ความลับของท่านประธาน

ความใกล้ชิด

"ไม่ได้ พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ยังไงก็ต้องไปให้ถึงฝั่งด้วยกัน และที่สำคัญการแข่งขันครั้งนี้ก็มีผลกับเราสี่คน ตกลงตามนี้" แบงก์กับนักศึกษาสาวรุ่นน้อง พูดโต้แย้งกันไปมา

“ได้! ฉันจะกินให้พี่ล้มละลายเลยคอยดู” จนในที่สุดริต้าก็ต้องเป็นฝ่ายจำยอม ใช่ว่าเธอกลัวเขา แต่ที่ยอมเพราะขี้เกียจทะเลาะด้วยต่างหาก ซึ่งประโยคเมื่อสักครู่ทำให้แบงก์แอบยกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ

ผิดกับคู่ของพายุและแพรไหมทั้งสองยืนฟังอย่างเงียบๆ ต่างคนต่างเดาใจกันไม่ออก ในขณะที่แพรไหมรู้สึกเฉยๆ กับพายุมากกว่า ส่วนชายหนุ่มนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาพยายามชำเลืองมองเธอเป็นระยะ เพราะใบหน้างามของเธอนั้น มันช่างสะกดสายตาของพายุให้อยากหยุดเวลาไว้มองเธอแต่เพียงผู้เดียว

"คราวนี้มาถึงสิบคู่สุดท้ายแล้วนะครับ เชิญประจำที่ได้เลย" กวินยังคงประกาศสลับกับเก้า เมื่อพวกเขาทั้งสองสลับกันไปวิ่งสามขากับน้องสายรหัสมาคนละรอบ

"โอ๊ะ!" แพรไหมร้องออกมา เมื่อพายุใช้เชือกนั่นรัดลงไปที่ขาของเธอแน่นเกินไป เพราะเขาต้องผูกที่ใต้เข่าเปลาะหนึ่ง และเหนือตาตุ่มอีกเปลาะหนึ่ง

"เจ็บเหรอ พี่ขอโทษ" คำพูดของพายุทำให้หญิงสาวถึงกับใจเต้นแรง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเสียงของเขา ถึงได้มีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอขนาดนี้ด้วย

"เดี๋ยวแพรขอมัดเองดีกว่าค่ะ!"

จุ๊บ! แพรไหมก้มลงไป ขณะที่พายุเงยหน้าขึ้นมา จนทำให้ริมฝีปากนุ่มของหญิงสาวทาบลงไปประกบกับริมฝีปากหนาของชายหนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ แต่จังหวะกลับพอดิบพอดี จนแพรไหมสตันกับสัมผัสที่แปลกใหม่ จูบแรกของเธอได้เสียไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจให้กับชายตรงหน้า

"ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ!" พายุพูดออกมาในขณะที่ใจของเขาเต้นแรง ทั้งที่เคยจูบกับผู้หญิงมามากหน้าหลายตา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแพรไหมถึงทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้เธอ

"ไม่เป็นไรค่ะมันเป็นอุบัติเหตุแพรเข้าใจ" แพรไหมพูดออกไป ขณะที่เธอเอง ก็รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น จนยากที่จะหยุดเอาไว้ได้ ความใกล้ชิดของผิวกาย เมื่อขาของทั้งสองถูกมัดเข้าไว้ด้วยกัน มันยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวแทบกระเด็นออกมาจากอกข้างซ้ายอยู่แล้ว

ทุกอิริยาบถของแพรไหมและพายุนั้น แอนนี่ต้องอดกลั้นข่มอารมณ์เอาไว้ เมื่อภายในใจของเธอนั้น รู้สึกอยากจะเดินเข้าไปกระชากแพรไหมออกจากพายุ แต่ติดตรงที่หล่อนแสดงออกมากไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพายุต้องโกรธและไม่พอใจในการกระทำของแอนนี่เป็นอย่างมาก ซึ่งอาจส่งผลให้เธอนั้น ไม่ได้ไปนอนค้างกับเขาอีกก็เป็นได้

"ทุกคู่พร้อมนะครับ เราจะนับหนึ่งถึงสาม ฟังเสียงนกหวีดด้วย แล้วอย่าลืมทำตามกติกาด้วยนะครับ สองคนต้องยืนโอบคอกันไว้ให้แน่นเพื่อเตรียมพร้อมอยู่หลังเส้น" เมื่อกวินประกาศออกไป ทุกคู่ยืนอยู่ที่จุดสตาร์ทแล้วใช้แขนโอบลำคอกันและกันไว้แน่น

ตอนนี้แพรไหมรู้สึกเก้ๆ กังๆ กับการที่ต้องใช้ลำแขนเรียวโอบไปที่ลำคอแกร่งของพายุ เพราะมันคือครั้งแรกของเธอ ที่ต้องทำอะไรแบบนี้กับผู้ชาย โดยเฉพาะชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ยืนข้างกาย ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

"โอบมาสิครับน้อง เขาจะเป่านกหวีดแล้ว เดี๋ยวก็แพ้ฟาล์วกันพอดี" แพรไหมยังคงยืนนิ่ง จนพายุต้องจับแขนเรียวของเธอ พาดมาที่ลำคอแกร่งของเขาเอาไว้เสียเอง ก่อนที่ชายหนุ่มจะใช้ลำแขนใหญ่คล้องไปที่คอระหงของหญิงสาวข้างกาย ความรู้สึกของทั้งสองในเวลานี้ไม่แตกต่างกัน เมื่อใจมันเต้นแรงไม่และเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ปรี๊ด!! เสียงนกหวีดดังขึ้น ทำให้นักศึกษาทั้งสิบคู่วิ่งออกจากจุดสตาร์ททันที ในขณะที่วิ่งมาได้แค่ครึ่งทาง แพรไหมก็รู้สึกเจ็บที่ขา เมื่อเชือกมันรัดแน่นจนผิวหนังของเธอแดงเป็นรอย เมื่อพายุใส่กางเกงขายาว ส่วนขาของหญิงสาวนั้นมันเปลือยเปล่า จึงทำให้การเสียดสีของเชือกกับเนื้อหนังของเธอนั้นถลอกได้ เพราะชายหนุ่มรัดแน่นเกินไป

"โอ๊ะ! ..รุ่นพี่ค่ะ แพรไปต่อไม่ไหวแล้ว" พายุหยุดวิ่งพร้อมกับก้มลงไปมองที่หน้าขาของเธอ เขาถึงกับตกใจไม่คิดว่ารอยเชือกจะทำให้ผิวหนังของแพรไหมถึงกับถลอกออกมา แสดงว่าเขามัดแน่นเกินไป หรือผิวของเธอบอบบางกันแน่ แต่พายุก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ที่ทำให้หญิงสาวเจ็บตัว

"พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้น้องต้องเจ็บตัว ไปห้องพยาบาลกัน" พายุแกะเชือกออกก่อนที่เขาอุ้มแพรไหมขึ้นในท่าเจ้าสาว จนเธอนั้นตกใจ เมื่อไม่ทันได้ตั้งตัว

"ว้าย! รุ่นพี่ทำอะไรคะ ปล่อยเถอะค่ะ แพรเดินเองได้" คำพูดของแพรไหมไม่ได้มีผลใดๆ กับการกระทำของพายุเลยสักนิด

"เฮ้ย! ..พายุเกิดอะไรขึ้น" กวินป่าวประกาศเสียงดังใส่โทรโข่ง นักศึกษาหลายร้อยคนมองมาที่แพรไหมกับพายุเป็นตาเดียว แน่นอนเวลานี้เธอเป็นจุดศูนย์กลาง จนไม่รู้ว่าจะอายยังไงดี

"พายุ! ..ทำไมต้องอุ้มเธอแบบนั้นด้วย..มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนสินะ! " แอนนี่แย่งโทรโข่งจากมือของกวินพร้อมกับพูดประกาศออกมาเสียงดัง

"เกิดอะไรขึ้นแพรไหม.." ริต้าแกะเชือกออกจากขา แล้ววิ่งตรงมาหาเพื่อนของเธอ ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง

"แค่ขาถลอกนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก รุ่นพี่ปล่อยแพรลงได้แล้วค่ะ" แพรไหมพูดพร้อมกับพยายามดิ้นไปมา แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อร่างเล็กของเธออยู่ภายใต้อ้อมแขนอันแข็งแกร่งของพายุ

"เฮ้ย! ..ทำไมรอยมันถึงได้แดงขนาดนั้นแพรไหม เจ็บมากไหมนั่น!" ริต้าพูดออกมาเสียงดัง เมื่อเธอเพิ่งมองไปที่ขาของแพรไหม

"อย่าดิ้นเดี๋ยวตก" พายุพูดพร้อมกับอุ้มแพรไหมตรงไปที่ห้องพยาบาล แน่นอนว่านักศึกษาสาวต่างอิจฉาเธอ มีเพียงแค่แอนนี่และพวกพ้องที่มองจ้องอย่างอาฆาตแค้น เมื่อเธอคิดว่าแพรไหมใช้มารยาออดอ้อนออเซาะพายุ เพื่อให้ชายหนุ่มนั้นเอาอกเอาใจ

ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ แพรไหมจะเดินเข้ามาในมหา'ลัย ท่ามกลางสายตาผู้คนได้ยังไง พวกเขาคงคิดว่าเธอนั้นกำลังหลอกล่อผู้ชาย แถมผู้ชายที่พูดถึงดันเป็นพายุ เดือนมหาลัยที่ใครๆ ต่างก็จับจ้องอยากจะเป็นเจ้าของ หนึ่งในกลุ่มเสือหนุ่มที่เนื้อหอมที่สุดเลยก็ว่าได้

เช้าของวันใหม่ที่มหาวิทยาลัย วันนี้แพรไหมขับรถมาเอง เธอจอดมันไว้แล้วเดินตรงมาที่ตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ เพื่อจะเรียนคาบแรกในเช้าของวันนี้ โดยมีนักศึกษาชายกลุ่มเสือหนุ่มทั้งสี่จ้องมองมาที่เธออย่างสนใจ และที่สำคัญเวลานี้ บรรดารุ่นพี่นักศึกษาและเพื่อนช่วงชั้นเดียวกัน ต่างก็มองมาที่เธอแปลกๆ ราวกับว่าแพรไหมนั้นเป็นตัวประหลาดของที่นี่

ภาพที่พายุอุ้มแพรไหมเมื่อวานได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เพจของมหา'ลัยมีคนเข้าไปคอมเม้นต์เป็นพันเป็นหมื่น และที่สำคัญทุกคนมองว่าแพรไหมนั้น เป็นน้องรหัสที่กำลังอ่อยพี่รหัสอย่างพายุอยู่ แน่นอนทุกคนที่เข้ามาคอมเม้นต์ ต่างพูดจากล่าวหาแพรไหมในทางเสียหายด้วยกันทั้งสิ้น

"นี่ไงเธอ น้องนักศึกษาที่ให้พายุอุ้มเมื่อวาน หน้าตาก็ดี แต่ทำตัวร่าน!" นักศึกษาสาวรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งเดินผ่านหน้าแพรไหม คำพูดรุ่นพี่ที่เปล่งออกมานั้น ทำให้หญิงสาวถึงกับกำมือไว้แน่น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อระงับความโกรธที่มีเอาไว้ ทั้งที่ปกติแล้วเธอเป็นคนใจเย็นไม่ถือสาหาความใครง่ายๆ