ไม่ว่าจะหน้าตา หรือรูปร่าง อรอุษาแทบจะไม่เปลี่ยน เวลา5ปี ไม่ทำให้หล่อนเปลี่ยนแปลงไป มีเพิ่มมาก็คือความเด็ดเดี่ยวในแววตาคู่นั้น ยามแววตาสะท้อนกับแสงไฟ ปริวัตรกลั้นหายใจ เขาก้มหน้าลง พยายามเอนตัวเข้าไปในเงามืดให้มากที่สุด ก่อนที่อรอุษาจะรู้ตัว และเตลิดออกไปอีก
เขารับถ้วยยา และวางไว้ข้างตัว
มีเสียงท้วงเบาๆ “รีบกินเสียสิคะ คุณจะได้หายเจ็บ” อรอุษาพยายามหยีตา เพ็งมองเค้าหน้าของคนป่วย
เขาไม่เพียงไม่ทำตามคำพูดของเธอ มือแข็งแรงของคนป่วย ยังเอื้อมมาจับแขนของเธอไว้ พร้อมทั้งกระตุกเบาๆ
อรอุษขืนตัวไว้ตามสัญชาติญาณ “ปล่อยค่ะ!” เธอปรามคนป่วยด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น
“ไม่!” มีเสียงปฏิเสธ กับหน้าของใครคนหนึ่ง ที่ค่อยๆ โผล่พ้นเงามืด
อรอุษาเข่าอ่อน เธอเกือบล้ม หากคนบนเตียงไม่รั้งเธอเข้าไปกอดไว้
“จำฉันไม่ได้เหรอ...อุษา?”
เสียงแหบต่ำสั่นพร่า กับกลิ่นตัวที่คุ้นจมูก
พยาบาลสาวยกมือขึ้นดันแผ่นอกคนป่วยบนเตีย
