ลิขิตรัก แสนเสน่หา EP.04 ชะตาชีวิตที่พลิกผัน (3)
1071 Words
ณ คฤหาสน์วรานนท์
นางอุษายกมือทาบอกเมื่อฟังเรื่องที่เด็กสาวเล่าให้ฟัง น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว นึกไม่ถึงเลยว่าอายุเพียงแค่นี้เจอเรื่องโหดร้ายถึงเพียงนี้ โชคดีที่คุณหนูของนางไปเจอ ไม่อย่างนั้น...นางไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของสาวน้อยผู้นี้
“จิตใจมันทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้เลวขนาดนี้” นางพูดจบ แล้วดึงร่างเล็กบอบบางเข้ามาปลอบด้วยความอ่อนโยน เด็กผู้หญิงอายุเพียงแค่นี้กลับถูกทำร้าย นางอยากรู้จริงๆ ว่าเด็กผู้ชายคนนั้น จิตใจมันทำด้วยอะไร ทำไมถึงได้ชั่วช้าและเลวทรามถึงขนาดนี้
“แล้วคุณจอมพลจะทำยังไงต่อไปค่ะ”
“ผมยังไม่รู้ครับป้า” จอมพลตอบ ขณะปรายตามองร่างเล็กบอบบางในอ้อมกอดของนางอุษา ตอนนี้อยากพักผ่อนยิ่งกว่าสิ่งใด เรื่องของเด็กผู้หญิงคนนี้ เอาไว้จัดการพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
“ป้าเกือบลืมถามคุณจอมไปเลย” นางอุษาเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายหนุ่ม ก่อนตัดสินใจถามเรื่องในที่นางสงสัยออกไป “ทำไมคุณจอมถึงอยู่เมืองไทยล่ะคะ ป้านึกว่าคุณจอมไปดูงานที่ฮ่องกงเสียอีก”
“งานเรียบร้อยดีนะครับป้า ไม่ต้องแก้ไขอะไรอีก อีก 3 เดือนโรงแรมที่ฮ่องกงก็สามารถเปิดให้ใช้บริการได้”
จอมพลตอบพร้อมทั้งบอกถึงสาเหตุที่เขาเดินทางกลับมาเมืองไทย ก่อนกำหนดถึงหนึ่งอาทิตย์ เพราะหุ้นส่วนของเขาทำงานได้ดีเยี่ยมมากกว่า โรงแรมที่สร้างจึงเสร็จทันตามระยะเวลาที่กำหนดเอาไว้ เหลือแค่ตกแต่งภายในอีกนิดหน่อย ก็สามารถเปิดให้ใช้บริการได้แล้ว
“แล้วทำไมคุณจอมถึงไม่กลับไปนอนที่คอนโดล่ะคะ ถ้าคุณมรกตรู้ว่าคุณจอมกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว มานอนที่นี่ เธอต้องโกรธคุณจอมแน่”
“มรกตไม่โกรธผมหรอกครับป้า”
“คุณจอมทะเลาะกับคุณมรกตอีกแล้วหรือคะ”
“เปล่าหรอกครับป้า เอาเป็นว่าคืนนี้ผมฝากเด็กคนนี้ไปนอนกับป้าด้วยละกัน เจอกันพรุ่งนี้เช้านะสาวน้อย”
จอมพลตัดบท แล้วหันมาพูดกับสาวน้อยในอ้อมกอดนางอุษา ก่อนจะเดินออกมาจากห้องโถง กลับขึ้นไปยังห้องพักของตัวเอง คืนนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัวของเขากับคู่หมั้นสาว พรุ่งนี้เขาต้องรีบจัดการเรื่องของสาวน้อยอรพิมลให้เรียบร้อย จากนั้นก็ค่อยจัดการเรื่องระหว่างเขากับคู่หมั้นสาว
นางอุษามองสีหน้าเจ็บปวดของเจ้านายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่เห็นผู้เป็นนายขับรถเข้ามาจอดหน้าตึกแล้ว นางก็นึกเอาไว้อยู่แล้วว่าสักวันความลับของคู่หมั้นสาว เจ้านายหนุ่มต้องถูกเปิดเผย เพียงแต่นางไม่นึกว่ามันรวดเร็วถึงเพียงนี้ ‘คุณจอมคงไปเจอความลับที่คุณมรกตปกปิดเอาไว้แล้วสินะ’ ก่อนหน้านี้เริ่มมีข่าวซุบซิบออกมาเหมือนกัน ว่าคู่หมั้นของเจ้าของโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งแอบควงหนุ่มหล่อขึ้นคอนโดหรูย่านสุขุมวิท แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าข่าวซุบซิบนั่นจะเป็นจริง จนกระทั้งมีนักข่าวคนหนึ่งแอบถ่ายรูปตอนที่เดินควงกันเข้าโรงแรมที่เชียงใหม่ ถึงจะไม่รู้ว่าผู้ชายเป็นใคร แต่จากภาพถ่าย ทุกคนต่างยืนยันได้ว่าผู้หญิงในรูปที่เป็นข่าวก็คือ คู่หมั้นของ จอมพล วรานนท์
“มีอะไรหรือคะป้า” ร่างเล็กในอ้อมกอดนางอุษาถามอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก งั้นเราไปนอนกันเถอะ แต่ก่อนอื่นหนูต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน” นางอุษาตอบแล้วชวนเด็กสาวในอ้อมกอดไปพักผ่อน ณ เวลานี้ นางควรสนใจเด็กผู้หญิงที่เจ้านายหนุ่มพากลับมาบ้านมากกว่า
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ จอมพลก็ขับรถพาเด็กสาวที่เขาช่วยเอาไว้เมื่อคืนกลับไปส่งที่บ้าน แต่เมื่อไปถึงเขาก็ต้องส่ายหน้าเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมรอบๆ หมู่บ้านที่เด็กสาวอาศัยอยู่
ชายหนุ่มถอนหายใจ ขณะเหลือบมองคนข้างกายที่เอาแต่นั่งเงียบมาตลอดทางอย่างหนักใจ ที่จริงแล้วตัวเขาเองก็อยากช่วยเหลือเด็กสาวคนนี้อยู่เหมือนกัน แต่ปัญหาของเขาก็หนักหนาสาหัสอยู่เช่นกัน ตอนนี้เขาคงช่วยเหลืออะไรเด็กสาวคนนี้ไม่ได้ บอกตามตรงเลยว่าเขาเองยังไม่รู้ควรจัดการกับปัญหาของตัวเองยังไง ถ้าจะให้มาเครียดกับปัญหาของคนอื่น ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่
“ขอโทษนะ ที่ฉันช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ เพราะคุณก็มีปัญหาเหมือนกันใช่ไหมคะ หนูเห็นคุณอารมณ์ไม่ดีมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“ฉันเปล่า?” จอมพลปฏิเสธออกมาทันควัน ทั้งที่ความจริงเขารู้สึกตกใจกับคำพูดของสาวน้อยข้างกายไม่น้อย นึกไม่ถึงว่าสาวน้อยคนนี้จะดูออกด้วย เขานึกว่าตัวเองปกปิดความเสียใจเอาไว้มิดชิดเสียอีก
“คุณอย่าโกหกหนูเลย สายตาคุณมันฟ้อง”
“ฉันว่าเธอดูผิดแล้วสาวน้อย ฉันสบายดี เลิกสนใจเรื่องของฉันซะ เพราะปัญหาของเธอหนักกว่าฉันหลายเท่า”
“นั่นสินะคะ”
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะเดินไปส่งเธอที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับบ้านเองดีกว่า หนูไม่อยากให้คุณมีปัญหากับคนในครอบครัวของหนู” อรพิมลปฏิเสธความหวังดีของผู้มีพระคุณ แค่นี้เขาก็ช่วยเหลือเธอมามากแล้ว เธอไม่อยากให้บิดามารดาบุญธรรมเข้าใจเขาผิด
“เอายังงั้นก็ได้ ฉันขอให้เธอโชคดีนะสาวน้อย”
“ขอบคุณที่ช่วยเหลือหนูเมื่อคืนนะคะ” เธอพูดจบก็ยกมือไหว้ แล้วเปิดประตูรถ ก้าวเท้าลงไปยืนอยู่ข้างรถ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณผู้มีพระคุณอีกครั้ง
“ขอบคุณที่มาส่งหนูนะคะ”
“ไม่เป็นไร” จอมพลตอบแล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อย และนั่งมองร่างเล็กบอบบางเดินเข้าไปในซอยด้วยความลังเล นั่นเพราะในใจเขากลับรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของสาวน้อยคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
//////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
