อ้อนรักไฟเสน่หา

คนใจร้าวอยากลองของ

(แผ่นฟ้า)

ผมที่เหมือนคนใจร้าว ไม่สิ! ผมใจร้าวเลยต่างหาก เมื่อวันวานกับการที่ผมตามเฝ้ารุ่นน้องคนหนึ่ง แต่กลับถูกเธอด่าและชักสีหน้าใส่ แต่มันก็สมควรแล้วไงครับ เพราะผมเคยด่าและว่าเธอเหมือนกัน แถมครั้งหนึ่งผมเคยผลักเธอล้มจนได้รับบาดเจ็บด้วย

คำที่เธอว่าจะเลิกวุ่นวาย เลิกตามผม แม้ปากของผมจะพูดออกไป แต่ใจของผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นเลย เธอเงียบไปจากชีวิตประจำวันของผม จนมันรู้สึกเงียบเหงา มันดูไม่มีสีสันเอาซะเลย ผมเลยเลือกที่จะมาทำตามใจตัวเองนี่ไงครับ แล้วก็โคตรเข้าใจเธอเลยว่าการถูกด่าว่าเสียมันรู้สึกยังไง

นี่ก็ผ่านไปสองวันแล้วที่ผมยังคงมีความพยายามเฝ้าเธอ ตามเธอทุกครั้งที่ว่างจากเวลาเรียน แต่ก็เป็นแบบทุกครั้งไปกับภาพที่แสนจะบาดตาผม เธอกับผู้ชายคนนั้นที่มารับมาส่งเธอแทบทุกวัน การสัมผัสหยอกล้อสนิทสนม มันบีบหัวใจของผมให้เจ็บ

ผมชอบเธอครับ ยอมรับเลยว่าตอนนี้ชอบเธอจริง ๆ

"อันดาละ..."

"กลับก่อนนะทับทิม เจอกันวันจันทร์จ้า"

จากที่นั่งคิดอะไร เมื่อเห็นว่าเธอเดินลงมาจากบันได ผมรีบดีดตัวลุกแล้วเดินเข้าไปหาทันที อ้าปากพูดไม่ทันไร เธอก็หันไปพูดกับเพื่อน โดยไม่สนใจผมสักนิด

"จ้า กลับบ้านดี ๆ นะอันดา...ทับทิมไปละ"

"บายจ้า"

ผมเดินตามหลังเธอใกล้ ๆ จนเธอล่ำลากับเพื่อนแล้วแยกกันไป ผมจึงได้โอกาสขยับไปเดินใกล้ ๆ แม้ว่าเธอจะด่ายังไงก็ไม่สนหรอกครับ คนนี้ผมต้องหน้ามึนและใจด้านเท่านั้น ไม่งั้นคงไม่มีวันได้ใจเธอแน่ ๆ เพราะเธอน่ะค่อนข้างป๊อบ ขนาดเพื่อนสนิทของผมยังตามจีบเลย

"อันดากลับยังไง" ผมถามเธอที่เดินไปนั่งตรงม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ มันเป็นมุมที่คนไม่ค่อยเพ่นพ่าน ผมเห็นเธอกับเพื่อนมานั่งประจำ

"ไม่รู้ค่ะกำลังโทรหาที่บ้าน" เธอนั่งลงแล้วกดโทรศัพท์ ก่อนจะเงียบและทำหน้านิ่ง ๆ ผมนั่งตรงข้ามมองเธอแล้วยิ้มให้ แม้ว่าเธอจะไม่ยิ้มตอบก็ตาม

"สกีวันนี้ไม่มารับอันดาเหรอ" เธอพูดกับปลายสาย ก็คงเป็นผู้ชายคนนั้นที่เธอควง

"....." แล้วตอนนี้ดวงตาของผมก็เริ่มร้อน ยิ่งมองใบหน้าที่เฉยชายิ่งบีบหัวใจของผมให้รัดแน่น เธอไม่สนใจผมเลย

"อ้าวเหรอ...อืม...โอเค...ได้ ๆ ....เดี๋ยวอันดาไปยืนรอหน้าตึก...จ้า~~แล้วเจอกันที่บ้าน อันดามีของขวัญคริสมาสต์ให้ด้วย....ไม่บอกหรอก อันดาเอาไว้เซอร์ไพรส์....จ้าแค่นี้นะ"

"....." ผมก็ได้แต่ยืนฟังเธอคุยสาย เธอจะเซอร์ไพรส์งั้นเหรอ วันคริสมาสต์ที่กลายเป็นวันที่ผมคิดมาก คิดว่าจะต้องทำยังไงดีให้เธอหันมาสนใจ แค่เพียงเสี้ยวสายตาก็ยังดี

กล่องช็อกโกแลตที่ผมเตรียมมาให้เธอมันคงสูญเปล่า ผมรีบเอาซ่อนไว้ด้านหลัง ส่งยิ้มฝืน ๆ ให้ตอนที่เธอหันหน้ามามอง หลังจากวางสายไป

"มีอะไรกับน้องอันดาปะคะ?" เธอเงยหน้าถามผม ด้วยแววตาที่แสนจะว่างเปล่า ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน

"พี่มีของขะ....."

(น้องอันดา!)

ยังไม่ทันได้ผมจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงเรียกเธอแทรกเข้ามา ความตั้งใจทุกอย่างเหมือนถูกดับฝัน เมื่อใครคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม

(อันดา)

ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกชื่อที่ดังเข้ามา ก็เป็นคุณป๊าสุดที่รักของฉันนั่นเอง มาไวจริง ๆ ทั้งที่ฉันเพิ่งจะวางสายจากสกีได้ไม่นาน คุณป๊าเดินตรงดิ่งเข้ามาหาฉัน จากที่ยิ้มกลับเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม

"นี่ใคร!?" โอ้โหเสียงเข้มเชียว ก็เพราะว่าคุณป๊าเห็นพี่แผ่นฟ้ายืนใกล้ฉันยังไงล่ะ

"รุ่นพี่ค่ะ...พี่แผ่นฟ้านี่คุณป๊าน้องอันดาค่ะ" ฉันรีบบอกให้ไวเลยค่ะ เพราะสีหน้าคุณป๊าจ้องหน้าพี่แผ่นฟ้าอย่างเอาเรื่อง อาการหวงฉันนั่นแหละ และไม่ลืมที่จะแนะนำด้วย เพราะเดี๋ยวคุณป๊าคงได้ถามยาว รีบดักไว้ก่อนเป็นดี (มั้ง)

"สวัสดีครับพ่อ" พี่แผ่นฟ้ายกมือไหว้คุณป๊าของฉัน

"เท่าที่รู้ฉันมีลูกคนเดียว" นั่นไงล่ะ ดุแล้วคุณป๊าดุแล้ว แถมดึงฉันไปยืนข้าง ๆ และโอบไหล่ของฉันไว้ด้วย สายตาคุณป๊าจ้องพี่แผ่นฟ้าแรงมาก

"คุณป๊าขา..."

"หนูเงียบแป๊บได้ไหม?...เดี๋ยวป๊าขอเคลียร์กับไอ้รุ่นพี่นี่ก่อน"

แง้!! ฉันเงยหน้ากะว่าจะห้ามแล้ว แต่สายตาคุณป๊าก็มองฉันอย่างข่มขู่ ลูกสาวกลัวแล้วค่ะ ฉันเลยรีบเงียบปากทันที กลัวคุณป๊าด่าที่แผ่นฟ้าจัง

"ใครอนุญาตให้นายมาเข้าใกล้ลูกสาวของฉัน"

"ไม่มีครับ...ผมอนุญาตตัวเอง"

คุณป๊าพูดขึ้นเสียงดุมาก แล้วพี่แผ่นฟ้าก็ตอบ เมื่อคำตอบของพี่แผ่นฟ้าหลุดออกมา สีหน้าคุณป๊าก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ กินหัวพี่แผ่นฟ้าแน่ ๆ คำตอบที่เหมือนจะตรงไปตรงมา แต่ว่ามันคงไม่เข้าหูคุณป๊าหรอก ตอนนี้เหมือนคุณป๊าฉันจะโมโหด้วยนะ อีพี่แผ่นลนหาที่ตายชัด ๆ

"ไอ้ห่านี่!!!"

"คุณป๊าคะ เบา ๆ ค่ะที่นี่มหา'ลัย ชู่วววว"

เมื่อคุณป๊าตวาดเสียงดัง ฉันจึงรีบดึงแขนห้ามไว้ทันที อีพี่แผ่นฟ้ามันหาเรื่องตายแล้ว

"ก็หนูดูมันตอบป๊าสิ มันตั้งใจกวนตีนป๊า" แล้วคุณป๊าก็หันมาพูดกับฉัน เอาใหม่ ๆ ไม่ได้หันค่ะ คุณป๊าก้มหน้ามองฉันแล้วพูด เพราะฉันเตี้ย!

"อย่าไปสนใจเลยค่ะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะ" ฉันรีบห้ามและดึงแขนคุณป๊าให้เดินตาม แต่ก็ไม่ขยับเลย คุณป๊านี่ก็ตัวใหญ่จัง

"แต่พี่สนใจอันดา" โอ๊ย!!! นี่เหมือนพี่แผ่นฟ้าเขาไม่รู้ชะตากรรมเลยหรือไง พูดแบบนี้ต่อหน้าคุณป๊าอยากตายคาฝ่าเท้าหรือไงกัน

"ไอ้เด็กเวร!!" นั่นไง ฉันจับคุณป๊าไม่ไหว ตัวคุณป๊าประชิดพี่แผ่นฟ้าแล้วกำคอเสื้อแน่น แล้วง้างกำปั้นเตรียมปะทะหน้าพี่เขาแล้ว จะกินหัวพี่แผ่นฟ้าแล้ว งื้อ คุณแม่ทำไมไม่มาด้วยนะ อันดาจะห้ามยังไงไหวละเนี้ย

"คุณป๊า ใจเย็นนะคะ กลับเถอะค่ะ พี่เขาไม่ได้วุ่นวายกับน้องอันดาหรอกนะ มีแต่น้องอันดานี่แหละไปตอแยพี่เขา" ฉันรีบจับแขนคุณป๊าไว้ทันที เออ...ต้องพูดแบบนี้แหละถึงจะหยุด หยุดไหมไม่รู้แต่ตอนนี้สายตาคุณป๊าจ้องหน้าฉันอย่างน่ากลัว กลับบ้านไปฉันโดนแน่ ๆ โดนสวดแน่ ๆ

"หนูว่าไงนะอันดา" คุณป๊าที่ยังกำคอเสื้อพี่แผ่นฟ้าแน่น ก้มมองฉันด้วยแววตาที่ดุดัน

"พูดครั้งเดียวค่ะ ปล่อยพี่เขาไปเถอะค่ะคุณป๊า" ฉันเลี่ยงที่จะตอบ แล้วบอกให้สิ่งที่ควรทำ ถ้าไม่พูดแบบนี้หน้าหล่อ ๆ ของพี่แผ่นฟ้าเละแน่ ๆ

"ผมจะจีบน้องครับ"

อ้อนรักไฟเสน่หา

(อันดา)

อีพี่แผ่นฟ้า อันดาอุตส่าห์ช่วยแล้วนะ ทำไมถึงรนหาที่ตายแบบนี้เล่า เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่แผ่นฟ้าพูดออกมาอย่างไม่คิดกลัวคุณป๊า ฉันจึงเขม็งตาใส่ทันที ทำไมกล้าปากดีแบบนี้ สงสัยยังไม่รู้ฤทธิ์ของคุณป๊าฉัน นี่มันพญาราชสีห์ที่พร้อมกระชากเนื้อเหยื่อให้เละเลยนะ

"มึงกล้าเหรอ ห๊ะ!!!"

กำปั้นคุณป๊ากำแน่นยกง้างสุดแขนแล้ว ฉันที่ตัวเตี้ย ๆ กระโดดเลยค่ะ รีบเกาะแขนคุณป๊ายั้งไว้ จนขาสั้น ๆ ของฉันเนี้ยลอยพื้น โอ๊ย!! ทำไมอันดาคนสวยตัวเล็กน่ารักต้องมาเจออะไรแบบนี้ ห้ามพ่อตีผู้ชายมันใช่เหรอวะ!!

"อันดาปล่อยป๊า วันนี้ป๊าจะยำมัน บังอาจมาจีบลูกสาวป๊า"

"คุณป๊าเอาแขนลง ขาน้องอันดาไม่ถึงพื้น"

ฉันรีบบอกเลยค่ะ จะปล่อยแขนคุณป๊าไม่ได้ เดี๋ยวหน้าพี่แผ่นฟ้าจะเละเอา หมดหล่อกันพอดี เห็นแบบนี้ฉันก็เป็นห่วงนะ แต่ว่าจะให้ตามตื้อเหมือนเดิมฉันคงไม่ทำหรอก

"ต่อยผมเลย...แต่ถึงจะต่อยแค่ไหนผมก็ไม่ถอย"

"พี่แผ่นฟ้า!!"

ฉันถึงกับหันควั่บจ้องหน้าพี่เขาเลยค่ะ ฉันอยากจะด่าพี่แผ่นฟ้าจริง ๆ ทำไมต้องมาท้าทายคุณป๊าแบบนี้ อยากมีชีวิตต่อปะเนี้ย? ถึงคุณป๊าฉันจะอายุมากแล้ว แต่แรงยังมีเยอะ รูปร่างก็ไม่ได้เทอะทะนะ คุณป๊ายังหล่อและดูดี ขนาดฉันเป็นลูกยังอดชมไม่ได้ ก็แอบหวงเหมือนกัน

"อันดาปล่อยแขนป๊า"

"สัญญากับน้องอันดาก่อนว่าจะไม่ต่อยพี่เขา"

ในที่สุดขาฉันก็ถึงพื้นแล้วค่ะ จึงพูดกับคุณป๊าออกไป ส่วนพี่แผ่นฟ้า คุณป๊าจับตรงคอเสื้อไม่ปล่อย ห้ามซะตัวลอยเลยฉัน

ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นนะ ทั้งที่ฉันจะไม่สนใจเขาแล้ว

"อันดาหนูไปเข้าข้างมันทำไม"

"ก็พี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ...ปล่อยเสื้อพี่เขาก่อนค่ะ"

"มันบอกจะจีบหนูอยู่เนี้ย"

คุณป๊าหันหน้าขรึมมาทางฉันแล้วถาม ส่วนฉันก็ได้แต่ตอบออกไป และแกะมือคุณป๊าออกจากคอเสื้อพี่แผ่นฟ้า

สายตาก็เหลือบมองหน้าพี่เขา ฉันที่ยืนคั่นกลางไว้ ทำให้เราอยู่ใกล้กัน แววตาที่พี่แผ่นฟ้ามองมา ทำไมถึงทำให้หัวใจฉันเต้นแรงนักล่ะ?

"จีบก็ปล่อยเขาสิคะ"

"อันดา!"

ฉันพูดบอกคุณป๊าอย่างหน่ายใจ อะไรมันจะขนาดนั้น กับการหวงลูกสาวเนี้ย

"ก็ไม่รู้จะจีบติดหรือเปล่า เขาอยากจีบก็ให้จีบไปสิคะ" ฉันรีบขยายความ แล้วหันหน้ามองพี่แผ่นฟ้านิ่ง ๆ

"หนูอย่าไปหลงเชื่อคำพูดมันนะรู้ไหม ผู้ชายตอนมันอยากได้ก็พูดดีทั้งนั้นแหละ"

"อย่างกับคุณป๊าเคยทำ"

คุณป๊าพูดกรอกหูฉันอย่างจริงจัง แล้วฉันก็ตีหน้าใสถามกลับ แต่สีหน้าคุณป๊านี่ตลกชะมัดเลย มันต้องใช่แน่ ๆ คุณป๊าต้องเคยใช้มุขนี้แน่ ๆ

"เรากลับกันดีกว่าเนอะ ลูกสาวป๊าอยากกินอะไรไหม ถ้าอยากได้อะไรวันนี้ป๊าพาไปจัดเลย"

"" ฉันถึงกับกลอกสายตามองบนเลยทีเดียว

"อย่านะมึงไอ้หน้าอ่อน" คุณป๊ากอดคอฉันแล้วชี้หน้าพี่แผ่นฟ้าอย่างข่มขู่ เก่งจริง ๆ พ่อฉัน

"อายุเยอะแล้วนะคะคุณป๊า เดี๋ยวก็ลมจับหรอกค่ะ"

ฉันจับแขนคุณป๊าที่กอดคอไว้ ให้เดินออกมาจากจุดนั้น โดยไม่สนใจว่าพี่แผ่นฟ้าว่ามีสีหน้ายังไง ก็บอกว่าจะไม่สนใจ ฉันจำเป็นต้องแคร์เหรอ แต่ทำไมหัวใจเต้นแรงจังนะ ตอนที่ยืนอยู่ใกล้พี่แผ่นฟ้า

(แผ่นฟ้า)

ผมมองตามหลังเธอ ที่เดินกอดกันไปกับคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ ด้วยสายตาละห้อย ผมกำลังเจองานช้างแล้วครับ จะฝ่าด่านพ่อเธอไปยังไงไหว แค่จะเข้าใกล้ลูกสาวของท่านก็ดูจะยาก นี่ก็เกือบโดนหมัดแล้ว ถ้าอันดาไม่ห้ามไว้ ผมเละแน่ ๆ

"พี่ต้องทำยังไงอันดาถึงจะสนใจพี่แบบเดิม"

ผมมองตามหลังเธอ ที่ค่อย ๆ ห่างผมออกไปเรื่อย ๆ ยิ่งมองยิ่งห่างไกล จนเหมือนผมจะเอื้อมมือไม่ถึงเธอ

"มายืนทำอะไรตรงนี้วะ กูเดินหาตั้งนาน โทรก็ไม่รับสาย ไลน์มาก็ไม่อ่าน กูต้องหอบสังขารมาหาตั้งไกล"

เป็นไอ้เหนือครับที่มันบ่นข้างผม เดินมาตอนไหนก็ไม่รู้ครับ เพราะผมมัวแต่ใจลอยมองตามอันดา ที่ตอนนี้เธอขึ้นรถไปกับพ่อของเธอแล้ว

"มึงคิดว่าคนอย่างกูใครจะรักได้ปะวะ?"

ผมถามเพื่อนเหมือนกับคนสิ้นหวัง หันหน้ามองเพื้อนที่ยืนข้าง ๆ มันชักสีหน้างงเลยครับ จะงงทำไมผมแค่ถามไหม

"มึงเป็นอะไรปะเนี้ย...พูดอย่างกับคนถูกทิ้ง" ไอ้เหนือมันย้อนถาม

"ไม่เชิง แต่สาวไม่สนใจ"

"ห๊ะ!! อย่างมึงเนี้ยนะ บ้าไปแล้วคนอย่างแผ่นฟ้า รูปหล่อ พ่อรวย คxxขนาดถูกใจสาว ถูกสาวปฏิเสธ ใครมันจะไปเชื่อลง ฮ่าฮ่าฮ่า"

ขำใหญ่เลยเพื่อนผม นี่พูดเรื่องจริงนะเว้ย

"มีคนหนึ่ง ที่ไม่สนใจกูสักนิด" ผมบอกมัน

"ใครวะ?" แล้วไอ้เหนือก็ย้อนถามผมอีกรอบ

"อยากเสือกว่างั้น?" ผมย้อนไอ้เหนืออย่างอ้อนอวัยวะเบื้องล่าง พูดจบผมก็เดินหนีมันเลยครับ วันนี้ผมหัวเสียมาก ตั้งหลักกับว่าที่พ่อตาแทบไม่ทัน

"อ้าว~~ไอ้นี่มาพูดให้อยากแล้วเดินหนี ไอ้แผ่นฟ้า! รอด้วย!"

เสียงไอ้เหนือตะโกนตามหลัง ผมหันกลับไปมองมันที่กำลังวิ่งตามมาแล้วส่ายหัว กับท่าทางของมัน

"มึงนี่มันอ้อนตีนก็ไอ้แผ่นฟ้า"

เมื่อไอ้เหนือวิ่งตามมาทัน มันก็ผลักหัวผมเลยครับ

"ว่าแต่มึงตามหากูทำไมวะ?" ผมย้อนถามเมื่อนึกขึ้นได้กับก่อนหน้าที่มันบ่นยาวเหยียด

"อ๋อ ไม่มีอะไรแค่จะชวนมึงไปเที่ยวคืนนี้ ไอ้กลุ่มที่ไปเตะบอลกันมันชวน ฝากให้กูมาชวนมึงไปด้วย" ไอ้เหนือมันบอก ขณะที่ผมกับมันเดินตรงไปที่รถยนต์

"อืม เอาดิ ดีเหมือนกันกูกำลังเซ็ง" ผมตอบตกลงเพราะตอนนี้ผมก็อยากเปิดหูเปิดตาแก้เบื่อ

"เอาน่า คืนนี้จะพามึงไปปลอดปล่อย เอาให้เต็มที่ไปเลย เอาให้หายเบื่อหายเซ็ง ละเลงแม่งให้ยับ!" ไอ้เหนือมันพูดแล้วยักคิ้วหลิ่วตา แสดงว่าคืนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ

"กูแค่ดื่มพอ....ไม่มีอารมณ์ทำอย่างอื่น" ผมรีบพูดตัดบท ก็ผมไม่มีอารมณ์จะทำอย่างอื่นจริง ๆ คิดแค่จะทำยังไงให้อันดาสนใจ บางทีก็เริ่มเหนื่อยเริ่มท้อแล้วล่ะ

"เฮ้ย!! ได้ไงวะ นานทีจะมีแบบนี้ อย่าเป็นคนดีนักเลย ดำบ้างขาวบ้าง เป็นคนเทา ๆ แบบกูนี่ ครื้นเครงดีจะตาย" ไอ้เหนือที่เสือซ่อนเล็บ มันเริ่มออกลายแล้วครับ อยู่มหา'ลัยทรงดี แต่พอมีสิ่งล่อตามันก็จะประมาณนี้แหละครับ

ผมชักไม่อยากจะไปแล้วซิ!

"สกีกลับออสวันไหน" คุณป๊าถามสกี ในขณที่เราทั้งสี่นั่งทานมื้อเย็นกันที่บ้านของฉัน เพราะคุณป๊าชวนมา บ่นว่าคิดถึงสกีนานทีจะได้กลับมาหา

"หลังปีใหม่ครับ" สกีตอบคุณป๊า

ส่วนฉันกับคุณแม่ได้แต่นั่งฟังตากับหลานคุยกัน

"ดี ๆ มาทานข้าวกับตาทุกวันนะ ตาคิดถึง แม่กับพ่อเราไปไหน ทำไมไม่มาด้วย" คุณป๊าที่นั่งเป็นประมุขของบ้านอยู่หัวโต๊ะพูดอีกครั้ง ทั้งยังถามถึงพี่ไอติมกับพี่เจทอีก

"มัมกับแด๊ดไปธุระครับ บอกไว้ว่าพรุ่งนี้ถึงจะเสร็จ บ่ายพรุ่งนี้ก็กลับมา" สกีที่กำลังตักข้าวเข้าปาก ต้องหยุดชะงัก เพราะต้องให้คำตอบคุณป๊า

"คุณไฟให้หลานทานข้าวก่อนสิค่อยคุย ข้าวไม่ถึงท้องสกีสักที ชวนหลานคุยอยู่ได้" ปรบมือให้คุณเรนิตารัว ๆ สงสัยสงสารสกี ฮ่าฮ่า ก็จะกินข้าวทีไรคุณป๊าก็มัวแต่ถามอยู่นั่นแหละ

"ครับเมีย" หงอยเลยจ้าคุณป๊าของฉัน ฮ่าฮ่า

"สกีทานข้าวลูก อย่าสนใจตาไฟ เดี๋ยวหิวพอดี....อะทานเยอะ ๆ นะ....นี่ของลูกสาวค่ะ"

"ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ"

คุณแม่ตักผัดคะน้าหมูกรอบใส่จานให้สกีและของฉัน เราทั้งสองเลยขอบคุณพร้อมกัน แต่ทำไมมันไม่เหมือนกันอะ จานของสกีมีแต่หมูกรอบ ทำไมของฉันคุณแม่ตักแต่ผักให้ล่ะ

"คุณแม่ขา" สงสัยฉันต้องถาม

"ว่าไงคะ?" หน้าซื่อมากแม่ของฉัน

"ทำไมของสกีมีแต่หมูกรอบละคะ...แล้วทำไมของน้องอันดามีแต่ผัก คุณแม่ลำเอียงใช่ไหม?"

"ก็เดี๋ยวลูกสาวของแม่จะอ้วน...เดี๋ยวไม่มีหนุ่มมาจีบ" แม่ของฉันพูดแล้วอมยิ้ม พร้อมส่งสายตาไปทางคุณป๊า ฉันเข้าใจดีคุณแม่กำลังแกล้งคุณป๊าแน่ ๆ ขยี้เลยจ้า แกล้งคุณป๊าบ้างดีกว่า

"ไม่ต้องให้ใครมาจีบหรอกค่ะ เดี๋ยวน้องอันดาจะไปจีบเขาเอง คิกคิก"

((หืม??))

ทำไมทุกคนตัองดูตกใจขนาดนั้น แม้กระทั่งสกีก็มองฉันแบบอึ้ง ๆ

"หยุดเลยอันดา ป๊าไม่อนุญาต!! เดี๋ยวเถอะแค่วันนี้นะ ถ้าหนูไม่ห้ามไอ้หน้าหล่อนั่นโดนหมัดป๊าแล้ว" ฮ่าฮ่า คุณป๊าติดกับดักโดนคุณแม่ดุแน่นอน ได้นอนพื้นแน่จ้าคุณป๊าสุดที่รักของอันดา

"นี่คุณไฟไปหาเรื่องเด็กเหรอคะ!?" เสียงคุณเรนิตาเข้มมากเลยจ้า คุณป๊าหน้าจ๋อยเลย สงสัยลืมตัวว่าพูดอะไรบอกไป

ฉันไม่สนใจนั่งยิ้มและกินข้าวต่อ สกีรู้ทันฉันค่ะ เพราะเขามองหน้าฉันแล้วส่ายหัวเบา ๆ และตักข้าวใส่ปาก ปล่อยให้คุณแม่จัดการคุณป๊าไปเลย

"ปะ ปะ เปล่านะ ผัวไม่ได้ทำ ลูกแกล้งเล่นเฉย ๆ ใช่ไหมอันดา" คุณป๊าถึงกับหน้าเสีย พูดตะกุกตะกักเลยทีเดียว กลัวคุณเรนิตาอะไรขนาดนั้น

"ไม่ใช่ค่ะ คุณป๊าจะต่อยรุ่นพี่น้องอันดา" รีบพูดออกมาตามความจริง คิกคิก คุณป๊าโดนแน่ ๆ

"อันดา!!" ถึงกับตวาดฉัน จ้องตาเขม็งเลยค่ะ ก็คุณแม่เริ่มจ้องคุณป๊าข่มซะขนาดนั้น

"แฮร่" ฉันก็ได้แต่ฉีกยิ้มแฉ่งกว้าง ๆ เป็นกำลังใจคุณป๊าสุดหล่อ

"คุณไฟอยากลองของใช่ไหมคะ?" คุณแม่พูดขึ้นเสียงนิ่ง ๆ แต่ค่อนข้างมีพลังล้างผลาญมหาศาลเลยทีเดียว

"ไม่ลองครับ เรากินข้าวดีกว่าเนอะที่รัก อันดาหนูเงียบสักพักนะลูกนะ ป๊าขอล่ะ"

"ถ้าอย่างนั้น...คุณป๊าจะเอาอะไรมาแลกละคะ?"

"หนูต้องการอะไร" คุณป๊าย้อนถาม

"เผื่อแม่ด้วยนะคะอันดา" คุณแม่กับฉันเข้าขากันดีสุด ๆ

"งานเข้ากูเต็ม ๆ นี่กูมีเมียกับลูก หรือว่ามีศัตรูคอยล้างผลาญกันแน่วะ" คุณป๊าก้มหน้าแล้วขยับปาก ซึ่งฉันได้ยินบางคำชัดเจน

("บ่นอะไรคะ?") ฉันกับคุณแม่พูดพร้อมกันเลยค่ะ

"ไม่ได้บ่นสักหน่อยครับ" 

*****(16)