เมียลับยอดรัก

บทที่1.การจากลา “คุณท่านจะปล่อยให้แม่อุษาออกไปอยู่ห่างตาจริงๆ หรือคะ?” พิมพ์ศรี แม่บ้านสูงวัย คนรับใช้คู่ใจของโฉมฉายถามเสียงแห้ง “แกจะให้ฉันทำยังไงล่ะนังพิมพ์!” โฉมฉายแหวเสียงขุ่น          นางรับรู้อยู่แก่ใจ ความสัมพันธ์ระหว่างหลานชายสุดรัก กับผู้หญิงที่ท่านอุ้มชูมาตั้งแต่เด็ก แต่จะให้ยอมรับอรอุษามันก็ไม่ใช่ ผู้หญิงต่ำต้อยอย่างอรอุษาเป็นได้แค่ ‘เมียลับ’ ของปริวัตรน่ะคงได้ เมื่อหลานชายท่านมีอนาคต จะปล่อยให้คว้าคนต่ำต้อยมาเป็นเมีย...คงไม่ดี          “ปล่อยออกไปอยู่ไกลตาแบบนั้น คุณหนูจะได้เตลิดประไรเจ้าคะ!” พิมพ์ศรียังแย้งต่อ          ปริวัตรหลงใหลอรอุษา นางแอบเห็นนายหนุ่มย่องไปหาอรอุษากลางดึกบ่อยครั้ง          “หลานฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้น ฉันกำลังคิดนะแม่พิมพ์ ฉันจะส่งตาวัตรไปเรียนเมืองนอกเพื่อตัดปัญหาน่าปวดหัวครั้งนี้” โฉมฉายเปรย ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ หากห้ามตรงๆ หลานชายจอมเอาแต่ใจคงไม่ฟัง ท่านต้องหาวิธีโน้มน้าวปริวัตรด้วยเรื่องที่น่าสนใจกว่า เท่านี้... หลานชายหัวดื้อก็จะไม่สะดุดใจ          “ดีเลยเจ้าค่ะ คุณวัตรเธอรักเรียน” ข้อดีของปริวัตรคือเขาใฝ่เรียน เป็นคนฉลาด แต่กลับพลาดกับเรื่องง่ายๆ          “ฉันหวังในตัวหลานคนนี้ไว้มาก...ฉันเลยไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามกับเขา” นางไม่ใช่คนใจดำ แต่เรื่องที่เกิดขึ้น นางแบกรับไม่ไหว หากหลานชายคนเดียวจะจบชีวิต ด้วยการคว้า ‘คนในบ้าน’ มาทำเมีย          โฉมฉายพยายามปูทาง ทำให้ถนนที่ปริวัตรเดินปูลาดด้วยกลีบกุหลาบ อะไรก็ตามที่ทำให้ถนนเส้นนี้ของหลานชายสั่นสะเทือน ท่านจะเป็นต้องกำจัด หรือไม่ก็ตัดทิ้ง          “ต้องโทษนังอุษา!” พิมพ์ศรีกัดฟันพูด นางเองก็ไม่คิดว่าคนเจียมตัวอย่างอรอุษาจะกล้าเผยอทำเรื่องไม่งาม          ประมุขเฒ่าถอนใจแรงๆ เรื่องนี้หากถามหาคนผิด ปริวัตรผิดเต็มประตู หลานของท่านไม่ควรลดตัวไปยุ่งกับคนในบ้าน เขาน่าจะมีความคิดมากกว่านี้ เรื่องวุ่นวายจะได้ไม่เกิดขึ้น          “พอเถอะ ฉันไม่อยากฟัง” นางตัดบท ก่อนจะเอนหลัง พิมพ์ศรีจึงรีบกุลีกุจอเข้าไปช่วย นางสอดหมอนรองด้านหลังของเจ้านาย จัดท่าทางการนอนให้โฉมฉายนอนพักตาได้สบายขึ้น ก่อนจะถอยหลังออกไปจากห้องพักผ่อนของประมุขเฒ่าเงียบๆ          “อย่าโกรธฉันเลยนะ...อุษา” เสียงพึมพำแผ่วๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากมุมปากยับย่นด้วยรอยจีบ          การประคับประคองให้อนาคตสวยหรูของปริวัตรสวยงาม บางสิ่งที่เป็นอุปสรรค นางก็จำเป็นต้องตัดทิ้ง อรอุษาเองคงรู้อยู่แก่ใจ ผู้หญิงคนนั้นถึงได้มาบอกลานาง สาวสูงวัยผ่อนลมหายใจช้าๆ พยายามสลัดเรื่องกวนใจออกไปจากสมอง...มันจบลงแล้ว ทันทีที่อรอุษาก้าวออกไปจากเทพศิริ หล่อนจะเป็นแค่คนแปลกหน้า ไม่เกี่ยวข้องใดใดกับปริวัตรอีก นางเชื่อว่า สำนึกของอรอุษาจะช่วยเตือนใจ นางส่งเสียเลี้ยงดูอรอุษามา และพอจะรู้นิสัยใจคอของเด็กสาวผู้นั้นพอสมควร อรอุษาเป็นคนเจียมตัว อะไรไม่รู้ดลใจให้คนต่ำต้อยอย่างอรอุษา กล้าที่จะยอมให้ปริวัตรย่ำยี ความรักที่หนุ่มสาวใช้อ้างเวลาที่ทำผิดครรลองครองธรรม นางไม่เชื่อหรอกว่ามีอยู่จริง...ความลำบากอาจจะทำให้อรอุษาหวังสบาย แต่ปริวัตรไม่ใช่คนโง่ นางเชื่อว่าหลานชายต้องตกลงบางอย่างกับอรอุษาไว้บ้าง...                    ท่ามกลางความเงียบ มีเพียงเสียงช้อนกับส้อมกระทบกับขอบจาน การรับประทานอาหารพร้อมหน้าในช่วงมื้อเย็นของสมาชิกในบ้านเทพศิริ ประเมินชำเรืองมองมารดาที่นั่งอยู่หัวโต๊ะด้วยสายตามีคำถาม แต่ถูกปรามจากคนข้างตัว วรรณนาถลึงตาใส่สามี นางพยายามปรามให้สามีสงบปากสงบคำ          “ป้าพิมพ์...อุษาไปไหน?” เสียงทุ้มนุ่มของปริวัตรดังขึ้น หลังจากพยายามมองหาอรอุษาอยู่เกือบสิบห้านาที ผู้หญิงที่ทำให้เขาอิ่มเอมช่วงเวลากลางคืนหายไป ตามธรรมดา อรอุษาจะคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ช่วยทำให้เขาหายเบื่อ เวลาที่ต้องมานั่งประจันหน้ากับผู้ใหญ่ในบ้าน          พิมพ์ศรียิ้มแหยๆ ให้เจ้านายหนุ่ม “เอ่อ...คือ...” นางเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก พยายามส่งสายตาหาตัวช่วยไปที่โฉมฉาย          โฉมฉายยกผ้าขึ้นซับมุมปาก เงยหน้าขึ้น และถามหลานชายเสียงแข็ง “แกถามหาแม่อุษาทำไมล่ะตาวัตร?”          “เปล่าครับคุณย่า...ผมแค่ไม่เห็นอุษา เหมือนที่เคยเห็นทุกวัน”          ปริวัตรตอบญาติผู้ใหญ่ เขาเสหลบตาท่าน เมื่อโฉมฉายมองหน้าหลานชายตรงๆ          “แม่นั่นเขาย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้วล่ะ จากนี้ไป บ้านเทพศิริจะไม่มีคนชื่ออรอุษาอีกต่อไป” เสียงห้วนๆ ตอบกลับ ท่านจับตามองปฏิกิริยาของหลานชายตาเขม็ง          “อ้าว...ทำไมแบบนั้นล่ะครับคุณแม่...ไม่เห็นอรอุษาเขาบอกอะไรเลยนี่” คนแย้งไม่ใช่ปริวัตร กลับเป็นประเมินที่พูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา          “คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะคุณประเมิน” วรรณนาปรามเสียงขุ่น นึกหมั่นไส้สามีขึ้นมาติดหมัด          “คนเคยเห็นกันทุกวัน เด็กนั่น คุณแม่เลี้ยงมาจนโตนะคุณ” ประเมินซึ่งไม่สนใจอะไรเลย นอกจากตัวเองแย้งเสียงแฝงความกังขา          “ทำไมแม่อุษาเขาต้องบอกอะไรแกด้วยล่ะตาเมิน คนที่เขาบอกลาน่ะคือฉัน...แม่นั่นเขาโตแล้วนะ อุษาน่ะ...ยี่สิบเอ็ดแล้วนะยะ ไม่ใช่เด็กสามขวบ”          โฉมฉายกล่าวเสียงสะบัด สายตาไม่ได้คลาดไปจากการมองหน้าปริวัตรสักนิด          แต่ที่เห็นจากหลานชายทำให้โฉมฉายอุ่นใจขึ้น มีแค่แววตาไม่พอใจ นอกนั้นไม่มีอะไรให้กังวล ท่านจึงผ่อนลมหายใจออกมาเสียยาวเหยียด          “ใช่ค่ะคุณแม่ เด็กนั่นอาจจะอยากเป็นอิสระ ไม่ต้องมาอยู่ใต้การบงการของคนเทพศิริ”          วรรณนาพูดผสมโรง...นางเองก็กำลังกังวลใจ...กลัวเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้น หากยังปล่อยให้บุตรชาย ยุ่งเกี่ยวกับอรอุษาไปเรื่อยๆ          “เลิกพูดเรื่อง ‘คนนอก’ เถอะ” เมื่อโฉมฉายโบกมือ เพื่อให้สมาชิกในเทพศิริเลิกพูดเรื่องที่ไม่สำคัญ วรรณนาหุบปากฉับ ปริวิตรมีท่าทีฮึดฮัด แต่ก็ไม่ได้มากไปกว่านั้น ประเมินหมดความสนใจไปโดยปริยายเมื่อเขาเองไม่เคยใส่ใจคนรอบตัว ยกเว้นเรื่องนั้นๆ เกี่ยวพันกับตัวเอง          “คิดไว้หรือยังตาวัตร เรียนจบแล้วจะเรียนต่อหรือทำงาน” ปริวัตรใกล้จบปริญญาตรีเต็มทน โฉมฉายเลยรีบพูดเพื่อโน้มน้าวให้หลานชายสนใจที่จะไปเรียนต่อ ตามที่ท่านวางแผนไว้          แต่ก่อนที่ปริวัตรจะตอบ วรรณนาชิงตอบเสียเอง “ก็ต้องไปเรียนต่อสิคะคุณแม่ พนักงานในบริษัทบางคนจบโท. จากเมืองนอก แล้วว่าที่ท่านประธานจะให้เรียนแค่ปริญญาตรีในประเทศได้ยังไงคะ”          “คุณ!” ประเมินปรามภรรยา          “จริงนี่คะคุณ ตาวัตรน่ะ อนาคตคงได้ทำแทนคุณทั้งหมด ความรู้แค่นี้ จะดูแลลูกน้องได้ยังไง” วรรณนาไม่วายเถียงต่อ          “ผมคิดไว้เหมือนกันครับคุณย่า ว่าจะปรึกษาคุณย่าอยู่พอดีคุณย่าถามขึ้นมาเสียก่อน”          โฉมฉายยิ้มอ่อน “เรื่องเรียนน่ะ ฉันสนับสนุนเต็มที่จะเรียนที่เดียวกับพ่อแก หรือสนใจที่อื่นไว้ล่ะ” ประมุขเฒ่าพูดเป็นงานเป็นการ และอรอุษาก็ถูกลืมไป...ไม่มีใครเอ่ยถึงหญิงอาภัพผู้นั้นอีก จนกระทั่ง...ปริวัตรไปเรียนต่อ... บทที่2.พระพายพัด พระพิรุณซัดสาด วันคืนผ่านไปไวเหมือนโกหก...อรอุษาเฝ้าทะนุถนอมลูกน้อยในครรภ์ที่เติบโตแข็งแรง แม้จะเศร้าใจลึกๆ ที่ไม่มีคนเป็นพ่อของลูกคอยอยู่ใกล้ๆ กำลังใจที่ช่วยทำให้หญิงอาภัพอย่างอรอุษามีแรงใจที่จะมีชีวิตต่อไปบนโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย คือเสียงหัวใจอีกดวงในอุทร ที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ          “อุษา...หิวยัง พี่เอาขนมมาฝาก” เสียงนายแพทย์หนุ่มประจำสถานีอนามัย ในชุมชนห่างไกลความเจริญ อำเภอแม่เมาะ จังหวัดลำปาง          พยาบาลสาวเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “ยังไม่หิวหรอกค่ะพี่หมอ ชาวบ้านเอาผลไม้มาให้ตั้งหลายอย่าง” หญิงสาวผายมือไปยังตระกร้าข้างตัวที่อัดแน่นด้วยผลไม้พื้นเมือง ที่ชาวบ้านใกล้ๆ หิ้วเอามาฝากหมอหนุ่มและพยาบาลสาวใจดี          ภูมิภัทรยิ้มกริ่มเขาทอดตามองหน้าท้องนูนเด่นของอรอุษาแล้วจึงทอดถอนใจ ชายหนุ่มรู้จักกับอรอุษาสมัยฝึกงานในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เขาชื่นชอบนิสัยใจคอ รู้จักคบหามาตั้งแต่นั้น ไม่คิดว่าคนน่าสงสารแบบอรอุษาจะประสบเคราะห์ ภูมิภัทรยื่นมือเข้าช่วย ทันทีที่อรอุษาเอ่ยปาก ความรักที่เขามอบให้จากเชิงชู้สาวเปลี่ยนไป เขาห่วงหญิงตรงหน้าในฐานะน้องสาว เมื่อเจ้าหล่อนยืนกราน ถึงพ่อของลูกจะไม่รับผิดชอบตนเอง เธอก็จะขอไม่มีใคร