหาของไม่เจอ นะ นายย"
"เธอ!"
"นายมาทำอะไรที่นี่" ทั้งสองต่างตกใจไม่น้อยที่ได้พบหน้ากันอีกครั้ง
"นี่มันงานแต่งน้องฉันทำไมฉันจะมาไม่ได้ว่าแต่เธอเถอะมาได้ยังไง"
"ก็มันงานแต่งพี่ชายฉันเหมือนกัน แล้วทำไมฉันถึงจะมาไม่ได้" เธอตอบกลับอย่างไม่มีใครยอมใคร
"เธอว่าอะไรนะ นายเมฆเป็นพี่ชายเธอหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"บ้าไปแล้ว" เขารีบเดินเข้าไปในงานทันที หญิงค้นเจอกล้องของตนเองพอดีแล้วรีบตามชายหนุ่มเข้าไปในงาน
"แม่ครับ แม่" เขารีบตรงเข้าไปหาคนเป็นแม่ทันที
"อะไรกันตาเมฆเสียงดังเชียว"
"ผมไม่อยากให้ยัยบัวแต่งงานแล้วครับ"
"อ้าว อะไรกันครับคุณบิ๊ก"
"ก็นายเป็นพี่ชายของยัยทอมนั่น"
"นี่คุณอย่ามาบ้านะ" นดารีบเดินตามชายหนุ่มเข้ามาติดๆ
"พี่บิ๊กใจเย็นๆก่อนนะคะ คุณเมฆกับนดาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันค่ะ" ชายหนุ่มเบาใจขึ้นมานิดนึงแต่ยังไงก็คือญาติอยู่ดี
"ไม่มีเหตุผลเลยนะตาบิ๊ก ลูกเป็นคนอนุญาตน้องเองนี่"
"ก็ตอนนั้นผมยังไม่รู้นี่ครับว่าสองคนนี้เขาเป็นญาติกัน"
"พอๆ เลิกทำตัวเป็นเด็กๆได้แล้ว นั่งลงเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟังดีกว่า" ชายหนุ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนได้ฟังหลังจากนั้นทุกคนก็ต่างยิ้มๆนึกว่าเรื่องคอขาดบาดตายอะไร
"เรื่องแค่นี้เองนะลูก แม่ไม่เข้าใจเลย เราเหมือนเด็กๆโดนแย่งของเล่นไปได้"
"แม่ครับ!" เขารู้สึกไม่พอใจที่โดนคนเป็นแม่ตำหนิ
"เอาน่าๆ น้องมีความสุขก็ดีที่สุดแล้วนะลูก" ชายหนุ่มจำใจทำอะไรไม่ก็นั่งลงอย่างหัวเสีย ส่วนคู่กรณีนั่งขำคิกคักเบาๆ หลังจากนั้นพิธีการก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ กินเลี้ยงตอนเย็นทั้งคู่ก็ได้นั่งข้างกันอีกครั้ง หญิงสาวดื่มเหล้าไปหนึ่งแก้วแล้วหันมองชายหนุ่มที่นั่งนิ่ง
"นายไม่ดื่มหรอ"
"ไม่"
"อ่อน"
"นี่เธอว่าใครอ่อน"
"ก็แล้วมีใครอยู่ตรงนี้บางล่ะ"
"นี่! ได้งั้นมาแข่งกันใครคออ่อนหลับไปก่อนแพ้"
"ใครกลัวละ" สาวนิรนามที่หวังจะงาบชายหนุ่ม เธอนั้นนั่งมองดูเหตุการณ์และแอบให้คนเอายากระตุ้นอารมณ์ทางเพศไปผสมในขวดเหล้าที่กำลังจะนำไปเสริฟ์ทั้งคู่ เมื่อเครื่องดื่มมาถึงทั้งคู่พลัดกันดื่มไปมาจนท่าไม่ดี สาวใช้เลยไปเรียนคุณหญิงของบ้านว่าทั้งคู่สลบไปแล้ว คุณหญิงจึงให้ขึ้นไปพักที่ห้องรับรองแขก แต่ปรากฏว่าห้องเต็ม จึงให้หญิงสาวไปนอนที่ห้องของชายหนุ่มแทน เพราะคิดว่าหลับไปแล้วคงไม่มีอะไร แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เหล้าที่ดื่มไปเริ่มออกฤทธิ์ร่างกายของทั้งคู่ร้อนไปหมด เธออยากจะถอดทุกอย่างออกเพราะมันร้อนลุ่มไปหมด
- Writer
