หลังมือของเธอเปียกชุ่ม ละอองน้ำตาไหลปรี่ ไม่ว่าเมื่อไหร่...ปริวัตรก็ยังมีอิทธิพลกับหัวใจของเธออยู่ดี
เสียงตะโกนดังก้อง ไม่ว่าเธอจะป่าวประกาศกี่ร้อยรอบว่า...เกลียดเขา
มันไม่ใช่ความจริง ความจริงที่เธอหาข้อคัดง้างไม่ได้...ผู้ชายคนแรกที่ครอบครองเธอคือปริวัตร
ผู้ชายคนเดียวกันนี่แหละ ที่เธอผูกใจรักมาตั้งแต่แรกสาว ความรักที่พูดถึงนั้นไม่เคยเหือดหายไปใน จวบจนปัจจุบัน...เธอก็ยังรักมั่นแค่...เขา เพียงคนเดียว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ อรอุษาก็ได้แต่ยิ้มหยันตัวเอง
หัวใจไม่รักดี เฝ้าชะเง้อหา และหวังว่าสักวันผู้ชายใจร้ายคนนั้น จะหันหลับมามอง
มันเป็นแค่ความเพ้อฝันของผู้หญิงสิ้นหวังคนหนึ่ง...ซึ่งความหวังนั้นจะไม่มีทางเป็นจริง
ไม่มีผู้ชายร่ำรวยคนไหนจะหลงรัก เศษซากที่เขากินจนเอียน เธอไม่ได้สวยประหนึ่งนางงาม อรอุษาก็แค่คนธรรมดาหน้าตาพื้นๆ ข้อดีของเธอในมุมมองของปริวัตรก็คือ...ความโง่ ของเธอนั่นเอง
“จำไว้อุษา.
