เมียเช่าซื้อ ชุด มหาเศรษฐีคาร์ตัน

กระจกเงาบานใหญ่สะท้อนภาพสาวงามผู้มีดวงหน้ารูปหัวใจงดงาม ใบหน้าขาวละมุนในกรอบเส้นผมสีดำขลับที่ถูกปล่อยให้ยาวสยายอยู่เต็มแผ่นหลัง จมูกเชิดรั้นอยู่เหนือกลีบปากอิ่มเต็มสีเชอรี่สด ดวงตากลมโตหวานฉ่ำจากแพขนตายาวงอนเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง พวงแก้มที่ถูกแต้มแต่งด้วยบลัชออนสีหวานซีดเซียวจนเห็นได้ชัด            เสียงถอนใจแผ่วเบาดังเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มสวย แม้จะชื่นชมกับฝีมือการแต่งหน้าของมิตาแค่ไหน แต่จริงๆ แล้ว ผู้หญิงที่กระจกสะท้อนภาพออกมานั้นกลับไม่ได้สวยงามอย่างที่ได้เห็น เพราะหัวใจของหล่อนไม่ได้สะอาดและงดงามไปด้วย            หล่อนต้องทำจริงๆ หรือ...?            ต้องเดินหน้าหลอกลวง ชาริลล์ คาร์ตันจริงๆ หรือ...?            ผู้ชายตัวสูงมาก เรือนผมสีเข้ม นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่ซ่อนอยู่ใต้เลนส์แว่นสายตาหนาเตอะนั้นเต็มไปด้วยไมตรีจิต รอยยิ้มจากริมฝีปากสวยจัดของเขาทำให้หล่อนอยากจะล้มเลิกทุกอย่างลงซะ หล่อนไม่อยากหลอกลวงผู้ชายใจดีอย่างชาริลล์ คาร์ตัน            หล่อน... หล่อนคงจะย่ำแย่ไม่น้อยหากสายตาสีเขียวมรกตคู่นั้นเปลี่ยนจากความเป็นมิตรเป็นอริร้ายยามที่รู้ตัวว่าถูกหล่อนหลอกใช้            ไม่... หล่อนไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ขอเขาเอาไว้สักคน... ต้องไม่ใช่ชาริลล์ คาร์ตัน ผู้ชายที่หล่อนจะหลอกจะต้องไม่ใช่เขา...            โรสิตาผุดลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็ถูกมือเล็กของมิตาจับกดให้นั่งลงไปที่เดิม และพูดเตือนสติด้วยน้ำเสียงจริงจัง            “ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไร โรส แต่อย่าแม้แต่จะล้มเลิกแผนการเชียวนะ”            โรสิตามองสบตากับเพื่อนรักผ่านกระจกเงา หล่อนมองอย่างขอความเห็นใจ            “แต่ฉัน... ฉันไม่อยากหลอกเขา...”            “เพราะอะไร? ทำไมถึงจะเป็นชาริลล์ คาร์ตันไม่ได้ ไหนลองบอกเหตุผลดีๆ กับฉันสักข้อสิยายโรส บอกฉันมาสิว่าทำไมเธอจะหลอกชาริลล์ คาร์ตันไม่ได้”            คนถูกถามสะอึก นิ่งเงียบ และพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง            “คือฉัน...”            มิตาระบายลมหายใจออกมา และพูดอย่างรู้ทัน            “ชาริลล์ คาร์ตันหล่อมาก ไม่แปลกหรอกที่แกจะตกหลุมรัก”            “ปละ... เปล่าฉันไม่ได้...”            แม้จะพยายามปฏิเสธ แต่เพื่อนรักหาได้ยอมเชื่อง่ายๆ ไม่            “อย่ามาริอ่านโกหกฉันเลยยายโรส แค่แกอ้าปาก ฉันก็มองเห็นไปถึงลำไส้ใหญ่ของแกแล้ว แกชอบผู้ชายคนนี้ ชอบชาริลล์ คาร์ตัน”            “ไม่... ฉัน...”            หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเป็นกังวล มองเพื่อนผ่านกระจกเงาอย่างขอความเมตตา แต่มิตาก็ยังดึงดันจะพูดต่อ            “แกจะรักจะชอบชาริลล์ คาร์ตันก็ไม่ผิด... ไม่ผิดอะไรเลย แต่แกต้องห้ามลืมเป้าหมายของตัวเอง ห้ามลืมว่าแกมาที่นี่เพราะสาเหตุอะไร”            โรสิตาอึ้ง ในสมองผุดภาพของบิดาที่นอนพะงาบอยู่ที่โรงพยาบาล และภาพของมารดาที่เอาแต่กรีดร้องเพราะทนรับกับการเปลี่ยนแปลงที่แสนจะตกต่ำของตระกูลไม่ได้            “แกจะให้พ่อกับแม่ของแกลำบากแบบนี้ต่อไปเหรอ ยายโรส”            “คือฉัน... ฉัน...”            หยาดน้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจไหลรินออกมา            “ฉัน... ขอเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้ไหม ฉัน... ฉันคิดว่าคุณชาริลล์ ไม่ได้โง่อย่างที่เธอเข้าใจ เขาฉลาดนะ ฉันคิดแบบนั้น”            “โธ่เอ๊ย หนุ่มคาร์ตันรวยที่สุดแล้ว และตอนนี้ดูท่าทางของชาริลล์ คาร์ตันก็เหมือนจะหลงเสน่ห์ของแกแล้วด้วย จะไปหาคนอื่นให้เสียเวลาทำไม อีกอย่างพ่อกับแม่ของแกรอได้หรือไง นี่ฉันไม่อยากจะด่าแกมากไปกว่านี้นะ ทำตามที่ฉันบอกเถอะน่า เพราะแกถอยไม่ได้แล้ว”            หลอกชาริลล์ คาร์ตันน่ะเหรอ...?            ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหล่อนถึงได้รู้สึกแย่นักกับสิ่งที่กำลังจะกระทำกับผู้ชายเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่นอย่างชาริลล์ คาร์ตัน อาจจะเป็นเพราะว่าเขาดีเกินไปที่จะต้องถูกหลอก หรืออาจจะเป็นเพราะว่าหล่อน... หล่อนตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว            โรสิตาสะอื้นในอกด้วยความปวดร้าว เพราะเหตุผลข้อสุดท้ายมันใกล้เคียงกับความเป็นจริงของหัวใจมากที่สุด หล่อนตกหลุมรัก ชาริลล์ คาร์ตันเข้าให้แล้วสินะ            “มิตา... ฉัน...”            “ชาริลล์ คาร์ตันไม่ใช่เสือผู้หญิง ดังนั้นเขาจะโง่มากในเรื่องของสตรี แกจะได้ทุกอย่าง... ทุกอย่างจริงๆ ที่แกต้องการ หากแกเลือกที่จะทำตามที่ฉันบอก”            ไม่มีทางเลือก... หมดทางเลือกแล้วสินะ...            “แล้ว... แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง...”            มิตาตบบ่าเพื่อนรัก และยิ้มที่มุมปาก            “ก็ไม่มีอะไรยาก ทำให้ชาริลล์ คาร์ตัน ลุ่มหลงแกจนโงหัวไม่ขึ้น แค่นี้เอง ง่ายจะตายไป ฉันคิดว่าแกทำได้อยู่แล้ว ยายโรส...”            ใช่... มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่มีรูปกายสวยงามอย่างหล่อนเลยสักนิด และหล่อนคงจะไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจแบบนี้เลย หากผู้ชายโง่ๆ ที่มาอยู่ในเกมนี้จะไม่ใช่ ชาริลล์ คาร์ตัน            “แกไม่มีเวลาและทางเลือกอีกแล้ว เพราะครอบครัวของแกต้องการเงิน”            โรสิตามองตัวเองผ่านกระจกเงาด้วยความสมเพช คุณหนูที่เคยมีเงินล้นฟ้า ตอนนี้กลับต้องมาตกระกำลำบาก เที่ยวหาจับผู้ชายรวยๆ เพื่อให้ช่วยคลี่คลายสถานการณ์ของครอบครัวตัวเอง ช่างน่าสมเพช ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน            “ตกลง... ฉันจะทำ”            “ดีมาก พอทุกอย่างเข้าทีเข้าทางแล้ว แกค่อยเฉดหัวชาริลล์ คาร์ตันทิ้งก็ยังไม่สาย”            คนฟังทำได้แค่เพียงนั่งนิ่ง เก็บซ่อนความชอกช้ำเอาไว้แต่ภายในหัวใจเงียบๆ เท่านั้น