เพราะรักไม่มีวันจาง

ตอนที่ 1.เป็นเพราะหัวใจไม่รักดี ใบข้าวคิดไม่ตก เธอควรจะวางตัวอย่างไรต่อหน้าพี่สาวถึงดีที่สุด มันเป็นปมที่เธอและภามตั้งใจจะไม่เปิดเผยเรื่องราวแต่หนหลังให้คนอื่นๆ ในครอบครัวรู้ สมัยก่อน...ตอนที่ภามยังไม่ได้ไปเรียนต่างประเทศ สมัยนั้นใบข้าวคือคนรักที่ภามตั้งใจสร้างอนาคตร่วมกัน แต่คงเป็นเพราะรักห่าง ทางไกลทำให้หัวใจใครบางคนเปลี่ยนไป ใบข้าวยังเหมือนเดิม เธอยังมั่นคงกับความรักครั้งเก่า คนที่เปลี่ยนไปคือตัวของภามเอง          การกลับมาของใบบัวครั้งล่าสุด ทำให้ใบข้าวตกใจแทบสิ้นสติ          โชคดีที่เธอตั้งตัวทัน แม้จะซวนเซไปไม่น้อย          “เป็นอะไรยัยข้าว ทำไมหน้าซีดแบบนี้?” ใบบัวถลาเข้าไปประคองน้องสาวที่เพิ่งเจอกันในรอบสามปี          “ปะ เปล่าค่ะพี่บัว ข้าวแค่หน้ามืด” ใบข้าวตอบเสียงแหบ พยามไม่มองสบตาใครเลย เธอก้มหน้าซ่อนแววตาร้าวรานไว้ในอก          “คนที่ควรอ่อนแอน่าจะเป็นพี่นะ ข้าวเสียอีกที่เคยแข็งแรงแท้ๆ ทำไมถึงอ่อนแอได้ละ” ใบบัวบ่นพึมพำ หมดความสนใจใบข้าว เธอหมุนมองไปรอบๆ ตัวบ้านที่เธอเกิดและโตมายังเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปคือสมาชิกในบ้าน บิดาที่อารีไม่อยู่เสียแล้ว “พี่เสียใจนะ คุณพ่อเสียแท้ๆ แต่พี่กลับมาไม่ได้” ข้ออ้างที่ใบบัวใช้ ลดคำนินทาได้อย่างชะงัด          และคนที่แก้ตัวแทนใบบัวคือมารดาของเธอนั่นเอง ส่งศรีบอกกับบรรดาญาติๆ เรื่องที่ใบบัวเรียนหนัก กำหนดสอบวันเดียวกันกับวันที่ส่งบิดาไปภพภูมิใหม่          ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องที่ส่งศรีพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ เพราะมีแค่ส่งศรีกับใบบัวเท่านั้นที่รู้ความจริง          ใบข้าวน้ำตาไหลพราก ผู้ชายที่มีจิตใจเอื้ออารีกับเธอจากไปแบบไม่มีวันกลับ หลังจากส่งบิดาไปยังภพภูมิใหม่ ใบข้าวก็เหมือนตัวคนเดียว เธอปากกัดตีนถีบจนแทบหมดแรง          “แม่ละข้าว แม่ไปไหน?” ใบบัวถามเสียงแข็ง          ตั้งแต่เหยียบลงบนแผ่นดินเกิด จนบัดนี้ยังไม่เจอหน้ามารดาเลย          ใบข้าวกระอึกกระอัก ไม่กล้าตอบตามจริง          ส่งศรีเปลี่ยนไปหลังจากสามีตาย จากแม่บ้านที่อยู่แต่บ้าน ทำความสะอาดบ้านรอรับสามี เปลี่ยนแบบพลิกหน้ามือเป็นหลังเท้า ส่งศรีอยู่ไม่ติดบ้าน ใช้เงินมือเติบ หลังสามีตายไม่ถึงสามเดือนทรัพย์สมบัติที่สามีของนางสะสมไว้ก็ร่อยหรอลงเกือบครึ่ง          “หิวจัง ไปหาอะไรมาให้พี่กินหน่อยสิข้าว?”          ใบบัวไม่ได้สนใจอยากได้คำตอบจริงจัง หลังทรุดนั่งก็สั่งใบข้าวตามความเคยชิน          ใบข้าวยังไม่ทันได้เดินออกไปจากห้องเลย เสียงใบบัวก็ดังตามมาแล้ว “ห้องพี่ได้ทำความสะอาดหรือยังข้าว?”          “ยังเลยค่ะ ข้าวไม่รู้ว่าพี่บัวจะกลับมาวันนี้ค่ะ” ใบข้าวตอบตามจริง เธอไม่รู้กำหนดกลับของพี่สาว คงเพราะยังไม่ได้เจอส่งศรีนั่นเอง          “งั้นพี่ขอใช้ห้องข้าวก่อนแล้วกันนะ พี่เหนียวตัวจะแย่ อากาศที่บ้านเราร้อนกว่าเมื่อหลายปีก่อนเยอะเลย” ใบบัวไม่ชินกับอากาศอบอ้าวนัก เธอใช้ชีวิตที่เมืองหนาวมาเกินสามปี          “ค่ะ” ใบข้าวตอบแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก          เธอล้วงโทรศัพท์กดเบอร์ของส่งศรีเพื่อแจ้งข่าวดีให้มารดาทราบ          “นังข้าวแกจะโทรหาฉันทำไมยะ แกควรรู้สิเวลานี้ฉันอยู่ที่ไหน!!” เสียงตวาดดังผ่านโทรศัพท์มา ใบข้าวเบนโทรศัพท์ออกห่างหู เพื่อลดเสียงดังแว๊ดๆ นั่น          “คุณแม่คะ พี่บัวกลับมาแล้วค่ะ”          “อะไรนะ?” ส่งศรีตะเบ็งถามเสียงแหลม          “พี่บัวกลับมาแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่บ้าน” ใบข้าวตอบเสียงสุภาพ          “แกล้อฉันเล่นหรือไงนังข้าว!!” ส่งศรีถามเสียงแหลม          “ข้าวไม่ล้อเล่นค่ะ พี่บัวกลับมาแล้วจริงๆ” ใบข้าวย้ำ          “วันนี้วันที่เท่าไหร่หะ?” ส่งศรียังไม่ยอมเชื่อ          “วันที่14ค่ะคุณแม่” ใบข้าวขมวดคิ้ว ฟังเสียงเอะอะที่ดังแทรกมา ก่อนที่สัญญาณจะถูกตัด เธอถอนใจแรงๆ เดินเลยไปที่ครัว          “ใครมาเหรอคะคุณ ยังมีคนคบคุณนายอยู่อีกเหรอคะ?” แย้มถามเสียงเรียบ มือก็สาละวนกับการเตรียมของที่กองอยู่ตรงหน้า งานที่แย้มต้องทำเพราะหากไม่ทำ แม้แต่เงินซื้อข้าวก็ไม่น่ามี          ส่งศรีโยนภาระค่าใช้จ่ายในบ้านให้กับใบข้าว เธอแบกรับไว้ไม่เคยปริปากบ่น ทั้งที่ภาระของใบข้าวก็สาหัสไม่ใช่น้อย นับตั้งแต่ประมุขของบ้านสิ้นชีพ ส่งศรีไม่เคยเจียดเงินค่าใช้จ่ายให้ใบข้าวอีกเลย โชคดีที่ใบข้าวไม่ใช่คนขี้เกียจ เธอหางานพาร์ทไทม์ทำ พร้อมกับเรียนไปด้วย ดังนั้นมันเลยทำให้การติดต่อระหว่างเธอกับภามขาดช่วงไป กว่าใบข้าวจะตั้งตัวได้ ภามก็ขาดหายไปหลายเดือนแล้ว          ใบข้าวแค่ยึดมั่นกับคำสัญญา          เธอไม่เคยคิดว่าความจริงที่เพิ่งรู้วันนี้จะตรงกันข้ามกับที่ภามเคยให้สัญญาไว้          หากใบบัวไม่ใช่พี่สาวของเธอ ภามก็คงไม่คิดจะบอกความจริง ใบข้าวทำใจได้สักระยะหนึ่งแล้ว เธอเองก็แอบกังวลกับความสัมพันธ์ที่คลุมเครือไม่ชัดเจนในช่วงสองปีหลัง          แค่คาดไม่ถึงเท่านั้น คนที่ภามเลือก...คือใบบัว พี่สาวของเธอเอง          “พี่บัวเองค่ะป้า” ใบข้าวตอบแล้วก็ทรุดนั่ง          “คุณบัว เธอเรียนจบแล้วเหรอคะ เพิ่งไปได้ไม่กี่ปีเอง” ใบข้าวส่ายหน้า “ข้าวไม่ได้ถามหรอกค่ะ หากพี่บัวอยากบอกเดี๋ยวเธอก็บอกเอง” แย้มส่ายศีรษะ กดมุมปากโค้งลง นางไม่ได้ดูแคลนสติปัญญาของบุตรสาวคนโตของบ้านหลังนี้ แต่ตั้งแต่เด็กจนโต สมองของใบบัวสู้ใบข้าวไม่ได้เลย การที่ใบบัวมีอภิสิทธิ์ได้ไปเรียนต่อ ก็เพราะหลังถึงเกณฑ์เข้ามหาวิทยาลัย ใบบัวสอบไม่ติดที่ไหนสักที่ ในขณะที่ใบข้าวสอบติดเกือบทุกมหาวิทยาลัยที่สมัครและสอบทิ้งไว้ ความอับอายนั่น ทำให้ใบบัวเรียกร้องมารดา และบิดาที่รักลูกสาวคนโต มากกว่าบุตรสาวคนเล็กที่ปูมประวัติคลุมเครือ ประมุขของบ้านกัดฟันส่งบุตรสาวคนโตไปเรียนต่างประเทศ และนั่นทำให้เขาต้องสิ้นใจ คงเพราะโหมทำงานหนัก เพื่อสำรองเงินไว้เป็นค่าใช้จ่ายของใบบัว นิสัยบุตรสาวสองคนของบ้านหลังนี้ แตกต่างเหมือนฟ้ากับเหว ใบบัวใช้จ่ายแบบไม่คิด ชอบอวดรวย แต่กลับไม่ฉลาด ใบข้าวประหยัดอดออม ช่วยบิดา มารดาผ่อนแรงทุกอย่าง ช่วยแบ่งเบางานของแย้มอย่างไม่รังเกียจด้วย ไม่อย่างนั้นแย้มคงตัดสินใจลาออกไปหลังประมุขบ้านฝ่ายชายสิ้นใจไปแล้วนั่นแหละ ส่งศรีกับใบบัวเหมือนกันเรื่องการใช้เงิน แถมตอนนี้ส่งศรียังถลำลึกเข้าไปในบ่วงอเวจี ที่ใบข้าวไม่สามารถเตือนได้เสียด้วย หลังสามีสิ้น ทรัพย์สมบัติของเขาถูกทยอยขาย จนแทบไม่เหลืออะไรแล้วตอนนี้ หลายชิ้นถูกปล่อยขายถูกๆ เพราะส่งศรีต้องเร่งส่งค่าใช้จ่ายให้บุตรสาวคนโต รวมทั้งหนี้การพนันที่ตัวเองก่อไว้ด้วย “คงไม่ได้พาใครกลับมาด้วยใช่ไหมคะ?” ใบข้าวสีหน้าสลดลง “พี่บัวพาแฟนมาด้วยค่ะ แต่เขากลับบ้านไปแล้ว อีกไม่นานป้าก็คงได้เจอ” เสียงของใบข้าวแหบแห้ง เธออดนึกถึงตอนที่เผชิญหน้ากับภามไม่ได้ วันนี้หลังจากเอาขนมกับน้ำพริกไปส่งตามร้าน ใบข้าวก็รีบกลับมาบ้าน มีงานอีกเยอะที่รอให้ตนเองจัดการ มันเลยทำให้ใบข้าวเร่งปั่นจักรยานให้เร็วขึ้น แต่จู่ๆ.... เอี๊ยดดดดดดดดดดดด... เสียงห้ามล้อดังสนั่น!! และเพราะความตกใจใบข้าวเลยเกร็งตัว หน้ารถจักรยานของเธอแฉลบเกือบได้ลงไปนอนเล่นในป่าหญ้าข้างทาง โชคดีที่เธอขืนตัวไว้และวางเท้าบนพื้นเพื่อทรงตัวได้ทัน พอตั้งสติได้ ใบข้าวย่นหัวคิ้ว มองรถยนต์คันใหญ่ที่จอดขวางทางตาขวาง แต่แล้ว...ความขุ่นเคืองก็เปลี่ยนเป็นความยินดี เมื่อประตูรถยนต์ด้านข้างสไลด์เปิด มีบุคคลที่ใบข้าวคิดถึงก้าวลงมาจากจุดนั้น “พี่บัว!!” ใบข้าวอุทาน เธอถีบขาหย่างและกระโจนเข้าไปหาพี่สาว แต่แล้วใครอีกคนที่ก้าวเท้าตามลงมาก็ทำให้ใบข้าวชะงัก เปลือกตาเธอกะพริบถี่ๆ พยายามเขม่นมองให้มากยิ่งขึ้น แต่ภาพที่เห็นก็ยังเป็นเหมือนเดิม ใบข้าวกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ “ยัยข้าวไปไหนมายะ พี่มาถึงตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้าเข้าไป พี่นึกว่าตัวเองมาผิดบ้านเสียอีก” ใบบัวพูดเสียงติดคำตำหนิ