เผลอใจรักจนได้

เผลอใจรักจนได้ #4 รู้สึกขัดหูขัดตาและขัดใจ

“รอด้วยยย พี่หมอกรอหนูด้วย”

เสียงแหลม ๆ ของสายรุ้งร้องเรียกเจ้าของไร่ชาก่อนที่เขาจะขึ้นรถขับออกไปแล้วปล่อยให้เธออยู่ที่บ้านเหงา ๆ เพียงลำพัง เมื่อสักครู่หลังจากที่ชายหนุ่มกินข้าวเสร็จก็หันมาบอกว่าจะออกไปที่ไร่ สั่งให้หล่อนอยู่บ้านห้ามออกไปไหนเพราะยังอยู่ในช่วงอันตราย แต่เธอไม่อยากอยู่คนเดียวจึงรีบเคี้ยวข้าวให้เสร็จแล้ววิ่งตามไอหมอกออกมา

“มีอะไรเหรอสายรุ้ง” เขาหันมาถามก่อนที่จะขึ้นไปนั่งบนรถกระบะคู่ใจ

“หนูจะไปด้วย หนูไม่อยากนั่งเหงานอนเหงาอยู่คนเดียวในบ้าน”

“แต่พี่ไปทำงาน เธอจะไปทำไม”

“ก็ไปทำงานด้วยคน ถ้าพี่ไม่ให้หนูไปทำงานกับพี่ หนูจะกลับไปทำงานในสวนลำไย”

“ดื้อจริง ๆ โอเค ๆ พี่ให้ไปด้วยก็ได้ ขึ้นรถเลย”

“เยส ขอบคุณค่ะ พี่หมอก”

หญิงสาวฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ ดีใจยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งก็ว่าได้ที่ชายหนุ่มอนุญาตให้ตนเองไปทำงานด้วย สายรุ้งรีบวิ่งขึ้นไปนั่งประจำที่แล้วคาดเข็มขัดอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเจ้าของรถจะเปลี่ยนใจ

ไอหมอกเห็นเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยก็ออกรถมุ่งหน้าไปยังส่วนที่เป็นไร่ชาซึ่งมีทั้งออฟฟิศ โรงงานแปรรูป โรงอาหารสำหรับคนงาน และบ้านพักของคนงานซึ่งสร้างเอาไว้ให้พักผ่อนในช่วงเที่ยง ๆ เพราะคนงานส่วนใหญ่เป็นคนในพื้นที่จะทำงานแบบไปเช้าเย็นกลับ

เมื่อมาถึงในส่วนของพื้นที่ทำงาน ไอหมอกก็เดินนำสายรุ้งแนะนำตรงนั้นตรงนี้ให้หล่อนได้รู้จัก พร้อมทั้งอธิบายว่าเช้า ๆ แบบนี้คนงานกำลังทำอะไร ซึ่งเธอสนใจมาก ร้องขออยากจะทำอย่างคนงานเหล่านั้นบ้าง แต่ดูเหมือนเจ้าของไร่ไม่อยากให้ไปช่วยสักเท่าไรเพราะเกรงว่าหล่อนจะป่วนมากกว่าช่วยทำงาน ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังอ้อนวอนขอร้องชายหนุ่มอยู่นั้น ผู้จัดการไร่ซึ่งเป็นลูกของป้าบัวก็เดินเข้ามาหาไอหมอก

“สวัสดีครับเจ้านาย เอกสารที่ต้องการผมวางไว้บนโต๊ะให้แล้วนะครับ” ดินแดน ผู้จัดการไร่หน้าตาดี ผิวขาว เอ่ยบอกกับเจ้านายหนุ่มก่อนที่จะหันไปยิ้มให้แก่สายรุ้งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไอหมอกเพื่อทักทายหล่อนตามประสาคนรู้จัก

“ขอบใจ มีอะไรอีกไหมดิน” เจ้านายหนุ่มถามเสียงเรียบ

“ไม่มีแล้วครับเจ้านาย เมื่อกี้ผมได้ยินแว่ว ๆ ว่าน้องสายรุ้งอยากลงไปเก็บใบชาใช่ไหม”

“ใช่ค่ะพี่ดิน สายรุ้งอยากช่วยพวกพี่ ๆ เขาทำงานแต่...” หล่อนพูดไม่จบแล้วบุ้ยไปทางเจ้าของไร่ที่ยืนทำหน้าขรึมเหมือนคนอึไม่ออก ดินแดนจึงเป็นคนขออนุญาตให้เธอเอง

“คุณหมอกไปทำงานตามสบายเลยครับ เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลเอง”

“อืม งั้นผมฝากด้วยแล้วกัน อย่าซนนะสายรุ้ง”

“ค่า หนูจะเป็นเด็กดี ไปกันเถอะพี่ดิน”

“โอเคไปเลยครับ เชิญทางนี้”

จากนั้นสองหนุ่มสาวก็เดินไปด้วยกัน ปล่อยให้เจ้าของไร่ยืนอยู่ที่เดิมคนเดียว ไอหมอกเริ่มลังเลว่าจะเดินตามไปดีไหมหรือจะเข้าไปทำงานดี แต่สุดท้ายก็ตัดความยุ่งเหยิงในหัวใจออกแล้วหายเข้าไปในห้องทำงาน รู้ดีว่าเอกสารที่ดินแดนเอามาให้นั้นสำคัญต้องรีบลงชื่ออนุมัติเพราะมันคือเอกสารอนุมัติเงินเดือนของคนงาน

กว่าที่ชายหนุ่มจะเซ็นเอกสารครบเวลาก็ผ่านไปหลายชั่วโมง เมื่อลงชื่อในเอกสารแผ่นสุดท้ายเสร็จก็รีบลุกจากเก้าอี้ เดินดุ่ม ๆ ออกไปยืนที่ระเบียงแล้วกวาดตามองไปยังกลุ่มคนที่กำลังเก็บยอดใบชาซึ่งมีสายรุ้งอยู่ด้วย แต่สิ่งที่ทำให้เขาร้อนรุ่มในหัวใจก็คือการได้เห็นสายรุ้งกับดินแดนกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข ไอหมอกกำลังจะก้าวเท้าไปหาทั้งสองคน แต่สมองสั่งการให้หยุดเสียก่อน

“แล้วเราจะไปโมโหทำไมวะ สายรุ้งกับนายดินจะสนิทกันมันก็เรื่องของเขา”

“แต่ว่าสายรุ้งเป็นเด็กในปกครองของเรา ไม่เหมาะที่เธอจะมีความรักตอนนี้”

“อืม ๆ ใช่ ๆ เธอยังเด็ก ยังไม่ควรคิดเรื่องพวกนี้”

ไอหมอกคิดเองเออเองและพูดคนเดียว เมื่อหาเหตุผลให้แก่ความรู้สึกยุกยิกในหัวใจได้สำเร็จก็เดินไปหาทั้งสองคนซึ่งกำลังช่วยกันเก็บยอดใบชาด้วยความสนุกสนานอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มคิดว่าความรู้สึกโมโหในใจที่เห็นสายรุ้งกับดินแดนสนิทกันนั้นเป็นเพราะเขายังไม่อยากให้หญิงสาวมีแฟนตอนนี้ ตอนที่คนร้ายยังลอยนวล อีกอย่างหล่อนอายุยังน้อย เรื่องของความรักต้องค่อยเป็นค่อยไป ในฐานะผู้ปกครองคนใหม่เขามีสิทธิ์ที่จะดูแลหล่อนทุกอย่าง รวมถึงเรื่องความรักด้วย

ทางด้านสองหนุ่มสาวกำลังสนุกกับการเก็บยอดใบชาจึงไม่สังเกตว่าเจ้าของไร่กำลังเดินมาทางนี้ด้วยสีหน้าเรียบตึงอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นสักเท่าไร ยกเว้นเวลาที่เขาไม่พอใจอะไรสักอย่าง ใบหน้าราวกับยักษ์วัดแจ้งก็จะปรากฏพร้อมแยกเขี้ยวใส่ผู้พบเห็นได้เสมอ

“พี่ดิน อันนี้เก็บได้ไหม”

“ไม่ได้” เสียงทรงพลังที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังซึ่งไม่ใช่เสียงผู้จัดการไร่ทำให้ดินแดนและสายรุ้งหันไปมอง หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นเขาจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“อ้าวพี่หมอก ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”

“อืม นายมีอะไรก็ไปทำเถอะดิน เดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลเอง”

“ผมไม่มีอะไรแล้วนะครับเจ้านาย ผมดูแลน้องสายรุ้งได้ครับ”

“ดินแดน ฉันว่านายมีนะ”

เสียงเข้ม ๆ พร้อมกับการเรียกชื่อเต็มบวกกับสายตาดุ ๆ ทำให้ดินแดนรู้สึกเสียวสันหลังวาบจนต้องรีบเปลี่ยนคำพูดโดยเร็วเพราะกลัวเจ้านายหนุ่มจะกินหัว

“เอ่อ... ใช่ ๆ ผมลืมไป งั้นพี่ไปก่อนนะน้องสายรุ้ง”

“ค่ะ ๆ ขอบคุณมากนะคะที่มาสอนสายรุ้ง”

“ครับ ๆ ไปละครับเจ้านาย”

“อืม” ดินแดนรีบเดินออกไปจากจุดที่ยืนอยู่ด้วยความงงงวยในพฤติกรรมของเจ้านาย เขาไม่เคยเห็นไอหมอกเป็นแบบนี้มาก่อน เหมือนคนกำลังหึงภรรยายังไงไม่รู้ แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อสายรุ้งไม่ใช่แฟน หรือว่า... ดินแดนคิดก่อนจะหันไปยกยิ้มให้เจ้านายหนุ่มอย่างรู้ทัน

หลังจากที่ไม่มีดินแดนแล้วผู้ปกครองหนุ่มก็เริ่มปฏิบัติหน้าที่ของตนเอง โดยเริ่มจากการติเรื่องเสื้อผ้าของหญิงสาวด้วยความไม่ชอบใจเพราะหล่อนใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น เผยให้เห็นเรียวขาสวย ๆ ขาว ๆ อวดสายตาคนงานรวมถึงผู้จัดการไร่ โชคดีที่หล่อนใส่เสื้อยืดคอกลม ไม่อย่างนั้นโดนติหนักกว่านี้แน่

“ทำไมแต่งตัวแบบนี้มาที่ไร่ ใครใช้ให้ใส่กางเกงขาสั้น”

“อ้าว ก็ใส่แบบนี้ทุกวัน แล้วทำไมพี่หมอกต้องขึ้นเสียงด้วย ก่อนจะขึ้นรถก็ไม่เห็นว่าอะไรสักคำ”

เธอทำหน้ามุ่ย รู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของชายหนุ่มเช่นกัน อยู่ ๆ ก็มาวีนใส่เหมือนคนวัยทอง หล่อนใส่แบบนี้เป็นประจำไม่เห็นบิดาจะว่าอะไรเลย แล้วทำไมเขาต้องดุด้วยก็ไม่รู้

“พี่ไม่ได้ขึ้นเสียงแต่เป็นห่วง เราเป็นสาวเป็นนาง จะนุ่งน้อยห่มน้อยให้ผู้ชายดูทำไม”

“พี่หัวโบราณไปไหม นี่มันยุคไหนสมัยไหนกันแล้ว”

“เออ ๆ ช่างมันเถอะ ว่าแต่ดินแดนสอนอะไรบ้าง ทำไมถึงดูมีความสุขกันจังเลย”

“ก็สอนเก็บใบชาตามปกติ ไม่มีอะไร”

“ไม่มีอะไรแล้วจะหัวเราะกันดังแบบนั้นได้ยังไง”

“ก็หนูสนุก หนูมีความสุข พี่ดินทั้งน่ารักทั้งใจดี ถามอะไรก็ตอบ แถมยังคุยสนุกอีกต่างหาก ไม่แปลกที่เราจะเก็บยอดใบชาไปพร้อมกับหัวเราะ”

“แต่ดินแดนเป็นผู้ชาย เธอจะไปหัวเราะต่อกระซิกแบบนั้นไม่ได้ มันไม่งาม เดี๋ยวใครก็เอาไปพูดลับหลังหรอก”

“พูดว่าอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่าเอาไปพูดเลย”

“ก็พูดว่าเธอไวไฟ พ่อเสียได้ไม่เท่าไรก็คิดจะมีสามีซะแล้ว” เขาพูดไม่ทันคิด และนั่นทำให้สายรุ้งโกรธมาก เธอจึงพูดไปตามตรงอย่างที่ใจต้องการแล้วสะบัดตูดเดินหนีไปอีกทางด้วยอาการแง่งอน

“ใช่ หนูอยากมีสามีมากกก กอไก่ล้านตัว แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พี่ดินหรอก รู้ไว้ด้วย”

“สายรุ้ง จะไปไหน ยังพูดไม่เคลียร์เลย สายรุ้งมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร พี่รู้จักไหม”

หล่อนไม่ตอบคำถามของเขาแม้แต่คำเดียว รีบเดินไปเก็บยอดใบชาตรงจุดอื่นปล่อยให้คนความคิดไม่ดียืนเครียดอยู่คนเดียว ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวไม่สนใจตนเองก็ยิ่งโมโห ยกมือขึ้นมาเท้าสะเอวแล้วสบถเบา ๆ ด้วยความไม่พอใจที่ไม่รู้ว่าหล่อนอยากได้ใครมาเป็นสามี แต่ไม่ว่าสายรุ้งจะเอาใครมาเป็นสามีก็ตาม ผู้ชายคนนั้นต้องผ่านด่านเขาไปให้ได้เสียก่อน เมื่อสมองจินตนาการไปไกลถึงบทสอบโหด ๆ รอยยิ้มร้าย ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงมุมปากโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนเองนั่นแหละ คือคนที่หญิงสาวหมายปอง