ตอนที่ 7
1691 Words
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะพบเห็นว่าคนที่ร่วมหลับนอนกันอยู่เมื่อคืนนี้กำลังนั่งรอกันอยู่ที่ปลายเตียงอย่างคนมีมารยาท ฉันยกยิ้มให้กับเธอเล็กน้อยเมื่อเราหันมาสบตากันพอดิบพอดี ก่อนที่ฉันจะเดินผ่านเลยตัวของเธอไปและเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อที่จะออกไปข้างนอก
แต่แล้วก็ราวกับโชคชะตาช่างเล่นตลก เพราะฉันดันเปิดประตูออกมาพร้อมกับคนห้องตรงข้ามพอดิบพอดีราวกับจับวาง เราสบสายตากันราว ๆ ห้าวินาที ก่อนที่ฉันจะสัมผัสได้ถึงคนที่เดินออกมาตามกันยืดตัวขึ้นมาหอมแก้มฉันเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะเดินจากออกไป
“*จ่าว อัน”
“…” ฉันหน้าเสียไปเล็กน้อยเมื่อกล่าวทักทายแล้วเธอทำเป็นเมินเฉยราวกับไม่เห็นว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้
“เมื่อคืนหลับสบายดีนะ” และฉันยังใจดีสู้เสือถามออกไป ซึ่งเธอก็เปรยสายตาขึ้นมาสบกันเล็กน้อยก่อนจะเมินเฉยไปอีกครั้ง
“จะดีกว่านี้ถ้าคุณช่วยเบาเสียงลงหน่อย...”
“…”
“กลิ่นพวกคุณตีกันไปมาจนฉันข่มตาหลับแทบจะไม่ลง” และเธอก็เดินผ่านหน้าของฉันไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ๆ ที่ทำให้ฉันได้แต่สงสัย
“*เติ้งได!” ฉันรีบวิ่งไปหาเธอพร้อมกับคว้ามือของเธอเอาไว้ในทันที “เธอจะเก็บของไปไหน?”
“ฉันควรกลับไปอยู่ในที่ที่เป็นของฉันก็เพียงเท่านั้น” เธอตอบกลับอย่างไม่หยี่ระ แต่มันกลับเป็นคำตอบที่ทำให้ฉันรู้สึกหัวเดือดปุด ๆ ราวกับเธอเอาค้อนมาทุบกัน
“ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป!” ก่อนที่ฉันจะเปล่งเสียงแห่งความโทสะออกไป
“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน!” เธอสะบัดมือออกจากการเกาะกุมจากฉันและสบตากันด้วยแววตาสั่นไหว “ฉันมีสิทธิ์ที่อยากจะอยู่หรือว่าอยากจะไป!”
“แต่เธอติดหนี้ฉันอยู่!” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น แต่มันกลับทำให้คนข้าง ๆ น้ำตาไหลรินออกมาเป็นสายโดยที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าสาเหตุของน้ำตานั้นมาจากอะไรกันแน่
“งั้นก็เอาคืนไป!” เธอปาเช็คที่ฉันเขียนให้กับเธอเมื่อวานนี้มาใส่ฉัน ก่อนที่เธอจะเดินห่างออกไปไกลพร้อมกับไหล่ของเธอที่สั่นไหวอย่างรุนแรง
ฉันสบมองเธอด้วยความโกรธเคืองมากยิ่งกว่าเดิมไปอีกเป็นเท่าตัว เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาแสดงกิริยาเช่นนี้กับฉันมาก่อน ฉันจึงจงใจปล่อยกลิ่นออกไปอย่างรุนแรงจนคนที่เดินอยู่ข้างหน้าถึงกับตัวทรุดลงไปในทันทีอย่างไม่อาจจะต้านทานตัวเองได้
“ถ้าฉันไม่อนุญาตให้เธอไป...เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเดินหันหลังให้กับฉัน!” ฉันเดินเข้าไปประชิดตัวของเธอ และคว้าแขนเธออย่างแรงขึ้นมาให้คนตรงหน้ายิ่งน้ำตารินไหล
“ขอร้อง...ปล่อยฉันเถอะ!” เธอร้องไห้ออกมาทั้งใบหน้าก็ยังแดงก่ำ
ร่างกายของเธอบิดเร้าไปมาอย่างคนที่พยายามต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองเพราะกลิ่นของฉันที่จงใจปล่อยออกมาเพราะความโกรธเคือง ฉันเป็นอัลฟ่าสายเลือดบริสุทธิ์และแน่นอนว่ากลิ่นของฉันจะมีผลมากกับโอเมก้าอย่างเธอ
เพราะโดยปกติแล้วกลิ่นของพวกอัลฟ่าจะไม่สามารถทำอะไรเบต้าได้ แต่ถ้าหากว่ามาจากสายเลือดบริสุทธิ์ไม่ว่าจะเป็นเบต้าหรืออัลฟ่ายีนส์ด้อยก็พ่ายแพ้ราบคาบให้กับพวกเราทั้งนั้น
นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเราถึงมีน้อย...เพราะพวกเราจะพิเศษกว่าคนอื่น ๆ ให้ได้ทะนงตนอย่างไรล่ะ แต่ฉันคงจะเป็นพวกเราส่วนน้อยที่ไม่เคยใช้เลือดบริสุทธิ์ของตัวเองต้องข่มแหงรังแกใครที่อ่อนแอกว่า
ยกเว้นแต่เพียงตอนนี้ที่ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน...
“เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเดินหันหลังให้กับฉัน!” ฉันกำแขนของเธอแรงขึ้น ส่วนคนตรงข้ามก็ได้แต่น้ำตาไหลพราก ทั้งเธอก็ยังสบมองฉันด้วยความหวาดกลัวจนฉันสัมผัสได้
แต่ฉันไม่อาจจะห้ามตัวเองได้ ถ้าเปรียบกับความโกรธของฉันตอนนี้เป็นปรอท...มันคงจะเกินร้อยและทะลุเกินไปแล้วก็อาจจะเป็นไปได้
“ฮึกคุณ...ฉันกลัว” ฉันฉุดร่างของเธอให้เข้ามาประชิดตัวจนกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอร่วงหล่นลงพื้น
“นายน้อยครับ!”
“ช่วยฉันด้วย...”
“มึงอย่ามาแส่เรื่องของกูไอตง!”
“นายน้อย!” อาตงก็พยายามที่จะเรียกเตือนสติ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถดับอารมณ์โกรธของตัวเองลงได้
ฉันดึงร่างของเธอจนเธอตัวปลิวมาตามแรงฉุด ก่อนจะผลักเธอเข้าไปภายในห้องของฉันและโยนตัวของเธอลงบนเตียงนอนจนเหม่ยแสดงสีหน้าแห่งความเจ็บปวดออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ฉันปลดเข็มขัดของตัวเองและควักเอาตัวตนของตัวเองออกมาสู่โลกภายนอกให้คนบนเตียงได้พบเห็น น้ำตาของเธอกำลังทำให้ความรู้สึกของฉันสับสน แต่ฉันก็ไม่อาจจะควบคุมอารมณ์ดิบเถื่อนของตัวเองในตอนนี้ได้แม้ฉันพยายามที่จะต่อสู่กับตัวเองอยู่ภายในใจ
“คุณ ฉันขอร้อง อย่านะ!” เธอยังพยายามขอร้องทั้งน้ำตาที่รินไหล แต่เหมือนกับหูของฉันดับอื้ออึงไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงใด ๆ รวมไปถึงเสียงของตงที่อยู่นอกห้องและพยายามที่จะเรียกสติ
“นายน้อยครับ หยุดปล่อยกลิ่นเถอะนะครับ ค่อย ๆ คุยกับเธอนะครับนายน้อย!”
“คุณลี ฉะ ฉันขอโทษ!” ฉันไม่ได้สนใจในเสียงใด ๆ แต่กลับฟุบหน้าลงไปที่ซอกคอของเธอและขบเม้มมันอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นรอยจ้ำแดง ๆ
กลิ่นของเธอที่ปล่อยออกมาเพราะไม่อาจจะห้ามตัวเองได้เช่นกันกำลังทำให้ฉันเผลอดื่มด่ำกับมันและหลงลืมความโกรธไปเพียงชั่วครู่ ฉันสูดดมที่ซอกคอของเธออย่างคนหลงใหล มือข้างที่ว่างก็ส่งไปบีบคลึงที่เต้าอวบอิ่มของเธอผ่านเสื้อยืดที่ตัวของเธอนั้นยังคงสวมใส่
“ฮือ...” เจ้าหล่อนยังคงร้องไห้อย่างหนักหน่วง แต่ปฏิกิริยาร่างของเธอกำลังตอบสนองฉันโดยการเชิดหน้าขึ้นให้ฉันได้กระทำตามใจ
ฉันผละออกมาจากซอกคอของเธอก่อนจะสบมองใบหน้าของเหม่ยด้วยแววตาสั่นไหว ฉันถอดเสื้อผ้าที่ปกคลุมร่างของตัวเองออกและส่งมือไปจับที่แท่นอุ่นร้อนของตัวเองเพื่อเตรียมตัวจะใส่เข้าไปในร่างกายของเธอ
“คุณ...มีสติก่อนได้ไหม ฉันขอร้อง” แต่แล้วใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอกับการกอดร่างของตัวเองเอาไว้อย่างคนที่กำลังฝืนธรรมชาติกลับทำให้การกระทำของฉันทั้งหมดหยุดชะงักไป
สติของฉันค่อย ๆ กลับมาทีละเล็กทีละน้อยเมื่อยามได้สบมองใบหน้าที่เคล้าน้ำตาของเธอ ก่อนท้ายที่สุดแล้วฉันจะกลับมามีสติเต็มร้อย แล้วก็พบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำเรื่องที่ครั้งหนึ่งเคยปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่มีวันรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ตาม
“เหม่ย...”
“ฉันไม่ไปจากคุณแล้วก็ได้ ฮึก ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ...”
“เหม่ย...” และการขอร้องที่หวาดกลัวของเธอก็ทำให้ฉันรู้สึกราวกับว่าหัวใจของตัวเองกำลังจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ
และนี่เป็นครั้งแรกที่ชีวิตของฉันมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงที่ไม่ได้ขึ้นชื่อว่าม๊า...
“เหม่ยคือฉัน...”
“ฉันกลัวแล้ว ฮือ อย่าทำอะไรฉันเลย...” เธอยกมือขึ้นมาขอร้องให้ฉันเห็นใจ แต่ตอนนี้สติของฉันกลับมาแล้ว และฉันจะไม่มีวันทำแบบนี้กับเธออีก
“ฉันขอโทษ” ฉันพูดออกมาและขยับร่างเข้าไปเพื่อที่จะโอบกอดเธอ
“อย่านะ! อย่าเข้ามา!” แต่เธอกลับเบี่ยงตัวออกจากฉันทั้งน้ำตาที่รินไหลด้วยความหวาดกลัว และมันทำให้ฉันชะงักไปในทันที
ฉันลุกขึ้นยืนจากเธอก่อนจะจัดการตัวเองให้กลับมาเรียบร้อยดังเดิม ก่อนที่ฉันจะหันกลับมาสบมองที่เธอและก็พบว่าเหม่ยร่นถอยหนีออกจากฉันจนไปนั่งชิดอยู่กับผนังทั้งยังกอดตัวเองเอาไว้อย่างคนหวาดกลัว
ภาพของเธอทำให้ฉันได้แต่สบมองด้วยแววตาที่สั่นไหว ฉันรู้สึกผิดต่อเธอมากและฉันก็โกรธตัวเองที่กล้ากระทำเรื่องราวอุบาทแบบนี้กับเธอลงไปเสียได้
“เหม่ย ฉัน...”
“อย่าเข้ามานะ!” เท้าของฉันที่กำลังจะก้าวเข้าไปหาเธอหยุดชะงักไป “ปล่อยฉันออกไป ฉันจะไม่หนีคุณไปไหนแล้ว แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” เธอยังกอดร่างของตัวเองเอาไว้อย่างหวงแหน
ฉันคงไม่ใช่อัลฟ่าคนแรกที่แสดงกิริยากับเธอแบบนี้ เหม่ยจะต้องผ่านชีวิตมามากมายขนาดไหนกว่าเธอจะผ่านมาถึงตรงนี้ได้ แต่ฉันกลับเป็นคนนิสัยไม่ดีที่เกือบจะจี้ปมเธอเรื่องอัลฟ่า ทั้ง ๆ ที่ฉันเคยบอกกับเธอว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น
“อัลฟ่ามันก็เหมือนกันหมด!”
“ฉันขอ...”
“เลวเหมือน ๆ กันหมด!”
“…”
“จำไว้เลยนะว่าฉันเกลียดคุณ!”
“เหม่ย...”
“ฉันเกลียดไอพวกอัลฟ่าอย่างคุณทุกคน!”
***(จ่าว อัน) = อรุณสวัสดิ์
***(เติ้งได) = เดี๋ยวก่อน
- Writer
