ใบบัวกะพริบเปลือกตาถี่ๆ เรื่องมันจะไปกันใหญ่แล้ว หากลากภาคเข้ามาเกี่ยวข้อง เขาอาจรู้ว่าต้นตอปัญหาไม่ได้เกิดขึ้นเพราะใบข้าว
“บัวไม่อยากรบกวนคุณเลยค่ะภาม”
“ผมเข้าใจครับ เอาเป็นว่า ครั้งนี้ผมจะให้บัวจัดการเองก่อน ถ้าไม่ไหว ต้องบอกผมนะครับ” ภามเซ็นชื่อ กรอกตัวเลขลงบนเช็ค และส่งให้ใบบัว
“ขอบคุณค่ะ บัวคิดไม่ผิดเลยที่หวังพึ่งคุณค่ะภาม” น้ำตาสั่งได้ของใบบัวไหลพรากๆ
“ผมว่ามันแหม่งๆ พิกลนะพี่ แน่ใจเหรอว่าผู้หญิงคนนั้นก่อหนี้เท่านั้นจริงๆ เธอจะเอาเงินมากมายแบบนั้นไปทำอะไร?” ภาคอดท้วงไม่ได้ จำนวนเงินมันไม่น้อยเลย ถึงภามจะไม่ขัดสน แต่มันก็ดูเกินกำลังไป สำหรับผู้หญิงที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะมาหมาดๆ
“พี่ก็สงสัย?” ภามพึมพำตอบ
“อ้าว พี่สงสัย แล้วทำไมยอมจ่ายไปง่ายๆ แบบนั้นครับ” ภาควางแก้วบรั่นดี มองหน้าภามตรงๆ
“คงเพราะพี่อยากชดเชยให้ใบข้าวละมั้ง”
ภาคส่ายหน้า “ผมไม่เห็นด้วย ผมคิดว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนง
