Blood: A Shadow's Game (Volume VII)

Chapter 9 - HEART TO HEART

Pagkaalis nila ay naiwan akong nakatanga at hindi makapaniwala sa aking narinig.

"What the f**k?" Tanong ko sa hangin.

Pagkurap ko'y bigla na lamang akong nagpagulong-gulong sa sahig at kahit hindi ko pa nakikita ang paligid ay alam ko na kung nasaan ako.

"Those pieces of craps are pissing me off." Madiin niyang sabi at nakitang naupo siya sa madalas niyang ayos sakaniyang trono.

"As of you, you're driving me to the edge of my sane." Galit niyang sabi saakin pagkatayo ko.

"What on hell are your clothes wet?"

"Never mind. I don't want to know anyway."

"Now, spill the tea." Sambit niya atsaka tumagilid at ipinatong ang mga hita sa hawakan ng kaniyang trono.

Pagkatapos kong sabihin lahat ng nalaman ko ay napunta kami doon sa tungkol sa prutas na kinuha namin ni Jasper.

"Fruit? What fruit? Elaborate."

Pagkapaliwanag ko ng detalye dito ay bigla siyang napaayos ng upo.

"A man? With wings? Is he an angel?"

"Siguro? Hindi ko alam. Basta may pakpak siya, puti, pati yung kasuotan niya ay puti. Tapos yun nga, papanahin na niya sana ako."

"I don't care if he ever shoots you. Describe his looks. His hair, his eyes, his height."

Napairap naman ako dahil dito.

"He's tall. Parang ganiyan sayo. Pero mas matangkad ka lang yata ng kaunti. He has a brown eyes and black hair."

"Tsk. Uriel." Aniya at biglang napatingin ng kakaiba saakin.

"Bakit?" Tanong ko.

"Why does he trying to shoot you?"

"Hindi ko rin alam." Wika ko. Nagkaroon ng ilang segundong katahimikan nang nagsalita siya.

"I know it."

"Nandayo." Madiin niyang sabi. Kumunot naman ang noo ko dito.

Bigla naman siyang napahawak sakaniyang dibdib at napaluhod sa sahig dahil sa sakit. Bigla rin akong nakaramdam na parang sinusunog ang aking puso at parang punong puno ng sobrang init na usok ang aking baga.

Napaupo rin ako sa sahig at gaya ng prinsipe ay pinipilit naming huminga ngunit nahihirapan kami. Hinawakan ko ang naninikip kong dibdib at napahiga.

"I can't....I can't...breathe." Hirap kong sabi at napatingin sakaniya na para akong inaabot. Nagdalawang isip pa ako ngunit iniabot ko na rin ang aking kamay.

"Not..you." madiin niyang sabi ngunit nahawakan ko na ang kaniyang kamay. Biglang nabawasan ang sakit at hapdi ng aking lalamunan nang mahawakan ko siya.

Binitiwan ko siya upang malaman kung totoo ba ang nasa aking isipan. Agad niya ring binawi ang aking kamay at hindi na ito binitiwan hanggang sa ilang oras yata ang lumipas bago mawala ang aming nararamdaman.

Pagkurap ko ay nakaupo na siya sakaniyang trono habang magkadikit ang mga daliri at halatang malalim ang iniisip.

"Nandayo." Madiin niyang sabi nang makatayo ako.

"Bakit ganon? Bakit nararamdaman ko yung nararamdaman mo? Bakit noong naghawak tayo-"

"Shut up!-please." Sabi niya kaya ako tumigil.

"Nandayo!" Malakas at galit niyang sabi at biglang naglaho. Tumingin ako sa paligid ngunit wala na siya dito.

"Sana'y dinala mo muna ako sa eskwelahan ko." Mahina kong wika sakaniyang upuan.

Pagkaupo ko sa sahig ay inisip ko kung paano nangyari at bakit ko nararamdaman yung nararamdaman niya kanina. May koneksyon kaya ang mga ito sa prutas na kinuha namin ni Jasper dati?

Ibig bang sabihin, upang mabawasan ang sakit na nararamdaman namin ay dapat kaming magkahawak? What the hell is that? These are really out of this world and it's driving me insane.

Pero, bakit ako gustong panahin nung lalaki? Anong kailangan niya saakin?

Bigla akong napatayo nang bumukas ng marahas ang pinto at iniluwal siya. Pagkarating niya sakaniyang upuan ay ipinag krus niya ang kaniyang mga hita.

"Heart to heart, they like, huh? They're really trying me."

"Go back to the human world and continue watching their children. I'll take care the rest here."

"I know what they are trying to do. Tsk. That's so desperate move."

"Ano yun?" Tanong ko naman.

"They are trying to shift my attention then attacks me thinking they can caught me off guard." Aniya. Bigla ko naman naalala na ganiyan na ganiyan din yung narinig kong usapan ng Welker-Hale clan dati. That's their plan because they are waiting for the timing to attack the prince.

"Can I ask something?"

"No." Mabilis niyang sagot ngunit nagtanong pa rin ako.

"I won't ask again about the "own" thing, just answer my one question." Aniko. Hindi siya nagsalita kaya ako nagpatuloy.

"After all had happen, is it still worth it?"

"And also, can I ask one more?" Tanong ko kaya niya ako tinignan habang naningkit ang kaniyang mga mata.

"After this, can you set me free? I really want to live my own life away from this." Sabi ko ngunit hindi siya nagsalita at patuloy lang ang pagsalubong saaking mga mata.

"Just so you know, Prince Dio, I believe that you are not what you perceive you are." Sambit ko. Naglakad naman ako palabas dahil nagugutom na ako at kailangan ko ng maligo ngunit mabilis niya akong tinawag kaya ako mabilis napaharap sakaniya.

"Clean your mess." Aniya at tinukoy ang basang sahig galing saakin.

"Okay." Sagot ko.

Nakakainis talaga siya.

Pagkaligo at pagkabihis ko'y nilinis ko muna ang kaniyang sahig atsaka na kumain kasabay yung matandang babae.

"Ang tagal kitang hindi nakita. Mabuti ay nandito ka na ulit." Wika nila kaya ako ngumiti.

"Nasaan na po yung dalawang lalaki?"

"Si Ray at Roy?"

Ray at Roy pala ang pangalan nila. Sino kaya sakanila yung may boses ko?

"May pinagawa ang prinsipe sakanila. Tungkol yata sa libro."

"Libro? Okay." Pagtango ko.

"Ahh, pwede po ba akong magtanong?"

"Oo naman. Kahit ano basta wag tungkol sa taon namin." Pagtawa nila.

"Bakit po?" Tanong ko.

"Kasasabi ko lang eh." Pagtawa nila ulit.

"Pasensya na po."

"Sige. Ano ba ang tanong mo?"

"Ganito po ba talaga ang prinsipe?" Tanong ko. Nagpakawala naman sila ng malalim na paghinga.

"May dahilan siya kaya niya nagawa o ginagawa ang mga ito."

"Bakit po ang laki ng tiwala niyo sakaniya?" Tanong ko ulit.

"Kasi siya ang dahilan kung bakit nandidito pa ako."

"Ano pong ibig niyong sabihin?"

"There was a bloodbath. I remember, they were killing innocent creatures here. Saaming angkan ay ako lang ang nabuhay dahil sakaniya- sa prinsipe." Pagharap nila saakin.

"Tumakas lang ako dati at napunta ako sa kaharian niya. Saktong pinalayas niya yung isang lalaki na sa tingin ko'y taga luto ng kaniyang makakain dahil siguro ay hindi niya ito gusto, kaya kinuha ko ang oportunidad na ito upang mabuhay. Pumasok ako bilang katulong niya, bilang isang tagapag luto ng kaniyang makakain."

"Ever since, nobody can't put a hand on me because I'm with the prince."

"And then that's the start."

"Sumumpa ako na magiging tapat ako at hinding hindi ko siya iiwan."

"How about Ray and Roy?" Tanong ko naman.

"Hindi ko alam. Ang alam ko lang ay bumalik siya dito dala na silang dalawa bilang isang bihag. Ngunit sa paglipas ng panahon ay nagagamit niya silang dalawa kahit ganon sila."

"Nang dalihin niya sila dito ay mga bata pa lang 'yang mga iyan."

"Kaya alam ko na hindi lang master ang tingin nila sa prinsipe kundi pamilya na. Dahil parang ang nangyari ay inampon niya yung dalawa."

"Nasaan na po ang mga magulang niya? Kilala niyo po ba?" Tanong ko ulit at tinukoy ang prinsipe.

"Hindi, iha. Pagkarating ko dati dito ay ganiyan na siya— may mga umaatake dito, magkakaroon ng laban sa pagitan niya at ng kaniyang kalaban, pero sa huli ay hindi pa rin siya napapaalis dito sa lugar na ito."

"Kung ano ang nangyayari dito ngayon ay parang dati lang. Bugnutin pa rin, pero, pansin kong may nabago sakaniya simula noong dumating ka, iha."

"Ano po yun?" Kunot noo kong tanong.

"Kahit papaano ay nagagawa niyang makinig kahit kaunti sa sinasabi ng iba."

"Dati kasi, hindi mo siya pwedeng makausap kung hindi ka niya tinatanong. Tapos kung ano lang yung tanong niya, yun lang ang dapat mong sagutin."

"Should I be glad?" Tanong ko kaya sila natawa.

"It's up to you." Anila.

"But he's still an evil."

"I've never seen him cry nor become sad. He doesn't even feel anything. He just demand and take advantage on everyone and don't care about what they want or what they feel. He's really evil." I said.

Ngumiti naman sila ng maliit.

"That's exactly the reason why he doesn't allow being attached nor to feel affection to someone." Anila. Napatingin naman ako sakanila dahil dito.

"They judge him before they even knew him."

"That's exactly the reason why he cut ties to people and build a high and thick barriers to protect himself from pain and suffering that once destroyed him." Sambit nila. Umiwas naman ako ng tingin dahil sa pakiramdam na hindi ko maintindihan.

"Destroyed him?" Tanong ko. Ngumiti naman ulit sila ng maliit.

"Every King was once a cry-baby. Every strong and looks like a cold-hearted-merciless person was once suffered the most."

"Remember this, Katharine. Putting armors is difficult. But removing armors are hardest."

Pagkatapos ko ay bumalik ako kung nasaan siya dahil pinapatawag niya raw ako. Masaya akong naglakad pabalik dahil baka may sagot na siya sa mga sinabi ko kanina, ngunit wala rin pala.

Bakit pa ba ako umaasa?

"Para saan ang mga ito?" Tanong ko sakaniya.

"Itali mo siya." Utos niya sa matandang babae. Hindi agad nakagalaw ang babae ngunit ginawa niya rin ito.

Pinosas niya ang dalawa kong kamay sa pader atsaka siya pinabalik ng prinsipe sa ginagawa niya kanina- ang maglagay ng kaniyang inumin.

Gumawa ng apoy ang prinsipe sakaniyang kamay habang nakaupo sakaniyang trono, katapat ko.

"My lord." Nagaalalang wika ng matandang babae.

Hindi niya sila pinansin at itinapat saakin ang dalawa niyang kamay. Naglabas ito ng apoy at napapikit na lang ako dahil sa hapdi ng buong balat ko.

"Ahhh!!" Sigaw ko dahil sa init at sakit.

"My lord!" Rinig kong malakas na sabi ng matandang babae. Nang tumigil siya ay napaupo ako dahil sa pagod at panghihina. Nakita ko naman ang matandang babaeng tumakbo papunta saakin.

"Anong ginawa mo sakaniya?" Medyo galit na tanong ng babae sa prinsipe.

"I knew it." Wika ng prinsipe atsaka itinaas ang mga hita sa hawakan ng kaniyang upuan.

"Sira na ba talaga ang ulo mo?" Inis at nanghihina kong tanong sakaniya.

"Buhay ka pa naman. Kung hindi rin naman dahil sa dugo ko'y nasunog ka na." Aniya kaya mas nainis ako. Pagkaalis saakin ng posas ay padabog akong umalis at nagpunta saaking silid.

Ano ba ako sa tingin niya? Isang bagay na kapag hindi gumana ang eksperimento niya'y ayos lang?

Nakakainis siya. Nakakainis talaga siya. He is a pure evil!

After how many minutes, my tantraums left. Nahiga ako sa higaan atsaka tumingin sa kisame ng halos magiisang oras.

Napagdesisyunan kong bumalik sa kaharian ng hari dahil naiinis talaga ako sakaniya. Pagkalabas ko'y hindi ko sila makita kaya nagdire-diretso ako hanggang sa makalabas ako ng tuluyan.

Nagpunta ako sa kaharian ng hari at pagkarating ko'y wala ng ulan at payapa na ang paligid. Naalala ko naman si Miss Tala. Kamusta na kaya siya?

Papunta na sana ako sa tinutulugan namin nang harangin ako ni mister Gerald. Ngumiti muna siya bago magsalita.

"Pinapatawag ka ng hari." Anila atsaka ako pinasunod.

Pagkarating namin sa loob ay pinapasok nila ako sa isang silid. Ngumiti muna sila saakin dahil pansin yata nilang kinakabahan ako ng sobra.

Pagpasok ko'y nakita ko ang hari at Valentine yata ito? Hindi ko sigurado.

Medyo maayos na ang hari, ngunit halatang malungkot pa rin siya.

"Go back to human world. Do your task. Valentine will accompany you." Wika nila.

Pinauna na nila yung Valentine. May sasabihin pa raw kasi saakin ang hari kaya nila ako pinaiwan na mas nagpakaba saakin.

Sabi ni mister Gerald hindi niya sasabihin? Ano pa bang kailangan naming pagusapan? s**t! Ano pa? Wala na akong maisip.

Naniniwala akong hindi ito sinabi ni mister Gerald pero ngayon ay wala akong maisip na dahilan kaya medyo nagdududa na ako.

Tumayo sila atsaka naglakad palapit saakin. Umatras naman ako dahil masyado ng nagwawala ang aking puso.

"Thank you." Sabi niya na nagpaawang ng bahagya saaking bibig.

Para saan? Bakit? Anong meron? May ginawa ba ako para magpasalamat siya?

Nagpaalam na siya at sinabing lumabas na rin ako. Pagkalabas nila'y hindi ko mapigilang hindi mapangiti at kiligin.

...

Pagkarating ko sa harapan ng aming bahay ay nagpakawala muna ako ng malalim na paghinga.

Nag away kasi kami ng ate ko at hanggang ngayon ay hindi pa rin kami nag uusap.

Pagpasok ko'y naabutan ko si mama na nanonood ng TV at hindi man lang ako pinansin. Wala yata sa mood. Si ate naman ay nasa kusina na nakaupo habang hawak ang kaniyang cellphone.

"Uhm....." wika ko.

"Ahh...."

"What?" Iritang tanong niya at sinalubong ang aking tingin. Agad naman akong umiwas ng tingin atsaka tumingin sa kisame.

"Well... uh.. gusto mo ba nung pesto pasta?"

"Magluluto sana ako..." aniko ngunit seryoso pa rin ang kaniyang mukha. Lumipas ang ilang segundo at nang balak ko ng umalis ay bigla siyang nagsalita.

"I would love to." She said while smiling.

"Nice! So let's go grab some ingredients at the grocery store?" Tanong ko habang hindi din mawala ang mga ngiti saaking labi.

Yes! Bati na kami.

"Right. I'm just gonna go change clothes." Sambit niya.

"Ok. But... you noticed mom's like not in the mood today?" Pagtanong ko.

"Oo. I noticed it too. I wonder why."

Habang nagbibihis siya'y pinuntahan ko muna yung bunso kong kapatid sa kwarto niya.

"Hi! Kamusta ka na?"

"Ate!"

"Nagugutom ka na ba? Gusto mo ng pagkain?"

"Opo."

"Sige. Magluluto ako. Pero bibili muna kami ni ate ng gagamitin ko."

"Sama ako. Sige na." Pagpilit niya habang may nakakaawang mukha kaya ako napatawa. Hinawakan ko naman ang tuktok ng kaniyang ulo.

"Paalam ka muna doon kay mommy. Wala yata sila sa mood eh." Aniko.

"Kasi kayo ni ate."

"Ha? Bakit kami?" Tanong ko naman.

"Hindi kayo nagpapansinan kaya ganon. Napansin iyon ni mommy kaya wala sila sa mood."

"Ahh.." aniko atsaka napatawa.

"Sige. Ako na ang kakausap. Magbihis ka na. Pilitin na lang namin sila ni ate para makasama ka." Pagkindat ko sakaniya atsaka bahagyang pinisil ang kaniyang pisngi.