กลับกลายรัก

บทที่ 3 พบเจอ

"อุ๊ย ขอโทษจ้ะ" เธอยืนอยู่เฉยๆตกใจไม่น้อยที่ถูกชนจากด้านหลังแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ได้ยินเสียงร้องไห้จ้าดังขึ้นมาแทน

"แง๊ๆๆๆ"

"โอ๋ๆน้าไม่ได้ตั้งใจนะคะ อย่าร้องเลยน้า มาค่ะ เป่าๆนะคะเดี๋ยวน้าเป่าให้นะคะ" หญิงสาวปลอบประโลมสาวน้อยที่วิ่งมาชนเธอเข้า

"หายเจ็บหรือยังคะ" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆแต่คราบน้ำตายังคงไม่จางหายเลย โถว่น่าสงสารเสียจริงขาน้อยๆแบบนี้คงจะเจ็บแย่เลยที่มาชนเธอเข้า ด้านชายหนุ่มเผลอแปบเดียวสาวน้อยก็วิ่งไปที่อื่นเสียแล้ว ชายหนุ่มตามมาจนเจอ เขาได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งช่วยปลอบลูกสาวของเขาอยู่ด้วยความอ่อนโยน

"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ"

"คู๊นพ่อออ" สาวน้อยรีบผละออกจากหญิงสาวไปหาคนเป็นพ่อทันที

"อ่อ พอดีแกวิ่งมาชนดิฉันแล้วล้มลงค่ะ"

"ขอโทษคุณน้าเขาก่อนสิลูก"

"ขอโทษค่ะ" สาวน้อยเปล่งเสียงออกมาเบาๆ

"ไม่เป็นไรค่ะๆ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ"

"ขอโทษคุณอีกครั้งนะครับ แกวิ่งเร็วมาก ผมเผลอแปบเดียวก็วิ่งหนีมาไกลเลย"

"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณไม่ควรปล่อยให้แกคาดสายตาเลยนะคะเดี๋ยวจะเกิดอันตราย ครั้งนี้โชคดีที่ไม่เป็นอะไรแต่ครั้งหน้าก็ยังมีนะคะ ขอให้คุณระวังมากกว่านี้สักหน่อย" หญิงสาวกล่าวตักเตือนชายหนุ่มเป็นชุดจนเขาแทบจะสำนึกผิดไม่ทันเลย

"อ่ะ เอ่อ ครับๆ ว่าแต่คุณชื่อ..."

"ชื่อบัวค่ะ คุณละคะ"

"ผมเมฆครับ ผมอยากจะเลี้ยงข้าวไถ่โทษคุณสักมื้อ"

"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะแค่เรื่องเล็กน้อยเอง"

"ผมขอไลน์คุณก่อนได้ไหมครับแล้วจะนัดคุณอีกที ถือว่าพวกเราขอนะครับ"

"งั้นก็ได้ค่ะ คุณแอดมาตามนี้นะคะ"

"ขอบคุณครับ งั้นวันนี้พวกเราขอตัวก่อน" เขาเดินผ่านไปแล้วเธอถึงได้พิจารณาว่าเพราะเหตุใดสาวน้อยถึงได้น่ารักขนาดนี้ คงเป็นเพราะพ่อหล่อและแม่ก็อาจจะสวยมาก ความเป็นเด็กลูกครึ่งมันเลยน่ารักเป็นสองเท่าเลย เมื่อเดินห่างออกมาจากหญิงสาวชายหนุ่มก็เอ่ยเตือนลูกสาวตัวน้อยที่ไม่เชื่อฟังคนเป็นพ่ออยากจะวิ่งไปมาจนเกิดเรื่อง

"พ่อบอกแล้วไงครับว่าอย่าวิ่งไปไหนไกลๆ ถ้าเกิดหนูโดนจับตัวไปพ่อจะทำยังไงละครับ"

"น้องมุกขอโทษค่ะ น้องมุกจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษนะคะ"

"ครับๆ ครั้งนี้พ่อให้อภัยก่อนก็ได้ เรากลับบ้านกันเถอะนะครับ"

"ค่ะ คู๊นพ่อขา น้องมุกอยากไปหาอานดาค่ะ"

"อยากไปหรอครับ" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจขับรถมายังคอนโดของน้องสาว

"ติ๊ดๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหญิงสาวรีบกดรับทันที

"ฮัลโหลค่ะพี่เมฆ"

"ลงมารับหน่อยสิพี่อยู่หน้าคอนโดเราแล้ว"

"อ่อ ค่ะๆ" นดารีบลงไปหาพี่ชายทันที

"มากันค่ำมืดเลย มีอะไรหรือป่าวคะเนี่ย"

"ไม่มีอะไรหรอก น้องมุกอยากมาหาเฉยๆน่ะพี่เลยพามา" หลังจากน้องมุกมาอยู่เมืองไทย สาวน้อยก็ติดหญิงสาวแจจนคนเป็นพ่อต้องใจอ่อนพามาหาทุกครั้งไป

"ค่ะๆ ไปห้องอาดีกว่าเนาะ"

"ค่ะ" สาวน้อยตอบรับแล้วก็โชว์ยิ้มหวานน่ารักกลับมายังหญิงสาว สาวน้อยเล่นกับผู้เป็นอาไม่นานก็หลับปุ๋ยไป หญิงสาวไม่อยากจะปลุกแกเลยกลัวจะเป็นการรบกวนการนอนหลับ

"ทำไงดีละคะเนี่ย นดาไม่อยากปลุกแกเลย"

"ปลุกเถอะดึกแล้วพี่ต้องขับรถอีกไกล"

"เอาอย่างนี้ไหมคะ ให้หลานอยู่กับนดาก็ได้พรุ่งนี้นดาว่างทั้งวันเลยค่ะ"

"แล้วเราไม่ทำงานหรอ"

"นี่ใครคะ นี่นดาไม่ต้องเข้าบริษัทก็ได้"

"แหม่ทำเหมือนเป็นบริษัทตัวเองเลยนะ"

"ฮ่าๆ พอดีงานนดาทำที่บ้านก็ได้ไงคะ เลยได้สิทธิพิเศษมาบ้างเล็กน้อย"

"ดีจัง"

"แล้วเสื้อผ้าทำไงละเนี่ย"

"พี่มีในรถ เดี๋ยวไปเอามาให้"

"เหมือนเตรียมพร้อมเลยนะคะ"

"อย่าทำหน้าแบบนั้น เสื้อผ้าของน้องมุกมีติดรถอยู่แล้วเป็นปกติเถอะ"

"โถว่ๆ นดาแซวเล่นเฉยๆเอง"

"เดี๋ยวพี่มารอแปบนึง" ชายหนุ่มจัดแจงทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูกเรียบร้อยก็ขับรถกลับบ้านทันที เขาวางแผนว่าพรุ่งนี้สายๆจึงจะมารับลูกสาวกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านเขาก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คความเป็นไปก็จังหวะมาเจอเพื่อนใหม่ในไลน์อย่างคุณบัว ชายหนุ่มจึงคลิกเข้าไปดูโปรไฟล์ของเธอ เธอแสนจะเฟอร์เฟคขนาดนี้คงมีแฟนแล้วแน่ๆเลย คิดแล้วก็เศร้าใจ แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่านัดทานข้าวกับเธอจึงคิดว่านัดไปเลยดีกว่าจะได้จบๆกันไป

เมฆ:สวัสดีครับผมเมฆนะครับ

บัว:ค่ะ

เมฆ:พรุ่งนี้ว่างไหมครับ ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับ

บัว:ขอดูตารางแปบนะคะ

เมฆ:ครับ

บัว:ว่างค่ะ ไม่ได้อยู่เวร

เมฆ:นี่คุณบัวทำงานอะไรหรอครับ

บัว:เป็นหมอค่ะ

เมฆ:โอ้โห้เก่งจังครับ

บัว: ไม่เก่งหรอกค่ะเพราะเป็นความฝันเสียมากกว่า

เมฆ:สุดยอดครับ ตกลงพรุ่งนี้ตอนเที่ยงคุณมีร้านอะไรแนะนำไหมครับ

บัว:ขอเป็นไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่บัวทำงานดีกว่านะคะ บัวไม่ติดบัวทานได้ทุกร้าน

เมฆ:ส่งพิกัดที่ทำงานคุณมาหน่อยครับ

บัว:ค่ะ

เมฆ: งั้นไปร้าน...โอเคไหมครับ

บัว:โอเคค่ะ แล้วเจอกันนะคะ

เมฆ:ครับ ฝันดีครับ

บัว:เช่นกันค่ะ ชายหนุ่มเผลอตัวบอกฝันดีหญิงสาวเสียได้ สงสัยคงจะเป็นเพราะเขาห่างเหินสาวๆมานาน พอมาเจอคนคุยต่อมจีบสาวมันเลยทำงานขึ้นมาดื้อๆซะอย่างนั้น