ตอนที่ 5
1633 Words
“ว่าไงนะ... นี่แกปล่อยให้ชาริลล์ คาร์ตันรอดไปอย่างนั้นหรือ”
มิตาแทบจะตะโกนออกมาเลยทีเดียว
โรสิตาที่นั่งอยู่บนเตียงนอนภายในห้องพักเล็กๆ ของตัวเองพยักหน้ารับน้อยๆ พลางถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า
“ฉัน... ทำไม่ได้น่ะมิตา... เขาดีเกินไป”
“ดี...?”
มิตาทวนคำพูดของโรสิตา ก่อนจะพูดขึ้นอย่างโมโห
“ใช่ พ่อหนุ่มคาร์ตันน่ะดีงามพอๆ กับซาตานเลยล่ะ”
โรสิตารู้ดีว่าเพื่อนรักประชดประชัน แต่ก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากนิ่งเงียบ
“เธอนี่มันน่านักนะ ให้ทำอะไรก็ไม่เคยทำได้สำเร็จสักอย่าง แล้วอย่างนี้จะทำยังไง เมื่อไหร่จะได้เงินก้อนมาสักที แล้วเมื่อไหร่พ่อของเธอจะได้รับการรักษาจริงจังสักที ยายโรส”
เมื่อนึกถึงบิดาน้ำตาของโรสิตาก็ไหลพราก
“ฉัน... ฉันขอโทษมิตา...”
“คนที่เธอต้องขอโทษคือพ่อคือแม่ของเธอต่างหาก ฉันน่ะไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย แค่ทิ้งผัวมานอนกับเธออาทิตย์เดียวเอง”
“มิตา... ฉันขอโทษ ต่อไป... ฉันจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว”
คู่สนทนาของหล่อนทำหน้าไม่เชื่อถือ
“เดี๋ยวก็ใจอ่อนอีกแหละ เอาอย่างนี้นัดครั้งหน้าฉันจะไปด้วย จะจัดการให้เธอเอง ทุกอย่างจะได้จบๆ สักที แล้วเธอก็จะได้ถ่ายเทเงินของชาริลล์ คาร์ตันไปให้พ่อกับแม่ของเธอที่เมืองไทย”
โรสิตาอยากจะยิ้มให้กับสิ่งที่มิตาพูดออกมาแต่ก็ไม่สามารถทำได้ สมเพชตัวเองนักที่ต้องทำตัวเป็นนางมารร้ายแบบนี้
“ฉันจะทำให้ได้...”
มิตาพยักหน้ารับ ทั้งๆ ที่ไม่เชื่อคำพูดของโรสิตาแม้แต่น้อย เพื่อนของหล่อนใจอ่อนกับชาริลล์ คาร์ตันมากเกินไปแล้ว
“แล้วนี่นัดเจอกันอีกเมื่อไหร่ล่ะ อีกนานไหม”
โรสิตาช้อนตาแดงก่ำขึ้นมองเพื่อนสนิท
“ยังไม่ได้นัดเลยมิตา”
“แบบนี้ไม่ได้นะ จะชักช้าไม่ได้ด้วย ผู้ชายหล่อๆ รวยๆ และโง่ๆ แบบชาริลล์ คาร์ตันหาไม่ได้อีกแล้ว ช้ากว่านี้มีหวังถูกฉกไปแน่ พรุ่งนี้... พรุ่งนี้แกต้องรีบโทรไปนัดหมอนั่นเลยนะ บอกเหตุผลอะไรก็ได้ที่จะทำให้หมอนั่นยอมออกมาพบเธอ”
“แต่... ฉันคิดว่ามันเร็วเกินไป และอีกอย่าง... คุณชาร์ล... เอ่อ ฉันหมายถึงชาริลล์ คาร์ตัน เขาไม่ได้โง่แบบที่เราเคยเข้าใจนะ เขาฉลาดมากเลย”
“วันๆ เอาแต่อ่านหนังสือ หมกมุ่นอยู่กับของเก่าของโบราณ ยังไงก็ไม่มีทางมาฉลาดทันพวกเราได้หรอก และอีกอย่าง... ถึงหมอนั่นจะฉลาดเรื่องบริหารเงินยังไง แต่เรื่องผู้หญิง... ชาริลล์ คาร์ตันอ่อนหัดกว่าทุกคนในคาร์ตัน หรือพูดง่ายๆ ก็คือ... เหมือนทารกหัดเดินน่ะ”
“เธอก็สบประมาทเขาเกินไป”
โรสิตาอดที่จะแก้ตัวแทนชาริลล์ไม่ได้ และนั่นก็ยิ่งทำให้ถูกมิตาตำหนิ
“ฉันเข้าใจนะว่าชาริลล์ คาร์ตันหล่อมาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนต้านทานเสน่ห์ของเขาได้นอกจากฉัน แต่แกก็ควรจะระวังหัวใจตัวเองให้ดี เพราะหลังจากแกสูบเงินจากเขามามากจนพอใจแล้ว แกอาจจะต้องเลิกรากับผู้ชายคนนี้ หากเขารับสิ่งที่แกทำไม่ได้”
หยาดน้ำตาที่ห้ามไม่ได้ร่วงหล่นลงมาอาบแก้มนวลเป็นทาง
ไม่มีผู้ชายคนไหนรับสิ่งที่หล่อนกำลังจะทำได้หรอก... โดยเฉพาะผู้ชายที่ทระนงในศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างเช่นเขา...
ชาริลล์ คาร์ตัน
“ฉันรู้ดี... เธอไม่ต้องกังวลหรอก ฉันดูแลตัวเองได้”
“เออ ฉันรู้ว่าแกดูแลตัวเองได้ แต่หัวใจของแกต่างหากที่ฉันเป็นห่วง ยายโรส...”
โรสิตาชะงัก อึ้งไปทั้งหัวใจ หล่อนมองสบตากับเพื่อนรัก และก็ได้เห็นความห่วงใยในสายตาของมิตา หล่อนรบกวนมิตามามากแล้ว หล่อนไม่ควรจะทำให้มิตาต้องเดือดร้อนอีก หล่อนจะต้องทำให้สำเร็จ เพื่อพ่อ เพื่อแม่ และเพื่อครอบครัวของตนเอง
ห้ามสงสาร ห้ามใจอ่อนกับผู้ชายที่ชื่อชาริลล์ คาร์ตันอีก
“ฉันสัญญาว่าหัวใจของฉันก็จะสบายดี ขอบใจเธอมากนะมิตาที่เป็นห่วง พรุ่งนี้ฉันจะทำตามที่เธอบอก จะโทรไปหาเขา...”
มิตาระบายยิ้มโล่งอก ตบบ่าเพื่อนรักอย่างให้กำลังใจ
“ทำให้ได้นะโรส... ท่องเอาไว้ เพื่อพ่อเพื่อแม่ และเพื่อครอบครัว อย่าใจอ่อนอีก”
แม้จะทำได้ยากนัก แต่ก็ต้องพยักหน้ายืนยันคำพูดแสนห่วงใยของมิตา
“ฉันทำได้... ฉันต้องทำได้”
คำพูดย้ำซ้ำๆ ของโรสิตาทำให้มิตายิ้มกว้างขึ้นอีก หญิงสาวบอกลาเพื่อน จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องเช่า
เมื่ออยู่คนเดียวโรสิตาก็อดที่จะร่ำไห้ออกมาอีกไม่ได้ อึดอัดใจ ทุกข์ใจ และรู้สึกละอายใจยิ่งนัก ภาพรอยยิ้มของชาริลล์ยังคงเต็มตื้นอยู่ในสมอง เขาอ่อนโยน สุภาพ และแสนดี แต่ถึงเขาจะวิเศษแค่ไหน หล่อนก็ไม่สามารถหยุดสิ่งที่กำลังจะทำลงได้
“คุณชาร์ล... โรสขอโทษ... โรสไม่มีทางเลือกจริงๆ”
ในขณะที่หล่อนร้องไห้ อีกฝากหนึ่งของท้องฟ้า ร่างสูงใหญ่ของชาริลล์ คาร์ตันกำลังยืนกอดอกเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวด้วยรอยยิ้มมีความสุข แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้พูดคุยกับโรสิตา ผู้หญิงหน้าหวานที่มีลักษณะนิสัยแทบจะถอดแบบมาจากเขาทั้งหมด แต่เขาก็สามารถล่วงรู้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือเทพธิดาแห่งความสุข เทพธิดาแห่งเสียงหัวเราะของตนเอง
“โรสิตา... คุณโรส...”
แผ่นฟ้ามืดครึ้มราวกับถูกคลุมทับด้วยผ้าสีดำทะมึนสว่างไสวขึ้นมาในทันที เมื่อภาพของโรสิตาปรากฏอยู่บนนั้น
“ผมชอบรอยยิ้มของคุณจัง... แม้ว่าวันนี้รอยยิ้มของคุณจะดูเศร้าแปลกไปก็ตาม”
“คิดถึงไหใบไหนอยู่ล่ะคุณพี่ชายหนุ่มโบราณคดี”
เสียงทักทายหยอกล้อจากด้านหลังทำให้ชาริลล์สะดุ้งน้อยๆ ภาพของโรสิตาบนแผ่นฟ้าจางหายไป และสติของเขาก็กลับคืนมา ชายหนุ่มหมุนกลับไปมองต้นเสียง ก่อนจะยิ้มกว้าง
“รอชชี่...”
ริชาร์ด คาร์ตัน ผู้ชายผู้เกิดมาพร้อมกับนัยน์ตาสีทองอร่ามยืนยิ้มกว้างให้กับพี่ชาย
“ผมเองครับ ว่าแต่พี่ชาร์ลมายืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียวครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่นายเถอะ ไปล่องเรือมาเป็นเดือนเลยนะ งานการทิ้งไว้ให้เจ้าบรูซมันทำคนเดียวหมด พี่อยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้การล่องเรือเที่ยวเนี่ยมันมีอะไรดี”
ริมฝีปากสวยเหลือร้ายของริชาร์ดคลี่ยิ้มกว้าง มือหนาสีแทนยกขึ้นเสยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากเพราะแรงลมอย่างรำคาญ
“ถ้าพี่ชาร์ลอยากรู้ก็ไปกับผมสิครับ เดือนหน้าผมก็จะไปอีกรอบ แต่ผมเอาหัวเป็นประกันเลยนะครับว่าเมื่อพี่ชาร์ลก้าวเท้าขึ้นไปบนเรือกับผมแล้ว พี่ชาร์ลจะไม่อยากลงมาพื้นดินอีกเลย”
“ไม่มีทาง... บนเรือ พี่ไม่ชอบ...”
“พี่ชาร์ลจะชอบ... เพราะมีแต่ผู้หญิงสวยๆ น่าหม่ำทั้งนั้น นี่ก่อนที่ผมจะกลับมาก็ฟาดมาทั้งลำแล้วครับ สนุก ตื่นเต้นที่สุด”
ชาริลล์ไม่ได้มีท่าทางสนอกสนใจกับสิ่งที่น้องชายเพลย์บอยหยิบยกขึ้นมากล่าวอ้างเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงน่ารำคาญสำหรับเขา แต่มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่เขาไม่เคยรำคาญเลย นั่นก็คือผู้หญิงนัยน์ตาสีดำขลับคนนั้น โรสิตา...
“สักวันจะพลาดทำผู้หญิงท้องป่อง แล้วเมื่อนั้นแหละ นรกจะกินหัวนาย รอชชี่”
คำเตือนของพี่ชายไม่ได้ทำให้ริชาร์ดรู้สึกหวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขากลับหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจเป็นที่สุด
“อย่าลืมสิครับว่าผมน่ะเจ้าพ่อในวงการถุงยางอนามัย ถ้าผู้หญิงท้อง... ก็แสดงว่าถุงยางอนามัยที่ผมผลิตออกไปขายก็ไม่มีประสิทธิภาพสิครับ”
ชาริลล์ถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ในคาร์ตันพี่น้องของเขาเจ้าชู้และเป็นเพลย์บอยตัวพ่อกันทุกคนแต่คนที่เป็นมาก เป็นเยอะจนน่าสะพรึงก็ริชาร์ดนี่แหละ
“พี่ก็แค่เตือนให้นายระวังเอาไว้ กันไว้ดีกว่าแก้จริงไหม”
“ขอบคุณครับพี่ชาร์ล ว่าแต่พี่ชาร์ลยังไม่ตอบผมเลยนะครับ... เมื่อกี้เหม่อมองฟ้าแล้วอมยิ้มคิดถึงใครอยู่ นางเอกจากวรรณคดีเรื่องไหนกัน”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่รู้สึกเย็นสบายเท่านั้นเอง”
ริชาร์ดหรี่ตามองพี่ชายอย่างไม่เชื่อ
“แต่สายตาแบบนี้... ผมก็เคยใช้นะครับ แต่ไม่ใช่เพราะอากาศดี แต่ใช้เพราะคิดถึงผู้หญิงลีลาเด็ดดวงสักคนหนึ่งในค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง”
“พี่ไม่ได้บ้าเซ็กซ์แบบนายหรอกรอชชี่ เอาล่ะ กลับมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะ เดี๋ยวพี่ก็จะขึ้นไปนอนแล้วเหมือนกัน”
ชาริลล์ตัดบทและเดินหนี ริชาร์ดมองตามร่างสูงสมบูรณ์แบบของพี่ชายไปด้วยสายตาเป็นประกายและรู้ทัน
“ต้องกำลังอินเลิฟแน่ๆ”
หนุ่มผู้น้องพูดในลำคอ ก่อนจะเดินผิวปากตามร่างของชาริลล์เข้าไปในตัวตึกใหญ่
- Writer
