อ้อนรักไฟเสน่หา

(อันดา) หลังจากจบกิจกรรมรับน้องในวันแรก หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไป ฉันรีบเดินเข้าไปดักหน้ารุ่นพี่คนหนึ่ง เขาชื่อพี่แผ่นฟ้า ฉันจดจำใบหน้าและน้ำเสียงที่เย็นชาของเขาได้ดีเลยล่ะ เขาตรงสเปคของฉันทุกอย่างเลย ทั้งความนิ่งขรึม น้ำเสียงที่เวลาพี่เขาพูดออกมา มันทำให้ฉันที่ได้ยินนั้นรู้สึกดีไม่น้อย แต่ฉันรู้ดีอยู่ในอกว่าพี่เขาน่ะไม่ได้ชอบฉันหรอก แต่ในเมื่อฉันชอบ ฉันก็จะตื้อไปเรื่อย ๆ จนกว่าฉันจะเหนื่อยไปเอง "พี่ชื่ออะไรคะ" ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาชื่ออะไร แต่ฉันก็อยากจะถาม ก็แค่คนมันอยากคุยด้วย เลยใช้เป็นข้ออ้างเท่านั้น "ตอนพี่แนะนำตัวในกิจกรรมน้องไม่ได้ฟังหรือไงครับ" แม้จะดูท่าทางเหมือนกับพี่เขาไม่อยากจะคุยกับฉัน แต่ก็ยังมีคำพูดเพราะ ๆ ทิ้งท้าย ฉันชอบรุ่นพี่คนนี้จัง "น้องอันดาไม่ได้ยินค่ะ อยู่ท้ายแถวตั้งไกล ได้ยินไม่ชัดค่ะ" ฉันฉีกยิ้มกว้าง แล้วพูดบอกเขาออกไปอย่างโกหก ก็บอกแล้วไงว่าแค่อยากได้ยินเสียง อยากจะพูดกับพี่เขาเท่านั้นแหละ "ทำไมไม่ตั้งใจฟังล่ะครับน้อง" "ตั้งใจฟังตอนนี้ทันไหมคะ?" พี่เขาถอนลมหายใจเบา ๆ ชักสีหน้าเหมือนกับหน่ายใจกับฉัน แต่ฉันไม่สนใจหรอก ยังคงมีรอยยิ้มที่หลายคนบอกว่ามันคือเสน่ห์ของฉัน ฉันขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วเขย่งเท้าใช้มืออังหู เป็นการสื่อให้พี่เขาบอกชื่อ ฉันจะได้ยินมันชัด ๆ ไง ฉันไม่ได้แรดนะคะ ก็แค่คนที่ปลื้มเลยอยากจะอยู่ใกล้ ๆ เอ๋หรือว่าฉันแรดเกินเบอร์นะ...แต่ช่างเถอะก็ฉันชอบ ฉันปลื้มของฉัน "แผ่นฟ้า" "อะไรนะคะ แผ่นฝ้าเหรอ" พี่เขาบอกชื่อฉันค่ะ ฉันได้ยินมันเต็มหูชัดเจน แต่อยากยื้อเวลาอยู่กับเขาให้นานที่สุด ก็เลยแสร้งทำเป็นทวนไม่ได้ยิน "คนบ้าอะไรชื่อแผ่นฝ้าวะ" "ทำไมต้องวะด้วยละคะ ก็น้องอันดาไม่ได้ยินไง บอกอีกทีได้ไหมคะ นะ นะ รุ่นพี่" พี่เขาชักสีหน้าอีกแล้วค่ะ ก็รู้แหละว่าระอาใจกับฉัน แต่บอกแล้วอันดาไม่สนใจ ชักสีหน้ากลับเลย ฉันพูดด้วยเพราะทุกคำ แต่พี่เขาสิพูดไม่เพราะ ไม่น่าเอ็นดูเอาซะเลย ไม่เป็นไรฉันมองข้ามไป คิกคิก "แผ่นฟ้าครับ ดูปากพี่ดี ๆ นะน้องอันดาคนซื่อ พี่ ชื่อ แผ่นฟ้า!! ได้ยินชัดไหม? ถึงกับแหกปากกระแทกหน้าฉันเลยค่ะทีนี้ เล่นเอาซะฉันนั้นหลับตาปี๋แทบไม่ทันเลย ลมจากปากที่มีกลิ่นของหมากฝรั่ง พุ่งกระทบกับจมูกของฉัน อื้ม หอมจังอยากจะกระโจนกอดซะจริง ๆ แต่ว่าน้องอันดาเป็นผู้หญิง และเป็นกุลสตรีจึงต้องเบา ๆ หน่อย คุณแม่น้ำอุ่นสอนไว้ ก็จำบ้างไม่จำบ้างแหละค่ะ "ชัดแจ๋วเลยค่ะ ถ้าสมมติว่าน้องอันดาไม่เข้าใจอะไร สามารถถามปรึกษากับพี่แผ่นฟ้าได้ไหมคะ?" "...พี่ว่าน้องจะดูวุ่นวายกับพี่เกินไปแล้วนะ" "ก็น้องอันดาชอบพี่แผ่นฟ้าไง...หนูชอบพี่ค่ะ " "!?" "พี่ไม่คิดจะสนใจน้องอันดาสักนิดเลยเหรอคะ...น้องอันดาตามพี่นานแล้วนะ" "พี่ไม่สนใจเด็กอย่างน้องหรอก ไป ๆ ถอยไปพี่จะไปเรียน" "พี่ใจร้ายกับน้องอันดามากเลยนะคะ" "น่ารำคาญจริง ๆ" "รำคาญก็ช่างพี่สิคะ งั้นวันนี้น้องอันดาไปก็ได้ วันหน้าจะมาอ้อนใหม่นะคะ จุ๊บ!" "ยัยเด็กหน้าด้าน!" "ขอบคุณที่ชมค่ะ บ๊ายบาย แล้วน้องอันดาจะซื้อเครปเย็นมาฝากใหม่นะคะ" "พี่ว่าน้องเมากาวแล้ว ไป ๆ กลับบ้านไปซะยัยเด็กน้อย ฟ้าเริ่มมืดแล้ว" พี่แผ่นฟ้าทำหน้าเซ็งเป็ดเลยค่ะ อะไรกันแค่บอกว่าชอบนี่ต้องทำหน้าแบบนี้เลยเหรอ ไม่รักษาน้ำใจฉันเลย ชิ!! "น้องอันดาไม่ใช่เด็กน้อยนะคะ น้องอันดาอายุสิบเก้าปีบริบูรณ์แล้ว" ฉันรีบแย้งทันที ในขณะที่พี่แผ่นฟ้าทำหน้าบึ้งเคร่งขรึม "หลบไป พี่จะกลับบ้าน!" พี่แผ่นฟ้าชักสีหน้าอีกแล้วค่ะ แต่ฉันรีบข้าวขาไปยืนดักหน้าเขาไว้ แต่.... ผละ! ตุบ! งื้อถูกพี่แผ่นฟ้าผลักจนก้นของฉันกระแทกกับพื้น แขนศอกค้ำแรงกับพื้นปูนหยาบ ฉันรู้สึกเจ็บข้อศอกที่มันตั้งรับไม่ทัน มันพลาดจนถลอกเป็นรอย แถมยังมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย "ทำไมพี่แผ่นฟ้าต้องใจร้ายกับน้องอันดาด้วยละคะ" ฉันเงยหน้ามองพี่แผ่นฟ้า ที่ตอนนี้มีทีท่าตกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นเฉยชา เมื่อฉันนั้นสบตามองเขาด้วยความเสียใจ "ก็น้องวุ่นวายกับพี่ มันน่ารำคาญ!" อันดาอยากจะร้องไห้ค่ะ พี่แผ่นฟ้าบอกว่าฉันน่ารำคาญ ทั้งที่ฉันแค่อยากจะเข้าหาก็แค่นั้นเอง แค่ฉันปลื้มของฉันทำไมต้องทำร้ายกันจนบาดเจ็บด้วย "น้องอันดา อึก อึก น่ารำคาญเหรอคะ" ฉันรู้สึกเสียใจมากกับคำว่ารำคาญที่มันออกจากปากเขา ฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหว จนต้องปล่อยให้มันไหลออกมา ทั้งที่ก็พยายามจะไม่เสียน้ำตาแล้ว แต่มันก็อดไม่ได้ ฉันนั่งยกแขนศอกขึ้นมาดู เลือดเริ่มไหลซึมออกมามากกว่าเดิม ฉันนั่งมองบาดแผลด้วยหยาดน้ำตาที่เสียใจ ทำไมพี่แผ่นฟ้าถึงทำกับฉันได้ ((น้องอันดา!!)) เสียงของใครก็ไม่รู้ดังเข้ามา ดวงตาที่ปิดบังด้วยม่านน้ำตาสีใส ฉันหันไปมองก็แทบดูไม่ออกว่าเป็นใคร จนใครคนนั้นที่เรียกชื่อฉันวิ่งเข้ามาใกล้ จนรับรู้ว่าเป็นใครที่ตะเบ็งเสียงเรียก 'พี่เหนือ' หรือพี่น้ำเหนือ รุ่นพี่ปีสามที่กำลังพยายามจีบฉันอยู่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ก็เท่าที่ฉันรู้เขาก็เป็นเพื่อนที่แผ่นฟ้านี่แหละ แต่ว่าพี่เหนือเรียนวิศวะ พี่แผ่นฟ้าเรียนบริหารเหมือนกับฉัน แต่ว่าฉันไม่ได้สนใจพี่เหนือ คุยด้วยได้ปกติแต่ไม่มีความพิเศษมอบให้ นอกจากคำว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องเท่านั้น ก็เพราะฉันมีเพียงพี่แผ่นฟ้าที่อยู่ในใจยังไงล่ะ "มึงทำน้องเหรอไอ้แผ่นฟ้า" พี่เหนือพยุงฉันให้ลุกยืน แล้วชักสีหน้าต่อว่าเพื่อนของเขา ซึ่งตอนนี้ฉันแทบไม่กล้ามองหน้าพี่แผ่นฟ้าเลย "ทำอะไร กูไม่ได้ทำสักหน่อย" ดูเขาพูดสิคะ พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่ได้ทำอะไร ทั้งที่เป็นคนผลักฉันล้มกับพื้นขนาดนี้ "มึงจะบอกว่าน้องอันดาสะดุดขาตัวเองล้มว่างั้น?" พี่เหนือเอ่ยปากถาม ส่วนฉันก็ได้แต่มองหน้าพี่สองคนสลับกันด้วยน้ำตา "น้องอันดาขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณนะคะพี่เหนือ" ฉันเห็นสายตาของพี่แผ่นฟ้า ที่มองฉันด้วยความเฉยชา แรก ๆ มันก็เหมือนจะชินนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันทำไมรู้สึกเสียใจ บาดแผลที่ข้อศอกก็เริ่มแสบแล้ว ฉันต้องไปทำแผลก่อน คิดได้จึงเอี้ยวตัวหันหลังให้กับรุ่นพี่ทั้งสอง "เดี๋ยวพี่พาไปทำแผลก่อน แล้วพี่จะไปส่งที่บ้านดีไหม?" พี่เหนือเดินตามหลังฉันไม่ห่างเท่าไหร่ แล้วพูดขึ้นอย่างอาสา "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวน้องอันดาไปห้องพยาบาลเอง ขอบคุณนะคะพี่เหนือ" ฉันหันไปยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่อาสาช่วยเหลือ สายตาก็ไม่วายมองเห็นพี่แผ่นฟ้า จ้องมองมาทางฉันกับพี่เหนือ ทำฉันเจ็บแล้วยังจะมามองอีก เชอะ! คนใจร้าย "แต่พี่เต็มใจ ไปเถอะ" "ก็ได้ค่ะ" เมื่อเขาเร้าหรือที่จะพาไป ฉันก็ไม่ขัดเพราะตอนนี้ขี้เกียจจะพูดแล้ว ได้แต่เดินเฉย ๆ มือก็เช็ดน้ำตาที่ไหลออกจากแก้ม ปล่อยให้พี่เหนือประคองฉันเดินไป ฉันเสียใจที่พี่แผ่นฟ้าทำรุนแรงกับฉัน แม้จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามเถอะ *****(2)