ตอนที่ 4
1157 Words
หญิงสาวอึกอักเพราะไม่ได้เตรียมตอบคำถามนี้มา
“โรส... โรสชอบก็เพราะของเก่ามีเสน่ห์ค่ะ ทำให้เราสามารถมองอดีตให้มีตัวตนมากขึ้น”
“เห็นไหมว่าความชอบของเราสองคนตรงกัน”
แม้คำพูดของเขาจะเรียบๆ ไม่ได้ให้ความรู้สึกเกี้ยวพาราสีเลย แต่กระนั้นกายสาวก็อดที่จะสั่นสะเทือนไม่ได้ หญิงสาวคิดอย่างมึนงง และพยายามตั้งสติ
“ค่ะ โรสก็คิดว่าแบบนั้น”
โรสิตาหัวเราะเบาๆ ขณะเดินไปตามช่องทางด้านหน้า ผู้คนตรงนี้เยอะพอสมควร แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำให้หล่อนต้องมาอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้
หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เมื่อร่างของหล่อนถูกผู้หญิงวัยกลางคนชนจนเซเข้าไปในอ้อมอกแกร่งกระด้างแต่อบอุ่นของชาริลล์ เขาโอบประคองหล่อนเอาไว้ กักเอาไว้ในอ้อมแขนเพื่อไม่ให้หล่อนถูกชนได้อีก กิริยาของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าหยาบคายหรือล่วงเกินเลย ตรงกันข้ามหล่อนกลับรู้สึกปลอดภัยยิ่งนักยามอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้
“เอาล่ะ พ้นช่วงที่คนเยอะแล้ว คุณโรสคงไม่ถูกชนแล้วล่ะครับ”
เมื่อพ้นออกมาจากทางแคบๆ เขาก็ปล่อยมือจากหล่อน จากนั้นก็ถอยออกห่าง และคงเห็นว่าหล่อนแก้มแดงจึงรีบขอโทษขอโพย
“ถ้าผมทำให้คุณโรสไม่พอใจ... ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”
หญิงสาวมองเขา... มองด้วยสายตาชื่นชม เห็นได้อย่างชัดเจนว่าชาริลล์ คาร์ตันคือผลผลิตของครอบครัวที่แสนวิเศษ บุรุษผู้สุภาพเช่นเขาควรได้รับการยกย่องยิ่งนัก
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คุณชาร์ลช่วยโรสต่างหาก”
“ขอบคุณครับที่เข้าใจ”
โรสิตามองเขาอย่างลืมตัว มองด้วยสายตาที่ไม่อาจจะเก็บความพึงพอใจเอาไว้ได้ และคงมองต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้อีกนาน หากเขาไม่กระแฮมเตือนเบาๆ
“เอ่อ... คุณชาร์ลจะพาโรส... ไปดูอะไรอีกดีคะ”
ชายหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดี และผายมือไปทางด้านซ้าย
“ไปทางนี้ครับ ผมคิดว่าคุณโรสต้องชอบแน่ๆ เพราะผมชอบมาก”
หญิงสาวเดินตามร่างสูงสง่างามของชาริลล์ไปด้วยความรู้สึกที่แสนกังวลใจ เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่จะได้เห็นหล่อนจะสามารถแก้สถานการณ์ได้อีกหรือเปล่า บางทีมันอาจจะไม่ใช่ของโบราณที่หล่อนฝึกท่องจำมาก็ได้
เมื่อเดินมาได้สักระยะ ร่างสูงของชาริลล์ก็หยุดเดิน และหันมาหาหล่อน โรสิตารีบเปลี่ยนสีหน้าในฉับพลัน จากเครียดจัดมาเป็นยิ้มร่า
“ที่นี่เหรอคะ”
“ครับ นั่นไง...ไหโบราณที่ขุดพบที่เวียงจันทร์ ผมซื้อมาด้วยราคาที่สูงมาก แต่มันก็คุ้มค่าเพราะมันสร้างความพึงพอใจให้กับคนที่รักในของพวกนี้อย่างมากเลยทีเดียว”
“ค่ะ สวยมาก ไหนี่น่าจะอายุไม่ต่ำกว่าพันปีนะคะ”
โรสิตาพูดไปมั่วๆ และก็ทำให้คู่สนทนาต้องหันขวับมามอง
“คุณโรสคงล้อผมเล่นใช่ไหมครับ เพราะไม่มีทางที่คนที่ชื่นชอบของโบราณจะมองลวดลายไม่ออกว่าเกิดขึ้นในยุคไหน”
“เออ... ใช่ค่ะ โรสล้อเล่น... โรสอยากให้คุณชาร์ลตลกน่ะค่ะ”
หญิงสาวที่หน้าซีดเผือดพยายามจะหัวเราะ ชาริลล์เห็นแล้วก็นึกว่าโรสิตาแกล้งทำให้เขาอารมณ์ดีจึงหัวเราะเบาๆ ไปด้วย
“คุณโรสเป็นคนอารมณ์ดีจังนะครับ ใครอยู่ด้วยคงมีความสุขไม่น้อย”
รอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้างามทันควันกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
“ไม่เสมอไปหรอกค่ะ บางที... เบื้องหน้ากับเบื้องหลังอาจจะแตกต่างกันมากก็ได้ค่ะ”
“ใช่ครับ แต่สำหรับคุณโรส... ผมมั่นใจว่าเบื้องหน้ากับเบื้องหลังไม่มีอะไรต่างกัน”
หล่อนเผลอตัวเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับนัยน์ตาสีเขียวมรกตแสนจริงใจของชาริลล์ คาร์ตันนิ่งนาน ความรู้สึกละอายใจทิ่มแทงอยู่ภายในอกอย่างบ้าคลั่ง หล่อนอยากวิ่งหนีไปจากตรงนี้ ไม่ต้องการให้เขาเป็นเหยื่อของหล่อน แต่ก็ถอนตัวไม่ได้เสียแล้ว
สายตาแสนจริงใจของชาริลล์ คงจะต้องเปลี่ยนแปลงไปในไม่ช้า หากรู้ความจริงของการปรากฏตัวของหล่อน
โรสิตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว ทุกข์ทรมานเป็นที่สุด
“ขอบ... ขอบคุณค่ะ ที่ไว้ใจโรส”
“ผมไว้ใจคุณโรสที่สุดครับ...”
คนพูดอมยิ้ม และก็แสนพิศวงในตัวเองไม่น้อย
“ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... บางที... อาจจะเป็นเพราะเราชอบอะไรที่เหมือนๆ กัน ก็อาจจะเป็นไปได้”
โรสิตาพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงปั้นยิ้มบางๆ ให้เขาเท่านั้น
“ผมว่าคุณโรสคงจะหิวแล้ว... เราไปทานอาหารกันเถอะครับ”
ไม่มีอะไรจะดีกว่าการออกไปจากพิพิธภัณฑ์แห่งนี้อีกแล้ว
“ค่ะ โรสหิวจริงๆ อย่างที่คุณชาร์ลพูดจริงๆ”
ชายหนุ่มระบายยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนที่มือจะแตะแผ่นหลังบอบบางของหล่อน ดันแผ่วเบาให้เดินเคียงคู่กับเขาออกไปยังนอกพิพิธภัณฑ์ ไม่นานก็มาถึงรถสปอร์ตคันงาม ราคาแสนแพง เขารีบเปิดประตูให้กับหล่อน และเชื้อเชิญเสียงนุ่มทุ้ม
“เชิญครับคุณโรส”
หล่อนยิ้มหวานให้กับเขา พยายามลืมความทุกข์ทั้งหมด
“ขอบคุณค่ะ”
ร่างอรชรก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ชาริลล์จึงเดินอ้อมรถขึ้นมานั่งเคียงข้าง เขาหันมามองหล่อน ยิ้มละลายใจให้อีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับที่ให้เกียรติผมในค่ำคืนนี้”
“โรสต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณคุณชาร์ลที่เลือกโรส ทั้งๆ ที่ความจริง ผู้หญิงมากมายต้องการคำเชิญจากคุณชาร์ลทั้งนั้น”
เขาหัวเราะเบาๆ และพาเจ้าซุปเปอร์คาร์ราคาแพงระยับออกจากลานจอดรถอย่างนุ่มนวล... นุ่มนวลจนโรสิตาอดที่จะมองอย่างชื่นชม ลุ่มหลงไม่ได้
ผู้ชายคนนี้สุภาพอ่อนโยนเหลือเกิน...
“ในสายตาของผม... เห็นแค่คุณโรสคนเดียวครับ”
หล่อนคงปลื้มใจ ดีใจ และก็คงกระโดดตัวลอย หากการพบกันระหว่างหล่อนกับชาริลล์ คาร์ตันจะไม่ได้เต็มไปด้วยแผนการ
แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดี...? จะทนเห็นสายตาเกลียดชังของเขาได้ไหม ยามที่เขาล่วงรู้ความจริงทุกอย่างที่หล่อนพยายามซ่อนเร้นเอาไว้
เจ็บปวด... ทรมาน แต่ก็ต้องทำ...
ซุปเปอร์คาร์สีขาวสะอาดแล่นไปบนถนนเงียบๆ ในรถไม่มีเสียงใดดังเท่ากับเสียงของลมหายใจอีกแล้ว เพราะทั้งสองคนกำลังจมอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง ฟากชาริลล์นั้นกำลังเต็มไปด้วยความพึงพอใจ แต่สำหรับโรสิตาแล้ว... หล่อนกำลังทุกข์ทรมานแสนสาหัสเลยทีเดียว
- Writer
