กลับกลายรัก

วันนี้เป็นเช้าที่แสนจะมืดหม่น นดาตื่นขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าที่แขวนไว้ตรงบริเวณคอนโดอย่างเร่งด่วนเพราะฝนทำท่าจะตกตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเสียเลย หญิงสาวเซ็งสุดๆงานนี้เสื้อผ้าคงจะมีกลิ่นอับน้อยๆแน่ เฮ้อ คิดแล้วก็เหนื่อยใจ เมื่อเธอเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้น "ว่าไงคะคุณหญิงโทรมาแต่เช้าเลย มีอะไรละ" "แหม่ๆ ก็บอสให้ฉันโทรมาตามงานกับแกไงนดา แกสรุปงบให้บอสเขาหรือยังละ" "เรียบร้อยแล้ว ฉันส่งเมลล์ให้แกแล้วไม่ใช่หรอ" "ยังไม่เห็นมีเลยนะฉันเช็คดูหมดแล้ว" "อ่าๆ รอแปบนะ สงสัยเมื่อคืนฉันคงจะเบลอๆ" "โอเคๆ เร็วหน่อยก็ดีนะ บอสจะใช้มันก่อนเข้าประชุม" "ค่าา คุณหญิง" หญิงสาวรีบไปตรวจเช็คอีเมลล์ทันที แล้วก้พบว่าเธอลืมส่งให้อีกฝ่ายจริงๆด้วย “ฉันส่งให้แล้วนะ” "คิกๆ เธอนี่เบลอของจริง ขอบใจมากจ๊ะแค่นี้แหละไม่กวนแล้ว" เมื่อวางสายไปหญิงสาวก็บ่นพรึมพรำขนาดวันนี้เธอลางานยังจะโทรมาตามจิกเรื่องงานกันเสียได้ อย่างว่าแหละนะชีวิตมนุษย์เงินเดือนก็คงเป็นแบบนี้ไม่ต่างกัน แถมบิดายังเลิกรากับมารดาของเธอตั้งแต่เธอเล็กๆทำให้มารดาต้องหาเลี้ยงเธอเพียงคนเดียว ก็ใครใช้ให้เธอไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองละ ไม่อย่างนั้นเธอและมารดาก็คงจะใช้ชีวิตสุขสบายไปนานแล้ว และวันนี้ที่ต้องลางานเหตุผลก็เพราะมารดาของเธอนั่นเอง เมื่อรู้ว่าลูกสาวไม่ยอมมีแฟนสักทีก็เลยจะให้ไปทำการเก็บเซลล์ไข่เอาไว้ กลัวว่านานๆไปอายุมากขึ้นประสิทธิภาพมันจะน้อยลง โถว่ๆแม่เธอนี่แสนจะคิดมากเสียจริง อีกอย่างเธอเป็นลูกคนเดียวแม่ก็คงจะคาดหวังกับเธอได้คนเดียว เธอจึงต้องพยายามเข้าใจท่านให้มากๆหน่อย ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง "แม่คะ นดามาถึงแล้วค่ะ" "แม่รออยู่แล้วลูก ขึ้นมาชั้นสามแล้วเลี้ยวขวาจ้ะ" "โอเคค่ะ" หลังจากวางสายหญิงสาวก็ตรงไปหามารดาทันที เมื่อเข้ามาภายในห้องตรวจคุณหมอก็ได้ทำการอธิบายข้อมูลคร่าวๆเกี่ยวกับการฝากไข่หรือการแช่แข็งเซลล์ไข่ซึ่งใช้ในกระบวนการทำเด็กหลอดแก้วหรือ IVF/ ICSI "จริงๆน้องเขาก็อายุยังไม่มากเท่าไรไม่จำเป็นต้องรีบเก็บก็ได้นะคะ" คุณหมอแสดงความคิดเห็นส่วนตัวออกมา "เห็นไหมแม่ คุณหมอยังไม่เห็นด้วยเลย" "ตอนนี้ยังไม่เท่าไรก็จริงค่ะคุณหมอ แต่เดี๋ยวนานๆก็เป็นอย่างที่ดิฉันคิด คุณหมอมีใครจะแนะนำเป็นลูกเขยให้ป้าบ้างไหมจ๊ะ" ได้จังหวะคนเป็นแม่เอ่ยถามทีเล่นทีจริง "แม่!! ไปพูดอะไรอย่างนั้นเล่า" เธออายมากไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วก็แม่เล่นถามหาลูกเขยจากคุณหมอดื้อๆแบบนี้น่ะ "ฮ่าๆ ก็จริงนี่หน่า" "จะมีก็แต่พี่ชายของหมอเองค่ะ ดูท่าก็คงจะหาแฟนไม่ได้เหมือนกัน คุณแม่ของหมอเองก็กลุ้มใจไม่ต่างจากคุณป้าเลยค่ะ" "หล่อไหมจ๊ะ" มารดาของหญิงสาวรีบถามกลับตาโต "ก็พอตัวค่ะ" พอตัวที่ไหนกัน พี่ชายหล่อนน่ะหล่อลากดินเลยละ แต่ด้วยความเจ้าชู้ถึงยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนเสียทีจนถึงตอนนี้ "แม่!! พอเถอะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะคุณหมอ คือคุณแม่ดิฉันเขา..." "ไม่เป็นไรค่ะหมอไม่ถือหมอเข้าใจคุณป้าท่านนะคะ" คุณหมอยิ้มหวานตอบกลับมาให้เธอ นี่เธออายแสนอายที่แม่ถามออกไปซะอย่างนั้น เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยเธอก็ทำตามขั้นตอนที่คุณหมอบอก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอก็ไปทานข้าวกับแม่ต่อ "แม่ทานเยอะๆเลยนะ มื้อนี้นดาเลี้ยงแม่เอง" "มันต้องอย่างนั้นแหละ ฉันเลี้ยงแกมาทั้งชีวิตแล้วนะ" "โถว่ แสดงว่าไม่ไหว ไหนบอกอยากเลี้ยงหลาน" "หลานกับลูกมันคนละส่วนกัน มรดกฉันเยอะฉันจะให้หลาน" "อ้าวแม่ แล้วแม่ไม่ให้หนูหรอ" "ไม่ย่ะ มีหลานมาให้อุ้มเมื่อไรแล้วค่อยว่ากัน" "ฮ่าๆ งั้นแม่ก็รอไปยาวๆเลยนะเพราะว่าหนูยังหาแฟนไม่ได้" "ไอ้ลูกคนนี้นี่ แล้วดูแต่งตัว แต่งให้มันหวานๆเหมือนสาวคนอื่นหน่อยจะได้ไหม" "มันไม่ใช่สไตล์อ่ะแม่ ตามใจหนูเถอะนะ" "ย่ะๆ หิว ทานข้าวเร็ว" "ค่าาา" ทั้งสองแม่ลูกลงมือรับประทานอาหารเงียบๆจากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำธุระ ด้านคุณหมอสาวเองก็ตรงกลับบ้านของตนเองเช่นกัน "อ้าว บัวกลับมาเร็วจัง" "สวัสดีค่ะ วันนี้ไม่มีเวรต่อค่ะเลยกลับเร็วหน่อย" "เหนื่อยไหม พักบ้างก็ได้นะ" "ไม่เหนื่อยค่ะ บัวมีความสุขกับการทำงานนี่คะ" "ยังไงละ" "อย่างวันนี้มีเคสคุณแม่ให้ลูกสาวมาฝากไข่ น่ารักทั้งคุณแม่คุณลูกเลยนะคะ บัวว่าพี่ก็ควรไปเก็บอสุจิไว้บ้างนะคะ เดี๋ยวจะหมดอายุซะก่อน" "เดี๋ยวเถอะ พี่ยังไม่แก่สักหน่อยเรานี่" "ไม่แก่แต่ก็ไม่เคยคิดจะมีแฟน บัวกับคุณพ่อคุณแม่รอหลานจากพี่บิ๊กอยู่นะคะ" "ไม่ต้องรอหรอกเสียเวลาเปล่า พี่ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย" "เฮ้อ! ตามใจค่ะ บัวขอตัวก่อนนะคะ" "ตาบิ๊กมาหาแม่หน่อยสิลูก" "ว่าไงครับแม่" "พรุ่งนี้ทำตัวให้ว่างนะจ๊ะ แม่นัดลูกสาวคุณหญิงนภาเอาไว้ ต้องไปตามนัดด้วยนะจ๊ะ" "อีกแล้วหรอครับ แม่ไม่เบื่อบ้างหรอครับที่ต้องหาสาวมานัดดูตัวให้ผม" "ไม่จ้ะ แม่จะสู้จนกว่าจะเจอคนที่ลูกถูกใจ" "ครับๆ แล้วกี่โมงครับ" "10 โมงตรงที่ร้านเลอมานัวจ้ะ" "ครับ งั้นผมขอตัวก่อน" ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาหนักๆ ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดนั่นแหละจ้องจะจับเขาเพราะเงินทองที่เขามี "ร้านเลอมานัวยินดีตอนรับค่ะ ไม่ทราบว่าได้จองโต๊ะไว้ก่อนแล้วหรือยังคะ" "จองแล้วครับ ชื่อคุณหญิงบงกช" "อ่อ เชิญทางนี้ค่ะ" เมื่อเดินตามพนักงานไปถึงโต๊ะ เขาก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางอ่อนหวานแต่งตัวดูดี จากการประเมินทางสายตาฐานะทางบ้านก็คงจะไม่ต่างจากบ้านเขาเท่าไร "สวัสดีค่ะพี่บิ๊ก มินนี่ยินดีที่ได้พบพี่บิ๊กค่ะ" "สวัสดีครับ" "นั่งก่อนนะคะ มินนี่สั่งไปบ้างแล้วไม่ทราบว่าพี่บิ๊ก อยากทานอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ" "ไม่ละครับ พี่คงอยู่ไม่นานหรอกพอดีว่ามีธุระต่อ" "อ้าว ทำไมละคะ พี่มีงานต่อหรอคะ" "ใช่ครับ" ชายหนุ่มพูดตัดบทออกไปอย่างนั้นทั้งๆที่วันนี้เขาว่างทั้งวัน “หว่า เสียดายจังเลยค่ะมินนี่อยากคุยกับพี่บิ๊กนานๆ” เมื่ออาหารมาถึงเขาก็ลงมือทานอาหารเงียบๆ ส่วนเธอก็พยายามตักนู้นตักนี่มาให้เขารับประทาน อันนู้นดียังนั้น อันนี้ดีอย่างนี้ไม่หยุดปากจนเขาเริ่มจะรำคาญเธอซะแล้วที่พูดไม่หยุด ในที่สุดเขาจึงขอตัวกลับก่อน ด้านหญิงสาวดีใจเป็นอย่างมากที่ชายหนุ่มไม่ได้พูดปฎิเสธตนออกมาตรงๆ เธอเลยยังพอมีหวังไม่มากก็น้อย "คุณป้าขาพี่บิ๊กขอตัวกลับไปแล้วค่ะ" "อ้าว ทานเสร็จแล้วหรอจ๊ะ" "ค่ะ ถ้ายังไงมินนี่ขอวางสายก่อนนะคะ" "จ้าลูก" เมื่อกลับมาถึงบ้านแน่นอนว่าเขาต้องโดนคนเป็นแม่ซักฟอกเรื่องของหญิงสาวอีก "ตาบิ๊ก มานี่ๆ" "ไม่ต้องถามครับ ผมไม่ชอบ" "อ้าวทำไมละลูก หนูมินนี่ก็ออกจะน่ารักขนาดนั้นลูกไม่ชอบน้องบ้างเลยหรอลูก" "เหมาะเป็นน้องสาวของผมมากกว่าครับแม่" "โถว่แล้วกันเจ้าลูกคนนี่ ไม่ได้ดั่งใจแม่เลย" แม่ละเซ็งจริงๆเลย นดาออกมาทำงานแต่เช้าที่บริษัท เพราะวันนี้เธอต้องเข้าร่วมประชุมกับบอสในการจัดการงบการเงินปี 64 ที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอเรียกได้ว่าเป็นที่ปรึกษาหลักเลยก็ว่าได้เพราะเธอหลงใหลในการคำนวณและการคิดวิเคราะห์ จนทำให้บริษัทยื่นข้อเสนอเงินเดือนสูงๆให้กับเธอเพราะกลัวเธอจะลาออกไปอยู่บริษัทอื่นแทน "มาแต่เช้าเลยนะจ๊ะ" "ก็แน่ละสิคุณหญิง บอสมาหรือยังละ" เธอถามกลับน้ำเสียงราบเรียบ ชีวิตนี้ของเธอไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลยมีแต่ชีวิตที่เร่งรีบ "กำลังมา แกเตรียมตัวได้เลย" "โอเคๆ ขอตัวก่อน"  เมื่อทุกคนพร้อมแล้วก็เริ่มการประชุมทันที ผลการประชุมเป็นที่น่าพึงพอใจเป็นอย่างมาก นดาสามารถวางแผนการใช้จ่ายของบริษัทได้อย่างดีเยี่ยมจนใครๆก็ต่างชื่นชมเธอ เธอรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก "นดาครับ" "ว่าไงคะบอส" "ผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อได้ไหมครับ" บอสหนุ่มถามหญิงสาวยิ้มๆ "เนื่องในโอกาสอะไรหรอคะ" เธอถามกลับเพราะไม่เข้าใจว่าเขาต้องการเลี้ยงข้าวเพราะอะไร "ไม่มีโอกาสพิเศษอะไรหรอกครับ ผมเพียงแต่อยากจะขอบคุณที่คุณตั้งใจทำงานเพื่อบริษัทของเรามาตั้งหลายปีแล้ว" เขาตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบไม่ได้มีอะไรพิเศษ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บอสก็ให้เงินเดือนนดาตอบแทนมาแล้วนี่คะ นดาแค่ทำหน้าที่ที่ตัวเองได้รับให้ดีที่สุดก็แค่นั้นเองค่ะ" ถ้าเขาจะมาเลี้ยงเธอด้วยเหตุผลนี้เขาคงต้องพาพนักงานทุกคนไปเลี้ยงแล้วล่ะเพราะทุกคนตั้งใจทำงานกันมากๆเลย "เถอะนะครับ ไปทานข้าวกับผมสักมื้อเถอะนะ ถือว่าผมขอร้องก็ได้ดีไหมครับ" พอเห็นว่าเธอมีท่าทีปฎิเสธเขาเลยต้องขอร้องเธอซ้ำ "ค่ะๆ ก็ได้ค่ะ ว่าแต่เมื่อไรดีละคะ ความจริงนดาเกรงใจบอสจัง" "เย็นนี้ครับ ตอนหกโมงตรงที่เลอมานัว ผมอยากจะบอกเลยนะครับว่าไม่ต้องเกรงใจเพราะผมเต็มใจ" "ว้าว ร้านโปรดของนดาเลย" เมื่อรู้ว่าเขาจะพาไปเลี้ยงที่ไหนหญิงสาวก็ตาโต เธอชอบร้านนั้นมากๆติดอยู่อย่างเดียวแพงไปหน่อยน่ะสิ "จริงหรอครับ เยี่ยมเลยครับ" "แล้วเจอกันค่ะนดาขอตัวก่อน" "ให้ผมไปรับไหมครับ" "ไม่เป็นไรค่ะ เจอกันที่ร้านเลยจะสะดวกกว่านะคะ" "ก็ได้ครับ ผมตามใจครับ" เอริคบอสหนุ่มสุดหล่อที่ใครๆต่างก็ทราบว่าเขาพยายามตามหยอดขายขนมจีบนดามานานแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่สมหวังเพราะหญิงสาวก็ยังไม่มีทีท่าจะชอบเขากลับบ้างเลย แต่เขาก็จะไม่ยอมแพ้หรอก ตราบใดที่เธอยังไม่แต่งงานเขาคิดว่าโอกาสยังมีเสมอ "ค่ะ" เธอเลือกที่จะแต่งตัวสบายๆแต่ก็ยังคงให้เกียรติบอสหนุ่ม เมื่อใกล้ได้เวลานัดกับคนเป็นบอสหญิงสาวก็ขับรถออกมาก่อนเวลานัดเนื่องจากการจราจรที่ติดขัดจึงต้องมีการวางแผนเรื่องของเวลาล่วงหน้าเพราะไม่อย่างนั้นจะทำให้ไปไม่ทันนัดหกโมงเย็นวันนี้ เมื่อเข้ามาบริเวณร้านเธอก็วนหาที่จอดรถอยู่พักหนึ่งจนได้จังหวะมีคันหนึ่งขับออก แต่จังหวะที่เธอจะเลี้ยวนั้นก็รถอีกคันมาขวางเธอไว้ หญิงสาวหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก "นี่คุณไม่เห็นหรอคะว่าฉันกำลังจะเข้าจอด" "ที่จอดนี้มันไม่ได้ติดชื่อคุณไว้นิ ผมก็สามารถจอดได้เหมือนกันเพราะผมเห็นว่ามันว่าง" "แต่คุณตาบอดหรือไงที่ไม่เห็นว่าฉันเลี้ยวเข้ามาแล้วน่ะ" เธอเริ่มรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น "เห็นแต่จะจอดมีไรไหม" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามปรามคนทั้งคู่ก่อนที่จะเกิดเรื่องราวใหญ่โตกว่านี้ขึ้นได้ "ขอโทษนะครับคุณผู้ชาย พอดีคุณผู้หญิงท่านนี้มาก่อน รบกวนคุณจอดด้านนู้นได้ไหมครับ มีรถออกพอดีเลย ไม่ไกลจากตรงนี้เลยนะครับ" ตำแหน่งที่เจ้าหน้าที่บอกก็ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไรหรอก ลึกๆแล้วเขาเองก็ไม่อยากมีปัญหาเลยยอมๆให้ในที่สุด "ไหนละครับ" "ถัดไปสี่คันครับ" "ครับๆ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยทอม" เขาหันไปคาดโทษหญิงสาว "นายว่าใคร หน้าตาก็ดีแต่ควรไปผ่าหมาออกจากปากบ้างนะ" เธอสาวตอบกลับอย่างไม่นึกกลัว "นี่เธอว่าใครไม่ทราบ" "ใครอยากรับก็รับไปสิ" เมื่อพูดจบเธอก็เข้าไปจอดในที่จอดทันทีไม่ได้สนใจเขาอีกเลย ชายหนุ่มหัวเสียรีบเดินขึ้นรถของตนเองแล้วขับไปจอดในตำแหน่งที่สามารถจอดได้ เมื่อเข้ามาในร้านหญิงสาวก็ตรงเข้าไปหาบอสหนุ่มทันทีและรีบขอโทษที่เธอมาสาย กลายเป็นว่าเวลาที่เธอกะเกณฑ์มามันเปล่าประโยชน์เพราะมัวทะเลาะกับคนบ้า "นดาขอโทษที่มาสายนะคะ พอดีเมื่อกี้เกิดเรื่องนิดหน่อย" "เกิดเรื่องอะไรหรอครับ" "ทะเลาะกันเรื่องที่จอดรถน่ะค่ะ เขามันบ้าจู่ๆก็จะมาแย่งที่จอดของนดา เห็นก็เห็นนะคะว่านดามาก่อนยังคิดจะแย่งอีก" "ฮ่าๆ นึกว่าเรื่องอะไร ชั่งเขาเถอะนะครับ คุณมาดื่มน้ำหวานเย็นๆดับอารมณ์ดีกว่านะครับ ปล่อยเขาไปเถอะอย่าทำให้เสียบรรยากาศเลยครับ" "ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ เขาทำนดาเสียอารมณ์มากเลยค่ะ คนอะไรก็ไม่รู้" ชายหนุ่มยิ้มขำให้กับหญิงสาวตรงหน้า ด้านชายหนุ่มเมื่อตามเข้ามาในด้านก็เห็นผู้หญิงที่เพิ่งทะเลาะกันนั่งยิ้มหน้าบานให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ดูแล้วน่าหมั่นไส้มากๆ "ยัยบ้าเอ้ย ปากอย่างนี้ยังมีคนเอาอีกหรอว่ะ ผู้ชายคนนั้นต้องโชคร้ายขนาดไหนนะ" เขาอดจะสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนนั้นชอบอะไรในตัวยัยนี่ "พี่บิ๊ก พี่บิ๊กทางนี้ค่ะ" "ครับๆ" แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อก็ถูกเรียกไปนั่งที่โต๊ะ "มานานหรือยังครับ" "เพิ่งมาค่ะ ส้มสั่งอาหารไปบ้างแล้วพี่บิ๊กอยากทานอะไรเพิ่มไหมคะ" "ไม่ละครับ" "พี่บิ๊กดูไม่สดใสเลยนะคะ" "พอดีมีเรื่องก่อนเข้ามานิดหน่อยครับ" "ตายจริง ใครกล้ามีเรื่องกับพี่บิ๊กคะเนี่ย" "อย่าไปสนใจเลยครับ ก็แค่ผู้หญิงบ้าคนหนึ่ง" "ค่ะๆ ดื่มน้ำให้ใจร่มๆก่อนนะคะ" "ขอบคุณมากครับ" ที่นี่เป็นร้านโปรดของมารดาชายหนุ่ม ซึ่งวันนี้ก็เช่นเคย แม่นัดเขามาดูตัวอีกแล้ว เขาไม่อยากขัดใจแม่ก็เลยต้องมาอย่างเช่นทุกครั้ง "อิ่มหรือยังครับ" "ค่ะ พี่บิ๊กอยากทานอะไรเพิ่มไหมคะ" "ไม่ละครับ พี่ขอตัวก่อน" "ค่ะ บ๊ายบายนะคะ" "ครับ" "เป็นอะไรหน้าบึ้งมาเชียวลูกชายของแม่ ไม่ถูกใจสาวๆอีกแล้วหรอลูก" "ไม่ใช่หรอกครับ" "อ้าวแล้วทำไมดูอารมณ์เสียจังละลูก" "ผมมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ ไปเจอผู้หญิงบ้าคนหนึ่งมา" "ทำไมหรอลูก เกิดอะไรขึ้น" คุณแม่หน้าตื่นเขาเลยต้องรีบอธิบายให้ฟังว่ามันแค่เรื่องไร้สาระเรื่องหนึ่ง "เรื่องเล็กน้อยน่ะครับ แม่อย่าไปสนใจเลย แล้วนี่ยัยบัวยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ" "ยังจ้ะ เห็นน้องบอกว่ามีอยู่เวร" "ขยันไม่มีใครเกินเลยครับน้องสาวผม บอกให้ขึ้นมาเป็นผู้บริหารจะได้ไม่เหนื่อยขนาดนั้นก็ไม่ยอม" "น้องคงจะมีความสุขกับงานที่ทำมั้งลูก ปล่อยน้องไปเถอะ" "ครับๆ งั้นผมขอตัวไปพักก่อน" "จ้ะๆ" อีกด้านเมื่อหญิงสาวกลับมาถึงที่พักเธอก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างแต่แล้วสมองเจ้ากรรมกับไปนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่เธอทะเลาะด้วย "อีตาบ้านั่นฉันจะไปนึกถึงทำไมนะ นึกแล้วก็อารมณ์เสียผู้ชายอะไรปากหมาสุดๆเลย" นดาบ่นไปมาเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วยังไม่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ "ติ๊ดๆ" "ว่าไงคะแม่" "เย็นนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านไหมลูก" "แม่มีเมนูพิเศษอะไรละคะ" "ของโปรดแกทั้งนั้นแหละ จะกลับมาทานพร้อมกันหน่อยไม่ได้เลยหรอลูก แยกออกไปอยู่คอนโดแม่ก็เหงาเป็นนะ" "โถว่ๆ ไปอยู่แล้วค่ะ แค่แกล้งเล่นเฉยๆเอง" "แม่ลืมบอกไป ตาเมฆกลับมาแล้วนะลูก" "จริงหรอคะ พี่เมฆไม่ได้กลับมาไทยหลายปีเลย" "ได้ข่าวว่ามีหลานสาวแล้วนะ" "จริงหรอคะ แล้วพาหลานมาด้วยไหมคะ" "อันนี้แม่ไม่รู้เดี๋ยวตอนเย็นเราค่อยไปบ้านนั้นด้วยกัน" "โอเคๆ เดี๋ยวนดาไปค่ะ เจอกันตอนเย็นนะคะ" "จ้าลูก" หญิงสาวรีบเดินมาหาพี่ชายข้างบ้านทันทีที่รู้ว่าเขากลับมาแล้ว