ความลับของท่านประธาน

สิ่งแวดล้อมรอบตัว

ในขณะที่พายุ จ้องมองไปที่แพรไหมอย่างไม่วางตา เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันหมายความว่ายังไง หรืออาจเป็นเพราะว่าเธอแปลกใหม่ แค่อยากได้มาแนบกาย หากเชยชมสักครั้งอาจจะเบื่อหน่ายเหมือนหญิงสาวคนอื่นก็ได้ แต่ภายในใจลึกๆ กลับรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก เมื่อความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยเกิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

"แพรไหม!" หญิงสาวถึงกับตกใจกับเสียงเรียกนั้น ที่สำคัญเวลานี้ทุกคนรอบข้างมองมาที่เธอมากขึ้น เมื่อริต้าเรียกชื่อเธอในระยะเผาขน จนแพรไหมไม่เข้าใจว่าทำไม ริต้าต้องเรียกออกมาเสียงดังแบบนั้นด้วย ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง เพราะตอนนี้เธอได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางของสายตาทุกคู่ไปแล้ว

"ริต้า..ทำไมต้องเรียกแพรเสียงดังขนาดนั้นด้วย เห็นไหมเขามองกันใหญ่แล้วเนี่ย" แพรไหมพูดเอ็ดเพื่อนออกไปเล็กน้อย เพราะหญิงสาวไม่ชอบสายตาที่ใครๆ มองมายังเธอแบบนั้นเลย

"โอ๊ย! เธอนี่มันยัยเต่าล้านปีจริงๆ เลย ดูนี่!" ริต้ายื่นโทรศัพท์ไปให้แพรไหม แน่นอนมันคือเพจของมหา'ลัย ที่ใครๆ ต่างก็โจมตีเธอ ที่ยอมให้รุ่นพี่อย่างพายุอุ้มไว้แบบนั้น แถมยังอุ้มเดินไปยังห้องพยาบาลสองต่อสองอีก แน่นอนแม้ว่ามันจะไม่มีอะไรในกอไผ่ แต่เธอเป็นผู้หญิงย่อมเสียหายเป็นธรรมดา

"ช่างมันเถอะริต้า แพรไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาว่าสักหน่อย" แพรไหมยื่นโทรศัพท์ให้ริต้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ

"โห..ทำไมต้องยอมด้วยอ่ะ" ริต้าพูดออกมาอย่างขัดใจ เมื่อเพื่อนไม่ตอบโต้ แถมยังยอมง่ายๆ อีกด้วย

"ไปหาห้องเรียนกันเถอะ เดี๋ยวก็ได้เวลาแล้ว เข้าห้องช้าโดนตัดคะแนนไม่รู้ด้วยนะ" แพรไหมพูดออกมาเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่แคร์หรือแยแสต่อเรื่องนี้เลยสักนิด ทั้งที่ภายในใจรู้สึกขุ่นเคืองพายุอยู่ไม่น้อย หรือเขาจะตั้งใจให้เธอเป็นข่าวเสียหายแบบนี้

ในขณะที่แพรไหมและริต้า กำลังจะเดินขึ้นบันไดก็เจอแอนนี่กับพวกของเธอ ยืนดักรอและขวางทางเดินเอาไว้

"คงชอบสินะได้เป็นข่าวใหญ่สมใจเธอแล้วนี่ จะบอกอะไรให้นะพายุกับฉันเรามีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง หวังว่าเธอคงจะเข้าใจ" แอนนี่รีบออกมาแสดงตัว ก่อนที่แพรไหมกับพายุจะสานสัมพันธ์มากเกินกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องสายรหัส

"รุ่นพี่สบายใจได้ค่ะ แพรมาเรียนไม่ได้มาจับผู้ชาย" คำพูดของแพรไหมไม่ได้สะทกสะท้าน ต่อจิตใจของแอนนี่เลยสักนิด

"จำคำพูดของเธอเอาไว้ให้ดี ผู้ชายถ้ามีผู้หญิงมาเสนอถึงที่ มีหรือจะไม่เอา แต่ขอให้รับรู้เอาไว้ เธอมันก็แค่ของเล่น ฉันคือตัวจริงของเขาอย่าได้สะเออะทำเป็นได้ใจ แค่พายุอุ้มเธอคงฝันไปถึงวิมานแล้วสินะ!"แอนนี่กับพวกยังคงพูดไม่ลดละ ทั้งที่มีกลุ่มนักศึกษาเดินผ่านไปผ่านมา ทุกคนต่างซุบซิบนินทา แต่ส่วนมากแพรไหมจะเป็นฝ่ายโดนว่ามากกว่าแอนนี่ที่เป็นรุ่นพี่

"จัดเลยไหมแอนนี่ ฉันชักจะคันไม้คันมือ อยากตบคนแถวนี้เต็มที" นั่นคือเสียงของพลอย หล่อนพูดพร้อมกับมองมาที่ริต้าอย่างเอาเรื่อง แน่นอนแบงก์มีน้องสายรหัสที่สวยอย่างริต้า จนทำให้พลอยเกิดความหึงหวงเขาขึ้นมา ทั้งที่ชายหนุ่มนั้นไม่เคยแสดงตัวว่าเป็นแฟนกับเธอเลยสักครั้ง

"เฮ้ย! พวกแกไปเถอะหนุ่มๆ แก๊งไทเกอร์เดินมาโน่นแล้ว" เจนพูดพร้อมกับดึงแขนของแอนนี่ตามเธอออกไป เมื่อชายหนุ่มรูปงามทั้งสี่เดินตรงมาที่พวกเธอยืนอยู่

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!" นั่นคือเสียงของลูกน้ำ หญิงสาวที่หมายตาเก้า หวังได้เขามาเป็นแฟน ทั้งที่ชายหนุ่มก็ไม่เคยตกปากรับคำกับเธอเลยสักครั้งเช่นกัน

"ชิ..ไม่ใช่ธนาคารไม่ต้องมาฝาก" ริต้าพูดพึมพำเบาๆ เมื่อกลุ่มของแอนนี่เดินออกไป พร้อมทั้งทำหน้าทำตาใส่อย่างหมั่นไส้

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับน้องรหัสของพี่" แบงก์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม แต่ริต้าฟังแล้วกลับรู้สึกไม่รื่นหูเลยสักนิด

"ทีหน้าทีหลังก็บอกกลุ่มแฟนพี่ด้วย อย่ามายุ่งกับเราสองคน" ริต้าพูดพร้อมกับเชิดหน้าใส่ ในขณะที่แพรไหมยังคงยืนนิ่ง มีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง ที่เธอเจอบุรุษทั้งสี่

"พวกพี่ไม่เคยมีแฟน น้องสองคนเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า" แบงก์พูดออกมาเสียงแข็ง แต่สายตาของเขากลับดูล่อกแล่ก จนริต้าจับพิรุธได้ "ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคู่นอนว่างั้น พวกเราสองคนไม่สนหรอกนะว่ารุ่นพี่จะมีแฟนหรือไม่มี แต่ที่แน่ๆ อย่าให้ผู้หญิงของรุ่นพี่ มายุ่งกับพวกเราสองคนก็เป็นพอ" ริต้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จนแบงก์รู้สึกชอบและหลงใหลในตัวของผู้หญิงตรงหน้า นอกจากเธอจะสวยแล้วท่าทางจะฉลาดอีกด้วย ที่สำคัญเขาชอบผู้หญิงแบบนี้ และจะเอาเธอมาสยบแทบอกเขาให้ได้

"ไปกันเถอะริต้า ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว" แพรไหมพูดพร้อมกับจับแขนริต้าเตรียมตัวก้าวขึ้นบันได

"เดี๋ยวก่อน!" แต่พายุพูดพร้อมกับคว้าไปที่ข้อมือเล็กเรียวของเธอเอาไว้ จนแพรไหมต้องสะบัดออกอย่างแรง เพราะเธอไม่ชอบให้ผู้ชายเข้าใกล้และถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้

"คิดว่าเป็นรุ่นพี่ แล้วจะทำอะไรแบบก็ได้อย่างนั้นเหรอ คงจับมือถือแขนผู้หญิงมานับไม่ถ้วนจนเคยตัว บางครั้งการให้เกียรติสตรีเพศแม่ก็สำคัญ รุ่นพี่ควรศึกษาเอาไว้ ไม่ใช่เอาเปรียบผู้หญิงจนเคยตัวและติดเป็นนิสัยจนแก้ไม่หายแบบนี้ หรือมันติดลึกลงไปในสันดานไปแล้ว" คำพูดของแพรไหมไม่ใช่พายุคนเดียวเท่านั้นที่อึ้ง แก๊งไทเกอร์ทั้งหมดที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังคงอึ้งในคำพูดของเธอ ที่ค่อนข้างแรงผิดกับหน้าตาหวานของเธอ

"แค่จะถามว่าแผลเป็นไงบ้างหายดีหรือยัง ทำไมต้องทำเสียงดังแบบนี้ด้วย ก่อนจะกล่าวหาใครไปถึงสันดาน น้องน่าจะลองศึกษาเขาให้ดีก่อน"คำถามของพายุ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงดีใจจนเนื้อเต้น แต่นี่แพรไหมผู้ซึ่งมีจุดประสงค์ในการมาเรียนครั้งนี้ เพียงเพื่อให้ตัวเองได้เป็นดีไซเนอร์อันดับต้นๆ ของเมืองไทยนั่นคือความฝันสูงสุดของเธอ ประโยคนั้นจึงไม่มีผลกับหญิงสาวเลยนิดเดียว แม้ว่าเวลาที่ได้เข้าใกล้เขาหัวใจเธอนั้นจะเต้นแรง แต่แพรไหมกับมองว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดาของมนุษย์ผู้หญิงกับผู้ชายเมื่อเข้าใกล้กัน

"ไม่ต้องอยากรู้หรอกมันไม่เกี่ยวกับรุ่นพี่ ที่สำคัญฉันก็ไม่อยากศึกษาวิชาอื่นนอกจากในบทเรียน ไปกันเถอะริต้า" แพรไหมพูดจบก็เดินนำริต้าขึ้นบันไดไปชั้นสองของตึกเรียน

"โคตรชอบเลยวะ แม่งโดนใจกูชะมัด ยากแบบนี้สิค่อยเร้าใจหน่อย" แบงก์พูดออกมาอย่างชอบใจ เมื่อเขานั้นสนใจในตัวริต้าอยู่ไม่ใช่น้อย