ลิขิตรัก แสนเสน่หา

ณ ใต้สะพานแถวถนนพระรามแปด ร่างเล็กบอบบางในชุดกางเกงยีนขาสั้น เสื้อคอกลมสีขาวกำลังทรุดตัวลงข้างสะพานร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง เพื่อระบายความอัดอั้นภายในหัวใจ นับตั้งแต่เธอถูกครอบครัวเจริญเดชก็เกือบหกปีแล้ว เธอไม่เคยมีความสุขเลยเมื่อย้ายเข้ามาอยู่ในครอบครัวนี้ เมื่อก่อนเธอดีใจมากที่พ่อแม่บุญธรรมรับเธอมาเลี้ยงดู แต่พอเธอเริ่มโตทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จากที่เธอคิดว่าเธอก็เหมือนลูกสาวคนหนึ่งของพวกท่าน แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เลย ต้องบอกว่าเธอมาอยู่บ้านหลังนี้ในฐานะของคนใช้น่าจะเหมาะกว่าเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ เธอมักถูกพี่สาวบุญธรรมรังแกอยู่เสมอ งานบ้านทุกอย่างพี่สาวมักจะโยนมาให้เธอทำแทบจะทั้งหมด และที่แย่ไปยิ่งกว่าถูกพี่สาวรังแกก็คือเธอต้องคอยระวังเนื้อระวังตัวจากพี่ชายบุญธรรม “ทำไมชีวิตฉันถึงได้เลวร้ายแบบนี้ ฮือๆ” เสียงหวานใสปนสะอื้นรำพันออกมาอย่างเจ็บปวด ก้มมองมือทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยคราบเลือดอย่างหวาดกลัว เธอไม่ได้ตั้งใจจะแทงนพเก้า แต่เพราะเขารังแกเธอก่อน และเพื่อเอาตัวรอด เธอเลยคว้ามีดปอกผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะแทงนพเก้า แล้วหนีออกมาจากบ้านทันที ตอนนี้เธอคงกลับไปบ้านหลังนั้นไม่ได้อีกแล้ว ถึงเธอกลับไปและบอกความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น? พ่อแม่บุญธรรมก็ไม่มีทางเชื่อเธอ นพเก้าคงโยนความผิดทั้งหมดมาให้เธออีกแน่ เรื่องเงินที่หายไปคราวก่อน ก็เป็นฝีมือของเขา แต่คนที่ถูกทำโทษกลับเป็นเธอดวงตาคู่งามเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเมื่อสายฝนเริ่มตกลงมา พริบตาเดียวก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ร่างเล็กบอบบางลุกขึ้นยืนหันซ้ายหันขวาหาที่หลบฝน ก่อนจะเห็นศาลาซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่ง สองเท้ารีบก้าวออกไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเสียก่อน เพราะเด็กวัยรุ่นขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาขวางทาง “จะไปไหนจ๊ะน้องสาว ให้พวกพี่ไปส่งที่บ้านไหมจ๊ะ” “ไม่เป็นไร ฉันกลับบ้านเองได้” ทันทีที่พูดจบก็รีบ เดินออกมาด้วยความหวาดกลัว แต่ก็เดินไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น มือข้างหนึ่งของเธอก็ถูกจับเอาไว้ พร้อมกับแรงกระชากจากด้านหลัง จนร่างแทบจะพุ่งเข้าไปหาคนกระชาก “จะรีบไปไหนล่ะจ้ะน้องสาว อยู่คุยกับพวกพี่ก่อนสิ” หนึ่งในเด็กวัยรุ่นพูด ขณะที่มือจับข้อมือเล็กเอาไว้ สายตามองใบหน้าเด็กสาวตรงหน้าอย่างพึงพอใจ “ปล่อยนะ” “ไม่เอาน่าน้องสาว ให้พวกพี่ไปส่งที่บ้านเถอะน่า” เด็กหนุ่มอีกคนพูด มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยแววตาพราวระยับ คืนนี้เขากับเพื่อนโชคดีจริงๆ ที่ขับรถผ่านมาทางดี ได้ของดีกลับไปบ้านเสียด้วย “ก็บอกว่าไม่ต้องไง ฉันกลับเองได้” /////// ณ คอนโดมิเนี่ยมหรู ใจกลางเมือง... เสียงร้องครางกระเส่าที่ดังออกมาออกมาจากห้องนอนทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ถึงกับกำหมัดแน่น หัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดี หลายปีที่ผ่านมาเขาพยายามทำงานอย่างหนัก เพื่อจะสร้างครอบครัวกับผู้หญิงที่เขารักแต่นี่คือรางวัลที่เธอตอบแทนความเหนื่อยยากลำบากที่เขาพยายามมาหลายปีอย่างนั้นหรือ? “ระยำ” ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียใจและแค้นใจจนแทบจะเปิดประตูเข้าไปฆ่าหญิงร้าย ชายเลวคู่นี้ให้ตายตกไปตามกัน แต่เขาภาระหน้าที่...ที่ต้องทำและยังมีอีกหลายร้อยชีวิตที่อยู่ในมือของเขา จึงทำให้เขามีสติยับยั้งด้านมืดของตัวเองลงได้ สุดท้ายหันหลังกลับเดินออกมาจากคอนโดหรูของคู่หมั้นสาวด้วยความเจ็บปวด จอมพลขับออกมาจากคอนโดหรูด้วยดวงใจแหลกสลาย สองปีที่เขาเป็นคู่หมั้นของมรกต เขาไม่เคยทำหน้าที่ในฐานะคู่หมั้นบกพร่อง เขาเลยไม่เข้าใจว่า...มรกตกล้าทรยศเขาได้อย่างไร ทว่าสายตาคู่คมกล้าเหลียวมองภาพเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งด้วยความสนใจ ก่อนจะชะลอรถแล้วหักเลี้ยวกลับมายังจุดที่วัยรุ่นยืนกันอยู่ รถเบนซ์คันหรูขับเข้ามาจอดริมถนน สายตามองออกไปนอกรถ จอมพลเห็นวัยรุ่นชายประมาณห้าคนและเด็กผู้หญิงอีกหนึ่งคน ดูเหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นจะถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งจับมือเอาไว้ ใบหน้าเล็กน่ารักนั่นกำลังร้องไห้ พยายามดึงมือของตัวเองให้หลุดจากเด็กผู้ชายคนหนึ่ง แล้วถอนหายใจออกมากับสภาพที่เห็น เขาไม่รู้หรอกว่าเรื่องมันเป็นยังไง การปล่อยให้เด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่กับผู้ชายกลุ่มนี้ คงไม่ดีนัก จึงตัดสินใจเปิดเก๊ะหน้ารถหยิบอาวุธออกมา แล้วเหน็บเอาไว้ด้านหลัง ก่อนเปิดประตูรถก้าวเท้าลงมายืนอยู่นอกรถ “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้น มือข้างที่ว่างพยายามแกะมือของเด็กผู้ชายอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา จอมพลถึงกับหัวเสียอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนตะโกนถามกลุ่มวัยรุ่นออกไปด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ” “มึงเป็นใครวะ” หนึ่งในเด็กวัยรุ่นตวาดใส่จอมพลอย่างไม่พอใจ ในขณะที่จอมพลเลิกคิ้วมุ่น ใบหน้าเย็นชามองเด็กวัยรุ่นที่ตวาดเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว อายุยังไม่ถึง 18 ปีด้วยซ้ำ ก็ทำตัวกร่างแล้วหรือ? “ฉันขอเตือนอีกครั้ง ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ” “กระทืบมันเลยดีไหมไอ้ภูมิ” “กูว่าอย่าเลย พวกเราไปกันเถอะ” เด็กหนุ่มชื่อภูมิบอกเพื่อนเสียงอ่อน สีหน้าและท่าทางน่ากลัวของผู้ชายคนนั้น ใครจะกล้าไปมีเรื่องด้วย เขาก็แค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง ขืนไปมีเรื่องกับคนรวย ก็มีแต่เสียกับเสีย “มึงจะไปกลัวมันทำไมวะ มันมาแค่คนเดียว พวกเรามีกันตั้งห้าคน” “เพราะมันมาคนเดียวไงไอ้วิว กูถึงกลัว” ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่มีอาวุธอยู่ในมือ คงไม่กล้าลงมาจากรถ และแน่นอนว่าอาวุธที่เขาพูดถึงก็คงเป็นปืน ผู้ชายหน้าตาดี แต่งตัวดี ท่าทางภูมิฐานแถมขับรถเบนซ์ตัวใหม่ล่าสุด ไม่มีอาวุธติดตัวสิแปลก ข่าวก็มีออกให้เห็นกันบ่อยๆ ที่คนรวยชอบพกปืนเอาไว้ในรถ “มึงกลัวไม่เข้าเรื่อง พวกเรามีกันตั้งห้าคนจะไปกลัวมันทำไมวะ คนเดียว...จะสู้พวกเราห้าคนได้ยังไงวะไอ้ภูมิ” “งั้นพวกเราก็ไปกระทืบมันเลยสิวะ” “ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ขอร้องอย่ายั่วโมโหฉัน ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” จอมพลตัดบทอย่างหัวเสีย นึกไม่ถึงว่าวัยรุ่นสมัยนี้ร้ายกาจถึงเพียงนี้ อายุยังไม่ถึงสิบแปดปีเลย แต่กล้ามีเรื่องกับผู้ชายวัยสามสิบปีอย่างเขา พ่อแม่สมัยนี้สอนลูกกันยังไง ถึงได้ก้าวร้าวและหัวรุนแรงขนาดนี้ ////////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...