Blood: A Shadow's Game (Volume VII)

Chapter 17 - THE MISSION

"Hays. After Tuesday, even calendar says WTF." I said.

"I would never date a white-haired-girl looking like a granny like you." Sabi ng isang lalaki kay Lauren. Napatayo naman kami nang makita namin siya.

"Hmm. What makes you think she wants to date you in the first place?" Sambit naman ni Ken nang makalapit siya sakanila.

"Yeah. What makes you think she would date someone looking like a big bulky-ass-stupid-jerk with a small head dolt that looks like gonna be my next funeral visit?" Dagdag ni Sam.

"Becareful who you're messing." Ani naman ni Wil.

"Get out of our sight, dude. Your existence makes me want to puke." Wika ni John na wala sa mood.

Pagkaalis ng lalaki ay nagpasalamat si Lauren sakanila.

"Awww. Thank you. You guys are awesome."

"You're welcome. But that's not for free. That cost a hundred pesos." Sabi ni Sam. Bumalik naman na kaming lahat sa pwesto namin kanina.

"Do you guys remember the Dark Writer I told you before?" Tanong ni Sam.

Nandito kami ngayon sa convenient store dahil napagusapan namin na sabay-sabay na kaming gagawa ng activities or projects para sa paghahabol namin. Para na rin makapag review na kami para sa nalalapit na finals.

Pag natapos itong finals ay bakasyon na namin. Pero sakanila Sam ay hindi dahil training nila sa chess.

"Yeah, I remember him. Why?" Tanong ni Lauren.

"God! You won't believe what I've found out about his past."

"He was r***d by his cousins and aunties when he was 12-16 years old. And when he was a kid, he was used to be beaten up by his mother and father. His siblings used to bully him as well as his friends."

"And all of his relatives when he told him what they've been doing to him, they didn't believed him. That's why he took revenge to them."

"That's awful." Sambit ni Pat.

"Yeah. And you guys remember the boy who reported that his uncle was murdered on his chair?" Tanong niya ulit.

"It was the guy near their house. He was always sitting on his chair, beside the window, because he was looking to the guy's house. Because their adopted daughter is his daughter."

"His wife thought he was crazy that's why he left him. And their only daughter.... she sold her to that guy."

"That guy, the one who murdered him, thought he and his wife are having an affair that's why he killed him. But the truth is he was just looking at his daughter."

"He wasn't able to go near to her daughter because of his illness."

"What's his illness?" Tanong ni Pat.

"He has a schizophrenia."

"Schi-what? What is that mean?" Tanong ko dahil sa kakyuryosan. Hindi ako masyado nakikinig sakaniya sa tuwing ito ang mga sinasabi niya, pero itong sinasabi niyang ito ay nakuha ng aking atensyon.

Marahil ay tungkol sa tatay ang usapan.

Alam ko sa sarili kong hindi pa rin ako moved on sa pagkamatay ni daddy o ng tungkol sa pagitan namin. Ni hindi ako nakapag labas ng sama ng loob ko sakanila, kaya alam kong hindi pa talaga ako matatahimik.

"Schizophrenia is a serious mental disorder. People who has this interpret reality abnormally." Diretsong sagot ni Sam.

"It is a breakdown in the relation between conception, emotion, and behavior of a person, that leads to faulty perception, inappropriate actions and feelings, withdrawal from reality and personal relationships into fantasy and delusion, and a sense of mental fragmentation." Pat explained.

"So the man who murdered him is in the jail right now?... or not?" Lauren asks.

"He's in the jail." Tugon ni Sam.

"Wooh! That's a relief." Sabay na sagot nila Lauren at Kyla.

Nang dumating ang alas tres ng hapon ay napag desisyunan na naming maghiwa-hiwalay dahil sa kaniya-kaniya naming gagawin.

Nagpunta muna ako sa pagprint-an dahil sa project ko, ngunit hindi ko inasahan ang nakita ko dito.

Si Sam kasama niya si Caleb.

"Magkakilala kayo?" Hindi makapaniwalang tanong ko sakanilang dalawa. Si Caleb naman ay nanlaki ang mga mata na parang gulat na gulat.

"Kilala mo siya?" Tanong naman ni Sam saakin.

"Yeah." Sagot ko agad at napatingin kay Caleb.

"You knew him?" Medyo nanggigigil kong tanong kay Sam.

"No, no. I just know him yesterday." He said with his arms up.

"Kaano-ano mo ba siya? Bakit magkakilala kayo?" Tanong niya saakin. Kinuha niya naman ang mga pinaprint niya atsaka nagbayad. Agad ko namang inabot yung flashdrive ko para rin magpaprint.

"Basta nakilala ko lang siya noong mga nakaraang araw."

Bigla kaming napatingin sa lalaking tumatakbo papunta saamin.

"Magnanakaw!" Sigaw ng babaeng nakasunod sakaniya.

Nabunggo niya kami ni Caleb. Nang mapapahiga na kami ay nakita ko si Sam na papunta saakin upang saluhin ako. Ngunit dahil bwisit ang lalaking ito, hindi niya ginawa.

Ang sinalo niya'y si Caleb at pinabayaan akong mapahiga sa sahig.

"Hayup ka." Hirap kong sabi dahil sa sakit ng pagkakatama ko sa matigas na semento.

"Ayos ka lang?" Tanong niya kay Caleb. Si Caleb naman ay napatingin saakin kaya agad ako nilapitan upang tulungan ipatayo.

"Hayup ka talaga, Sam." Sambit ko.

"What? It was for the kid, Caleb. He might break his skull." Pag depensa niya.

"Ayos lang po ba kayo?" Nagaalalang tanong niya saakin.

"Ayos lang naman." Aniko.

"Pinatakas niyo yung magnanakaw!" Galit na sabi saamin ng babaeng naghahabol sa magnanakaw nang makadaan siya saaming harapan.

May mabilis namang truck ang dumaan at nabunggo yung babaeng naghahabol sa magnanakaw at yung magnanakaw mismo.

I am pretrified. I can't move.

Blood....

"Hey. You okay?" Pagkuha ng atensyon ni Sam saakin.

Napansin ko naman si Caleb na nakahawak sa dulo ng damit ni Sam habang nakatitig sa aksidente.

...

Lumipas ang ilang araw at ito na nga ang araw na sinabi ni Sam saakin. Ito na ang araw sa pagdating nila mister Valentine upang sunduin sila.

"So? What's your decision?" Wil asked.

"I guess I'll go. So I can provide for my mom and sister, and for myself as well." I replied.

Dumating ang hapon at dumating na sila mister Valentine. Ang sabi pa nila pagkakita nila saaming lahat ay inaasahan na nilang lahat kami ay sasama.

Pagkarating namin sa kastilyo ay binati kami ni Rein. Sinabi niya saamin na bukas na bukas ay maguumpisa na kami dahil may misyon pa siyang kailangan niyang gawin na siya lang.

Maboboring talaga ako kung bukas pa kami maguumpisa, mabuti na lang at dumating si Jasper at sinabing samahan siya sa kaniyang mga misyon dahil sobrang dami nito.

Nang sabihin niya saamin ito'y napaka rami nga. Kaya ang ginawa niya'y hinati hati niya ito saamin. Ang sabi rin ni mister Gerald ng makita niya kami'y isipin naming parte ito ng aming training. Sinabi rin nila na ang kapares namin dito sa misyon ay ang nakikita nilang magkakatugmang abilidad.

Si Wil ay kay Pat, si John ay kay Lauren, si Ken ay kay Kyla, at kami naman ni Sam.

Ang napunta saamin ni Sam ay ang paghahatid sa isang angkan pabalik sa kaharian ng Umeria. Ayon sakaniya, ang mga naninirahan dito ay mga lobo. Kaya hindi nila ito binigay sakanila Ken dahil matagal ng may alitan sa pagitan ng mga bampira at lobo.

Pagkatapos naming maghanda ni Sam ay lumabas na kami upang makita ang angkan na aming sasamahan.

Habang naglalakad kami ay hindi mawala saakin ang kaba kung kaya't alerto ako. Sinabihan na ako kanina ni Sam na kumalma ako ng kaunti ngunit hindi ko pa rin maiwasan.

Bigla ko naman naalala si Caleb at ang prinsipe. Nasaan na kaya sila? Ang sabi saakin ni Caleb ay may pupuntahan siya, isa raw sa kaibigan ng magulang niya kaya ko siya pinayagan. Ang prinsipe naman ay wala pa rin akong balita.

Kung sabagay ay hindi pa ako nakakapunta sakaniya simula noong magising ako sa kastilyo ni Haring Hiro.

Sakabila ng katotohanan at kung anong nangyayari ay may parte pa rin saakin na nagaalala sa kalagayan ng prinsipe.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa aking isipan yung nasaksihan ko sa pagitan ni mister Nikko at ng prinsipe. Hindi ko alam ngunit nararamdaman ko rin ang sakit at galit na nararamdaman ng prinsipe. Alam kong masyado siyang nasaktan dahil sa pagkamatay ng kaniyang kuya.

Sa ngayon, hindi ko alam kung ano ang binabalak niya. Hindi ko alam kung ano na bang tumatakbo sa kaniyang isipan. Ni hindi ko nga alam kung nasaan ba siya o kung ayos lang ba siya.

"Wait." Biglang pagpapatigil saamin kaya namin ito ginawa. Tumingin siya sa paligid at pinakiramdaman ito. Ako naman ay ginawa rin.

"Anong nangyayari?" Bulong kong tanong dahil ayokong mabahala ang mga kasama namin.

"It's silent. It's too silent." He said.

"So? Isn't it great? There are no enemies."

"No." Mabilis at madiin niyang sabi.

"This silence is different."

"This boy is smart, huh, Katharine-san." Wika ni Scram na nasa aking likuran nagtatago.

"What did he mean?" Bulong ko namang tanong sakaniya upang hindi ako marinig nila Sam.

"Is everything okay, my dear?" Nagaalalang tanong ng isang matandang babae saamin.

"Oh, yes ma'am." Mabilis ko ring sagot atsaka minataan si Sam.

"There are enemies surrounding us." Bulong saakin ni Sam kaya ako bahagyang nagulat.

"Saan?" Makahulugan kong tanong.

"Up. Trees." Sambit niya habang diretso pa rin ang tingin.

"We need to slowly put our weapons down."

"We need to do this in order to keep everyone safe." He said.

Dahan-dahan ko naman kinuha ang punyal na nasa aking hita atsaka ito binitawan sa lapag. Sinunod ko ang mga armas kong nakatago pa atsaka lahat binitawan tulad ng sabi niya.

Taas kamay siya humarap sa mga kasama namin ng bahagya.

"Okay, everyone. I need you to drop all of your weapons. Even the hidden ones."

Nakarinig pa kami ng mga usapan at tanong nila ngunit sinunod din nila ang sinabi ni Sam. Padiretso na kami nang bigla kaming makakita ng mga palaso at punyal na papunta saamin galing sa itaas ng mga puno. Agad naming pinulot ang aming mga armas atsaka ito ginamit na pang sangga sa iba.

Ang mga ibang kasama namin ay nagpalit ng anyo at naging mga lobo.... malalaking mga lobo. Si Scram naman ay lumabas na galing sa likuran ko atsaka mabilis na pinaguuntog ang mga kalaban namin na nasa taas ng mga puno.

Hindi ko masundan ang kaniyang galaw dahil sa bilis niya at dahil na rin sa liit niya. Nakatulong na rin na nasa taas sila ng puno kaya hindi namin siya nakikita. Ngunit sobrang lakas niya.

Sa ginagawa niya'y parang umuulan ng mga tao dahil ang dami nilang nagsisilaglagan galing sa taas ng puno.

"Sinong hindi nagbaba ng armas niya?" Medyo madiing tanong ni Sam. Bigla ulit kaming pinaulanan ng mga atake kaya na kami lumaban pabalik.

Ang ibang kasama namin ay sinamahan kami samantalang ang iba —mga babae at mga matatanda— ay nasaaming gitna.

"Come on, come on, come on." Pagtawag namin ni Sam palayo.

"We need to spilt up. Let's meet up at the border of Umeria." Sabi ni Sam.

Ginawa naman namin ito. Ang iba ay sumunod sakaniya samantalang ang iba ay sumunod saakin.

Tumakbo kami ng tumakbo habang patuloy sa pakikipag laban sa mga kalaban. Hindi ko alam kung sino sila, pero malakas ang kutob kong halo ang mga ito.

May iba kasi akong napansin na miyembro ng Cher. At ang iba ay hindi ko na alam.

Kung ang pagitan ng Quindoma at Umeria ay ang kahariang Strevioa, ibig sabihin ay bampira ang mga nakatira dito. Hindi kaya't bampira ang kasama ng mga Cher?

Pero parang imposible naman ito. Ang sabi nila Ken ay sila ang pinaka kalaban ng mga bampira. Ilang taon na daw kasi nilang sinubukan patayin sila Ken. At ang mga armas na gamit nila'y parang ginawa para sa katulad talaga nila Ken. Kaya imposibleng naging magkakampi sila para lang patayin kami.

Marahil ay hindi bampira ang kanilang kasama. Kung ganon, sino?

Pagkarating namin sa border ay nakita namin sila Sam.

"I've got it. I know why they're trying to kill us."

"Why?" Mahina kong tanong.

"It's not particularly us. It's one of us here. They're probably after one of us here."

"Who, then?"

"Someone worthy. Probably someone or something." Pagsalubong niya saaking mga mata.

"Alright, everyone listen. We can't afford to go beyond this, this boundary, knowing that there are people out there trying to kill us. Kung magpapatuloy tayo ay baka madamay pa ang mga naninirahan sa kahariang Umeria."

"They're all done. I kicked all their butts." Sabi ni Scram pagkapunta niya sa likuran ko.

"H-how did you do that?" Mahina ko namang tanong.

"So, anyone who knows the reason behind this, speak up.... or else we'll gonna leave you guys for dead." Sam said with a threatening tone. Wala naman sumagot sakanila.

"I'm a guardian. What do you expect? I'll be the damsel in distress?" Sarkastiko niyang tanong.

"Pero, diba.... sa babae yun?"

"Just-- you know what I mean. Just don't talk and don't ever question my strength again." Medyo iritable niyang sabi kaya ko pinigilan ang aking sarili na hindi mapangiti.

May pagkakatulad talaga siya sa prinsipe. Mainitin din ang ulo.

"Alright. We'll gonna go then." Sambit ni Sam at nang aalis na sana kami ay may isang babaeng nagsalita.

"Me! I am they're after because I am the successor of a King in Umeria."

"Okay?.... then that fixes everything. You stay here and we'll get going."

"Aren't you guys are obliged to watch over me— to protect me?" Medyo irita at galit na tanong ng babae kay Sam.

"Nah-ah. Our work is to protect these people, not to protect you."

"Yes. Because protecting a royal person should be given to the professionals, not like us." Sabi ko naman.

"We weren't aware that one of these people is the successor of a King in certain village. It's not part of our work anymore." Wika ni Sam.

"And so? Isn't supposed to change your work if you knew that there is a soon-to-be Queen in this group of people?"

"No." Sagot agad ni Sam.

"Besides, how could you be the soon-to-be Queen if you treat these people like a thing? How are you able to be a worthy Queen if you can't even protect this small group of people?"

"You can't protect this small group, then what more to your village?"

"How dare you!"

"If being a selfish is your nature, then bare with my attitude because this attitude is my nature." Medyo galit na sabi ni Sam.

"Come on now, let's go." Tawag niya saamin kaya naman na kami sumunod.

"I can't believe she can do that to her compatriots. And she's gonna be a Queen one day?!" Hindi makapaniwalang sambit niya habang kami ay naglakad.