“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวต้องสอนงานพี่ๆ วันไหนที่ข้าวหางานประจำได้ พี่กับป้าจะได้ไม่งง”
“ตามใจเถอะค่ะ คุณดื้อตาใส ป้าพูดไปก็เปล่าประโยชน์” แย้มส่ายหน้าระอาปนเอ็นดู
“แม่!!” ปิ่นเหมือนจะถามบางอย่าง แต่แย้มส่ายหน้าปรามไว้เสียก่อน
“เร่งทำเข้าเถอะ เสร็จแล้วจะได้เอาไปส่ง นังปิ่นเอ็งไปกับคุณเขานะ จะได้ไม่ต้องแบกของหนักขึ้นรถประจำทาง”
เปลือกตาใบข้าวกะพริบถี่ๆ นอกจากจักรยานของเด็กๆ แล้ว เธอยังไม่เห็นรถยนต์สักคันในที่นี้
“มอเตอร์ไซค์ค่ะ นังปิ่นมันขับคล่อง ไม่ต้องกลัวว่ามันจะพาคุณไปล้ม” แย้มกระซิบบอก ชี้มือไปที่โคนต้นไม้ที่มีผ้ากันแสงแดดคลุมอะไรไว้สักอย่าง
ใบข้าวพลอยยิ้มออก การมีคนช่วยเยอะๆ แบบนี้ก็ช่วยผ่อนแรงไปได้เยอะ
“คุณหน้ายังเด็กอยู่เลย เรียนจบแล้วจริงเหรอคะ?” พิมกระซิบถาม
แย้มตวาดแหว “คุณเขาเรียนเก่งจะตาย แล้วก็ไม่ได้รีบมีผัวเหมือนเอ็งด้วย” พิมคอหดไม่กล้าถามต่อ
“ข้าวเรียนแบบเร่งรัดค่ะ ไว้ว่าง
