น้ำผึั้งในรอยทราย

ตอนที่ 6

มาซาฮาฟตวัดสายพระเนตรมอง แววพระเนตรขุ่น

“นี่คือคำสั่ง!”

“รับทราบแล้วพะยะค่ะ!”อัสลันรับคำหนักแน่น กษัตริย์มาซาฮาฟทรงชี้นิ้วพระหัตถ์

“ข้าบอกว่าไง”

“ผมทราบแล้วครับ”

“ดีมาก ข้าไปนอนก่อนล่ะ เหนื่อยมาก”

อัสลันมองตามแผ่นพระปฤษฏางค์แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ความเอาแต่ใจของพระองค์ไม่เคยเปลี่ยน พอมาถึงตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะพาตัวหญิงสาวชาวไทยมาให้ได้อย่างไร คิดแล้ว... อยากทุบหัวตัวเองให้ระเบิดนัก ถ้าหากนางยินยอมพร้อมใจก็ว่าไปอย่าง แต่นี้คงไม่มีทางแน่นอน

แสงแห่งอรุณรุ่งอีกวันสาดส่องนิลลนาค่อยขยับลุกจากเตียงกว้าง วันนี้คือวันที่สองแห่งการท่องเที่ยวถึงเมื่อคืนจะเจอเรื่องร้ายก็ตามทีเถอะ วันนี้เธอใส่เสื้อยืดสีชมพูอ่อนกางเกงยีนส์ห้าส่วนโดยมีแจ็กเก็ตยีนส์สวมทับเพื่อป้องกันแสงแดด เธอดูนาฬิกาข้อมือก่อนหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย เปิดประตูก้าวออกจากห้องไปยังลิฟต์ของโรงแรม

ถึงชั้นล่างนิลลนากวาดสายตามองรอบๆ ตอนแรกคิดหาของกินรองท้องภายในโรงแรมแต่ตัดสินใจฝากท้องไว้ข้างนอกดีกว่า หยุดยืนด้านหน้าบันไดหยิบหนังสือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวออกมาแล้วอ่านมัน มีหลายที่อยากไปเช่นผาแสงจันทร์แต่ที่นี่ต้องเยือนยามราตรี เปิดหน้าอื่นๆ แล้วอ่านคราวๆ จนเห็นคฤหาสน์หลังงามปลูกสร้างผสมผสานสไตล์ฝรั่งเศส มองแค่ในรูปยังน่าสนใจขนาดนี้ หากได้ถ่ายรูปคงดีไม่น้อย

แคนยาสที่พักของกษัตริย์แห่งประเทศซากวัย สถานที่อันมีมนต์ขลังภายใต้พื้นที่กว่าร้อยไร่ สาธารณูปโภคครบครันราวกับโรงแรมระดับหกดาว แต่สถานที่แห่งนี้ไม่เปิดให้ใครเข้าชม สามารถถ่ายรูปนอกรั้วเท่านั้น

คนอ่านเบ้ปากคิดในใจ ขี้งกชะมัด แค่คฤหาสน์สวยอลังการหากเปิดให้เข้าชมคงรับรายได้ไม่น้อยเลย  กลางวันไม่ได้ทำอะไรหรือเธอจะไปเที่ยวที่แคนยาสดี ถ่ายรูปสวยๆ อวดยัยดาเผื่อขานั้นจะอิจฉาเล่น เห็นชอบอะไรหรูหราอยู่ด้วยตัดสินใจขึ้นรถแท็กซี่แล้วบอกคนขับ ครู่หนึ่งคิ้วเขาขมวดแล้วพยักหน้าเข้าใจ

ราวหนึ่งชั่วโมงรถเคลื่อนจอดหน้าคฤหาสน์ มีนักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตากำลังถ่ายรูปอยู่ นิลลนาไม่รอช้าหยิบกล้องตัวโปรดมาจัดการนำภาพแห่งความทรงจำเมมโมรี่ไว้ เก็บภาพจนหนำใจเรียบร้อยร่างบางหยุดยืนมองนอกรั้วด้วยความสนใจ อยากรู้จักด้านในมีอะไรกันแน่ดูเหมือนไม่มีคนอยู่ด้วย หากเยี่ยมชมแคนยาสได้คงดีไม่น้อย

กวาดตามองซ้ายมองขวาค่อยๆ ย่องตามริมรั้วเห็นพุ่มไม้เตี้ยๆ มีสุนัขพันธุ์โกลเด้นลอดนำไปก่อน นิลลนากระหยิ่มในใจทางหมารอดเนี่ยแหละเหมาะ เธอหันมองผู้คนอีกครั้งเห็นไม่มีใครสนใจเลยรีบคลานเข่าแทรกกายเข้ามาด้านใน สนามหญ้าด้านหน้าปลูกไม้ใหญ่ให้ร่มเงา ไม่ค่อยมีคนเฝ้าสักเท่าไหร่เลยทำให้คนตัวเล็กสามารถเล็ดรอดผ่านไปได้จนถึงตัวบ้าน

จังหวะเหมาะเห็นทุกอย่างชัดเจนหยิบกล้องขึ้นมาเพื่อถ่าย รูปนี้คงมีคนอิจฉาเป็นแน่ คนอย่างนิลลนาแน่ไม่หยอก เธอเตรียมกดชัตเตอร์จังหวะนั้นของสุดรักดันถูกหยิบออกจากมือ เธอหันมองสีหน้าตื่นตระหนกอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“คะ...คุณ!”

“ไงครับ มาทำอะไรเหรอ ที่นี่ห้ามคนนอกเข้ามานะหรือจะบอกว่าอ่านภาษาอังกฤษไม่ออก ผมรู้สึกว่าคุณพูดภาษาอังกฤษได้นะ!”อัสลันถามแล้วยิ้มเย็น

“คือว่า...”

ยังไม่ทันได้อ้าปากตอบผ้าสีขาวถูกโปะลงบนจมูก มันกะทันหันจนไม่ทันระวังตัว ร่างบางล้มลงทันทีที่ได้กลิ่นหอมเอียน ราชองครักษ์ปลอมตัวรีบรับไว้แล้วอุ้ม พาร่างเล็กมายังห้องนอนของแขก โชคดีที่วันนี้กลับเข้ามาเอาเอกสารให้ฝ่าบาทไม่เช่นนั้นคงไม่เจอจังหวะดีๆ แบบนี้ เท่านี้ก็หมดเรื่อง

วางร่างคนไม่ได้สติบนเตียงกว้างแล้วเท้าเอวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จะโทษเขาไม่ได้หรอกเพราะจำใจเหมือนกัน เมื่อพิศมองสาวชาวไทยแล้วอดทึ่งไม่ได้ ฝ่าบาทพระเนตรแหลมนัก นางสวยจริงสมความต้องการ ผิวพรรณขาวเนียน ใบหน้ารูปไข่ แก้มมีเลือดฝาด ติดตรงตัวเล็กกะทัดรัดไปหน่อย

“ท่านอัสลันจะไปหรือยังครับ”เสียงทหารคนสนิทเอ่ยถาม

เขาเอี้ยวกายแล้วมองก่อนเลิ่กคิ้ว “ไปสิ”

ชายหนุ่มสาวเท้าออกจากห้องแล้วปิดประตูตามเดิม ลูกน้องสองคนที่สั่งไว้ให้เฝ้า ยืนประจำตำแหน่งเรียบร้อย เย็นนี้ประชุมเสร็จค่อยให้ฝ่าบาทมาทอดพระเนตรก็แล้วกัน

รถเคลื่อนออกจากแคนยาสสู่ตึกบริษัทจาเมียร์กรุ๊ป ตึกสูงเจ็ดสิบห้าชั้นตั้งตระหง่านกลางเมืองไฮดริก อัสลันกดลิฟต์ไปยังชั้นห้าสิบเพื่อเข้าห้องประชุม ไดรฟ์ข้อมูลถูกเปิดมันอธิบายถึงการส่งออกน้ำมันและทรายสำหรับก่อสร้างของซากวัย ราวสองชั่วโมงทุกอย่างจบลง การพรีเซนต์สำหรับเซ็นสัญญาเสร็จสิ้น

ทรงลุกจากพระเก้าอี้แล้วพระราชดำเนินออกนอกห้องประชุม อัสลันรีบเข้าประชิดพระวรกายแล้วกระซิบข้างพระกรรณ

“ผมทำตามคำสั่งเรียบร้อยแล้วนะครับ”

ริมพระโอษฐ์หนากระตุกยิ้ม “ดีมาก”

ทรงขึ้นลิฟท์อย่างรวดเร็วแล้วเร่งดำเนิน มายังรถผู้บริหาร ซึ่งจอดรอรับด้านหน้าเรียบร้อย อัสลันรีบนั่งประจำเบาะหน้าคู่คนขับ แล้วเหลือบมองฝ่าบาท พอเห็นแววพระเนตรแล้วรู้สึกกังวลแทนสาวชายไทยเหลือเกิน

“ไปไหนต่อไหมครับดีล” อัสลันเอ่ยถาม

“ไปแคนยาสสิถามได้”

“ครับ”

สามทุ่มรถเคลื่อนจอดหน้าคฤหาสน์หลังงาม ทรงดำลงจากรถยนต์ผู้บริหาร แล้วเร่งฝีพระบาทไปยังชั้นสองทันที ทหารสองนายด้านหน้าทำความเคารพแล้วเปิดพระทวาร กษัตริย์มาซาฮาฟทรงยืนทอดพระเนตร เจ้าของร่างบางกำลังหลับพริ้มราวกับเด็กทารกไม่ปาน ทรงเท้าพระกฤษฎีแล้วแย้มโอษฐ์ ตอนแรกพระองค์ต้องการสั่งสอนนางข้อหาเสียมารยาท แต่ตอนนี้กลับทรงคิดอีกทาง ยิ่งทอดพระเนตรยิ่งรู้สึกพระทัยสั่นไหว ทรงตัดสินใจแน่วแน่ นางต้องมาเป็นสนมของพระองค์

กษัตริย์มาซาฮาฟทรงดำเนินออกจากห้อง แล้วลงบันไดพร้อมรับสั่ง

“กลับแวนเดอเลียเลยอัสลัน” ทรงรับสั่ง

“ตอนนี้เหรอครับ”

“ใช่ กลับเลย”

กษัตริย์มาซาฮาฟไม่รอช้าอุ้มร่างอรชรไว้ในอ้อมพระกร กลิ่นหอมอ่อนๆ ทำเอาพระหฤทัยเต้นโครมคราม มาถึงรถจอดรอวางร่างไว้แล้วทรงนั่งบนเบาะ พระหัตถ์ลูบไล้ใบหน้าและเส้นผมอ่อนนุ่มตลอดทาง หากนางตื่นมาอาจดีใจก็ได้ เพราะพระองค์ทรงให้ทุกสิ่งที่นางต้องการได้