16
1172 Words
“ไปยังไงหรือพี่ต่อง”
“ใครมีรถก็เอารถไปเองได้เลย”
“พี่ต่องมีรถหรือ” ถามด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ไม่มีหรอก แต่พี่หาทางไปได้ก็แล้วกัน ไปด้วยกันไหมล่ะ”
ต่องชวน พร้อมยักคิ้ว เธอเลยพยักหน้าอย่างไว ตอบว่าขอไปด้วย แล้วนัดแนะเวลาหลังจากนั้น
ก่อนไปหนึ่งวัน อภิยาเข้าไปบอกคุณน้อมว่าจะขอออกไปหาซื้อของใช้ส่วนตัวที่ตลาด แกไม่ได้ว่าอะไร แต่ดูสีหน้าคล้ายจะไม่พอใจอยู่บ้าง บอกว่าที่ร้านขายของด้านหน้าก็มี จะไปทำไมต้องไกลถึงตลาดด้วย
จนถึงวันนัด อภิยาตื่นมาทำงานเช้าจนเสร็จแล้ว ก็รอว่าเขาจะเรียกใช้อะไรอีกหรือไม่ พบว่าวันนี้เขาไม่อยู่ ก็รีบวิ่งกลับเข้าไปอาบน้ำ หิ้วกระเป๋าใบย่อม ออกไปหาต่องที่ยืนรออยู่ตรงหน้าบ้าน พากันเดินตรงไปยังเบื้องหน้า ต่องบอกว่ารถจะมารับที่ตรงนั้น ไปถึง ยืนคอยไม่นาน รถสองแถวก็วิ่งตรงเข้ามา
เธอเห็นก็ร้องบอกขึ้นว่า “รถมาพอดีเลยพี่ต่อง ไปกันเลยไหม”
ต่องกระตุกมือของเธอแล้วส่ายหน้าบอกว่า “ไม่ใช่คันนี้อีหนู นู่นต่างหาก” บอกจบ รถกระบะตอนเดียวก็ขับชะลอ ๆ มาจอดตรงหน้าพวกเธอ คนขับรถยื่นหน้าตะโกนถาม
“ไปกันเลยไหมสาว ๆ”
“ไปเลยสิจ๊ะพี่ จะรออะไรอีกล่ะ”
“ขึ้นรถมาเลย”
ต่องพาเธอขึ้นนั่งที่กระบะท้าย อภิยาไม่เคยนั่งแบบนี้มาก่อน ต่องบอกว่า คนขับเป็นญาติผู้พี่ของตนเอง ทำงานที่ในสวน ท่าทางแกใจดีทีเดียว
แล้วนั่งเอาหน้าโต้ลมเป็นนานจนหน้าเริ่มชา รถก็พาไปยังย่านชุมชนที่มีร้านรวงอยู่ติดกันอย่างหนาแน่น
“ถึงแล้ว” ต่องบอกเมื่อรถจอดตรงที่จอดข้างตลาดเรียบร้อยแล้ว พากันลงจากกระบะรถพร้อมกับชวนคุยไปว่า
“คนเยอะเลยเนอะพี่ต่อง”
“มา ลงมา” ต่องพาเธอไปยังร้านขายของส่งหลายร้าน บอกว่าร้านไหนขายของดีหน่อย ที่ราคาไม่แพง เธอเดินเลือกอยู่ใกล้ ๆ ต่อง ก่อนจะหันมาอีกที เมื่อชนกับคนในร้านเข้าเสียก่อน ร้องบอกทางนั้นไปว่า “ขอโทษค่ะ”
พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นเจ้าของไร่เทียมพสุธานั่นเอง
“คุณพุธ” พึมพำเบา ๆ ก่อนจะมองหาต่อง
เสียงเข้มร้องถามเธอว่า “ใครอนุญาตให้ออกมาตลาด”
“ขอคุณน้อมแล้วค่ะ”
“แล้วออกมายังไง”
“มากับพี่ต่องแล้วก็พี่ชายพี่ต่องค่ะ”
พสุธามองของในตะกร้าที่เธอหิ้ว ถามอีกประโยค “ซื้อของครบแล้วหรือยัง”
“ครบแล้วค่ะ”
“เอามานี่” เขาดึงไปถือเอง แล้วเดินไปส่งให้พนักงาน จ่ายเงินให้เธออีกต่างหาก คิดเงินเสร็จแล้วก็มองของของตัวเองในถุงที่เขาถือเอาไว้ ก่อนจะโดนดึงแขนให้ไปยังอีกทาง เธอตกใจในทีแรก พอตั้งสติได้ก็ดึงแขนออกจากมือของเขาเบา ๆ ถามไม่เต็มเสียงนัก
“จะไปไหนคะ”
พสุธามองหน้าเครียด “กลับไง จะไปไหนอีกล่ะ”
“อย่างนั้น ขอหยินซื้อของไปกินหน่อยนะคะ”
บอกเขาแล้ว เดินไปยังร้านขายลูกชิ้นที่คนยืนต่อคิวยาวหลายคิว ตาก็มองหาต่องไปพลาง จนถึงคิวของเธอแล้วก็ยังหาต่องไม่เจอ จำใจต้องสั่งมาสามไม้ ให้เขาราดน้ำจิ้มให้ด้วยเลย ตั้งใจว่าจะตามหาต่องอีกที อาจอยู่ในร้าน ยังไม่ออกมาก็เป็นได้ เอาไว้ขากลับเธอค่อยไปนั่งกินท้ายกระบะรถกับต่อง คงได้บรรยากาศไม่น้อยเลยทีเดียวล่ะ
รับลูกชิ้นมาแล้ว ก็มองไปทางเขา พสุธาถามเธอกลับมาว่า
“จะกลับได้หรือยัง”
“ลืมซื้อของอีกสองสามชิ้นค่ะ”
พสุธาหรี่ตามองเธอแล้วพยักพเยิดหน้าให้ไปซื้อ โดยที่เขาเดินตามหลังมาด้วย
อภิยาเดินกลับไปที่ร้านขายของร้านเดิม วนหาต่องเป็นนาน แต่แล้วก็หาต่องไม่เจอ ของที่ต้องการซื้อ เธอซื้อครบหมดแล้ว จะให้หยิบของไปจ่ายเงินเพื่อตบตาเขา เธอไม่ทำหรอก เงินทั้งนั้น เรื่องอะไรจะต้องจ่ายไปเสียเปล่าด้วยเล่า
ออกมาที่ด้านนอกแล้วก็ตั้งท่าจะเดินไปยังจุดจอดรถ พสุธาไม่ถามอะไร และเขาก็เดินตามเธอมาด้วย
พอถึงจุดที่จอดรถแล้ว ก็ค่อยพบว่ารถที่พามาไม่ได้จอดที่ตรงนั้น หายไปไหนกัน
พสุธาเข้ามาจับแขนของเธอแล้วลากออกไปอีกทาง พร้อมสั่งว่า “ไปขึ้นรถได้แล้ว จะได้กลับ”
พูดเฉย ๆ ก็ได้ ทำไมจะต้องมาจับมือจับแขนเธอด้วย คิดแล้วก็ให้ไม่สบายใจ ดึงแขนออกจากมือเขาเบา ๆ พร้อมกับหยุดเดิน
พสุธารู้สึกได้ถึงแรงต่อต้าน เขาพูดขึ้นโดยไม่หันมามองที่เธอ
“หรือจะกลับเอง ก็ตามใจนะ”
เธอจะกลับเองได้อย่างไรล่ะ เพิ่งเคยออกมาตลาดครั้งแรก แล้วก็ไม่รู้ว่ารถคันไหนจะผ่านไปที่ไร่เทียมพสุธาด้วย จะให้ไปรอ เกิดไม่มีรถผ่านเลยสักคน เธอจะทำอย่างไร
สุดท้ายก็ต้องเดินตามเขาไปที่รถ
พสุธายิ้มกริ่ม เมื่อถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ เขาออกมาทำธุระที่ตลาดพอดี เห็นร่างเล็ก ๆ เดินเข้ามาในร้านขายส่งพร้อมต่องเลยตามเข้ามาด้วย ก่อนจะไล่ต่องให้กลับไปก่อน
เขาอยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนี้จะใช้เล่ห์กลอะไรกับเขาอีก
หลังจากทำตัวห่างเหินกับเขา ไม่ยอมเข้ามาเสนอหน้าให้เขาเห็นอย่างที่เคยทำแบบทุกที จนเขาต้องเป็นฝ่ายมองหาเจ้าหล่อนเสียเอง
ขับรถออกจากตลาดแล้ว พสุธาก็พูดขึ้น
“ซื้ออะไรมา กินได้เลยนะ”
“ค่ะ” เธอจึงดึงเอาถุงลูกชิ้นออกมาเปิดปากถุงจิ้มเข้าปากเคี้ยว ตามองข้างทางไปพลาง อร่อยใช้ได้เลย ว่าแล้วจิ้มกินอีกลูก
“ไม่มีมารยาท” พสุธาเอ่ยขึ้นมาคำหนึ่ง ก่อนบ่นต่อ “นั่งกินคนเดียวได้ยังไง ไม่คิดจะแบ่งใครเลยหรือ”
เขาบอกจบ ลูกชิ้นที่เธอกำลังจะเข้าปากก็ชะงักค้างนิ่ง มองไปที่เขา เห็นอ้าปากรอ เลยจำใจต้องส่งลูกชิ้นลูกนั้นป้อนใส่เข้าปากเขาไป
พสุธาเคี้ยวแล้วก็เงียบไป เธอจิ้มอีกลูกรอ พร้อมกับถามเขาไปว่า “อร่อยไหมคะ”
“อร่อยตรงไหน ลูกชิ้นงู”
“ใช่ที่ไหนกันคะ”
- Writer
